Odnośnie tych ważnie ochrzczonych jako niemowlęta przez członków sekt niekatolickich

Wstecz na Atanazjańskie Wyznanie Wiary

Kościół katolicki zawsze nauczał, że każdy (w tym osoba świecka lub niekatolik) może ważnie ochrzcić, jeśli zastosuje właściwą materię i formę, oraz jeśli ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Exultate Deo”, 1439: „W wypadku konieczności ochrzcić może nie tylko kapłan czy diakon, ale także świecki mężczyzna lub kobieta, a nawet poganin i heretyk, byleby zachował formę Kościoła i miał intencję czynić to, co czyni Kościół.”[1]

Kościół zawsze nauczał, że niemowlęta ochrzczone w heretyckich i schizmatyckich kościołach stają się katolikami, członkami Kościoła i poddanymi Biskupowi Rzymskiego, nawet jeśli ludzie, którzy je ochrzcili są heretykami, którzy są poza Kościołem katolickim. Dzieje się tak, ponieważ niemowlę, będąc poniżej wieku rozumowania, nie może być heretykiem ani schizmatykiem. Nie może mieć przeszkody, która uniemożliwiłaby Sakramentowi Chrztu uczynienia go członkiem Kościoła.

Papież Paweł III, Sobór Trydencki, Sesja 7, Kanon 13, o sakramencie chrztu: „Gdyby ktoś mówił, że małe dzieci, ponieważ nie wzbudzają aktu wiary, po przyjęciu chrztu nie należy zaliczać do wiernych … niech będzie wyklęty.”[2]

Oznacza to, że wszystkie ochrzczone niemowlęta gdziekolwiek się znajdują, nawet te ochrzczone w heretyckich niekatolickich kościołach przez heretyckich duchownych, stają się członkami Kościoła katolickiego. Podlegają one również Biskupowi Rzymskiemu (jeśli takowy jest), jak widzieliśmy wcześniej w nauczaniu papieża Leona XIII. Więc, w którym momencie te ochrzczone katolickie niemowlę staje się niekatolikiem - zrywając swoje członkostwo w Kościele i podległość Biskupowi Rzymskiemu? Po tym gdy ochrzczone niemowlę osiągnie wiek rozumowania, staje się heretykiem lub schizmatyckim i zrywa swoje członkostwo w Kościele i podległość Biskupowi Rzymskiemu, gdy uporczywie odrzuca nauczanie Kościoła katolickiego lub traci Wiarę w podstawowe tajemnice Trójcy Świętej i Wcielenia.

Papież Klemens VI, Super quibusdam, 20 września 1351: „ … Po pierwsze, pytamy, czy ty i kościół Ormian, który jest tobie posłuszny, wierzycie, że wszyscy ci, którzy we chrzcie otrzymali tę samą Wiarę katolicką, a następnie odsunęli się od wspólnoty tego samego Kościoła rzymskiego, który jeden jedynie jest katolicki, są schizmatykami i heretykami, jeśli pozostają oni uporczywie oddzieleni od wiary tego Kościoła rzymskiego. Po drugie, pytamy, czy ty i Ormianie tobie posłuszni, wierzycie, że żaden człowiek poza wiarą tego Kościoła i poza posłuszeństwem Papieżowi Rzymu, nie może być ostatecznie zbawiony.”[3]

Tak więc, trzeba jasno powiedzieć: 1) Wszyscy nieochrzczeni (żydzi, muzułmanie, poganie, itd.) muszą dołączyć do Kościoła katolickiego, przyjmując Chrzest i Wiarę katolicką, inaczej wszyscy będą zgubieni. 2) Pośród tych, którzy są ochrzczeni jako niemowlęta, przez Chrzest stają się oni katolikami, członkami Kościoła i poddanymi Biskupowi Rzymskiemu. Odcinają się od tego członkostwa (które już posiadają) jedynie wtedy, gdy uporczywie odrzucają którykolwiek katolicki dogmat lub wierzą w coś sprzecznego z podstawowymi tajemnicami Trójcy Świętej i Wcielenia. W nauczaniu papieża Klemensa VI powyżej widzimy, że ten drugi punkt wyraźnie nauczał: wszyscy ci, którzy przyjmują Wiarę katolicką we Chrzcie, tracą tę Wiarę i stają się schizmatykami i heretykami, jeśli „pozostają oni uporczywie oddzieleni od wiary tego Kościoła rzymskiego”.

Faktem jest, że wszyscy protestanci, którzy odrzucają Kościół katolicki lub jego dogmaty o sakramentach, papiestwie, itd., uporczywie oddzielili się od Wiary Kościoła rzymskiego i dlatego odcięli się od członkostwa w Kościele Chrystusowym. Tak samo jest ze „wschodnimi prawosławnymi”, którzy uporczywie odrzucają dogmat o papiestwie i papieskiej nieomylności. Muszą nawrócić się na Wiarę katolicką dla zbawienia.

Przypisy:

[1] Denzinger 696.

[2] Denzinger 869.

[3] Denzinger 570b.