Obiekcja 16: Papieże Soboru Watykańskiego II nie nauczali jawnej herezji, ponieważ ich wypowiedzi są niejednoznaczne i wymagają komentarza.

Chris Ferrara, Catholic Family News, „Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II”, Październik 2005, str. 8: „To co jest jawne - tj. jasne, ewidentne, oczywiste, nie do niezaprzeczalne i jednoznaczne - nie wymaga żadnego wyjaśnienia. Sama własność braku potrzeby wyjaśnienia, jest tym, co czyni rzecz jawną. Tak więc, zanim [sedewakantystyczne] przedsięwzięcie mogłoby osiągnąć swój pierwszy cel, musi pokazać nam nie tylko papieskie oświadczenia dokonane otwarcie, ale oświadczenia, których domniemana herezja nie wymaga wyjaśnienia do wykazania. Same słowa papieskie - a nie sedewakantystyczne interpretacje tych słów - muszą oznaczać herezję.
   Jeśli papież ogłosiłby całemu Kościołowi w jakimś dokumencie lub publicznej wypowiedzi 'Nie ma Trójcy Świętej. Jest tylko Bóg Stwórca, tak jak muzułmanie wierzą!', wówczas jego herezja ujawniłaby się w poprawnym i właściwym sensie tego słowa.”[1]

Odpowiedź: Wysuwający tę obiekcję, Chris Ferrara, jak zwykle całkowicie się myli. Po pierwsze, jak już widzieliśmy, jest wiele przykładów jawnych herezji od posoborowych antypapieży, które nie wymagają wyjaśnienia czy komentarza. Po drugie, jak zobaczymy, autorytet papieski uczy nas, że niektóre herezje wymagają wyjaśnienia, głębokiego studiowania i analizy, aby je odkryć i potępić.

Przed rozwinięciem tych dwóch punktów, konieczne jest, aby czytelnik zbadał przykład herezji, którą podaje Ferrara. Ferrara podaje przykład herezji: „Nie ma Trójcy Świętej”. Według niego jest to niezaprzeczalny przykład jawnej herezji. Ma rację, że to stwierdzenie jest heretyckie, ale proszę zauważyć, że nawet w tym przykładzie nie mamy do czynienia z zaprzeczaniem słowo w słowo definicji dogmatycznej. O ile nam wiadomo, nie ma dogmatycznej definicji Trójcy Świętej, która mówi „Jest Trójca Święta”. Są definicje, takie jak:

Papież Grzegorz X, Sobór Lyoński II, 1274, ex cathedra: „Wierzymy, że Trójca Święta, Ojciec i Syn, i Duch Święty, jest jednym Bogiem wszechmogącym …”[2]

Oczywiście, katolicy natychmiast rozpoznają, że stwierdzenie „Nie ma Trójcy Świętej” równe jest bezpośredniemu zaprzeczeniu tej dogmatycznej definicji, mimo że nie zaprzecza dogmatycznej definicji w sposób dosłowny. Tak więc, podając swój jedyny przykład herezji - jeden przykład, którego Ferrara prawdopodobnie wymyślił, ponieważ jest pewny, że sedewakantyści nie mogą wyprodukować żadnej odpowiadającej herezji o Trójcy Świętej od Benedykta XVI - Ferrara dowodzi naszej racji: stwierdzenia, które są równe bezpośredniemu odrzuceniu dogmatu, chociaż nie są one dokładnie słowo w słowo zaprzeczeniem definicji, są przykładami jawnej herezji.

Więc, tak jak katolicy rozpoznają natychmiast, że stwierdzenie „Nie ma Trójcy Świętej” jest jawną herezją, mimo że nie ma dogmatu, który deklaruje dokładnie przeciwnie słowo w słowo, podobnie natychmiast rozpoznają oni deklarację Benedykta XVI, że protestantyzm nie jest herezją, że jest to, oczywiście, bezpośrednie zaprzenie katolickich dogmatów, które potępiają nauki protestanckie jako herezje. Dziękujemy, panie Ferrara, za udowodnienie ponownie naszej racji.

Przytoczymy teraz ponad dziesięć wypowiedzi Benedykta XVI (i tylko jedną od Jana Pawła II) i nie damy żadnych komentarzy. Każdy, kto jest szczery i uczciwy, dostrzeże, że są one równe bezpośredniemu odrzuceniu katolickiego dogmatu, bez jakiejkolwiek analizy.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, The Meaning of Christian Brotherhood, str. 87-88: „Wielką trudnością jest sposób udzielenia odpowiedzi. Trudność wynika to z faktu, że nie ma odpowiedniej kategorii w katolickiej myśli dla zjawiska dzisiejszego protestantyzmu (można by powiedzieć to samo o relacji do oddzielonych kościołów wschodu). Oczywiste jest, że stara kategoria 'herezji' nie ma już żadnej wartości … W toku już wielowiekowej historii protestantyzm wniósł istotny wkład w urzeczywistnienie wiary chrześcijańskiej, wypełniając pozytywną funkcję w rozwoju chrześcijańskiego przesłania … Wówczas wniosek jest zatem nieunikniony: współczesny protestantyzm jest czymś różnym od herezji w tradycyjnym sensie, zjawiskiem, którego prawdziwa teologiczna pozycja nie została jeszcze określona.”[3]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Theological Highlights of Vatican II, 1966, str. 61, 68: „… Tymczasem Kościół katolicki nie jest uprawniony do wchłaniania innych kościołów. Kościół nie przygotował jeszcze dla nich konkretnego miejsca, do którego mają słuszne prawo … Podstawowa jedność - kościołów, które pozostają kościołami, a jednocześnie stają się jednym kościołem - musi zastąpić ideę nawrócenia, chociaż nawrócenie zachowuje swoje znaczenie dla tych, którzy w sumieniu czują się zmotywowani, aby go szukać.”[4]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 197-198: „Na tym tle możemy teraz rozważyć możliwości, które są otwarte na chrześcijański ekumenizm. Maksymalne wymagania, na których poszukiwanie jedności musi ponieść porażkę, są oczywiste. Ze strony zachodu maksymalnym wymaganiem byłoby, aby wschód uznał prymat biskupa Rzymu w pełnym zakresie definicji z 1870 roku,i czyniąc tak, poddał się w praktyce takiemu prymatowi, jaki został zaakceptowany przez kościoły unickie. Ze strony wschodu maksymalnym wymaganiem byłoby, aby zachód uznał doktrynę prymatu z 1870 roku za błędną, i czyniąc tak, poddał się w praktyce takiemu prymatowi, jaki jest zaakceptowany z usunięciem Filioque z Credo i włączając w to dogmaty maryjne z XIX i XX wieku. Jeśli chodzi o protestantyzm, maksymalnym wymaganiem Kościoła katolickiego byłoby, aby protestanccy eklezjologiczni duchowni zostali uznani za całkowicie nieważnych, i aby protestanci nawrócili się na katolicyzm … żadne z maksymalnych wymagań nie daje żadnej realnej nadziei na jedność.”[5]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, God and the World, 2000, str. 209: „Jest to oczywiście możliwe odczytywać Stary Testament tak żeby nie był on skierowany ku Chrystusowi; nie wskazuje on zupełnie jednoznacznie na Chrystusa. I jeśli żydzi nie mogą dostrzec obietnic będących w nim wypełnionymi, to nie jest to po prostu zła wola z ich strony, ale rzeczywiście z powodu niejasności tekstów … Istnieją zatem doskonałe dobre powody, aby zaprzeczyć, że Stary Testament odnosi się do Chrystusa oraz aby powiedzieć: Nie, to nie jest to, co on powiedział. Oraz istnieją również dobre powody aby odnosić to do niego - na tym polega spór między żydami a chrześcijanami.”[6]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), str. 377: „Ma miejsce obsesja co do litery, która traktuje liturgię Kościoła jako nieważną i dlatego stawia siebie poza Kościołem. Zapomina się tutaj, że ważność liturgii zależy przede wszystkim, nie od konkretnych słów, ale od wspólnoty Kościoła …”[7]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology (1982), str. 202: „Oznacza to, że katolik nie nalega na kasację protestanckich wyznań i zburzenie ich kościołów, ale ma nadzieję, że zostaną oni wzmocnieni w swoich wyznaniach i w swojej rzeczywistości kościelnej.”[8]

Bez komentarza.

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#84), 25 maja 1995: „… [Mówiąc o niekatolickich 'kościoła'] Ci święci wywodzą się z wszystkich Kościołów i Wspólnot kościelnych, KTÓRE OTWORZYŁY IM DROGĘ DO KOMUNII ZBAWIENIA.”[9]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 381: „Jeśli wskazane jest zaoferowanie diagnozy tekstu [dokumentu Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes] jako całości, można powiedzieć, że (w połączeniu z tekstami o wolności religijnej i religiach świata) jest to rewizja Syllabusa Błędów Piusa IX, pewnego rodzaju anty-syllabus … W rezultacie, jednostronność stanowiska przyjętego przez Kościół za Piusa IX i Piusa X w odpowiedzi na sytuację stworzoną przez nowy etap historii rozpoczęty przez Rewolucję Francuską, została w znacznym stopniu skorygowana via facti, zwłaszcza w Europie Środkowej, ale nadal nie było zasadniczego oświadczenia o związku, jaki powinien być obecny między Kościołem a światem, który powstał po roku 1789.”[10]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Co-Workers of the Truth, 1990, str. 217: „Pytaniem, które naprawdę nas martwi, które naprawdę nas dręczy, jest, dlaczego jest to konieczne, w szczególności dla nas, aby praktykować Wiarę chrześcijańską w całości; dlaczego, gdy istnieje tak wiele innych sposobów, które prowadzą do nieba i zbawienia, wymaga się od nas dźwigania dzień po dniu wszystkich ciężarów kościelnych dogmatów i kościelnej moralności. Po raz kolejny stajemy przed pytaniem: Jaka jest chrześcijańska rzeczywistość? Jaki jest specyfika chrześcijaństwa, która nie tylko tego nie usprawiedliwia, ale robi to obowiązkowo koniecznym dla nas? Kiedy poruszamy pytanie o fundament i sens naszej chrześcijańskiego życia, uciekamy się w pewne fałszywe tęsknoty za ewidentnie bardziej wygodnym życiem innych ludzi, którzy również idą do nieba. Jesteśmy zbyt podobni do robotników z przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20:1-16), tych, którzy pracowali cały dzień. Nie mogli zrozumieć, dlaczego musieli pracować cały dzień, gdy zdali sobie sprawę, że mogli uzyskać jednego denara za dzień pracy w znacznie prostszy sposób. Ale jakże dziwną postawą jest uznawać obowiązki naszego chrześcijańskiego życia za niewdzięczne, tylko dlatego, że denar zbawienia można osiągnąć bez nich! Wydawałoby się, że my - podobnie jak ci robotnicy - chcemy być nie tylko opłaceni naszym własnym zbawieniem, ale w szczególności brakiem zbawienia innych. To jest bardzo ludzka reakcja, lecz zarazem głęboko niechrześcijańska.”[11]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Co-Workers of the Truth, 1990, str. 29: „Jak słusznie powiedział Congar, byłoby zarówno głupie, jak i przewrotne, by identyfikować skuteczność Ducha Świętego z działaniem aparatu kościelnego. Oznacza to, że nawet według Wiary katolickiej, jedność Kościoła jest ciągle w procesie formacji; że zostanie ona całkowicie osiągnięta dopiero w eschaton [koniec świata], tak jak łaska nie będzie udoskonalona, dopóki jej skutki nie będą widoczne - chociaż wspólnota Boga już zaczęła być widoczna.”[12]

Bez komentarza.

„Kardynał” Joseph Ratzinger, Introduction to Christianity, 2004, str. 349: „Teraz staje się to jasne, że prawdziwa istota wiary w zmartwychwstanie nie polega w ogóle na poglądzie przywracania ciał, do czego zredukowaliśmy to w naszym myśleniu; tak właśnie jest, mimo że takie jest obrazowe przedstawienie używane w całej Biblii.”[13]

Bez komentarza.

The Jewish People and the Holy Scriptures in the Christian Bible, Rodział II, A, z przedmową Benedykta XVI: „Żydowskie mesjańskie wyczekiwanie nie jest daremne … czytanie Biblii tak jak to robi judaizm koniecznie pociąga za sobą bezwarunkową akceptację wszystkich jego założeń … które wykluczają wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego … Chrześcijanie mogą i powinni przyznać, że czytanie Biblii na sposób żydowski jest możliwy …”[14]

Bez komentarza.

Jest wiele innych, ale te stanowią ponad dziesięć przykładów jawnych herezji, odpowiadających bezpośredniemu zaprzeczeniu katolickiemu dogmatowi, bez potrzeby komentarza.

CHRIS FERRARA VS. PAPIEŻ PIUS VI NA TEMAT NIEJEDNOZNACZNOŚCI W HEREJI = ZWYCIĘSTWO PIUSA VI

Oprócz faktu, że istnieją jawne herezje, które nie wymagają komentarza od antypapieży Soboru Watykańskiego II, jak widzieliśmy powyżej, TO CO CAŁKOWICIE OBALA ARGUMENT FERRARY to fakt, że papież Pius VI naucza o herezji i niejednoznaczności dokładnie przeciwnie do Ferrary. Papież Pius VI oświadcza, że heretycy, tacy jak Nestoriusz, zawsze kamuflowali swoje herezje i doktrynalne błędy w sprzeczności i niejednoznaczności!

Papież Pius VI, Bulla „Auctorem fidei”, potępiając synod w Pistoi, 28 sierpnia 1794: „[Wcześni doktorzy] znali zdolność innowatorów w sztuce zwiedzenia. Aby nie zgorszyć uszu katolików, starali się oni ukryć subtelności swoich pokrętnych posunięć posługując się pozornie nieszkodliwymi słowami, które, w najdelikatniejszy możliwy sposób, pozwoliłyby zasiać błąd w duszach. Kiedy prawda ulegała kompromisowi, mogli oni, za pomocą drobnych zmian lub uzupełnień we frazeologii, zniekształcić wyznanie wiary, która jest konieczna dla naszego zbawienia, i poprzez subtelne błędy poprowadzić wiernych na ich wieczne potępienie. Ten sposób zatajania i kłamania jest podstępny, niezależnie od okoliczności, w których jest używany. Z bardzo dobrych powodów nigdy nie można tego tolerować na synodzie, którego główna chwała polega przede wszystkim na jasnym nauczaniu prawdy i wykluczeniu wszelkiego niebezpieczeństwa błędu.

Ponadto, jeśli wszystko to jest grzeszne, nie można usprawiedliwić tego, jak się to robi, pod fałszywym pretekstem, że pozornie szokujące twierdzenia w jednym miejscu, są dalej rozwijane zgodnie z ortodoksyjną linią w innych miejscach, a nawet skorygowane w jeszcze innych miejscach; jak gdyby dopuszczając możliwość stwierdzenia lub odrzucenia stwierdzenia, lub pozostawienia tego osobistym upodobaniom człowieka - taka była zawsze oszukańcza i śmiała metoda stosowana przez innowatorów w celu wprowadzenia błędu. Pozwala ona zarówno na promowanie błędu jak i usprawiedliwianie go.

To tak jakby innowatorzy udawali, że zawsze zamierzali przedstawiać alternatywne fragmenty, szczególnie tym o prostej wierze, którzy ostatecznie poznają tylko część wniosków z takich dyskusji, które są publikowane w prostym języku na użytek wszystkich. Albo znowu, tak jakby ten sam wierny miał możliwość zbadania takich dokumentów, aby samodzielnie ocenić takie sprawy, nie wpadając w zamieszanie i unikając wszelkiego ryzyka błędu. Jest to najbardziej naganna technika zasiewania doktrynalnych błędów, którą dawno temu potępił nasz poprzednik św. Celestyn, który znalazł ją w pismach Nestoriusza, biskupa Konstantynopola, i którą ujawnił, aby ją potępić z największą możliwą surowością. Po dokładnym zbadaniu tych tekstów, ów oszust został zdemaskowany i zdyskredytowany, ponieważ wyrażał się w obfitości słów, mieszając prawdziwe rzeczy z innymi, które były niejasne; czasami mieszając jedno z drugim w taki sposób, że był on w stanie wyznać te rzeczy, które zostały odrzucone, jednocześnie posiadając podstawę do odrzucenia dokładnie tych samych zdań, które wyznał.

Aby ujawnić takie pułapki, coś co staje się konieczne z pewną regularnością w każdym stuleciu, nie jest wymagana żadna inna metoda niż następująca: ILEKROĆ KONIECZNE STAJE SIĘ UJAWNIENIE STWIERDZEŃ, KTÓRE UKRYWAJĄ PODEJRZANY BŁĄD LUB NIEBEZPIECZEŃSTWO POD ZASŁONĄ NIEJEDNOZNACZNOŚCI, NALEŻY POTĘPIĆ PRZEWROTNE ZNACZENIE, POD KTÓRYM BŁĄD, PRZECIWNY KATOLICKIEJ PRAWDZIE, JEST ZAKAMUFLOWANY.”

Papież Pius VI uczy nas, że jeśli ktoś ukrywa herezję w niejednoznaczności, jak to czynili heretycy przez stulecia, katolik musi trzymać go w znaczeniu heretyckim i potępić heretyckie znaczenie zakamuflowane w dwuznaczności! Samo to wystarczy by obalić całą serię artykułów i zarzutów Chrisa Ferrary przeciwko sedewakantyzmowi. (Proszę zwrócić uwagę na ważne rozróżnienie: nie twierdzimy, że dokumenty czy oświadczenia, które są jedynie niejednoznaczne, ale które nie uczą wyraźnej doktrynalnej sprzeczności wobec Wiary katolicki, są heretyckie; nie, twierdzimy, razem z papieżem Piusem VI, że dokumenty zawierające heretyckie oświadczenia czy stwierdzenia, które wyraźnie zaprzeczają katolickiemu dogmatowi („szokujące twierdzenia”, jak pisze Pius VI), ale które również zawierają wewnętrzne sprzeczności i niejednoznaczność wraz z tymi heretyckimi oświadczeniami, są wciąż tak samo heretyckie, pomimo niejednoznaczności i wewnętrznej sprzeczności, które towarzyszą herezji. Przykładem może być rzekomy „katolik”, który konsekwentnie popiera aborcję, ale czasem mówi, że akceptuje on nauczanie Kościoła na temat aborcji. Taka osoba jest jawnym heretykiem, pomimo wewnętrznej sprzeczności i niejednoznaczności, jaką sugeruje jego postawa. Innym przykładem mógłby być człowiek który twierdzi, że nie powinniśmy nawracać protestantów (jawna herezja), ale który twierdzi również, że jedynie Kościół katolicki jest pełnią Wiary chrześcijańskiej, którą wszyscy powinni przyjąć. Jest on jawnym heretykiem, pomimo tego, że drugie stwierdzenie wydaje się być sprzeczne z pierwszym stwierdzeniem. Heretycy są nieuczciwi i kłamcami, więc często próbują zaprzeczać lub łagodzić obelżywość swych herezji poprzez subtelne taktyki wewnętrznej sprzeczności i towarzyszącej niejednoznaczności; tego naucza papieża Piusa VI).

Proszę zwrócić uwagę, jak bezpośrednio Chris Ferrara zaprzecza nauczaniu papieża Piusa VI.

Chris Ferrara, Catholic Family News, „Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II”, Październik 2005, str. 25: „Mamy więc do czynienia z dokumentem [Soboru Watykańskiego II Dignitatis Humanae], który zawiera widoczne wewnętrzne sprzeczności, które wydają się wynikać z próby Soboru zaspokojenia frakcji konserwatywnej i liberalnej wśród ojców soborowych. Dokument, który zaprzecza samemu sobie, zdając się potwierdzać i zaprzeczać tradycyjnemu nauczaniu w tym samym czasie, trudno uznać za jawnie sprzeczny z tradycyjnym nauczaniem … Ponieważ chodzi tu o niejednoznaczności, wewnętrzne niespójności i nowości …”

Papież Pius VI: „Ponadto, skoro wszystko to jest grzeszne, to nie może być usprawiedliwione gdy widać, że ma miejsce, pod fałszywym pretekstem, że na pierwszy rzut oka szokujące oświadczenia w jednym miejscu, są rozwijane zgodnie z ortodoksyjną linią w innych miejscach, a nawet skorygowane w jeszcze innych miejscach; tak, jakby dopuszczając możliwość potwierdzenia lub odrzucenia oświadczenia lub pozostawienia go do osobistych upodobań danej osoby - takie coś zawsze było oszukańczą i śmiałą metodą stosowaną przez innowatorów w celu wprowadzenia błędu. Pozwala to zarówno na promowanie błędu, jak i na usprawiedliwianie go … Jest to najbardziej karygodna technika wprowadzania błędów doktrynalnych i jedna z potępionych dawno temu przez naszego poprzednika, św. Celestyna, który odnalazł ją w pismach Nestoriusza, biskupa Konstantynopola, i którą ujawnił, aby ją potępić z największą możliwą surowością …”

 

Oczywiście, papież Pius VI ma rację a Chris Ferrara jest całkowicie w błędzie. Proszę zauważyć, że Pius VI mówi także, że niektóre z tych błędów doktrynalnych (które są również herezjami w tym przypadku, ponieważ odnosi się on do herezji arcy-herezjarchy Nestoriusza), zostały odkryte jedynie dzięki wnikliwemu badaniu i analizie!

Pius VI: „Jest to najbardziej karygodna technika wprowadzania błędów doktrynalnych i jedna z potępionych dawno temu przez naszego poprzednika, św. Celestyna, który odnalazł ją w pismach Nestoriusza, biskupa Konstantynopola, i którą ujawnił, aby ją potępić z największą możliwą surowością. Po dokładnym zbadaniu tych tekstów, ów oszust został obnażony i zdyskredytowany, ponieważ wyrażał się w obfitości słów, mieszając prawdziwe rzeczy z innymi, które były niejasne; łącząc czasem jedno z drugim w taki sposób, że był on w stanie wyznać te rzeczy, które zostały odrzucone, jednocześnie posiadając podstawę do odrzucenia dokładnie tych samych zdań, które wyznał.”

A myśmy myśleli, że taka analiza i badanie nie będzie konieczne dla jawnych sprzeczności katolickiego nauczania? Tak powiedział Chris Ferrara.

Chris Ferrara, The Remnant, 30 listopada 2005, str. 18: „ … gdzie są obiektywnie heretyckie oświadczenia? Jeśli istnieją, to powinno być prostą sprawą przytoczyć heretyckie twierdzenia wypowiedziane … 'Herezje' powinny mówić same za siebie, bez żadnego użytecznego 'komentarza' ze strony sedewakantystycznych oskarżycieli.”[15]

Chris Ferrara nie mógł się bardziej mylić. Heretycy zwodzą poprzez sprzeczności i niejednoznaczność, ponieważ herezja sama w sobie jest kłamstwem i sprzecznością.

Papież Pius XI, Rite expiatis (#6), 30 kwietnia 1926: „… herezje stopniowo powstawały i rosły w winnicy Pana, propagowane albo przez otwartych heretyków albo przez przebiegłych oszustów, którzy, ponieważ dawali wyraz pewnej surowości życia oraz dawali fałszywy pozór cnoty i pobożności, z łatwością wprowadzili dusze słabe i proste w błąd.”[16]

Proszę zauważyć, że herezje powstają zarówno za sprawą otwartych heretyków jak i przez przebiegłych oszustów, takich jak Benedykt XVI, który łączy konserwatywne stwierdzenia i działania ze zdumiewającymi i niezaprzeczalnymi herezjami. Dalszym dowodem na to jest fakt, że arcy-herezjarcha Ariusz uzyskał aprobatę cesarza Konstantyna dając mu niejednoznaczne wyznanie wiary. Jednak św. Atanazy nie dał się oszukać i odmówił uznania go za katolika.

„Ariusz pokazał się z Euzebiuszem, swoim sprzymierzeńcem w doktrynie i na wygnaniu. Pozostawił u cesarza [Konstantyna] rozważne wyznanie wiary, które mogłoby być interpretowane albo w sensie ariańskim albo ortodoksyjnym, ale które nie zawierało słowa 'współistotny'. Konstantyn był usatysfakcjonowany, odwołał wyrok wygnania i nakazał, aby Ariusz został ponownie przyjęty do rangi w duchowieństwie. Duchowny przełożony Ariusza, Atanazy, odmówił jednak przyjęcia go.”[17]

Według Chrisa Ferrara katolicy powinni byli zaakceptować Ariusza jako katolika, człowieka, który zaprzeczał Chrystusa, tak jak zrobił to Konstantyn, ponieważ jego wyznanie wiary było niejednoznaczne. Chris Ferrara jest perfekcyjną ofiarą oszustwa szatana; wszystko czego diabeł potrzebuje, to to, aby heretyk, po nauczeniu jego herezji, przyprawił ją odrobiną niejednoznaczności i popieprzył trochę sprzeczności, a on będzie mówił światu, by podążał za heretykiem i pozostał pod jego egidą. I właśnie w ten sposób diabeł odniósł tak wielki sukces w zatrzymywaniu ludzi w odstępczej, jawnie heretyckiej sekcie Soboru Watykańskiego II. Ludzie zobaczą kilka konserwatywnych stwierdzeń lub działań heretyków i przekonują samych siebie, że nie mogą oni być nikczemnymi heretykami, mimo że zaprzeczają Wierze i ją niszczą wokół nich, jak pokazaliśmy. W ten sposób diabeł wygrywa.

Aby dodatkowo zilustrować „oczywisty absurd” w „teologii” Chrisa Ferrary: John Doe mógłby napisać dokument, który w kółko zaprzeczałby, że Matka Boża jest niepokalana, a na końcu stwierdzić, że podtrzymuje on nauczanie Kościoła na temat Niepokalanego Poczęcia, i dokument nie byłby jawnie heretycki, ponieważ zawiera on „wewnętrzne sprzeczności”. Co może być coś bardziej idiotyczne? Ferrara stosuje tę fałszywą teologię, która jest wprost przeciwna nauczaniu papieża Piusa VI (jak widzieliśmy powyżej), do swojej analizy dokumentu Deklaracji o wolności religijnej Soboru Watykańskiego II.

Chris Ferrara, Catholic Family News, „Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II”, Październik 2005, str. 25: „Teza [sedewakantystycznego] przedsięwzięcia o jawnej herezji w DH [Dignitatis Humanae, Deklaracja o wolności religijnej Soboru Watykańskiego II] staje się jeszcze bardziej nieprzekonująca, gdy weźmie się pod uwagę to, że Artykuł 1 w DH stwierdza, że sobór 'pozostawia nienaruszoną tradycyjną naukę katolicką o moralnym obowiązku ludzi i społeczeństw wobec prawdziwej religii i jedynego Kościoła Chrystusowego'.”[18]

Deklaracja o wolności religijnej Soboru Watykańskiego II zawiera jawną herezję przeciwko dogmatowi Kościoła, że państwo ma prawo tłumić publiczne wyrażanie fałszywych religii. Fakt, że Deklaracja o wolności religijnej Soboru Watykańskiego II twierdzi, że „pozostawia nienaruszoną tradycyjną naukę katolicką”, nie ma absolutnie żadnego znaczenia. „Starokatolicy” powiedzieli dokładnie to samo, tak jak wszyscy heretycy w całej historii.

Papież Pius IX, Graves ac diuturnae (#2), 23 marca 1875: „Oni ['starokatolicy'] ciągle otwarcie oświadczają, że wcale nie odrzucają Kościoła katolickiego i jego widzialnej głowy, lecz raczej są gorliwi dla czystości doktryny katolickiej … Lecz w rzeczywistości odmawiają oni uznania wszystkich boskich prerogatyw namiestnika Chrystusa na ziemi i nie poddają się Jego Najwyższemu Magisterium.”[19]

Zatem, według Ferrara, argument, że „starokatolicy” są heretykami, jest nieważny, ponieważ oni ciągle oświadczają, że są gorliwi dla czystości doktryny katolickiej i otwarcie deklarują, że nie odrzucają katolickiego nauczania. Ale nie, Kościół katolicki naucza, że są oni jawnymi heretykami, a wszyscy, którzy stosują się do ich nauk oraz sekty są uważani za heretyków.

Papież Pius IX, Graves ac diuturnae (#1-4), 23 marca 1875: „… nowi heretycy, którzy nazywają siebie 'starokatolikami' … ci schizmatycy i heretycy … ich nikczemna sekta … ci synowie ciemności … ich niegodziwa frakcja … ta godna pożałowania sekta … Ta sekta burzy fundamenty katolickiej religii, bezwstydnie odrzuca dogmatyczne definicje Ekumenicznego Soboru Watykańskiego i oddaje się niszczeniu dusz na wiele sposobów. Orzekliśmy i ogłosiliśmy w Naszym liście z dnia 21 listopada 1873 roku, że tych nieszczęśników, przynależących do tej sekty, stosujących się do niej i wspierających ją, należy uznawać za schizmatyków i oddzielonych od komunii z Kościołem.”[20]

Papież Pius IX, Quartus Supra (#6), 6 stycznia 1873: „Zawsze było zwyczajem heretyków i schizmatyków by nazywać siebie katolikami i obwieszczać swoje liczne doskonałości, aby prowadzić ludzi i książęta do błędu.”[21]

Widzimy, że „teologia” Chris Ferrara jest wprost sprzeczna nie tylko z nauczaniem papieży, ale także ze zdrowym rozsądkiem. W rzeczywistości satanistyczny idiotyzm stanowiska Ferrara (i wielu innych) - że apostaci i antypapieże Soboru Watykańskiego II nie są jawnymi heretykami, ponieważ czasami przeczą oni sami sobie i posługują się niejednoznacznościami razem z ich zdumiewającymi herezjami - prawdopodobnie najlepiej ilustruje przypadek apostaty Johna Kerry'ego.

Mamy głębokie wątpliwości, że prawie każdy, kto czyta ten rozdział, uważa, że John Kerry jest katolikiem. Nawet ludzie na uczelni Franciscan University przyznają, że: „Nie możesz być katolikiem i popierać aborcję”, jak deklarowały ich plakaty na proteście kiedy przemawiał Kerry w Ohio. Ale John Kerry twierdzi, że akceptuje nauczanie katolickie, mimo że konsekwentnie głosuje za aborcją.

Podczas debaty prezydenckiej w 2004 roku z George W. Bush, John Kerry oświadczył: „Nie mogę narzucić mojego artykułu wiary komuś innemu”. John Kerry oświadczył publicznie, że nauczanie Kościoła przeciwko aborcji jest jego artykułem wiary, ale że po prostu nie może on tego wyegzekwować czy narzucić w sferze publicznej. Jego argument jest oczywiście absurdalny, kłamstwem, sprzecznością - tak jak wszystkie herezje są. Ale według Chrisa Ferrary, John Kerry musi być uważany za katolika, ze względu na coś takiego:

„… zaprzecza sam sobie, zdając się podtrzymywać i negować tradycyjne nauczanie w tym samym czasie, trudno powiedzieć, że stanowi to jawną sprzeczność z tradycyjnym nauczaniem …”[22]

Widzimy, że to stwierdzenie jest czystym nonsensem. Gdyby to była prawda, to trudno byłoby powiedzieć, że John Kerry jest jawnym heretykiem, gdy publicznie twierdzi, że nauczanie Kościoła przeciwko aborcji jest jego artykułem wiary, chociaż zaprzecza temu poprzez stanowcze popieranie aborcji. John Kerry musi być uważany za katolika, zgodnie z nikczemnym wypaczeniem katolickiej nauki, inspirowanej przez szatana, którą heretyk, Chris Ferrara, rozpowszechnia w „tradycyjnych” publikacjach. Ta konkluzja również postawiłaby Ferrarę w sprzeczności z jednym z jego kolegów i dobrych przyjaciół, Michael'a Matt'a, który jednoznacznie zadeklarował (ze swojego własnego upoważnienia, ponieważ nie został on zadeklarowany przez jego „papieża”), że John Kerry jest apostatą.

Michael Matt, The Remnant, 15 kwietnia 2004, str. 5: „Weźmy na przykład senatora Johna F. Kerry'ego, pierwszego katolika nominowanego do prezydentury przez jedną z głównych partii od 1960 roku. Kerry, którego dziadkowie ze strony ojca byli żydami, jest obecnie znakomitą imitacją Kennedy'ego: 'Mamy separację Kościoła od państwa w tym kraju' - ostatnio Kerry powiedział magazynowi Time. 'Jak wyraźnie powiedział John Kennedy: Będę prezydentem, który przypadkiem jest katolikiem, a nie katolickim prezydentem'. Przynajmniej w tym możemy zgodzić się z dżentelmenem z Massachusetts! W rzeczywistości posunęlibyśmy się o krok dalej, zauważając, że kandydat na prezydenta, Kerry, w ogóle nie jest katolikiem.

Ach, tak, były ministrant mówi, że jest katolikiem; rzekomo narzeka, gdy jego personel nie pozostawia dostatecznego czasu w jego harmonogramie na niedzielną Mszę; jego oficjalna strona internetowa mówi, że 'John Kerry wychowywał się w Wierze katolickiej i nadal jest aktywnym członkiem Kościoła katolickiego'. Ale on nie jest katolikiem, ani jego żona - kolejny antykatolik, który nazywa siebie praktykującym. Opis Johna Kerry'ego o sobie i swojej żonie jest po prostu nieprawdziwy: '[Jestem] wierzącym i praktykującym katolikiem poślubionym wierzącej i praktykującej katoliczce'. Brzmi nieźle. Problem w tym, że John Kerry jest odstępcą.”[23]

Wygląda na to, że Ferrara i Matt mają ze sobą coś do powiedzenia. A tak naprawdę, przypadek Johna Kerry'ego udowadnia nasz argument, bowiem jeśli nie można powiedzieć, że Benedykt XVI, który bierze czynny udział w żydowskim nabożeństwie, który nie wierzy, że Jezus jest nieodzownie Mesjaszem i Synem Bożym, który uczy, że nie powinniśmy nawracać protestantów, który został zainicjowany do Islamu, itd., nie może być uważany za heretyka - wówczas nie masz żadnego uzasadnienia, by uważać Johna Kerry'ego za takiego. W rzeczywistości, dogmaty, którym zaprzecza Benedykt XVI, były definiowane znacznie częściej niż dogmaty, którym Kerry zaprzecza.

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Chris Ferrara, Catholic Family News, “Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II,” Oct. 2005, p. 8.

[2] Denzinger 461.

[3] Benedict XVI, The Meaning of Christian Brotherhood, pp. 87-88.

[4] Benedict XVI, Theological Highlights of Vatican II, New York: Paulist Press, 1966, pp. 61, 68.

[5] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology (1982), pp. 197-198.

[6] “Cardinal” Joseph Ratzinger, God and the World, Ignatius Press, 2000, p. 209.

[7] “Cardinal” Ratzinger, Principles of Catholic Theology, p. 377.

[8] “Cardinal” Ratzinger, Principles of Catholic Theology, p. 202.

[9] The Encyclicals of John Paul II, p. 965.

[10] “Cardinal” Joseph Ratzinger, Principles of Catholic Theology, p. 381.

[11] “Cardinal” Joseph Ratzinger, Co-Workers of the Truth, Ignatius Press, 1990, p. 217.

[12] “Cardinal” Joseph Ratzinger, Co-Workers of the Truth, p. 29.

[13] “Cardinal” Joseph Ratzinger, Introduction to Christianity, Ignatius Press, 2004, p. 349.

[14] The Jewish People and the Holy Scriptures in the Christian Bible, Section II, A, Prefaced by Benedict XVI, www.vatican.va.

[15] Chris Ferrara, The Remnant, Forest Lake, MN, Sept. 30, 2005, p. 18.

[16] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 294.

[17] Abbot Ricciotti, The Age of Martyrs, Tan Books, p. 275; see also Fr. Laux, Church History, Tan Books, 1989, p. 113; Warren H. Carroll, A History of Christendom, Vol. 2 (The Building of Christendom), p. 18.

[18] Chris Ferrara, Catholic Family News, “Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II,” Oct. 2005, p. 25.

[19] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 451.

[20] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), pp. 451-452.

[21] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 414.

[22] Chris Ferrara, Catholic Family News, Oct. 2005, p. 25.

[23] Michael Matt, The Remnant, April 15, 2004, p. 5.