Wniebowzięcie Maryi, Pismo Święte I Ojcowie

15 sierpnia w Kościele katolickim przypada uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.  Protestanci często atakują ten dogmat przez twierdzenie, iż brakuje wczesnych świadectw patrystycznych na poparcie tego wydarzenia, a zatem nie zostało przekazane przez Apostołów. Jednakże Wniebowzięcie Naszej Pani, w ciele i duszy, jest wskazane przez Pismo Święte.

Objawienie św. Jana 12:1 „I ukazał się znak wielki na niebie: Niewiasta obleczona w Słońce a księżyc pod jej nogami i na głowie jej korona z gwiazd dwunastu.”

Ta niewiasta miała na głowie koronę. Oznacza to, że znajduje się w Niebie zarówno ciałem jak i duszą. Syn jej rządzi wszystkimi narodami laską żelazną (Obj. 12:5). Odnosi się to do Jezusa. „Niewiasta” z Objawienia odnosi się zatem do Naszej Pani. Ta niewiasta rozumiana jest również jako Kościół, ponieważ obrazy przedstawione w Apokalipsie mogą być wieloznaczne (tzn. mogą mieć więcej niż jedno znaczenie lub zastosowanie), jednak „niewiasta” z Obj. 12 z pewnością odnosi się do Najświętszej Maryi Panny. Dowodzi to, że samo Pismo Święte poucza nas o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny i z tego powodu nie musiało istnieć wiele jasnego wsparcia na Wniebowzięcie Naszej Panie w pismach Ojców, ponieważ nauczał tego Apostoł Jan w jednej z ksiąg Pisma Świętego. Dogmat ten z pewnością jest apostolski.

Papież Pius XII, Munificentissimus Deus (#27), 1 listopada 1950: „Zresztą uczeni scholastycy dostrzegli znak Wniebowzięcia Bogarodzicy Dziewicy nie tylko w różnych figurach Starego Testamentu, lecz także w owej Niewieście odzianej w słońce, którą oglądał św. Jan Apostoł na wyspie Patmos”

Wielu odłączyło się od Prawdy

W bulli Munificentissimus Deus z 1950 roku (która zdefiniowała, że Nasza Pani została wzięta do Nieba), Pius XII lamentował, że w tamtym czasie wielu odeszło od prawdy.