Herezje Jana Pawła II, człowieka, który najwięcej podróżował w historii i który prawdopodobnie był najbardziej heretycki.

Żydowski maestro Gilbert Levine, mówiąc w CNN Larry Kinga Live
o Janie Pawle II:

„KING: Papież pogratulował Twoim dzieciom bar mitzvahs?

LEVINE: Nie tylko pogratulował nam, przysłał on nam menorę.

KING: Wysłał wam menorę?

LEVINE: Dał nam ją, właściwie, nie wysłał jej. Właściwie dał nam menorę. Myślę, że pochodzi z XVI wieku z Pragi. To najpiękniejsza z menor. Wysłał on list z okazji bar mitzvah każdemu z moich synów. On również kazał kardynałowi odpowiedzialnemu za stosunki katolicko-żydowskie wysłać list, który został odczytany w moim ortodoksyjnym szulu z okazji niedawnego bar mitzvah mojego syna, a rabin odczytał go tak, jakby pochodził od rabina"¹

Karola Wojtyłę (Jan Paweł II) uznawano  papieża w latach 1878-2005   HEREZJE JANA PAWŁA II

 

Jan Paweł II nauczał powszechnego zbawienia, że wszyscy ludzie będą zbawieni

Herezji Jana Pawła II jest tak wiele, iż mamy kłopot w podjęciu decyzji od czego zacząć, można niemalże zostać przytłoczonym ich liczbą. Dobrym początkiem będzie jego konsekwentne nauczanie o powszechnym zbawieniu. Pogląd, że wszyscy ludzie są zbawieni, jest sprzeczny z wyraźnymi słowami Ewangelii oraz licznymi katolickimi dogmatami, zwłaszcza z dogmatami, że Poza Kościołem Katolickim nie ma zbawienia i że wszyscy, którzy umierają w grzechu pierworodnym lub grzechu śmiertelnym, nie mogą zostać zbawieni.

Papież Grzegorz X, Sobór Lyoński II, 1274, ex cathedra:
„Dusze tych, którzy umierają w grzechu śmiertelnym lub jedynie w grzechu pierworodnym … natychmiast zstępują do piekła, ale będą poddani różnymi karami."²

Jednak Jan Paweł II utrzymywał i nauczał, że we Wcieleniu, Syn Boży, zjednoczył się z każdym człowiekiem w nierozerwalnym związku, przez co niemożliwe było, według niego, aby ktokolwiek poszedł do piekła. Jan Paweł II wyraźnie nauczał, że te zjednoczenie Chrystusa z każdym człowiekiem trwa wiecznie.

Jan Paweł II, Redemptor Hominis (#13), 4 marca 1979:
"Chodzi o człowieka 'każdego' - każdy bowiem jest ogarnięty Tajemnicą Odkupienia, z każdym Chrystus w tej tajemnicy raz na zawsze się zjednoczył."³

Jan Paweł II, Redemptoris Missio (#4), 7 grudnia 1990:
„Dzięki wydarzeniu Odkupienia zbawieni są wszystkich, 'każdy bowiem jest ogarnięty jego tajemnicą, w każdym Chrystus w tej tajemnicy raz na zawszesię zjednoczył'."⁴

Jan Paweł II, Centesimus Annus (#53):
„"Nie chodzi tu o człowieka 'abstrakcyjnego', ale o człowieka rzeczywistego, 'konkretnego' i 'historycznego': chodzi o każdego człowieka, ponieważ każdy został objęty Tajemnicą Odkupienia i z każdym Chrystus zjednoczył się na zawsze poprzez tę tajemnicę."⁵

Zwróć uwagę na słowo „na zawsze” we wszystkich trzech cytatach. Tak, w trzech różnych encyklikach Jan Paweł II otwarcie twierdzi, że każdy człowiek jest zjednoczony z Chrystusem na zawsze. Oznacza to, że wszyscy ludzie są zbawieni. Piekło jest wiecznym oddzieleniem od Boga, natomiast nikt nie jest oddzielony od Boga według Jana Pawła II. Wszyscy są na zawsze zjednoczeni z Bogiem. To jest powszechne zbawienie.

Jest wiele innych cytatów, które można przedstawić, aby udowodnić, że Jan Paweł II nauczał, że wszyscy ludzie są zbawieni. Na przykład w 1985 roku Jan Paweł II wyjaśnił on, że Krew Chrystusa (odkupiającą) nie jest jedynie dostępna dla wszystkich (co jest prawdą), ale że właściwie dosięga ona wszystkich i zbawia wszystkich.

Jan Paweł II, Homilia, 6 czerwca 1985:
„Eucharystia jest sakramentem przymierza Ciała i Krwi Chrystusa, przymierza, które jest wieczne. To jest przymierze, które obejmuje wszystkich. Ta Krew dosięga wszystkich i zbawia wszystkich."⁶

W przeciwieństwie do tego, dogmatyczne nauczanie Kościoła katolickiego zapewnia, że Krew Chrystusa nie dosięga wszystkich ani nie zbawia wszystkich.

Papież Paweł III, Sobór Trydencki, Sesja 6, ex cathedra:
„Chociaż [Chrystus] prawdziwie 'umarł za wszystkich', nie wszyscy jednak przyjmują dobrodziejstwo Jego śmierci, ale jedynie ci, którzy uczestniczą w zasłudze Jego męki."⁷

Jedynie ci, którzy zostali uwolnieni od grzechu pierworodnego przez Chrzest i są zjednoczeni z Nim poprzez sakramenty i prawdziwą wiarę, przyjmują dobrodziejstwo śmierci Chrystusa.

Jan Paweł II, Homilia, 27 kwietnia 1980:
„… Jezus czyni nas, w Sobie, synami Swego Ojca Przedwiecznego. Uzyskuje on raz na zawsze zbawienie człowieka: każdego człowieka i wszystkich..."⁸

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 27 grudnia 1978:
„Jezus jest Drugą Osobą Trójcy Świętej, która stała się człowiekiem; a zatem w Jezusie, ludzka natura, a więc i cała ludzkość, jest odkupiona, zbawiona, uwznioślona do stopnia uczestnictwa
w 'boskim życiu' za pośrednictwem łaski."⁹

 

Tutaj Jan Paweł II  wyjaśnia, że cała ludzkość została zbawiona i uczestniczy w boskim życiu. Zwrot „uczestnictwa w boskim życiu” odnosi się do stanu usprawiedliwienia lub stanu łaski uświęcającej. Mówiąc, że cała ludzkość uczestniczy w boskim życiu, Jan Paweł II mówi, że cała ludzkość jest w stanie łaski! Oznacza to, że nikt nie jest w stanie grzechu śmiertelnego czy pierworodnego.

 

Z taką doktryną, kto nie byłby kochany przez świat? Jan Paweł II oddziaływał na masy i był kochany przez masy, ponieważ akceptował on religię każdej osoby i nauczał, że wszyscy są zjednoczeni z Chrystusem, bez względu na to, w co wierzyli lub co robili. Ten religijny indyferentyzm charakteryzował jego anty-pontyfikat.

 

Jan Paweł II nauczał że Duch Święty jest odpowiedzialny za religie niechrześcijańskie

Oprócz jego niewiarygodnej doktryny powszechnego zbawienia i powszechnego usprawiedliwienia, jest wiele innych herezji Jana Pawła II godnych uwagi. Na szczególną zasługuje jego nauczanie o Trzeciej Osobie Trójcy Świętej, Duchu Świętym. To, czego naucza Jan Paweł II o Duchu Świętym, jest tak bluźniercze i heretyckie, że jest to prawdopodobnie jest to jego najgorsza herezja.

Jan Paweł II, Redemptor Hominis (#6), 4 marca 1979:
„A czy niejednokrotnie siła wiary wyznawców religii pozachrześcijańskich - będąca również owocem Ducha Prawdy przekraczającego w swym działaniu widzialny obręb Mistycznego Ciała Chrystusa …"¹⁰

Jan Paweł II mówi, że zdecydowane przekonania w wierze wyznawców religii niechrześcijańskich pochodzi od Ducha Świętego, Ducha Prawdy. Ponieważ wiemy z Pisma Świętego i katolickiego nauczania, że szatan jest autorem wszystkich niechrześcijańskich religii, to co stwierdza tutaj Jan Paweł II to to, że Duch Święty, Duch Prawdy, jest w rzeczywistości duchem kłamstwa - szatanem. To jest niewiarygodne bluźnierstwo przeciwko Bogu.

Pismo Święte i Tradycja uczą nas, że niechrześcijańskie religie należą do diabła (Psalm 95:5), że czci się w nich jedynie diabła (1 Koryntian 10:20), a ich członkowie znajdują się w ciemnościach (List do Kolosan 1:13).

Psalm 95:5 - "„Albowiem wszyscy bogowie pogańscy to demony …”

1 List do Koryntian 10:20 - „Ale to co poganie ofiarują, domonom składają, a nie Bogu. A nie chcę, abyście byli towarzyszami demonów”

Ponieważ Jan Paweł II nauczał, że wiara w te religie jest wynikiem Ducha Prawdy, dlatego też wielokrotnie on chwalił, promował, a nawet modlił się z członkami i przywódcami niechrześcijańskich religii.

Jan Paweł II z afrykańskimi animistami (szamanami); więcej o tym później

Jan Paweł II, Redemptoris Missio (#29), 7 grudnia 1990: „Stosunek Kościoła do innych religii określony jest przez podwójny szacunek: 'szacunek dla człowieka w jego poszukiwaniu odpowiedzi na najgłębsze pytania życia i szacunek dla działania Ducha w człowieku'."¹¹

Tutaj Jan Paweł II mówi, że szacunek dla niechrześcijańskich religii jest podyktowany szacunkiem dla działania Ducha w człowieku. To wyraźnie oznacza, że Duch jest odpowiedzialny za te niechrześcijańskie religie, co znowu oznacza, że Duch Święty musi być rozumiany jako duch kłamstwa: szatan.

Jan Paweł II, Redemptoris Missio (#56) 7 grudnia 1990:
„Inne religie stanowią pozytywne wezwanie dla Kościoła: pobudzają go bowiem zarówno do odkrywania i rozpoznawania znaków obecności Chrystusa i działania Ducha."¹²

Jan Paweł II oświadcza, że inne religie pobudzają nas do odkrywania obecności i działania Ducha. Oznacza to, że niechrześcijańskie religie są dziełem Ducha - Ducha Świętego - co po raz kolejny utożsamia Ducha Prawdy z duchem kłamstwa: szatanem.

 

Jan Paweł II nauczał i praktykował kompletny indyferentyzm religijny

Papież Pius IX, Qui Pluribus (#15), 9 listopada 1840: „Do tego zmierza przerażająca i nawet z samym naturalnym światłem rozumu sprzeczna teoria, głosząca brak różnicy pomiędzy jakimikolwiek religiami. Zniósłszy w ten sposób wszelką różnicę między cnotą a występkiem, prawdą a błędem, uczciwością a ohydą, zmyślają ci oszuści, że ludzie mogą dostąpić zbawienia wyznając jaką bądź religię - tak jakby mogło istnieć jakiekolwiek uczestnictwo sprawiedliwości z nieprawością lub społeczność światła z ciemnością czy umowa Chrystusa z Belialem."¹³

Indyferentyzm religijny Jana Pawła II prawdopodobnie był najbardziej powszechną cechą charakterystyczną jego heretyckich pism i przemówień. Bezustannie wychwalał on i cenił religie niechrześcijańskie, odrzucając tym samym Trójcę Najświętszą i konieczność wierzenia w jedyną prawdziwą katolicką religię, jednocześnie kpiąc ze śmierci męczenników.

Jana Pawła II, Przemówienie na lotnisku w Korei, 3 maj 1984: „Wasz jest dostojny i niezłomny lud … osiągający wspaniałe owoce w sztuce, religii i współżyciu człowieka. Wasi przodkowie przyjęli tak przemożne duchowe światy jak konfucjanizm i buddyzm, a mimo to uczynili z nich prawdziwie ich własnymi, podnieśli je, żyli nimi, a nawet przekazali innym. Wonhyo i Sosan … wymownie wyrażają te dokonanie"¹⁴

Słowo „dokonanie” oznacza nadzwyczajny czyn. Tak więc Jan Paweł II mówi, że fałszywe religie buddyzmu i konfucjanizmu są wspaniałymi owocami w religii, i to, że przekazanie przez koreańczyków innym religii szatana było nadzwyczajnym czynem!

Papież Grzegorz XVI, Probe Nostis (#6), 18 września 1840: „Jesteśmy wdzięczni za sukces misji apostolskiej w Ameryce, Indiach i innych niewiernych krajach … Szukają oni tych, którzy pozostają w ciemności i w cieniu śmierci, aby przywołać ich do światła życia katolickiej religii … W końcu, poprzez chrzest odrodzenia, wyrywają ich z niewoli diabła i włączają w szeregi wolnych przybranych dzieci Bożych."¹⁵

 

Jan Paweł II i Dalajlama

Jan Paweł II w Buddyjskiej Świątyni

W swojej drugiej podróży do Azji w 1984 roku, Jan Paweł II odwiedził buddyjską świątynię. Zanim przybył na miejsce, zdradził, jak bardzo chciał się spotkać z „Jego Świątobliwością, najwyższym buddyjskim patriarchą”. Kilka dni przed udaniem się do buddyjskiej świątyni, Jan Paweł II powiedział również:

Jan Paweł II, 6 maja 1984: „… świat ze szczególnym zaciekawieniem patrzy na Koreę. Gdyż naród koreański przez całą historię poszukiwał, w wielkich etycznych i religijnych wizjach buddyzmu i konfucjanizmu, drogi do odnowienia siebie … Pozwólcie, że skieruję szczególne pozdrowienia dla członków buddyjskiej tradycji, przygotowujących się do obchodzenia tego święta Narodzin Buddy? Niech wasze świętowanie się dopełni i wypełni was radością."¹⁶

Jan Paweł II wtedy udał się do świątyni bałwochwalstwa i ukłonił się buddyjskiemu patriarsze, który stał naprzeciwko gigantycznego posągu buddy. To stanowi akt apostazji.

Jan Paweł II w Buddyjskiej Świątyni w 1984 roku

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 11 stycznia 1995:
„Chętnie skorzystam z tej okazji, aby zapewnić tych, którzy wyznają buddyjską religię, o moim głęboki szacunku i szczerym poważaniu."¹⁷

Papież Leon XIII, 8 grudnia 1892: „Każdy powinien unikać znajomości lub przyjaźni z każdym podejrzanym o przynależność do masonerii lub grup powiązanych. Poznajcie ich po ich owocach i unikajcie ich. Każda znajomość winna być unikana, nie tylko
z tymi bezbożnymi libertynami, którzy otwarcie promuje poszczególne sekty, ale także z tymi, którzy ukrywają się pod maską tolerancji powszechnej, szacunku dla wszystkich religii …"¹⁸

Jan Paweł II, Homila, 12 kwietnia 1997: „… Kościół, który chce jedynie móc swobodnie głosić … z szacunkiem dla … każdej religii."¹⁹

 

Kolejne zdjęcie Jana Pawła II i Dalajlamy

 

Jan Paweł II otrzymał znak wielbicieli Shivy

Jan Paweł II otrzymał znak czcicieli Śiwy w 1986 roku

2 lutego 1986 roku, Jan Paweł II, otrzymał na swoim czole Tilakę lub Tikę, czerwoną sproszkowaną maź hindusów, znak rozpoznania wielbicieli Śiwy. To jest całkowite bałwochwalstwo i apostazja.

 

Jan Paweł II uczcił hinduskiego Gandhiego

W marcu 1986 roku, Jan Paweł II, udał się do New Delhi w Indiach, do miejsca gdzie spalono hinduistę Mahatma Gandhi. Mahatma Gandhi był poganinem i bałwochwalcą, który wielbił demony.

Jan Paweł II zdjął swoje buty przed pomnikiem Gandhiego i oświadczył: „Dziś, jako pielgrzym pokoju, przybyłem tu aby złożyć hołd Mahatma Gandhiemu, bohaterowi ludzkości”.²⁰

Według Jana Pawła II bałwochwalca i poganin był bohaterem ludzkości.

Jan Paweł II, który sam rzuca kwiaty na grobowiec Gandhiego (New Delhi, Indie, 1999)

Jan Paweł II modlący się na kolanach przy grobie Gandhiego (New Delhi, Indie, 1986)

Kolejne zdjęcie Jana Pawła II przy grobie Gandhiego

Jak widzimy, Jan Paweł II również rzucił kwiaty na grobowiec Gandhiego, aby uczcić i upamiętnić tego poganina. Św. Tomasz z Akwinu wyjaśnia, że tak jak są heretyckie stwierdzenia, tak są heretyckie i odstępcze działania.

Św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica, Pt. I-II, Q. 103., A. 4: „Wszystkie ceremonie są wyznaniem wiary, w których składa się wewnętrzny kult Bogu. Człowiek może wyznać swoją wewnętrzną wiarę zarówno uczynkami jak i słowami: a w każdym wyznaniu, jeśli złoży fałszywą deklarację, zgrzeszy śmiertelnie."²¹

Św. Tomasz nawet podaje przykład:

Św. Tomasz z Akwinu, Summa Teologiczna, Pt. II, Q. 12, A. 1, Obj. 2: „… jeśli ktokolwiek miałby … oddawać cześć przy grobie Mahometa, byłby uznany za apostatę."²²

Można ujawnić swoje odstępstwo słowami lub czynami. Poprzez to, co robił, oprócz tego co mówił, Jan Paweł II wykonał akcję będącą odpowiednikiem oddania czci przy grobie Mahometa. Otoczył on czcią hinduistę.

 

Apostazja Jana Pawła II w Asyżu

Jan Paweł II w Asyżu w 1986 roku wraz z różnymi przywódcami fałszywych religii na synkretycznym zgromadzeniu modlitewnym.

Dnia 27 października 1986 roku Jan Paweł II zaprosił do Asyżu we Włoszech głównych przywódców wszystkich fałszywych religii świata na Światowy Dzień Modlitwy o Pokój. Jan Paweł II modlił się z ponad 100 różnymi przywódcami religijnymi najróżniejszych fałszywych religii, odrzucając w ten sposób nauczanie Pisma Świętego oraz dwa tysiące lat nauczania Kościoła katolickiego zakazującego takiej modlitwy z fałszywymi religiami.

Całodzienna modlitwa z poganami, niewiernymi i heretykami była pomysłem Jana Pawła II. Podczas tego spotkania Dalajlama umieścił figurę Buddy na tabernakulum w kościele św. Franciszka.

 

Statua Buddy na tabernakulum w Asyżu

Wśród różnych fałszywych przywódców religijnych w Asyżu byli rabini, muzułmańscy mufti, mnisi buddyjscy, sintoiści, różnorodni protestanccy ministrowie, animiści, dżiniści i inni.

Podczas spotkania, członek każdej fałszywej religii wychodził naprzód i ofiarowywał modlitwę
o pokój - bluźniercze modlitwy takie jak hinduska modlitwa, która mówiła: „Pokój niech będzie dla wszystkich bogów” (Przywódca Animista modlił się do „Wielkiego Kciuka”). Ale ich bogowie są diabłami, jak widzieliśmy powyżej, tak więc modlono się o pokój do wszystkich diabłów (które stworzyły te fałszywe religie) podczas sponsorowanego przez Watykan Światowego Dnia Modlitwy o Pokój! Religia Soboru Watykańskiego II chce, abyś był w komunii z diabłami.

W 1928 roku papież Pius XI autorytatywnie potępił tę działalność międzyreligijną i potępił to jako odstępstwo.

 

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#2), 6 stycznia 1928: „W tym celu urządzają, zjazdy, zebrania i odczyty z nieprzeciętnym udziałem słuchaczy i zapraszają na nie dla omówienia tej sprawy wszystkich, bez różnicy, pogan wszystkich odcieni, jak i chrześcijan, ba, nawet tych, którzy - niestety - odrzucili Chrystusa, lub też uporczywie przeciwstawiają się Jego Boskiej naturze i posłannictwu. Katolicy nie mogą żadnym paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one polegają na błędnym poglądzie, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne, o ile, że one w równy sposób, chociaż w różnej formie, ujawniają i wyrażają nasz przyrodzony zmysł, który nas pociąga do Boga i do wiernego uznania Jego panowania. Wyznawcy tej idei nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie i wpadając krok po kroku w naturalizm i ateizm. Z tego jasno wynika, że od religii przez Boga nam objawionej, odstępuje zupełnie ten, ktokolwiek podobne idee i usiłowania popiera."

 

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928:  „Jasną rzeczą jest, Czcigodni Bracia, dlaczegoStolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zgrupowaniach niekatolickich…"²³

Jan Paweł II, Przemówienie na Anioł Pański, 12 października 1986: „Za kilka dni udamy się do Asyżu, przedstawiciele Kościoła katolickiego, innych kościołów chrześcijańskich i wspólnot kościelnych oraz wielkich religii świata … Wysłałem to zaproszenie do 'wyznawców wszystkich religii'."²⁴

Jana Pawła II, Redemptoris Missio (#55), 7 grudnia 1990: „Bóg … czyni wszystko, aby na różne sposoby być obecnym nie tylko dla poszczególnych jednostek, ale także dla narodów poprzez ich bogactwa duchowe, których głównym i zasadniczym wyrazem są religie…"²⁵

Tutaj ponownie znajdujemy jasny wyraz apostazji Jana Pawła II. Mówi on, że Bóg staje się obecny poprzez duchowe bogactwa narodów, których głównym wyrazem są ich religie. Oznacza to, że Bóg manifestuje swoją obecność poprzez religie niechrześcijańskie, co oznacza, że religie niechrześcijańskie są prawdziwe i inspirowane przez Boga.

Papież Pius VIII, 24 maj 1829: „Wystrzegać należy lud przeciw sofistom, powtarzać, że wyznawanie wiary katolickiej jest jedynie prawdziwe, jak głosi apostoł: jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest."²⁶

Jan Pawła II, Przemówienie, 22 maj 2002: „Chwała wam, wyznawcy islamu … Chwała tobie, narodzie żydowski … Chwała szczególnie tobie, kościele prawosławny …"²⁷

Papież Grzegorz XVI, Mirari Vos (#13), 15 sierpnia 1832: „… niech szczerze rozważą według świadectwa Zbawiciela, że 'są przeciw Chrystusowi, bo z Chrystusem nie są, i że rozpraszają nieszczęśliwie, bo z nim nie gromadzą' (Łk 11:3), dlatego 'niezawodnie na zawsze zginą, jeśli katolickiej wiary wyznawać całkowicie i bez naruszenia zachowywać nie będą'.”²⁸

Jan Paweł II, Redemptoris Missio (#10), 7 grudnia 1990: „Powszechność zbawienia nie oznacza, że otrzymują je tylko ci, którzy w wyraźny sposób wierzą w Chrystusa i weszli do Kościoła."²⁹

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, dogmatyczne wyznanie wiary św. Atanazego, 1439: „Ktokolwiek chce być zbawiony, winien przede wszystkim zachować wiarę katolicką; kto nie dochowa jej w całości i nienaruszonej, bez wątpienia ulegnie wiecznej zagładzie … Lecz do wiecznego zbawienia konieczne jest, aby wiernie wierzyć także we wcielenie Pana naszego Jezusa Chrystusa …"³⁰

 

Inne ekumeniczne spotkania Jana Pawła II

Jan Paweł II, po wydarzeniu w Asyżu, kontynuował swój program apostazji, całkowicie potępiony nauką Kościoła katolickiego. Jan Paweł II sponsorował pogańskie spotkania modlitewne w Kioto (1987), Rzymie (1988), Warszawie (1989), Bari (1990) i na Malcie (1991), a także wiele spotkań po 1991 roku.

Jan Paweł II „pobłogosławiony” w pogańskim rytuale przez indyjskiego szamana w 1987 roku³¹

W 1999 roku miało miejsce skandaliczne pogańskie spotkanie modlitewne, które zostało oficjalnie nazwane „Spotkaniem Pan-Chrześcijańskim”, podczas którego wielkie zgromadzenie fałszywych religii przybyło do Watykanu na prośbę Jana Pawła II (więcej o tym za chwilę).

 

Jan Paweł II modlił się z afrykańskimi animistami

Jan Paweł II spotyka afrykańskich animistów

Dnia 8 sierpnia 1985 roku Jan Paweł II modlił się z afrykańskimi animistami (szamanami). Jan Paweł II wspomniał to spotkanie:

„Szczególnie godne uwagi było spotkanie modlitewne w sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia nad jeziorem Togo,gdzie po raz pierwszy modliłem się także z grupą animistów."³²

Mówiono, że podczas pobytu w Togo złożył on hołd „świętym” wężom.

W Kotonu, w Afryce, 4 lutego 1993 roku, śpiewające dziewczęta zafundowały Janowi Pawłowi II „wywołujący trans” taniec voodoo.

Jan Paweł II zaproszony na „wywołujący trans” taniec voodoo

Jan Paweł II brał także udział w wielu wydarzeniach, zarówno w Rzymie jak i zagranicą, które zawierały rdzenne pogańskie rytuały. Wywodzą się one z kultur, które są całkowicie demoniczne i satanistyczne w każdym aspekcie ich praktyk religijnych, a jednak były one włączane w wiele wydarzeń liturgicznych Jana Pawła II.

 

„Msza” Jana Pawła II zawierająca obyczaje azteckiej demonicznej kultury

Powyżej: „Msza” Jana Pawła II w 2002 roku, w mieście Meksyk, która obejmowała zwyczaje azteckiej demonicznej kultury, która praktykowała składanie ofiar z ludzi i kanibalizm. Indianie tańczyli przed ołtarzem w nakryciach głowy i napierśnikach, a niektórzy z nagim torsem. Podczas występu słychać było syk grzechotnika i bicie bębnów. Sam Jan Paweł II był główną postacią pogańskiego rytuału „oczyszczenia”, prowadzonego przez kobietę.

Kolejne zdjęcie „Mszy” Jana Pawła II z obyczajami azteckiej demonicznej kultury

 

Spotkanie „Pan-Chrześcijańskie”: odstępcze spotkanie modlitewne Jana Pawła II w 1999 roku

Jan Paweł II w towarzystwie pogan i bałwochwalców

Powyższe zdjęcie przedstawia Jana Pawła II, otoczonego przez grupę pogan i bałwochwalców, w tym jednego w pół ubranego, 7 listopada 1999 roku - na kolejnym z jego niezliczonych odstępczych międzyreligijnych spotkań modlitewnych. Zwróć uwagę na zamaskowanego poganina tuż za Janem Pawłem II po naszej lewej a jego prawej stronie. Jan Paweł II wychwalał ich, szanował fałszywe religie diabła. To nic innego jak zwykły okultyzm.

Spotkanie te nazwane zostało „Spotkanie Pan-chrześcijańskie”. To jest bardzo interesujące, biorąc pod uwagę fakt, że w swojej encyklice Mortalium Animos papież Pius XI opisywał heretyków, którzy propagowali religijny indyferentyzm, nazywając ich „pan-chrześcijanie”"³³ Niektóre z rzeczy, które miały miejsce podczas spotkania Jana Pawła II w październiku 1999 roku, obejmowały: amerykańskiego indianina obracającego się w centrum Placu św. Piotra o zachodzie słońca, „błogosławiącego cztery zakątki ziemi”, czy muzułmanów, którzy w Watykanie rozłożywszy gazetę klęczeli modląc się w kierunku Mekki.³⁴

Jan Paweł II uczestniczy w pogańskim rytuale

Papież Leon X, Sobór Laterański V, Sesja 9, 5 maja 1514: „Ponieważ według praw cywilnych i cenzur świętych kanonów wróżby poprzez wzywanie demonów, zaklęcia oraz przepowiednie i zabobony zostały zakazane ..."³⁵

 

Spotkanie modlitewne Jana Pawła II z fałszywymi religiami w Asyżu (Asyż II) - kolejne spotkanie modlitewne apostatów w 2002 roku

Ważnym wydarzeniem był Asyż 2002. 24 stycznia 2002 roku, Jan Paweł II zorganizował kolejne pogańskie spotkanie modlitewne w mieście Asyż we Włoszech, powtórkę ohydnego wydarzenia, które miało miejsce w 1986 roku. Niemniej jednak, to spotkanie w Asyżu mogło być nawet gorsze.

Lampy naftowe zostały przekazane przywódcom fałszywych religii, którzy przybyli do Asyżu na wydarzenie „Światowy Dzień Modlitwy o Pokój”, zorganizowane przez Jana Pawła II 24 stycznia 2002 roku. Następnie uczestnicy postawili je na stole jako znak „solidarności i nadziei na pokój”

 

Podczas drugiego spotkania modlitewnego w Asyżu, przedstawicielowi każdej z obecnych fałszywych religii zostało umożliwione wejście na ambonę i wygłoszenie modlitwy o pokój na świecie. W obecności Jana Pawła II, kapłan voodoo wszedł na ambonę przed Bazyliką Św. Franciszka i przekazał receptę voodoo o pokój na świecie. (Wyznawcy voodoo, proszę pamiętać są szamanami). A więc, poprzez aranżacje Jana Pawła II, z ambony przed historyczną Bazyliką Św. Franciszka, zostało dozwolone szamanowi, aby przekazał swoją receptę o pokój na świecie! Recepta ta zawierała podcięcie gardeł kóz, kur, gołębi i odsączanie krwi z ich tętnic.

Hinduska powiedziała całemu tłumowi, że każdy jest Bogiem, podczas gdy Jan Paweł II przyglądał się. Po tym jak żyd, buddysta, muzułmanin, hinduista, szaman i pozostali zakończyli swoje kazania, przywódcy różnych fałszywych religii rozeszli się po różnych pomieszczeniach, aby modlić się do swoich fałszywych bogów.

4. Zaproszenie do modlitwy: Ojciec Święty zaprasza wszystkich uczestników do ich odpowiednich miejsc na modlitwę. II. Modlitwa w różnych miejscach. 1. Dostęp do różnych miejsc modlitwy. A. Dolna bazylika: Chrześcijanie. B. Święty klasztor: Pokój A: Islam. Pokój B: Buddyzm. Pokój C: Sikhizm. Pokój D: Tradycyjne afrykańskie religie. Pokój E: Hinduizm. Pokój F: Tenrikyo. Pokój G: Sintoizm. Pokój H: Judaizm. Pokój I: Zoroastrianizm, Dżinizm, Konfucjanizm

Jan Paweł II zorganizował z wyprzedzeniem, aby każdej fałszywej religii został przydzielony oddzielny pokój na modlitwę do Diabła.

Wszystkie krucyfiksy zostały usunięte, a te, których nie można było usunąć, zostały zakryte. Jan Paweł II zadbał o to, aby niewierni, szamani i poganie nie widzieli żadnego znaku Jezusa Chrystusa.

Muzułmanie potrzebowali pomieszczenia skierowanego na wschód, w kierunku Mekki - i zostało im to dane. Zoroastrianie potrzebowali pokoju z oknem, aby dym z wiór, które spalą dla diabła, mógł przez nie się wydobyć - i został im to dane. Żydzi chcieli pomieszczenia, które nigdy wcześniej nie było błogosławione; innymi słowy, pomieszczenia, który nigdy nie zostało pobłogosławione w imię Jezusa Chrystusa - i Jan Paweł II nie odmówił. Nie można sobie wyobrazić większej obrzydliwości, bluźnierstwa i odrzucenia prawdziwego Boga.

Synod w Elwirze, A.D. 305: „Orzeczono, że ci, którzy w dorosłym wieku, po przyjęciu Chrztu, wejdą do pogańskich świątyń, aby oddawać cześć bożkom, co jest śmiertelną zbrodnią i szczytem nieprawości, nie zostaną dopuszczeni do komunii nawet przy śmierci."³⁶

Jak widzimy z tego synodu lokalnego, we wczesnym Kościele, wejście do pogańskiej świątyni (jak uczynił to Jan Paweł II w Tajlandii) po to, aby czcić bożków, uważano za szczyt nieprawości. Odpowiadało to takiemu odstępstwu od wiary, że ci, którzy nawet żałowali tego, zostali dopuszczeni jedynie do spowiedzi (nie do Komunii). Jeśli wejście do pogańskiej świątyni było uważane za tak ciężkie odstępstwo, to co by powiedzieli o rzekomym przywódcy Kościoła, który zamienia kościoły katolickie w świątynie pogańskie po to, aby poganie mogli w nich czcić fałszywych bogów? Zdecydowanie uznaliby to za szczyt apostazji.

Papież Pius XI, Ad Salutem (#27), 20 kwietnia 1930: „… wszelkie natręctwo i szaleństwo, wszelkie obrazy i pożądliwość, wprowadzone do życia człowieka przez demony, poprzez kult fałszywych bogów."³⁷

 

Apostazja Jana Pawła II z muzułmanami

Jan Paweł II całujący Koran

Dnia 14 maja 1999 roku, Jan Paweł II, pokłonił się przed i pocałował Koran. Koran jest świętą księgą muzułmanów, która bluźni przeciwko Trójcy Najświętszej i zaprzecza Boskości Jezusa Chrystusa. Czeczenie świętej księgi fałszywej religii zawsze uważane było za akt apostazji - całkowite odrzucenie prawdziwej religii. Sam ten akt robi z Jana Pawła II apostatę; ponieważ jest to równoznaczne z oddawaniem czci przy grobie Mahometa, co św. Tomasz wskazuje, że coś takiego uczyniłoby odstępcą.

Św. Tomasz z Akwinu, Summa Teologiczna, Pt. II, Q. 12, A. 1, Obj. 2: „… jeśli ktokolwiek miałby … oddawać cześć przy grobie Mahometa, byłby uznany za apostatę.”

Podczas swojej wizyty w Niemczech, 17 listopada 1980 roku, Jan Paweł II przemawiając do muzułmanów powiedział: „Żyjcie swoją wiarą również w obcym kraju …"³⁸

W lutym 2000 roku, Jana Pawła II spotkał się z islamskim „wielkim szejkiem” Mahometem. Jan Paweł II popełnił kolejny akt apostazji w swoim przemówieniu do muzułmanów.

Jan Paweł II, Przesłanie do „wielkiego szejka Mahometa”, 24 lutego 2000: „Islam jest religią. Chrześcijaństwo jest religią. Islam stał się kulturą. Chrześcijaństwo stało się także kulturą … Dziękuję waszemu uniwersytetowi, największemu ośrodkowi kultury islamu. Dziękuję tym, którzy rozwijają kulturę Islamu…"³⁹

Jan Paweł II podziękował tym, którzy rozwijają islamską kulturę! Podziękował niewiernym za rozwijanie kultury, która zaprzecza Jezusowi Chrystusowi, Trójcy Świętej i wierze katolickiej na masową skalę i trzyma setki milionów w ciemnościach diabła. Ze wszystkich rzeczy na świecie, islamska kultura prawdopodobnie plasuje się w pierwszej piątce największych plag.

Papież Kalikst III: „Ślubuję … wywyższyć prawdziwą wiarę, i wykorzenić diabelską sektę zatwardziałego w grzechu i niewiernego Mahometa [islam] na wschodzie."⁴⁰

Średniowiecze było ciągłą duchową i fizyczną walką pomiędzy chrześcijańskim zachodem a hordami islamskimi. To oświadczenie Jana Pawła II stanowi odrzucenie Jezusa Chrystusa i formalną apostazję. Żaden katolik nigdy nie złożyłby takiego oświadczenia.

Jan Paweł II poprosił świętego Jana Chrzciciela o ochronę islamu!

Dnia 21 marca 2000 roku, Jan Paweł II poprosił św. Jana Chrzciciela o ochronę islamu (religii muzułmanów), który odrzuca Chrystusa i Trójcę Świętą, i utrzymuje setki milionów dusz
w ciemności diabła.

Jana Pawła II, 21 marca 2000: „Niech święty Jan Chrzciciel chroni islam i cały lud Jordanu…"⁴¹

To jest poproszenie św. Jana o ochronę odrzucenia Chrystusa i potępienia dusz.

Dnia 12 kwietnia 2000 roku, Jan Paweł II spotkał się z królem Maroka, potomkiem fałszywego proroka islamu, Mahometa. Jan Paweł II zapytał go „Jesteś potomkiem Proroka, nieprawdaż?"⁴²

 

Apostazja Jana Pawła II w meczecie

Dnia 6 maja 2001 roku, Jan Paweł II dokonał szczytu (kolejnego) apostazji z muzułmanami, podróżując i odwiedzając „Wielki Meczet Umajjadów” w Damaszku. Będąc w meczecie, Jan Paweł II zdjął buty jako „cześć” dla świątyni niewierności.

Jan Paweł II w „Wielkim Meczecie Umajjadów” w Damaszku, 6 maja 2001

 

Jan Paweł II obok niewiernego wielkiego mufti, szejka Ahmad Kaftaro

Jan Paweł II ściska dłoń niewiernego wielkiego mufti, szejka Ahmada Kaftaru

Na pierwszym zdjęciu widzimy Jana Pawła II wchodzącego do „Wielkiego Meczetu Umayyad” w Damaszku, 6 maja 2001 roku. Na pozostałych zdjęciach widzimy go w meczecie z niewiernym wielkim muftim, szejkiem Ahmadem Kaftaro. Będąc w meczecie, Jan Paweł II siedział również na krześle identycznym jak niewierny wielki mufti. Oto oświadczenie, które Jan Paweł II wypowiedział tego dnia muzułmanom:

Jan Paweł II, Przemówienie do muzułmanów, 6 maja 2001: „To w meczetach i kościołach wspólnoty muzułmańskie i chrześcijańskie kształtują swoją religijną tożsamość … Jakie poczucie tożsamości jest zaszczepione w młodych chrześcijanach i młodych muzułmanach w naszych kościołach i meczetach? To jest moja żarliwa nadzieja, że muzułmańscy i chrześcijańscy przywódcy religijni i nauczyciele będą przedstawiać nasze dwie wielkie wspólnoty w pełnym szacunku dialogu, nigdy więcej jako wspólnoty w konflikcie."⁴³

Interesujące jest to, że kalifat „Omajjadów” (linia muzułmańskich władców), za którym nazwano meczet, którego odwiedził Jan Paweł II, był linią muzułmańskich władców, którzy byli niezwykle zaangażowani w prowadzeniu wojny z katolicką Hiszpanią, w 700-letniej wojnie muzułmanów z chrześcijanami w Hiszpanii.

"Abdurrahman, jedyny ocalały męski potomek z rodu Omajadów, objął rządy nad  muzułmańską częścią Hiszpanii, podczas gdy Fruela panował w części chrześcijańskiej; Około 759 roku obydwaj starli się na terenach Galicji."⁴⁴

Fakt, że meczet, w którym obecny był Jan Paweł II, został nazwany na cześć grupy tak antychrześcijańskiej, tylko dodaje zniewagi jego apostazji. Krew wszystkich wiernych katolików, którzy zginęli walcząc z Omajjad o przetrwanie chrześcijańskiej Hiszpanii oburza się na niego.

Apokalipsa Jana 17:6: „I widziałem niewiastę pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych. A dziwowałem się, ujrzawszy ją …"

 

Jan Paweł II nauczał że muzułmanie i katolicy mają tego samego Boga

Wcześniej w tej książce omówiliśmy heretyckie nauczanie II Soboru Watykańskiego, jako by muzułmanie i katolicy wspólnie czcili jedynego prawdziwego Boga. Jan Paweł II powtórzył tę herezję II Soboru Watykańskiego niezliczoną ilość razy.

Jan Paweł II, Sollicitudo rei socialis (#47), 30 grudnia 1987:
„… do tych, którzy jak my wierzą w Boga sprawiedliwego i miłosiernego, czyli do Muzułmanów ..."⁴⁵

Jan Paweł II, Homilia, 13 października 1989:
„… wyznawcy islamu, którzy wierzą w tego samego dobrego i sprawiedliwego Boga."⁴⁶

Jan Paweł II, Homilia, 28 stycznia 1990:
"…nasi muzułmańscy bracia i siostry… którzy czczą, jak my, jedynego i miłosiernego Boga."⁴⁷

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 16 maj 2001:
„… wyznawcy islamu, z którymi jesteśmy zjednoczeni przez adorację jedynego Boga."⁴⁸

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 5 maj 1999:
„Dziś chciałbym powtórzyć to, co powiedziałem kilka lat temu młodym muzułmanom w Casablanca: ‘Wierzymy w tego samego Boga …’ "⁴⁹

To jest bluźnierstwo i apostazja. Muzułmanie odrzucają Trójcę Najświętszą. Nie wielbią oni jedynego prawdziwego Boga. Przez twierdzenie raz za razem, że muzułmanie i katolicy wierzą w tego samego Boga, Jan Paweł II zaprzeczył Trójcy Najświętszej za każdym razem. Co więcej, uderza specyfika, z jaką Jan Paweł II (dokładnie tak jak II Sobór Watykański) zaprzeczył Jezusowi Chrystusowi w wielu tych cytatach. Na przykład:

Jan Paweł II, Nowy Katechizm (paragraf 841): „… muzułmanów; oni bowiem wyznając, iż zachowują wiarę Abrahama, czczą wraz z nami Boga jedynego i miłosiernego, który sądzić będzie ludzi w dzień ostateczny."⁵⁰

Tutaj zastajemy nauczanie katechizmu Jana Pawła II, że bóg muzułmanów (który nie jest Jezusem Chrystusem) będzie sądzić ludzkość w dniu ostatecznym! Oznacza to, że Jezus Chrystus nie będzie sądził ludzkości w dniu ostatecznym, lecz raczej bóg, którego muzułmanie wielbią. To jest zaprzeczenie Drugiego Przyjścia Jezusa Chrystusa, który w dniu ostatecznym przyjdzie sądzić żywych i umarłych.

Papież św. Damazy I, Synod Rzymski, 382, Kan. 15:
„Jeśli ktokolwiek nie powie, że On, Jezus Chrystus… przyjdzie sądzić żywych i umarłych, ten jest heretykiem."⁵¹

 

Apostazja Jana Pawła II z Żydami

Dnia 13 kwietnia 1986 roku Jan Paweł II udał się do synagogi żydowskiej w Rzymie.

Jan Paweł II przybywający do żydowskiej synagogi, 13 kwietnia 1986 roku

Widzimy tutaj Jana Pawła II przybywającego do żydowskiej synagogi w Rzymie w 1986 roku, gdzie brał udział w żydowskim nabożeństwie. Uczestnicząc w żydowskim nabożeństwie, Jan Paweł II dokonał publicznego aktu apostazji, i ponownie pokazał, że był on jawnym heretykiem i apostatą. Zwróćcie uwagę, że Jan Paweł II i rabin przywitali się tak, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi, którzy przez długi czas się nie widzieli.

Jan Paweł II pochylił głowę kiedy żydzi modlili się o przyjście ich „Mesjasza”

Podczas jego pobytu w synagodze, kiedy żydzi modlili się o przyjście swego „Mesjasza”, Jan Paweł II pochylił głowę. Ten niewiarogodny akt apostazji Jana Pawła II jest bezpośrednio związany z jego heretyckim nauczaniem, że Stare Przymierze wciąż obowiązuje. Kościół katolicki naucza, że wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa i ogłoszeniem Ewangelii, Stare Przymierze (to jest porozumienie między Bogiem a żydami za pośrednictwem Mojżesza) zakończyło się i zostało zastąpione Nowym Przymierzem Pana naszego Jezusa Chrystusa. To prawda, że niektóre aspekty Starego Przymierza są wciąż aktualne, ponieważ są zawarte w Nowym i Wiecznym Przymierzu Jezusa Chrystusa, takie jak Dziesięć Przykazań Bożych; ale samo Stare Przymierze (przymierze między Bogiem a narodem żydowskim) ustało wraz z przyjściem Mesjasza. Dlatego twierdzenie, że Stare Przymierze jest nadal aktualne, jest stwierdzeniem, że judaizm jest prawdziwą religią, a Jezus Chrystus nie jest w rzeczywistości Mesjaszem. To jest również odrzucenie zdefiniowanego katolickiego dogmatu, takiego jak nauczanie Soboru Florenckiego, które zdefiniowało ex cathedra, że Stare Prawo jest już martwe, i że ci, którzy go praktykują (a mianowicie żydzi), nie mogą zostać zbawieni.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1441, ex cathedra:
„[Kościół rzymski] Mocno wierzy, wyznaje i naucza, że przepisy prawne Starego Testamentu czy prawa Mojżesza dzielące się na obrzędy, święte ofiary i sakramenty … ustały z przyjściem Pana naszego Jezusa Chrystusa … i zaczęły się sakramenty Nowego Testamentu … po tym czasie [ogłoszenia Ewangelii] wszyscy praktykujący obrzezanie, szabat i pozostałe przepisy prawa są obcy dla wiary Chrystusa i nie mogą być uczestnikami zbawienia wiecznego .."⁵²

Papież Benedykt XIV powtórzył ten dogmat w swej encyklice Ex Quo Primum.

Papież Benedykt XIV, Ex Quo Primum (#61):
„Pierwszą rzeczą jest to, że obrzędy Prawa Mojżeszowego zostały zniesione wraz z przyjściem Chrystusa, i że po ogłoszeniu Ewangelii nie mogą być one dłużej przestrzegane bez ciężkiego grzechu.”⁵³

Papież Pius XII, Mystici Corporis Christi (#’s 29-30), 29 czerwca 1943: „Bowiem przez śmierć Odkupiciela przestał istnieć Stary Testament, a na jego miejscu Nowy Testament powstaje ... lecz na drzewie krzyża swego Pan Jezus zniósł Stare Przymierze przykazań i przepisów (Ef. 2:15)… ustanawiając we Krwi swojej, przelanej za cały rodzaj ludzki, Nowe Przymierze (Mt 26:28).'Wtedy to', powiada św. Leon Wielki, głosząc naukę o krzyżu, 'wtedy to stała się ta oczywista zmiana Starego Prawa na Ewangelią, Synagogi na Kościół, wielu ofiar na jedną Ofiarę, aby wraz ze śmiercią Pana owa mistyczna zasłona, która broniła dostępu do głębi świątyni i tajemnic najświętszych, rozdarła się od góry do dołu pod działaniem jakiejś gwałtownej, błyskawicznej siły'. Na krzyżu zatem umarł Stary Zakon (i miał się zaraz po pogrzebie swoim stać śmiercionośnym), aby ustąpił miejsca Nowemu Zakonowi …”⁵⁴

Jan Paweł II wielokrotnie odrzucił ten dogmat, słowem i czynem - dogmat nauczany przez Kościół katolicki przez 2000 lat, zdefiniowany nieomylnie przez Sobór Florencki i wyraźnie potwierdzony przez papieża Benedykta XIV i Piusa XII.

W przemówieniu do żydów w Moguncji w Niemczech zachodnich, 17 listopada 1980, Jan Paweł II powiedział „Jan Paweł II powiedział „Stare Przymierze, nigdy nie odwołane przez Boga …"⁵⁵

Papież Benedykt XIV, Ex Quo Primum (#59), 1 marca 1756: „Jednakże nie starają się oni przestrzegać nakazów starego Prawa, które, jak wszyscy wiedzą, zostało odwołane wraz z przyjściem Chrystusa.”⁵⁶

Widzimy tutaj, że papież Benedykt XIV potępia słowo w słowo herezję nauczaną przez Jana Pawła II, że Stare Przymierze nigdy nie zostało odwołane przez Boga! Jan Paweł II powtórzył tę samą jawną herezję w 1997 roku:

Jan Paweł II, Spotkanie na temat korzeni antysemityzmu, 1997: „Ten naród [naród żydowski] jest powołany i prowadzony przez Boga, Stwórcę nieba i ziemi. Ich istnienie nie jest zaledwie zwykłym zjawiskiem naturalnym lub kulturowym … Jest ono nadprzyrodzone. Ten naród trwa mimo wszystko, aby być narodem przymierza …”⁵⁷

Ważne jest, aby zwrócić uwagę, że „arcybiskup” Strasburga sekty II Soboru Watykańskiego, we Francji, Joseph Dore, z radością przywołał wspomnianą herezję Jana Pawła II na temat Starego Przymierza, którą Jan Paweł II wypowiedział w przemówieniu w Moguncji, w Niemczech zachodnich i w innych krajach. Zauważcie, że „arcybiskup” Dore przyznaje, że II Sobór Watykański zmienił tradycyjne nauczanie Kościoła na temat ustania Starego Przymierza.

„Arcybiskup” Joseph Dore ze Strasburga, Francja, przemówienie do B'nai B'rith (żydowskich masonów), sierpień 2003: „Niezależnie od przedstawienia [żydów w tradycyjnej sztuce katolickiej] … przesłanie teologiczne jest takie samo - wybór Boga przeszedł teraz na naród chrześcijański; a Kościół, prawdziwy Izrael, może triumfować, On, który wyznaje zbawczą prawdę przyniesioną przez Chrystusa.

Na II Soborze Watykańskim Kościół katolicki w końcu dokonał rewizji tego nauczaniai zrozumiał, w jakim stopniu zaprzecza ono samej Biblii … W 1973 roku, francuskie biskupstwo, szczególnie pod wpływem Jego Eminencji Elchinger, [byłego] biskupa w Strasburgu, opublikowało dokument o niezrównanej sile moralnej w stosunkach judeochrześcijańskich, podczas gdy papież Jan Paweł II wielokrotnie wspominał o trwałości pierwszego przymierza[Stare Przymierze], 'które nigdy nie zostało odwołane' przez Boga [Jan Paweł II, Moguncja, Niemcy, 1980]. Dzisiaj pragniemy współpracować z naszymi starszymi braćmi w kierunku pojednania i braterskiego dialogu.Musimy jednak pokornie uznać, że doktryna pogardy i „teologia zastępstwa” - czyniąca Kościół nowym i jedynym Izraelem Bożym - wciąż przenika do umysłów wielu.”⁵⁸

Właściwie Jan Paweł II naucza tej samej herezji o Starym Przymierzu w swoim nowym katechizmie, kolejny raz bezpośrednio przeciwstawiając się katolickiemu dogmatowi.

Jan Paweł II, Nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, paragraf 121: „…ponieważStare Przymierze nigdy nie zostało odwołane."⁵⁹

 

Niewiarygodne przesłanie Jana Pawła II na upamiętnienie żydowskiej synagogi Jan Paweł II, Przesłanie do głównego rabina Rzymu, 23 maja 2004: „Do wybitnego dr. Riccardo Di Segni'ego, naczelnego rabina Rzymu. Szalom! Z wielką radością przyłączam się do gminy żydowskiej Rzymu, która obchodzi stulecie wielkiej synagogi Rzymu, symbol i przypomnienie tysiącletniej obecności w tym mieście narodu Przymierza Synaj. Od ponad 2000 lat wasza społeczność jest integralną częścią życia w mieście; może pochwalić się najstarszą społecznością żydowską w Europie zachodniej i odgrywającą ważną rolę w szerzeniu judaizmu na tym kontynencie. Dlatego dzisiejsze obchody mają szczególne znaczenie … Ponieważ nie jestem w stanie uczestniczyć osobiście, poprosiłem mojego wikariusza generalnego, Camillo Ruini, aby mnie reprezentował; towarzyszy mu kardynał Walter Kasper, przewodniczący Komisji Stolicy Apostolskiej ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem. Oficjalnie wyrażają oni moje pragnienie bycia z wami w tym dniu. Składając moje pełne szacunku pozdrowienie wybitnemu dr. Riccardo Di Segni'ego, kieruje moje serdeczne myśli do wszystkich członków wspólnoty, ich prezydentowi, panu Leone Elio Paserman'owi, oraz wszystkim, którzy zgromadzili się, aby ponownie zaświadczyć znaczenie i wigor religijnego dziedzictwa, które obchodzone jest w każdą sobotę w wielkiej synagodze Rzymu … Dzisiejsze święto, do którego radości wszyscy chętnie przystępujemy, przypomina pierwszy wiek tej majestatycznej synagogi. Stoi ona nad brzegiem Tybru, świadcząc z harmonią jej architektonicznych linii o wierze i chwale Wszechmogącego. Wspólnota chrześcijańska w Rzymie, za pośrednictwem następcy Piotra, przyłącza się do was dziękując Panu w tej radosnej okazji [setną rocznicę synagogi!]. Jak miałem okazję powiedzieć podczas wizyty, o której wspomniałem, pozdrawiamy was jako naszych „umiłowanych braci” w wierze Abrahama, naszego Patriarchy … nadal jesteście pierworodnym narodem Przymierza (Liturgia Wielkiego Piątku, wstawiennictwo powszechne, dla narodu żydowskiego) … [Te przyjazne stosunki] widziały nas zjednoczonych w upamiętnianiu ofiar Shoah [zmarłych żydów, którzy nie przyjęli Chrystusa], zwłaszcza tych, którzy zostali oderwani ze swoich rodzin i od waszej ukochanej społeczności żydowskiej w Rzymie w październiku 1943 roku i internowani do Auschwitz. Niech ich pamięć zostanie pobłogosławiona i nakłoni nas do pracy jako bracia i siostry … … Kościół nie wahał się wyrazić głębokiego smutku z powodu „błędów swoich synów i córek w każdym wieku”, a w akcie skruchy, poprosił o przebaczenie za ich odpowiedzialność związaną w jakikolwiek sposób za plagi antyjudaizmu i antysemityzmu … Dzisiaj … zwracamy się żarliwą modlitwą do Wiekuistego, Jedynego, do Boga Szalom, aby wrogość i nienawiść nie mogły dłużej ogarniać tych, którzy zwracają się do naszego ojca, Abrahama - żydów, chrześcijan i muzułmanów … Nasze dzisiejsze spotkanie jest prawie przygotowaniem do uroczystości Szawuot a naszej Pięćdziesiątnicy, które ogłaszają pełnię naszych poszczególnych uroczystości paschalnych. Niech te święta zastaną nas zjednoczonych w modlitwie paschalnej Hallel Dawida.” (L’Osservatore Romano, 2 czerwca 2004r., str. 7.)

 

Oto krótkie podsumowanie przesłania Jana Pawła II z 2004 roku na temat upamiętnienia synagogi:

1) Dołącza on do społeczności żydowskiej z okazji 100-lecia synagogi - apostazja.

2) Mówi, że ta społeczność żydowska może się pochwalić najstarszą synagogą w Europie zachodniej oraz szerzeniem judaizmu - całkowita apostazja.

3) Oficjalnie wyraża on pragnienie bycia z nimi w synagodze, aby upamiętniać to wydarzenie - apostazja.

4) Wychwala on znaczenie i wigor religii, która jest obchodzona w każdą sobotę w Rzymie - apostazja. Słowo „wigor” oznacza „aktywna siła fizyczna lub energia; rozkwit fizyczny, witalność; mentalna lub moralna siła, moc lub energia”. Dlatego znowu mówi im, że ich przymierze z Bogiem jest ważne, kwitnące, obowiązujące.

5) W imieniu całej chrześcijańskiej wspólnoty w Rzymie, rzekomo jako „następca św. Piotra”, oficjalnie dziękuje on Panu za 100-lecie synagogi! - apostazja!

6) Pozdrawia żydów jako umiłowanych braci w wierze Abrahama, co jest kolejnym całkowitym zaprzeczeniem Chrystusa, ponieważ Pismo Święte naucza, że tylko ci, którzy przyjeli Chrystusa, mają wiarę Abrahama.

 

List do Galatów 3:14- „Aby w poganach stało się błogosławieństwo Abrahamowe
w Chrystusie Jezusie, abyśmy obietnicę Ducha wzięli przez wiarę.”

List do Galatów 3:29- „A będąc w Chrystusie, jesteście nasieniem Abrahama, dziedzicami wedle obietnice.”

Papież św. Grzegorz Wielki (+ c. 590): „ … a będąc w Chrystusie, jesteście nasieniem Abrahama (Gal 3:29). Jeśli z powodu naszej wiary w Chrystusa jesteśmy uważani za dzieci Abrahama, to żydzi, z powodu swojej niewierności, przestali być Jego nasieniem."⁶⁰

Papież św. Leon Wielki, Dogmatyczny list do Flaviana (449), czytany na Soborze w Chalcedonie (451), ex cathedra: „Obietnice zostały opowiedziane Abrahamowi i nasieniu jego. Nie mówi on 'i nasieniom jego' - tak jakby odnosiło się to do wielości - ale do jednego, 'i nasieniu jego', którym jest Chrystus (Gal. 3;16).”⁶¹

 

7) Twierdzi on, że żydzi nadal są pierworodnym narodem przymierza, cytując wielkopiątkową modlitwę nowej Mszy, która modli się, aby Bóg „pomógł wzrastać” w wierności przymierzu Boga. Jan Paweł II otwarcie naucza, po raz kolejny, że żydowskie przymierze z Bogiem jest nadal aktualne - wyraźna herezja.

8) Upamiętnia on tych, którzy zginęli jako żydzi i mówi, że ich pamięć powinna być błogosławiona - herezja.

9) W imieniu „Kościoła” okazuje on skruchę za wszelki antyjudaizm - apostazja. Obejmowałoby to antyjudaistyczny dogmat Kościoła, że żydzi, którzy umierają bez nawrócenia na katolicyzm, idą do piekła, i dlatego muszą się nawrócić aby się zbawić. Po prostu kpi on z naszego Pana i Kościoła.

Przemówienie można zaliczyć do największych bluźnierstw i herezji Jana Pawła II- całkowicie popierał zaparcie się Chrystusa; wyraźnie nauczał, że Stare Przymierze jest nadal ważne; całkowicie zaprzeczył Jezusowi Chrystusowi i wierze katolickiej; dowiódł on swą apostazję przed całym światem. Ci, którzy utrzymują, że ten jawny heretyk i apostata był katolikiem, będąc świadomym tych faktów, i odmawiają uznania go za heretyka, są naprawdę wrogami Boga.

1 List Św. Jana 2:22-" Kto zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, który zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i Syna."

Najlepszy przyjaciel Jana Pawła II, Jerzy Kluger, był Żydem.

Jan Paweł II i Jerzy Kluger

Oczywiście, Jan Paweł II nigdy nie próbował nawrócić Klugera. On sam wyraźnie stwierdził, że Jan Paweł II nigdy nie dał mu najmniejszej oznaki, że chce go nawrócić. Kluger przypisuje raczej tej przyjaźni z Janem Pawłem II, odczucie, że przy nim „czuł się bardziej żydem”. W młodości Jan Paweł II grał w piłkę nożną, jako bramkarz, w żydowskiej drużynie wraz z Klugerem; obaj grali przeciwko katolikom. W liście do Klugera z 30 marca 1989 roku, dotyczącym zniszczenia synagogi podczas II Wojny Światowej, Jan Paweł II napisał:

„Otaczam czcią … również to miejsce kultu [synagogę], które najeźdźcy zniszczyli."⁶²

To jest jawna apostazja. Czcząc synagogę, Jan Paweł II czci odrzucenie przez żydów Jezusa Chrystusa jako Mesjasza.

Lecz Jerzy Kluger nie był jedynym żydem, który poczuł się bardziej hebrajczykiem dzięki Janowi Pawłowi II. Zapewne podobnie odczuwał żydowski maestro, Gilbert Levine.

Żydowski maestro Gilbert Levine z Janem Pawłem II⁶³

Levine zauważył, że w swej wieloletniej znajomości z Janem Pawłem II, nigdy nie dał mu najmniejszej oznaki, że chce go nawrócić. Levine wspomniał również publicznie, że po poznaniu Jana Pawła II powrócił on do praktykowania judaizmu.

Jan Paweł II poprosił Levine'a, aby w Watykanie poprowadził koncert w celu upamiętnienia Holokaustu. Levine zgodził się i z udziałem Jana Pawła II koncert odbył się w Watykanie. Wszystkie krzyże zostały zakryte.

Jan Paweł II siedział obok żydowskiego rabina na koncercie Holokaust (żydowskie nabożeństwo modlitewne) w Watykanie

Koncert rozpoczął się od „Kol Nidre”, modlitwy śpiewanej w najświętszy dzień żydowskiego kalendarza. Niektórzy z obecnych żydów również zapalali świece podczas ceremonii, która wkrótce przerodziła się w żydowskie nabożeństwo w Watykanie. Po koncercie Levine zauważył:

„To było jak żydowskie liturgiczne nabożeństwo w Watykanie. To była noc modlitwy … żydowskiej modlitwy.”⁶⁴

Po koncercie Jan Paweł II wezwał Levine'a do odebrania watykańskiego tytułu szlacheckiego. Levine został odznaczony Orderem Rycerskim Świętego Grzegorza, w klasie Komandora. Jan Paweł II wybrał „kardynała” Lustigera z Paryża, by przyznał mu odznaczenie. Sam Lustiger, który był wychowany jako żyd, stwierdził w wywiadzie z 1981 roku: „Jestem Żydem. Dla mnie obie religie są jedną."⁶⁵ Wyróżnienie, jakie Jan Paweł II przyznał Levine'owi, jest jednym z najwyższych, jakie mogą otrzymać świeccy.

 

Gilbert Levine ujawnił pełną głębię apostazji Jana Pawła II w wywiadzie w Larry Kinga Live, 4 kwietnia 2005 roku. Podczas wywiadu w CNN’s Larry King Live, 4 kwietnia 2005, Gilbert Levine wyjawił, że Jan Paweł II: wysłał listy każdemu z jego synów, aby pogratulować im z okazji bar mitzvahs; osobiście dał jego rodzinie żydowską menorę; nakazał „kardynałowi” Kasperowi wysłać Levine'owi list z okazji bar mitzvah, co było „zdumiewające”, mówiący im, aby byli dumni ze swego żydowskiego dziedzictwa i aby żyli nim pełnią, oraz że list był tak żydowski, że rabin sądził, że był on od rabina, kiedy to w rzeczywistości był on od Kaspera na polecenie Jana Pawła II.

 

Dowodzi to, że Jan Paweł II oficjalnie zachęcał do praktykowania judaizmu; że oficjalnie zachęcał do zaparcia się Chrystusa; że oficjalnie pomagał ludziom praktykować Stare Przymierze; i to że obchodził on wraz z nimi ich obrządki religii żydowskiej. W świetle tych faktów każdy, kto twierdzi, że Jan Paweł II nie był niekatolickim odstępcą, po prostu zaprzecza Jezusowi Chrystusowi. Oto fragment wywiadu z CNN’s Larry King Live:

„KING: Jak bardzo rozumiał muzykę?

LEVINE: Fenomenalnie. Tak bardzo, że jako żydowski dyrygent zasugerowałem że na ten koncert z 1994 roku wykonam dzieło Mahlera. A on powiedział „czy Mahler nie nawrócił się na katolicyzm, aby zostać dyrektorem muzycznym Filharmonii Wiedeńskiej?” Ja jako muzyk nie myślałem o tym. Nie chodzi o to, że tego nie wiedziałem, po prostu nie zastanawiałem się nad tym. Taka była wrażliwość jego na sprawy żydowskie. I chciał to rozszerzać. I zdarzyło się tak, że czuł jakby to było - muzyka mogłaby być nośnikiem międzyreligijnego dialogu.

KING: Papież pogratulował Twoim dzieciom bar mitzvahs?

LEVINE: Nie tylko pogratulował nam, przysłał on nam menorę.

KING: Wysłał wam menorę?

LEVINE: Dał nam ją, właściwie, nie wysłał jej. Właściwie dał nam menorę. Myślę, że pochodzi z XVI wieku z Pragi. To najpiękniejsza z menor. Wysłał on list z okazji bar mitzvah każdemu z moich synów. On również kazał kardynałowi, odpowiedzialnemu za stosunki katolicko-żydowskie, wysłać list, który został odczytany w mojej ortodoksyjnej synagodze z okazji niedawnego bar mitzvah mojego syna, a rabin odczytał go tak, jakby pochodził od rabina. Na koniec powiedział: „jest to napisane przez rabina Joel Schwartz”. Powiedział tak, ale to nie było napisane przez rabina Joela Schwartza. To było napisane przez rabina – przez kardynała Kaspera. To było niesamowite. To był list, który mówił: powinniście być dumni ze swojego żydowskiego dziedzictwa i żyć nim w pełni.

KING: Gdzie byłeś? Dlaczego właśnie cię znaleźliśmy? Dyrygujesz wszędzie?

LEVINE: Tak. Dyryguję wszędzie i wielokrotnie dyrygowałem dla niego
w Watykanie. Dyrygowałem dla niego podczas Światowych Dni Młodzieży w Denver. Ja, dyrygujący dla młodzieży katolickiej? I przy tej okazji podszedł do mnie i zakłócił cały występ, objął mnie ramieniem i powiedział: Czy przeszkadzam ci, maestro? I tak naprawdę zatrzymał całe widowisko.

KING: Czy idziesz na pogrzeb?

LEVINE: Oczywiście. Wyjeżdżam jutro rano. I będę na pogrzebie. Nie mógłbym tam nie być.” - Koniec fragmentu wywiadu⁶⁶

Zauważcie, że Gilbert Levine chciał do koncertu wykorzystać muzykę byłego żyda, Mahlera, ale Jan Paweł II zniechęcił go, wskazując, że Mahler był żydem, który nawrócił się na katolicyzm!

 

Jan Paweł II modlący się przy Ścianie Płaczu

Dnia 26 marca 2000 roku Jan Paweł II modlił się przy Ścianie Zachodniej (Ścianie Płaczu) w Jerozolimie. Ściana Zachodnia to kamienna pozostałość żydowskiej świątyni w Jerozolimie, zniszczonej przez rzymian w roku 70 naszej ery. Żydzi modlą się przy Ścianie Zachodniej jako przy najświętszym miejscu w Judaizmie.

Jan Paweł II modlący się przy Ścianie Płaczu/Ścianie Zachodniej w Jerozolimie

Zniszczenie Świątyni w roku 70 A.D., pozostawiając jedynie ścianę zachodnią, było zawsze rozumiane przez katolików jako mające oznaczać Boży sąd nad żydami. Zniszczenie świątyni uniemożliwiło żydom składania ofiar, co oznaczało, że ich religia dobiegła końca. Był to mocny znak Boży dla żydów, że Mesjasz przyszedł, że Stare Przymierze ustało i że świątynia została zastąpiona przez Kościół katolicki.

Więc kiedy żyd modli się przy Ścianie Zachodniej, lub zostawia tam modlitwę, to zaprzecza temu, że Jezus jest Mesjaszem; jest to zapewnienie, że on utrzymuje, że Stare Przymierze wciąż obowiązuje; i jest to żałosne i smutne usiłowanie zlekceważenia oczywistego Bożego znaku, że żydzi muszą porzucić zniszczoną świątynię i wejść do Kościoła katolickiego.

Więc kiedy sam Jan Paweł II modlił się przy Ścianie Zachodniej w marcu 2000 roku, było to próbą uprawomocnienia judaizmu. Było to zaprzeczenie, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem, oznaką tego, że utrzymuje on, że Stare Przymierze wciąż obowiązuje, i było to szyderstwem z ewidentnego znaku, że żydzi muszą porzucić zniszczoną świątynię i wejść do Kościoła katolickiego. Pewien poinformowany komentator zauważył, że kiedy Jan Paweł II modlił się przy Ścianie Zachodniej, większość żydów w Izraelu oglądała to wydarzenie w telewizji. Oznacza to, że każdy żyd oglądający telewizję, dzięki Janu Pawle II, odniósł wrażenie, że nie musi nawracać się do Jezusa Chrystusa, ponieważ nie jest on Mesjaszem.

Modlitwa, którą Jan Paweł II pozostawił przy Ścianie Zachodniej, prosiła o przebaczenie grzechów przeciwko narodowi żydowskiemu.

 

Kolejna apostazja z żydami za panowania Jana Pawła II

Pod koniec 2001 roku watykańska komisja pod przewodnictwem Jana Pawła II opublikowała książkę zatytułowaną The Jewish People and the Holy Scriptures in the Christian Bible. Książka głosi, że oczekiwanie żydów na przyjście Mesjasza jest nadal aktualne. Więcej na temat tej książki w rozdziale 20.

Dnia 13 sierpnia 2002 roku amerykańscy biskupi, w jedności z Janem Pawłem II, wydali dokument na temat żydów. Prowadzony przez notorycznego apostatę Williama Keelera z Baltimore, a także bez najmniejszego sprzeciwu Jana Pawła II, dokument publicznie stwierdził, że: „… działania, których celem jest nawracanie żydów na chrześcijaństwo, nie są już teologicznie dopuszczalne w Kościele katolickim."⁶⁷

Wszystko to dowodzi, że Jan Paweł II i jego biskupi byli i są całkowitymi odstępcami od wiary katolickiej.

 

Niewiarygodne herezje Jana Pawła II odnośnie ochrzczonych niekatolików (heretyków i schizmatyków)

Zbadaliśmy i szczegółowo omówiliśmy niezaprzeczalne odstępstwo Jana Pawła II z pogaństwem, islamem i judaizmem. Oprócz wielu oświadczeń i aktów herezji oraz apostazji, które Jan Paweł II popełnił z tymi fałszywymi i niechrześcijańskimi religiami, mamy również do czynienia z niewiarygodnymi herezjami dotyczącymi ochrzczonych niekatolików i ich sekt heretyckich. Na przykład:

Jan Paweł II nauczał że schizmatycy nie muszą się nawracać

Jan Paweł II w syryjskiej „prawosławnej” Katedrze św. Grzegorza wraz ze schizmatyckim patriarchą Ignacym Zakka I oraz patriarchą Ignacym IV w 2001.⁶⁸

Jan Paweł II nauczał, że wschodnich schizmatyków (tzw. „prawosławni”) nie należy nawracać. Aby dać mały wgląd: wschodni schizmatycy (tzw. „prawosławni”) odrzucają dogmat o papiestwie, co oznacza, że odrzucają oni najwyższą władzę wszystkich prawdziwych papieży w historii. Odrzucają oni dogmat o nieomylności papieskiej: prawdę, że papież uczy nieomylnie kiedy mówi z Urzędu Piotra. Odrzucają oni dogmat o niepokalanym poczęciu, odmawiają zaakceptowania ostatnich 13 soborów kościoła rzymskokatolickiego oraz zezwalają na rozwód i ponowne małżeństwo.

Jan Paweł II, Homilia, 23 maja 2002: „Pragnę powtórzyć raz jeszcze, cześć także wam, świętemu kościołowi prawosławnemu …"⁶⁹

W swoim oburzającym Dyrektorium w sprawie zasad i norm dotyczących ekumenizmu (#125) Jan Paweł II zachęcał do międzywyznaniowego kultu ze wschodnimi schizmatykami i oświadczył, że „należy … unikać wszelkiego, nawet czysto pozornego, prozelityzmu."⁷⁰ W dalszej części artykułu dowiesz się, że Jan Paweł II zatwierdził te dyrektorium w sprawie ekumenizmu w Ut Unum Sint (#58) oraz w innych miejscach.

Prozelityzm oznacza nawracanie innych. Tak więc Jan Paweł II utrzymywał, że należy unikać wszelkich wysiłków, aby nawrócić wschodnich schizmatyków. Tutaj mamy słowa prawdziwego katolickiego papieża, papieża Benedykta XIV, na ten sam temat.

Papież Benedykt XIV, Allatae Sunt (#19), 26 lipca 1755: „Po pierwsze, misjonarz, który z pomocą Boga stara się przywrócić do jedności greckich i wschodnich schizmatyków, powinien skoncentrować wszystkie swoje wysiłki na jednym celu, jakim jest uwolnienie ich od doktryn, które są sprzeczne z wiarą katolicką."⁷¹

Papież Benedykt XIV, Allatae Sunt (#19):
„Gdyż jedyną pracą powierzoną misjonarzom jest wzywanie wschodu do powrotu do wiary katolickiej …"⁷²

Można łatwo dostrzec różnicę między obiema religiami: religia katolicka naucza, że wszystkie jej nauki muszą zostać zaakceptowane, a niekatolicy muszą się nawrócić. Niekatolicka religia Jana Pawła II (religia II Soboru Watykańskiego) uczy, że wiara katolicka jest bez znaczenia i że niekatolicy nie powinni się nawracać.

Walter Kasper, wysoki rangą członek kościoła posoborowego, rozumie to bardzo dobrze. Jan Paweł II mianował Kaspera „kardynałem” oraz przewodniczącym Papieskiej Rady do spraw Popierania Jedności Chrześcijan. Benedykt XVI zatwierdził Kaspera na stanowisku przewodniczącego Papieskiej Rady do spraw Popierania Jedności Chrześcijan. Wyrażając pogląd zarówno Jana Pawła II jak i Benedykta XVI, Kasper oświadczył:

„… dzisiaj już nie rozumiemy ekumenizmu w sensie powrotu, zgodnie z którym inni 'mają nawrócić się' i zostać 'katolikami'. Zostało to wyraźnie porzucone przez II Sobór Watykański.”⁷³

 

Katolicy, którzy byli torturowani i udręczeni, ponieważ odmówili stania się schizmatykami wschodnimi

W swojej encyklice z 1945 roku, Orientales Omnes Ecclesias, papież Pius XII podaje kilka przykładów katolików w historii, którzy byli torturowani i zabijani, ponieważ nie porzucili wierności papiestwu i nie stali się wschodnimi „prawosławnymi” schizmatykami. Św. Jozafat jest znanym przykładem, ale jest też wiele innych. Św. Jozafat nawrócił wielu wschodnich schizmatyków na wiarę katolicką, po czym został przez nich zamordowany za jego wysiłki na rzecz przywrócenia jedności z papiestwem.

Papież Pius XII, Orientales Omnes Ecclesias (#15), 23 grudnia 1945: „Dnia 12 listopada 1623 roku Jozafat Kuncewicz, arcybiskup połocki i witebski, odznaczający się świętością życia i apostolską gorliwością, nieugięty obrońca jedności katolickiej, został schwytany i zamordowany przez zawziętych schizmatyków.."⁷⁴

Było wielu innych, którzy zostali ukarani grzywną, chłostani, torturowani, utopieni i zabici, ponieważ nie chcieli być w jedności ze Schizmatykami Wschodnimi.

Papież Pius XII, Orientales Omnes Ecclesias (#20), 23 grudnia 1945: „Każdy chrześcijanin, który odmówił odstąpienia od prawdziwej wiary i oparł się, zgodnie z obowiązkiem sumienia, nałożonej w roku 1875 unii z cerkwią schizmatycką, był niegodziwie karany pieniężnymi karami, chłostą lub zsyłką.”⁷⁵

Papież Pius XII, Orientales Omnes Ecclesias (#46) 23 Grudnia, 1945r.:"Społeczność ruska zyskała… chlubny zastęp wyznawców i męczenników. Dla zachowania swojej wiary Katolickiej nienaruszonej i niezłomnej wierności ku Papieżom rzymskim, którzy nie zawahali się podjąć niezliczone trudy, prace i ponieść uciski, a nawet śmierć… Jozafat Kuncewicz… Był to wybitny w tym czasie, lecz nie jedyny męczennik wiary i jedności katolickiej. W jego bowiem zwycięskie ślady poszli liczni kapłani świeccy, którzy, już to zostali zabici szablami, już to zachłostani nahajkami, już to utopieni w Dnieprze, przez co zatryumfowali nad śmiercią i zyskali nagrodę nieba.⁷⁶

Papież Pius XII, Orientales Omnes Ecclesias (#49), 23 grudnia 1945: „Na kilka lat przed rozbiorem Rzeczypospolitej Polskiej nastało nowe prześladowanie imienia katolickiego. Zajmujące Polskę wojska carycy Katarzyny zabrały przemocą i zbrojnie wiele kościołów i klasztorów, kapłanów zaś, którzy odmówili odstępstwa od swojej wiary, nieludzko kopano, deptano, bito nahajkami, wtrącano do więzień, głodzono, dręczono pragnieniem i mrozem."⁷⁷

Poprzez jej heretyckie nauczanie, że „prawosławni” schizmatycy nie są poza Kościołem i nie potrzebują nawrócenia aby się zbawić; sekta Watykan II kompletnie szydzi z świętych i męczenników, którzy strasznie cierpieli, ponieważ nie chcieli stać się schizmatykami.

 

Watykańska Deklaracja z Balamand ze wschodnimi schizmatykami, zatwierdzona przez Jana Pawła II, odrzuca nawracanie tych niekatolików jako „przestarzałą eklezjologię”

Dnia 24 czerwca 1993 roku Watykan podpisał Deklarację z Balamand ze wschodnimi schizmatykami (z tzw. „kościołem prawosławnym”). W tej Deklaracji z Balamand, zatwierdzonej przez Jana Pawła II, każda próba nawrócenia wschodnich schizmatyków została odrzucona jako „przestarzała eklezjologia powrotu do Kościoła katolickiego”. Tutaj mamy niektóre fragmenty z niesamowicie heretyckiej Deklaracji z Balamand:

 

Deklaracja z Balamand Sekty Soboru Watykańskiego II z „prawosławnymi”: #10 : „Stworzona w ten sposób sytuacja przyniosła w istocie nieufność i spory. Po zawarciu wspomnianych unii, w miarę upływu lat priorytetem w działalności misyjnej stawało się nawracanie innych chrześcijan, po to aby „przyprowadzić ich z powrotem” do swego własnego Kościoła. W celu legitymizacji tej tendencji będącej rodzajem prozelityzmu, Kościół katolicki wypracował koncepcję teologiczną, według której on sam jest jedynym środkiem zbawienia. W odpowiedzi z kolei Kościół prawosławny przyjął tę samą koncepcję, zgodnie z którą tylko w nim samym można osiągnąć zbawienie …” #14-15: „… Zgodnie ze słowami papieża Jana Pawła II, ekumeniczny wysiłek siostrzanych Kościołów Wschodu i Zachodu, zakorzeniony w dialogu i modlitwie jest poszukiwaniem doskonałej i pełnej komunii, która nie jest ani wchłonięciem, ani połączeniem, lecz spotkaniem w prawdzie i miłości (Slavorum Apostoli, 27). Tam, gdzie nienaruszalna wolność osoby oraz jej zobowiązanie do podążania za nakazami własnego sumienia są zabezpieczone, tam w ramach wysiłków na rzecz przywrócenia jedności nie ma miejsca na nawracanie ludzi z jednego Kościoła do drugiego w celu zapewnienia im zbawienia.” #22. „Duszpasterska działalność Kościoła katolickiego, zarówno łacińskiego jak i wschodniego nie stawia sobie już więcej za cel transferowania wiernych z jednego Kościoła do drugiego, co oznacza, że rezygnuje z prozelityzmu wśród prawosławnych skupiając się na zaspokajaniu duchowych potrzeb swoich własnych wiernych. Aktywność Kościoła katolickiego odrzuca dążenie do ekspansji kosztem Kościoła prawosławnego.” #30. „W celu przygotowania podłoża dla przyszłych stosunków między naszymi Kościołami, przechodząc ponad nieaktualną eklezjologią powrotu do Kościoła katolickiego, która związana jest z problemami będącymi przedmiotem niniejszego dokumentu, specjalną uwagę zwróci się na formację przyszłych księży oraz wszystkich innych osób które w jakikolwiek sposób będą uczestniczyć w działalności apostolskiej na terenach należących tradycyjnie do drugiego Kościoła. Ich edukacja winna być obiektywnie pozytywna, z pełnym szacunku nastawieniem do drugiego Kościoła.” (http://prawoslawnikatolicy.pl/deklaracja-balamand-1993/)

 

To niewiarygodnie wyraźna herezja! Ten dokument, zatwierdzony przez antypapieży II Soboru Watykańskiego, jest zdecydowanie jednym z najgorszych herezji sekty Watykan II. Otwarcie on wymienia, a następnie całkowicie odrzuca tradycyjny dogmat Kościoła katolickiego, że schizmatyków trzeba nawrócić na wiarę katolicką.

Jan Paweł II nazwał Deklarację z Balamand „nowym etapem”, który „powinien pomóc wszystkim lokalnym kościołom prawosławnym i wszystkim lokalnym kościołom katolickim, zarówno łacińskim, jak i wschodnim, które mieszkają razem w jednym regionie, kontynuować swoje zaangażowanie w dialogu miłości bliźniego oraz nawiązać współpracę lub do niej dążyć w zakresie działalności duszpasterskiej."⁷⁸

Proszę zwrócić uwagę zwłaszcza na numery #14-15, które wskazują, że „tam w ramach wysiłków na rzecz przywrócenia jedności nie ma miejsca na nawracanie ludzi z jednego Kościoła do drugiego w celu zapewnienia im zbawienia”. Proszę zwrócić uwagę na #22, który stwierdza, że Kościół katolicki „odrzuca dążenie do ekspansji kosztem Kościoła prawosławnego” oraz na #30, który odrzuca „nieaktualną eklezjologią powrotu do Kościoła katolickiego”. Zauważ, jak to słowo w słowo odrzuca katolicki dogmat o tym, że niekatolicy muszą powrócić do Kościoła katolickiego dla zbawienia i jedności chrześcijan.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928:
„… Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrócili na łono jedynego, prawdziwego Kościoła Chrystusowego …"⁷⁹

Jest więc faktem, że Jan Paweł II i jego sekta odrzucają słowo w słowo dogmat wiary katolickiej: Jedność chrześcijan osiąga się jedynie przez nawrócenie na katolicyzm. Ponowne odrzucenie katolickiego dogmatu widzimy w następnym cytacie.

 

Więcej niewiarygodnych herezji Jana Pawła II ze wschodnimi „prawosławnymi” schizmatykami

Jan Paweł II, Homilia, 25 Stycznia 1993:

„W rzeczywistości drogądo osiągnięcia chrześcijańskiej jedności - czytamy w dokumencie Papieskiej Komisji ds. Rosji - nie jest prozelityzm, ale braterski dialog …"⁸⁰

Zatem faktem jest, że Jan Paweł II naucza, że wiara Rzymu nie musi być wyznawana przez niekatolików; dlatego nie można go postrzegać jako posiadającego wiarę katolicką.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#13), 29 czerwca 1986r.:

„Nie możesz uważać, że trzymasz się prawdziwej wiary katolickiej, jeśli nie uczysz, że trzeba zachować rzymską wiarę."⁸¹

Ci, którzy twierdzą, w obliczu tych faktów, że Jan Paweł II winien być uważany za wyznającego prawdziwą wiarę katolicką (innymi słowy, że był on katolickim papieżem), zaprzeczają tej nauce Kościoła katolickiego.

W swojej encyklice o świętych Cyrylu i Metodym (Slavorum Apostoli #27), Jan Paweł II ponownie wskazał, że wschodni schizmatycy nie powinni być nawracani do Kościoła katolickiego. Stwierdził on, że jedność ze schizmatykami „nie jest ani wchłonięciem, ani fuzją"⁸² co oznacza, że nie odbywa się to przez nawrócenie. Jak widzieliśmy powyżej, Deklaracja z Balamand z prawosławiem właściwie zacytowała to samo zdanie z encykliki Jana Pawła II o świętych Cyrylu i Metodym, aby wykazać, że katolicy nie powinni nawracać prawosławnych.

Jan Paweł II potwierdził swoją herezję w nieobliczalnej liczbie spotkaniach ze schizmatykami. Dnia 24 lutego 2000 roku Jan Paweł II spotkał się z niekatolickim schizmatyckim biskupem Aleksandrii, „papieżem” Szenuda III.

W swym orędziu do schizmatyckiego biskupa, Jan Paweł II nazwał go „Wasza Świątobliwość” i powiedział:

 

Jan Paweł II, Orędzie do „Papieża” Szenuda III, 24 lutego 2000: „Jestem wdzięczny za wszystko, co powiedziałeś, Wasza Świątobliwość … Niech Bóg błogosławi kościół papieża Szenuda. Dziękuję."⁸³

Innymi słowy, Jan Paweł II powiedział: „Niech Pan Bóg błogosławi schizmatycki kościół”! To jest odrzucenie wiary katolickiej. Pismo Święte wyraźnie mówi nam, że nie możemy do heretyków mówić „Niech Bóg błogosławi” („Z Bogiem”, „Szczęść Boże”, „Bóg zapłać” itp.).

2 List Jana 10 - „Jeśli kto przychodzi do was, a tej doktryny nie przynosi, nie przyjmujcie go do domu, ani go nie pozdrawiajcie.”

Mówiąc „Niech Bóg błogosławi” fałszywemu kościołowi, czyli pozdrawiając i błogosławiąc go, w ten sposób prosimy Boga, aby pomnożył i poszerzył tę fałszywą sektę.

 

„Papież finansuje nową katedrę. BUKARESZT, Rumunia - Według prawosławnego urzędnika, rumuńska cerkiew prawosławna zebrała 40% funduszy potrzebnych na wybudowanie katedry w Bukareszcie, łącznie z wkładem papieża Jana Pawła II w wysokości 100.000 $.”

Jan Paweł II i Teoktyst (schizmatycki patriarcha Rumunii) wspólnie potępiają wzajemne nawracanie we wspólnej deklaracji z 2002 roku

Dnia 12 października 2002, Jan Paweł II i schizmatycki patriarcha Rumunii wspólnie potępili we wspólnej deklaracji próbę wzajemnego nawracania. Oświadczyli oni: „Naszym celem i gorącym pragnieniem jest pełna komunia, która nie oznacza wchłonięcia …”⁸⁴ Co oznacza: nie przez nawrócenie. Jan Paweł II często używał zwrotu „ani wchłonięciem, ani fuzją”, aby wskazać, że jedność ze schizmatykami nie polega na ich nawracaniu. Pamiętajcie, że wyrażenie to zostało użyte w tym znaczeniu w Deklaracji z Balamand (cytowanej powyżej) ze schizmatyckim „prawosławiem”.

Teoktyst, schizmatycki patriarcha Rumunii, ujawnił w 1999 roku, że Jan Paweł II przekazał znaczną darowiznę jego niekatolickiemu kościołowi.⁸⁵ Zenit News Service i inne media (zobacz powyższe zdjęcie) doniosły, że dotacja Jana Pawła II dla schizmatyckiego patriarchy wynosiła 100 000 dolarów!

„Rumuński duchowny prawosławny powiedział dziś, że Jan Paweł II przekazał 100 000 dolarów na budowę katedry prawosławnej, która pomieści prawie 2 000 osób, doniosła Agence France-Presse."⁸⁶

Papież Innocenty III, Sobór Laterański IV, Konstytucja 3 na temat Heretyków, 1215: „Postanawiamy ponadto, że ekskomunice podlegają ci, którzy wyznają wiarę heretyków, przyjmują ich, bronią lub im sprzyjają [ich wspierają]."⁸⁷

W swoim przemówieniu z tego samego dnia, co wspólna deklaracja, Jan Paweł II powiedział schizmatyckiemu patriarsze Teoktystowi: „Celem jest dojście … do jedności, która nie oznacza 'wchłonięcia ani fuzji' (por. Slavorum Apostoli, 27) ..."⁸⁸

Tak więc Jan Paweł II nieustannie publicznie zapewniał swoich słuchaczy, że katolicy nie powinni próbować nawracać niekatolików i że Wiara katolicka nie jest konieczna do osiągnięcia zbawienia.

Papież Pius IX, Nostis et Nobiscum (#10), 8 grudnia 1849: „W sposób szczególny zaś zadbać należy, aby ci właśnie wierni wyciśnięty mieli w duszach i mocno utrwalony ten dogmat naszej najświętszej religii, który mówi o konieczności wiary katolickiej do uzyskania zbawienia."⁸⁹

Właściwie, w tym samym przemówieniu do schizmatyckiego patriarchy Rumunii, Jan Paweł II dokonał tego niewiarygodnego stwierdzenia:

„Kościół katolicki ze swej strony uznaje misję, do jakiej powołane są Kościoły prawosławne w krajach, gdzie zakorzenione są od stuleci. [Kościół] Nie pragnie niczego innego, jak tylko wspomagać tę misję…"⁹⁰

Tak wiele o papiestwie! Tak wiele w przeciągu ostatnich 1000 lat dogmatycznych wypowiedzi, które schizmatycy odrzucają! Tak wiele o rozwodach i ponownym małżeństwie! I tak wiele o Kościele katolickim! Według tego odstępcy, wszystko to nie ma znaczenia i właściwie nie powinno się w to wierzyć, ponieważ „Kościół” nie pragnie niczego innego, jak tylko utrzymywać tych ludzi w schizmie i poza jego nauczaniem.

Papież Grzegorz XVI, 27 maja 1832: „Nie daj się zwieść, mój bracie; ktokolwiek pójdzie za schizmatykiem, nie osiągnie dziedzictwa Królestwa Bożego."⁹¹

Papież Leon XII, Encyklika, 24 maja 1824: „Zwracamy się do was wszystkich, którzy wciąż są odsunięci od prawdziwego Kościoła i drogi do zbawienia. W tym powszechnej radości, brakuje jednej rzeczy: tego … abyście mogli szczerze zgodzić się z matczynym Kościołem, poza którego naukami nie ma zbawienia."⁹²

Papież Leon XII, Ubi Primum (#14), 5 maja 1824:
„Niemożliwe jest aby prawdziwy Bóg, który jest Prawdą, najlepszym, najmądrzejszym Żywicielem i Darczyńcą dobrych ludzi, akceptował wszystkie sekty wyznające fałszywe nauki, które są często niezgodne ze sobą i sprzeczne, oraz, aby przyznawał wieczne zbawienie ich członkom … przez boską wiarę wyznajemy jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest … Dlatego wyznajemy, że poza Kościołem nie ma zbawienia."⁹³

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#11), 6 stycznia 1928:
„Tylko Kościół katolicki przestrzega prawdziwej wiary. On jest świątynią Boga. Kto do niego nie wstąpi, lub go opuszcza, ten zdała od nadziei życia i zbawienia."⁹⁴

Tutaj widzimy Jana Pawła II i schizmatyckiego patriarchę Teoktysta siedzących na równych krzesłach

Jest to kolejne akt, poprzez które Jan Paweł II ujawnił, że akceptuje on „prawosławną” herezję, że wszyscy biskupi są sobie równi. Jan Paweł II utrzymywał, że można odrzucić prymat biskupa Rzymu.

Latem 2003 roku, Jan Paweł II ponownie odrzucił prozelityzm wschodnich schizmatyków.

Jan Paweł II, Ecclesia in Europa, Post-Synodalna Adhortacja Apostolska, 28 czerwca 2003: „Równocześnie pragnę raz jeszcze zapewnić pasterzy oraz braci i siostry z Kościołów prawosławnych, że nowej ewangelizacji nie można bynajmniej mylić z prozelityzmem …"⁹⁵

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 4, Rozdział 3, ex cathedra: „Dlatego nauczamy i wyjaśniamy, że Kościół rzymski, z rozporządzenia Pana posiada nad wszystkimi innymi [kościołami] pierwszeństwo zwyczajnej władzy … To jest nauka prawdy katolickiej, od której nikt nie może odstąpić bez utraty wiary i zbawienia."⁹⁶

Ta nieomylna definicja Soboru Watykańskiego I deklaruje, że każdy, kto sprzeniewierza się dogmatowi o papiestwie (to że papież Rzymu ma władzę suwerenną w Kościele Chrystusowym), tak jak to robią prawosławni schizmatycy czy protestanci, nie może zachować swojej wiary i zbawienia. Jednak Jan Paweł II mówi nam, że prawosławni schizmatycy i protestanci nie tylko mogą zachować swoją wiarę i zbawienie, podczas gdy odrzucają papiestwo, ale że nie powinni oni wierzyć w papiestwo. Ten antypapież był kompletnym heretykiem, który odrzucił dogmat I Soboru Watykańskiego.

 

Jan Paweł II deklaruje komunię i jedność wiary z niekatolickimi sektami

W swojej encyklice Ut Unum Sint Jan Paweł II zadeklarował aż 16 razy, że jego „Kościół” jest w komunii z sektami niekatolickimi, i oświadczył 8 razy, że ma on tę samą wiarę, co sekty niekatolickie.

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#62), 25 maja 1995, mówiąc o niekatolickim i schizmatyckim Patriarsze Etiopii: „Wraz z czcigodnym Patriarchą Kościoła Etiopii Abuną Paulosem, który złożył mi wizytę w Rzymie 11 czerwca 1993 r., podkreśliliśmy głęboką komunię istniejącą między naszymi dwoma Kościołami: 'Mamy razem udział w wierze otrzymanej od Apostołów … Możemy dziś bowiem stwierdzić, że wyznajemy tę samą wiarę w Chrystusa...’"⁹⁷

Papież Św. Leon Wielki, Kazanie 129:

„Dlatego, skoro poza Kościołem katolickim nie ma nic doskonałego, nic nieskalanego … nie jesteśmy w żaden sposób upodobnieni do tych, którzy są oddzieleni od jedności Ciała Chrystusowego; nie jesteśmy połączeni w żadnej komunii."⁹⁸

Kiedy Jan Paweł II twierdzi, że ma tę samą wiarę i komunię, co sekty niekatolickie, twierdzi on tym samym, że jest niekatolikiem.

 

Jan Paweł II podarował relikwię schizmatykowi Karekinowi II, i oświadczył, że jego sekta jest „Oblubienicą Chrystusa”

Jan Paweł II podarował również Karekinowi II, głowie schizmatyckiego kościoła w Armenii, relikwię św. Grzegorza Oświeciciela.

Jan Paweł II przekazuje relikwie św. Grzegorza Oświeciciela głowie schizmatyckiego „kościoła” w Armenii

Jan Paweł II, Homilia do schizmatyckiego Patriarchy Karekina II, 10 listopada 2000: „… Z radościązwracam Waszej Świątobliwości relikwie św. Grzegorza Oświeciciela … Relikwie zostaną umieszczone w nowej katedrze, która obecnie jest w budowie … Mam nadzieję, że nowa katedra ozdobi jeszcze piękniej Oblubienicę Chrystusa w Armenii…"⁹⁹

Św. Grzegorz Oświeciciel (ok. 257-332 A.D.) był „apostołem Armenii”, który propagował prawdziwą wiarę chrześcijańską (wiarę katolicką) w Armenii:

„Król Tirydates, ściśle współpracując ze św. Grzegorzem Oświecicielem, zburzył wszystkie pogańskie świątynie w Armenii, poczynając od tej poświęconej bogini Anhit i bogu Tirowi, od imienia którego wywodziło się imię króla. Na ich miejscu ustawiono krzyże."¹⁰⁰

Powierzając schizmatykom relikwie tego wielkiego chrześcijańskiego apostoła Armenii, Jan Paweł II wyraźnie dał do zrozumienia, że uważał tych schizmatyków za posiadaczy prawdziwej wiary chrześcijańskiej - prawdziwej wiary, którą posiadał św. Grzegorz Oświeciciel. Ponadto w cytowanej powyżej homilii widzimy, że Jan Paweł II nazwał schizmatycki kościół prawosławny „Oblubienicą Chrystusa”, tytułem zarezerwowanym dla Kościoła katolickiego!

 

Herezja Jana Pawła II z sektą Anglikańską

Ponieważ Margaret Clitherow odmówiła zaakceptowania sekty anglikańskiej i jej „Mszy” - zamiast tego zapraszała katolickich księży do swojego domu, wbrew prawu karnemu - została zgładzona męczeńską śmiercią miażdzona drzwiami obciążonymi dużymi ciężarami. Cierpiała to wszystko, ponieważ nie chciała zaakceptować anglikanizmu. Jednak sekta II Soboru Watykańskiego naucza, że anglikanie są „chrześcijanami”, którzy nie potrzebują nawrócenia, a ich nieważni „biskupi” są rzeczywiście prawdziwymi biskupami Kościoła Chrystusowego. Sekta posoborowa naucza, że jej męczeństwo było bezcelowe.

 

Jan Paweł II idzie do anglikańskiej katedry i bierze udział w kulcie sekty anglikańskiej - formalna herezja według uczynku

Jan Paweł II przemawiający w anglikańskiej katedrze w Canterbury w 1982 roku¹⁰¹

 

Jan Paweł II drwi z angielskich męczenników swoją wspólną modlitwą z anglikańskim „arcybiskupem” Catenbury w 1982 roku

Jan Paweł II we wspólnej modlitwie ze schizmatyckim i heretyckim „arcybiskupem” Canterbury (anglikaninem), który jest tylko świeckim udającym biskupa

Kolejne zdjęcie Jana Pawła II we wspólnej modlitwie ze schizmatyckim i heretyckim „arcybiskupem” Canterbury

W dniu 29 maja 1982 roku, w katedrze anglikańskiej, Jan Paweł II ukląkł na „międzyreligijnej modlitwie” wraz z „arcybiskupem” Canterbury, Robertem Runcie, tym samym szydząc z męczeńskiej śmierci tak wielu katolickich świętych, którzy dzielnie przelali swoją krew, zamiast zaakceptować fałszywą sektę anglikańską lub uczestniczyć w fałszywym kulcie.

Papież Pius IX, Neminem vestrum (#5), 2 lutego 1854r.: „Chcemy, abyście wiedzieli, że ci sami mnisi wysłali nam wspaniałe wyznanie katolickiej wiary i doktryny … Wymownie uznali oni i dobrowolnie przyjęli przepisy i dekrety ogłoszone przez papieży i święte zgromadzenia czy mające być ogłoszone - zwłaszcza te, które zabraniają communicatio in divinis (komunii w rzeczach świętych) ze schizmatykami."¹⁰²

 

Jan Paweł II obdarzył pektorałem głowę sekty anglikańskiej, świecką osobę

W 2003 roku antypapież Jan Paweł II obdarzył pektorałem Rowana Williamsa, anglikańskiego „arcybiskupa” Canterbury.

Jan Paweł II całujący pierścień Rowanana Williamsa, głowy sekty anglikańskiej, któremu również podarował pektorał, mimo że Williams jest po prostu świeckim

Dla tych, którzy o tym nie wiedzą, niekatolicka sekta anglikańska nie ma nawet ważnych księży ani biskupów! Papież Leon XIII nieomylnie ogłosił, że święcenia anglikańskie są nieważne.

Papież Leon XIII, „Apostolicae Curae," 13września 1896, ex cathedra: „… naszym autorytetem je ponawiając, z naszej inicjatywy, jako pewną opinię, ogłaszamy i deklarujemy: święcenia dokonane w rycie anglikańskim, były i są nieważne i w każdym wypadku są niebyłe.”¹⁰³

Anglikańscy „księża” i „biskupi” są zatem ludźmi świeckimi, oprócz bycia niekatolickimi heretykami i schizmatykami. Jednak po wyborze nowego anglikańskiego „arcybiskupa” Canterbury Rowana Williamsa, Jan Paweł II posłał apostatę Waltera Kaspera, aby przekazał temu niekatolickiemu świeckiemu pektorał oraz telegramem aprobaty! Jest to tak heretyckie, że dosłownie brak słów, by to opisać.

Anglikański „arcybiskup” Canterbury Rowan Williams do Jana Pawła II, 4 października 2003: „W 1966 roku papież Paweł VI podarował arcybiskupowi Michaelowi Ramseyowi swój własny pierścień biskupi, który był pieczołowicie przechowywany przez jego następców i którego ja noszę dzisiaj. Cieszę się, że mogę Ci podziękować za ten osobisty dar, pektorał, wysłany do mnie z okazji mojej intronizacji na początku tego roku. Kiedy podjąłem nową służbę, głęboko doceniłem ten znak wspólności…"¹⁰⁴

Pektorał (krzyż pektoralny) jest tradycyjnym katolickim symbolem władzy biskupiej. Przekazując pektorał odstępcy Rowanowi Williamsowi - który jest także zwolennikiem wyświęcania (do kapłaństwa) kobiet oraz homoseksualistów - Jan Paweł II nie tylko stanowczo odrzuca, przez swój akt, nieomylną definicję papieża Leona XIII, że anglikańskie święcenia są nieważne, ale kompletnie kpi on z katolickich dogmatów na temat papiestwa i Kościoła Chrystusowego.

A to, co czyni ten akt Jana Pawła II jeszcze bardziej niewiarygodnym, jest fakt, że Williams sam został pozbawiony możliwości udzielania „Komunii” w 350 anglikańskich parafiach, z uwagi na jego pogląd na korzyść święcenia kobiet na kapłanów.¹⁰⁵ Ale to nie powstrzymało Jana Pawła II; po prostu posunął się dalej w swej apostazji.

Jan Paweł II zasygnalizował nawet, że niekatolicki świecki Williams jest prawowitym biskupem „Stolicy Canterbury”.

Jan Paweł II, „Do najbardziej wielebnego i prawego, szanownego Rowana Williamsa, Arcybiskupa Canterbury”, 4 października 2003: „Celem owych spotkań było odnowienie relacji pomiędzy Arcybiskupstwem Canterbury a Stolicą Apostolską … To wierność Chrystusowi przynagla nas do dalszej pracy na rzecz pełnej, widzialnej jedności oraz do poszukiwania właściwych sposobów angażowania się, zawsze, kiedy to możliwe, we wspólne świadectwo i misję … Modlę się o nowe wylanie Ducha Świętego na ciebie …Niech Bóg ma cię w swojej opiece, niech zawsze czuwa nad tobą i pomaga ci dobrze wypełniać zaszczytne obowiązki."¹⁰⁶

Jak pokazano powyżej, podczas spotkania z Rowanem Williamsem, Jan Paweł II również ucałował jego pierścień, ponownie dowodząc, że uznaje on niekatolickiego świeckiego za prawowitego biskupa w Kościele Chrystusowym. Jan Paweł II zakpił z Jezusa Chrystusa, Kościoła katolickiego oraz wszystkich angielskich męczenników, którzy znosili straszne tortury za odmowę porzucenia katolicyzmu i stania się anglikanami. Tym aktem Jan Paweł II odrzucił nauczanie Kościoła katolickiego na temat biskupstwa, święceń, sukcesji apostolskiej i jedności Kościoła.

 

Jan Paweł II wybrał się do Luterańskiej Świątyni

Jan Paweł II w luterańskiej świątyni

Kolejne zdjęcie Jana Pawła II w luterańskiej świątyni w 1983 roku

W 1983 roku Jan Paweł II odwiedził luterańską świątynię z okazji 500-ej rocznicy urodzin Marcina Lutra. Jest to kolejny heretycki akt - wzięcie udziału w religijnych obrządkach niekatolickiej religii i celebrowanie herezji - co absolutnie dowodzi, że Jan Paweł II nie był katolikiem.

 

Jan Paweł II wychwalał Lutra, Kalwina, Zwingliego oraz Husa

Jan Paweł II wychwalał również największych wrogów Kościoła, takich jak protestanccy rewolucjoniści Kalwin i Luter. W październiku 1983 roku Jan Paweł II, mówiąc o Marcinie Lutrze, oświadczył: „Nasz świat nawet dzisiaj doświadcza jego wielkiego wpływu na historię.”¹⁰⁷ 14 czerwca 1984 roku Jan Paweł II pochwalił Kalwina jako tego, który starał się „uczynić Kościół bardziej wiernym woli Pana”.¹⁰⁸ Patronowanie, wspieranie i obrona heretyków to bycie jednym z nich. Wychwalanie najgorszych heretyków w historii Kościoła, takich jak Luter czy Kalwin, jest więcej niż herezją.

Papież Grzegorz XVI, Encyclical, 8 maja 1844: „Ale później nawet jeszcze więcej czujności wymagało, kiedy luteranie i kalwini odważyli się przeciwstawić niezmiennej doktrynie wiary z niemal niewiarygodną rozmaitością błędów. Dołożyli wszelkich starań, aby zwieść wiernych przez błędne wyjaśnienia świętych ksiąg …"¹⁰⁹

Jan Paweł II wychwalał również sławnych heretyków, Zwingliego i Husa. Posunął się nawet do stwierdzenia, że Hus, który został potępiony jako heretyk przez Sobór w Konstancji, był człowiekiem o „dozgonnej uczciwości osobistej”!¹¹⁰

 

Jan Paweł II zatwierdził Watykańsko-Luterańskie Porozumienie o Usprawiedliwieniu

„Kardynał” Edward Cassidy i luteranin „biskup” Christian Krause podają sobie ręce

W dniu 31 października 1999 roku, „kardynał” Edward Cassidy i luteranin „biskup” Christian Krause uścisnęli sobie dłonie przy podpisywaniu Wspólnej Deklaracji w sprawie Doktryny o Usprawiedliwienia w Augsburgu, w Niemczech. Porozumienie to, które zostało zatwierdzone przez Jana Pawła II, uczy: że usprawiedliwienie pochodzi od „samej wiary” (załącznik, 2, C); że kanony Soboru Trydenckiego nie dotyczą już dłużej luteranów (#13); że żadne z luterańskich nauk we wspólnej deklaracji, łącznie z herezją o usprawiedliwieniu przez samą wiarę i liczne inne luterańskie herezje, nie są potępione przez Sobór Trydencki (#41). Krótko mówiąc, to porozumienie między „kościołem” Jana Pawła II i sektą luterańską całkowicie odrzuca dogmatyczny Sobór Trydencki. Jest to rzeczywistą deklaracją, że sekta Jana Pawła II jest sektą protestancką. (Nieco później w książce jest rozdział o tym niesamowicie heretyckim porozumieniu).

Jan Paweł II, Na spotkaniu z Luteranami z Finlandii, 19 stycznia 2004: „… pragnę wyrazić zadowolenie z postępu, jaki dokonał się w dialogu ekumenicznym pomiędzy katolikami a luteranami w ciągu ostatnich pięciu lat, od czasu podpisania Wspólnej Deklaracji nt. Doktryny o Usprawiedliwieniu.”¹¹¹

 

Jan Paweł II nauczał że niekatolicy mogą przyjmować Komunię świętą, że niekatolickie sekty są środkami zbawienia i że mają świętych i męczenników

Jan Paweł II i schizmatycki świecki, który przewodził sekcie anglikańskiej

Jan Paweł II nauczał także, że niekatolicy mogą prawomocnie przyjmować Komunię świętą. Kanon 844.3 jego Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku stanowi, że:

„Szafarze Katoliccy godziwie udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych członkom kościołów wschodnich nie mających pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim …"¹¹²

Pogląd, że niekatolicy mogą prawomocnie przyjmować Komunię świętą lub inne sakramenty jest sprzeczny z dwutysięcznym nauczaniem Kościoła katolickiego.

Papież Pius IX, Amantissimus (#3), 8 kwietnia 1862: „… ktokolwiek spożywa Baranka, a nie jest członkiem Kościoła, profanuje.”¹¹³

To co jest szczególnie istotne w tej herezji Jana Pawła II (że dozwolone jest udzielanie Komunii świętej niekatolikom), to fakt, że pojawia się ona także w jego nowym katechizmie, paragraf #1401. Dokument ten został promulgowany przez tak zwaną najwyższą apostolską władzę Jana Pawła II. W swojej konstytucji Fidei Depositum, Jan Paweł II promulgował swój nowy katechizm, używając swojej „władzy apostolskiej”, aby ogłosić, że uznaje go za „pewną normę nauczania wiary”.

Jan Paweł II, Fidei Depositum, 11 października 1992: „Katechizm Kościoła Katolickiego, który zatwierdziłem 25 czerwca tego roku i którego publikację zarządzam dziś mocą mojej władzy apostolskiej, wykłada wiarę Kościoła i naukę katolicką … Uznaję go za pewną normę nauczania wiary.”¹¹⁴

Katechizm Jana Pawła II nie jest pewną normą nauczania wiary. Jest to pewna norma nauczania herezji. W związku z tym, że Jan Paweł II rościł sobie prawo do tego, że ogłasza on z Urzędu Piotra, że jego katechizm jest pewną normą nauczania wiary, kiedy tak nie jest, wiemy, że nie zasiada on na Urzędzie Piotra. Papież nie może się mylić kiedy przemawia ze Stolicy Apostolskiej, to znaczy, ze swoją władzą apostolską z Urzędu Piotra.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 4, Rozdział 4, ex cathedra: „… w Stolicy Apostolskiej zawsze była wiernie zachowywana religia katolicka i publicznie podawana święta nauka."¹¹⁵

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 4, Rozdział 4, ex cathedra: „Zatem ten nigdy nie ustający charyzmat prawdy i wiary został przez Boga udzielony św. Piotrowi oraz jego następcom na tej Stolicy …"¹¹⁶

Ta herezja dotycząca niekatolików mogących przyjmować Komunię świętą, była również nauczana na II Soborze Watykańskim, jak to już omówiliśmy. Jan Paweł II również z aprobatą skomentował tę naukę w Ut Unum Sint:

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#58), 25 maja 1995: „Ze względu na bardzo ścisłe więzi sakramentalne między Kościołem katolickim a Kościołem: prawosławnymi … Dlatego Kościół katolicki, stosownie do okoliczności czasu, miejsca i osób, nieraz stosował i stosuje łagodniejszy sposób postępowania, dając wszystkim środki zbawienia i świadectwo miłości między chrześcijanami przez uczestnictwo w sakramentach i innych czynnościach i rzeczach świętych … Nie należy nigdy tracić z oczu eklezjologicznego wymiaru uczestnictwa w sakramentach, zwłaszcza w świętej Eucharystii."¹¹⁷

Zwraca on uwagę na eklezjologiczny (kościelny) wymiar uczestnictwa w sakramentach z „prawosławnymi”. Oznacza to, że są oni częścią tego samego Kościoła.

 

Jan Paweł II nauczał że niekatolickie sekty są środkami zbawienia

Podążają za II Soborem Watykańskim, Jan Paweł II również nauczał, że niekatolickie sekty są środkami zbawienia, co jest herezją.

Jan Paweł II, Nowy Katechizm, paragraf 819, mówiąc o niekatolickich Kościołach: „Duch Chrystusa posługuje się tymi Kościołami i wspólnotami kościelnymi jako środkami zbawienia … "¹¹⁸

Papież Pius IV, wyznanie wiary, Sobór Trydencki, ex cathedra: „Ta prawdziwa katolicka wiara, poza którą nikt nie może zostać zbawiony … Teraz wyznaję i prawdziwie wierzę ..."¹¹⁹

 

Jan Paweł II nauczał że niekatolickie sekty mają świętych i męczenników

Jan Paweł II wielokrotnie nauczał, że niekatolickie sekty mają świętych i męczenników.

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#84), 25 maja 1995: „Niepełna jeszcze komunia naszych Wspólnot jest już w rzeczywistości - choć w sposób niewidzialny - włączona na trwałe w pełną komunię świętych, to znaczy tych, którzy zakończywszy życie wierni w łasce, znajdują się dziś w komunii Chrystusa uwielbionego. Ci święciwywodzą się z wszystkich Kościołów i Wspólnot kościelnych, KTÓRE OTWORZYŁY IM DROGĘ DO KOMUNII ZBAWIENIA"¹²⁰

Jest to niezaprzeczalna jawna herezja. Jest to artykuł Boskiej i katolickiej wiary, że ci, którzy nie są w Kościele katolickim, nawet jeśli przelaliby krew w imię Chrystusa, nie mogą być zbawieni.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, ex cathedra: „… nikt - jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, nawet gdyby dla imienia Chrystusa przelał swą krew - nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie Kościoła katolickiego i w jedności z nim.."¹²¹

Ten uroczyście zdefiniowany dogmat Soboru Florenckiego został powtórzony przez papieża Piusa XI:

Papież Pius XI, Rappresentanti in terra (#99), 31 grudnia 1929: „Wyraźnie odznacza się to w życiu wielu świętych, których Kościół, i jedynie on, wytwarza, w którym doskonale urzeczywistnia się cel chrześcijańskiej edukacji ..."¹²²

Trudno wyobrazić sobie bardziej konkretne i jednoznaczne zaprzeczenie tego konkretnego dogmatu niż ma to miejsce w Ut Unum Sint #84 Jana Pawła II (cytowanym powyżej).

Papież Grzegorz XVI, 27 maja 1832: „W końcu niektórzy z tych zagubionych ludzi usiłuje przekonać siebie i innych, że ludzie nie są zbawieni tylko w religii Katolickiej, ale że nawet heretycy mogą osiągnąć życie wieczne."¹²³

Proszę również zwrócić uwagę na to, że jawny heretyk Jan Paweł II ogłasza w Ut Unum Sint #84 nie tylko to, że „święci” wywodzą się z niekatolickich kościołów (czysta herezja), ale idzie dalej i oświadcza, że takie niekatolickie sekty „otworzyły im drogę” do ich zbawienia: „wszystkich Kościołów i Wspólnot kościelnych, które otworzyły im drogę do komunii zbawienia”.

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#83), 25 maja 1995:
„Otóż wszystkie chrześcijańskie Wspólnoty wiedzą, że ten nakaz, to przezwyciężenie przeszkód, dzięki mocy Ducha Świętego, nie jest ponad ich siły. Wszystkie wydały przecież męczenników chrześcijańskiej wiary."¹²⁴

Jan Paweł II, Przemówienie do schizmatyckiego niekatolickiego patriarchy Karekina II, 10 listopada 2000:
„Ponownie dziękuję Waszej Świątobliwości za to, że chcieliście uczestniczyć, w osobie waszego przedstawiciela, w tej liturgii. W rezultacie, 'chyba najbardziej przekonujący jest ten ekumenizm świętych, męczenników. Communio sanctorum mówi głośniej aniżeli podziały'."¹²⁵

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#1), 25 maja 1995:
„Odważne świadectwo licznych męczenników naszego stulecia, należących do innych także Kościołów i Wspólnot kościelnych, które nie są w pełnej komunii z Kościołem katolickim, nadaje nową moc wezwaniu Soboru i przypomina nam o obowiązku przyjęcia i wprowadzenia w czyn jego zalecenia."¹²⁶

Jan Paweł II, Salvifici Doloris (#22), 11 lutego 1984: „Zmartwychwstanie Chrystusa objawiło „chwałę przyszłego wieku”, a równocześnie potwierdziło 'chlubę krzyża': ową chwałę, która zawiera się w samym cierpieniu Chrystusa i która wielokrotnie odzwierciedliła się i odzwierciedla w cierpieniu człowieka jako wyraz jego duchowej wielkości. Trzeba dać świadectwo tej chwały nie tylko męczennikom wiary, ale także wielu innym ludziom, którzy - nieraz bez wiary w Chrystusa - cierpią i oddają życie dla prawdy i słusznej sprawy. W cierpieniach ich wszystkich potwierdza się w sposób szczególny wielka godność człowieka."¹²⁷

Jan Paweł II, Przemówienie na Anioł Pański, 19 września 1993:
„W bezkresnej przestrzeni Europy wschodniej, kościół prawosławny też może powiedziećpod koniec tego stulecia co ojcowie Kościoła głosili w początkach szerzenia Ewangelii:'Sanguis martyrum - semen Christianorum' [krew męczenników jest ziarnem Chrześcijan]."¹²⁸

Jan Paweł II, Tertio Millennio Adveniente (#37), 10 listopada 1994: „Świadectwo dawane Chrystusowi aż do przelania krwi, stało się wspólnym dziedzictwem zarówno katolików, jak prawosławnych, anglikanów i protestantów, co podkreślił już Paweł VI w homilii wygłoszonej z okazji kanonizacji męczenników ugandyjskich."¹²⁹

Jan Paweł II, Tertio Millennio Adveniente (#37), 10 listopada 1994: „… trzeba, ażeby Kościoły lokalne, zbierając konieczną dokumentację, uczyniły wszystko dla zachowania pamięci tych, którzy ponieśli męczeństwo. Będzie to miało niewątpliwie charakter i wymowę ekumeniczną. Chyba najbardziej przekonujący jest ten ekumenizm świętych, męczenników. Communio sanctorum mówi głośniej aniżeli podziały."¹³⁰

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#84), 25 maja 1995: „W perspektywie teocentrycznej my - chrześcijanie - mamy już wspólne Martyrologium. Obejmuje ono także męczenników naszego stulecia, liczniejszych niż się na ogół uważa."¹³¹

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#84), 25 maja 1995:
„Dzięki światłości, jaka promieniuje z „dziedzictwa świętych”, należących do wszystkich Wspólnot, „dialog nawrócenia” ku jedności pełnej i widzialnej zostaje rozjaśniony blaskiem nadziei. Ta powszechna obecność świętych jest bowiem dowodem transcendentnego działania mocy Ducha."¹³²

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 12 maja 1999: „Doświadczenie męczeństwa połączyło chrześcijan różnych wyznań w Rumunii. Prawosławni, katolicy i protestanci dali wspólne świadectwo o Chrystusie poprzez ofiarę swego życia."¹³³

Wszystko to jest publiczną i formalną herezją. I pomyśleć, że niektórzy „tradycjonaliści” mają śmiałość twierdzić, że Jan Paweł II nigdy nie zaprzeczył dogmatowi! Cóż za zniewaga i kłamstwo! Ta jedna herezja dowodzi, nawet nie biorąc pod uwagę wszystkich pozostałych, że nie był on katolikiem. To dowodzi, że Jan Paweł II bezpośrednio odrzucił uroczyście zdefiniowany dogmat (z Soboru Florenckiego, powyżej), że niekatolicy nie mogą być zbawieni, nawet jeśli przeleją swoją krew za Chrystusa.

Papież Pelagiusz II, List Apostolski (2) Dilectionis vestrae, 585:
„Nie mogą pozostać z Bogiem, ci, którzy nie chcieli być w zgodzie z Kościołem; choćby spłonęliby wrzuceni w płomienie i ognie, czy oddali swe życie rzuceni do dzikich zwierząt, nie zdobędą korony wiary, ale karę za złą wolę, nie ujrzą ostatecznej chwały, lecz poniosą śmierć pozbawioną nadziei. Taki człowiek może zostać skazany na śmierć; nie może otrzymać korony."¹³⁴

 

Jan Paweł II zaaprobował praktykę ministrantek

 

Jan Paweł II zaaprobował także praktykę kobiet usługujących przy ołtarzu (tzw. ministrantek), praktykę, która rozprzestrzeniła się w kościołach II Soboru Watykańskiego. Praktyka ta została potępiona jako zła przez papieża Benedykta XIV, papieża św. Gelazjusza i papieża Innocentego IV.

Papież Benedykt XIV, Encyklika, 27 lipca 1755:
„Papież Gelazjusz w swoim dziewiątym liście do biskupów Lucanii potępił złą praktykę, która wprowadzała kobiety usługujące kapłanowi podczas celebracji Mszy. Odkąd to nadużycie rozprzestrzeniło się wśród greków, Innocenty IV surowo zabronił tego w swoim liście do biskupa Tusculum: 'Kobiety nie powinny ważyć się służyć przy ołtarzu; powinno się zupełnie odmówić im tej posługi'. My również zabroniliśmy tej praktyki w tych samych słowach w naszej często powtarzanej konstytucji …" ¹³⁵

Jan Paweł II również „kanonizował” ludzi, którzy w pełni przyjęli herezje II Soboru Watykańskiego, nową Mszę i tych którzy byli obojętni religijnie. To jest niemożliwe aby prawdziwy papież mógł tak uczynić, ponieważ kanonizacje prawdziwych papieży są nieomylne. To dodatkowo dowodzi, że Jan Paweł II nie był prawdziwym papieżem.

Jan Paweł II również potępił krucjaty. Krucjaty zostały uroczyście zatwierdzone przez cztery sobory i ponad 10 papieży, w tym papieża Urbana II, papieża Kaliksta II, papieża Aleksandra III, papieża Kaliksta III, papieża Klemensa V i innych.

 

Jan Paweł II uhonorowany przez masonerię

Jan Paweł II przyjmujący B'nai B'rith (wolnomularska loża Nowego Jorku), 22 marca 1982

W grudniu 1996 roku loża masońska Wielki Wschód Włoch ofiarowała Janowi Pawłowi II ich największe wyróżnienie, Order Galileusza, jako wyraz podziękowania za wysiłki, które podjął na rzecz ideałów masonerii. Przedstawiciel włoskiej masonerii zauważył, że Jan Paweł II zasługiwał na te wyróżnienie, ponieważ promował on „wartości uniwersalnej masonerii: braterstwo, szacunek dla godności człowieka i ducha tolerancji, centralne punkty życia prawdziwych masonów”.¹³⁶

 

Jan Paweł II przeprosił Chiny Ludowe

W dniu 24 października 2001 roku Jan Paweł II przeprosił komunistyczne Chiny. Zgadza się: Jan Paweł II przeprosił satanistyczny reżim komunistyczny w Chinach za rzekome zło katolików! Pochwalił nawet sprawiedliwość społeczną Czewonych Chin.

Jan Paweł II, 24 października 2001: „Kościół Katolicki ze swej strony przygląda się z szacunkiem tej imponującej sile i dalekowzrocznemu planowaniu … Kościół ma szczególnie na sercu wartości i cele, które mają pierwszorzędne znaczenie także dla współczesnych Chin: solidarność, pokój, sprawiedliwość społeczną ..."¹³⁷

Sprawiedliwość społeczna w Chinach obejmuje politykę jednego dziecka na rodzinę, która jest narzucona przez przymusową aborcję i antykoncepcję. Rząd chiński co roku morduje miliony dzieci, a także więzi, torturuje i morduje katolików.

Jan Paweł II oświadczył, że Kościół katolicki i Chiny to dwie wiekowe instytucje „nie będące w opozycji do siebie”.¹³⁸ Wychwalanie sprawiedliwości społecznej komunistycznych Chin jest więcej niż herezją; to jest satanistyczne.

 

Jan Paweł II promował teorie ewolucji

W dniu 22 października 1996 roku Jan Paweł II oświadczył, że ewolucja jest „czymś więcej niż zwykłą hipotezą”.¹³⁹ Wskazywało to, że uważał on ewolucję za prawdziwą.

 

Jan Paweł II powiedział, że niebo, piekło i czyściec nie są rzeczywistymi miejscami

W serii przemówień latem 1999 roku, podanych w oficjalnej Watykańskiej gazecie, Antypapież Jan Paweł II powiedział, że Niebo, Piekło i Czyściec nie są rzeczywistymi miejscami.

Podczas swojej generalnej audiencji 21 lipca 1999 roku, Jan Paweł II powiedział, że niebo nie jest „fizycznym miejscem”.¹⁴⁰

28 lipca 1999 roku Jan Paweł II powiedział:

1) „Właśnie na tę tragiczną sytuację wskazuje doktryna chrześcijańska, kiedy mówi o potępieniu lub piekle. Nie jest to kara Boża wymierzona 'z zewnątrz', lecz konsekwencja decyzji podjętych przez człowieka w tym życiu."¹⁴¹

2) „Posługując się obrazami, Nowy Testament przedstawia miejsce przeznaczone dla czyniących nieprawość jako rozpalony piec, w którym rozlega się 'płacz i zgrzytanie zębów' … Należy poprawnie interpretować obrazy, w których Pismo Święte przedstawia nam piekło. Wskazują one na całkowitą beznadziejność i pustkę życia bez Boga. Piekło oznacza nie tyle miejsce, co raczej wskazuje na sytuację, w jakiej znajduje się człowiek, który w sposób wolny i ostateczny oddala się od Boga, źródła życia i radości."¹⁴²

3) „Potępienie pozostaje realną możliwością, jednakże bez specjalnego objawienia Bożego nie jest nam dane poznać, kogo z ludzi rzeczywiście to dotknęło. Myśl o piekle (a tym bardziej niewłaściwie interpretowane obrazy biblijne) nie powinna budzić irracjonalnego lęku, lecz stanowić konieczną i zbawienną przestrogę dla wolności, osadzoną w kontekście orędzia, że Jezus zmartwychwstały pokonał szatana, udzielając nam Ducha Bożego, w którym możemy wołać 'Abba, Ojcze!'"¹⁴³

To przemówienie Jana Pawła II samo w sobie stanowi formalną herezję. Mówi on, że nie wiemy, czy ludzie są potępieni. Jest to objawiona przez Boga prawda Ewangelii, że wieczne potępienie obejmuje istoty ludzkie, jak Jezus wielokrotnie mówi. Na przykład:

Ewangelia Mateusza 13:39-42 - „Tak jak zbiera się słomę i pali ogniem, tak będzie w dzień sądu. Pośle Syn człowieczy Aniołów, i odrzucą z królestwa jego wszystkich siejących zgorszenia i wszelką niesprawiedliwość, i wrzucą ich w piec ognisty; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.”

W krótkiej audiencji po polsku do rodaków, Jan Paweł II przypomniał nauczanie heretyka Hansa Ursa von Balthasara, że „istnieje piekło, ale może być puste”.¹⁴⁴

4 sierpnia 1999 roku Jan Paweł II powiedział, że czyściec „nie oznacza miejsca”.¹⁴⁵

Papież Pius IV, Sobór Trydencki, Sejsa 25, 3-4 grudnia 1563: „… Kościół katolicki - pouczony przez Ducha Świętego, w oparciu o Pismo Święte oraz starożytną tradycję ojców, podczas świętych soborów, a ostatnio na tym ekumenicznym soborze - nauczał, że istnieje czyściec, a dusze w nim zatrzymane wspierane są wstawiennictwem wiernych, szczególnie zaś miłą [Bogu] ofiarą ołtarza ..."¹⁴⁶

Podczas spotkania w Asyżu, w dniu 24 stycznia 2002 roku, Jan Paweł II wydał „Dekalog z Asyżu”. Słowo Dekalog oznacza „dziesięć przykazań”.

Jan Paweł II, 21 maja 2002: „Aby pomóc zbudować bardziej sprawiedliwy i solidarny świat, potrzebna jest promocja 'Dekalogu z Asyżu', ogłoszonego 24 stycznia w Dniu Modlitwy o Pokój."¹⁴⁷

Tak więc Jan Paweł II mówił, że ludzie muszą przestrzegać jego nowych dziesięć przykazań, które wydał on w Asyżu.

 

Jan Paweł II zmienił Różaniec

Jan Paweł II otaczający czcią bochenek chleba?!

Jan Paweł II zmienił również Różaniec. W październiku 2002 roku, Jan Paweł II dodał do Różańca pięć nowych tajemnic, zwanych „Tajemnicami Światła”. W dokumencie Rosarium Virginis Mariae, w którym promulgował tajemnice światła, Jan Paweł II oświadczył:

„Kto podejmuje kontemplację Chrystusa, rozważając etapy Jego życia, musi pojąć w Nim również prawdę o człowieku."¹⁴⁸

Kiedy kontemplujemy tajemnice Chrystusa, nie pojmujemy w Nim prawdy o człowieku. Jan Paweł II mówi to, ponieważ głosi on, że człowiek jest Bogiem; a konkretnie, że prawda o człowieku jest taka, że jest on Jezusem Chrystusem.

 

Jan Paweł II nauczał że człowiek jest Chrystusem

Jan Paweł II, Pierwsza Homilia, na zawsze zaznaczająca początek jego pastoralnej posługi, 22 października 1978r.: "'Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego` (Mat. 16:16). Te słowa zostały wypowiedziane przez Szymona, syna Jana, w dystrykcie Cezarea Filipowa... Te słowa zaznaczają początek Piotrowej misji, w historii zbawienia...

"W dzisiejszym dniu i w tym miejscu, te same słowa muszą być raz jeszcze wypowiedziane i wysłuchane: `Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.' Tak, bracia i synowie i córki, te słowa po pierwsze... proszę wysłuchajcie raz jeszcze, dzisiaj, w tym świętym miejscu, tych słów wypowiedzianych przez Szymona Piotra. W tych słowach jest wiara Kościoła. W tych samych słowach jest nowa prawda, tak jest, ostateczna i definitywna prawda o człowieku: Synu Boga żywego – 'Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.'"¹⁴⁹

W swojej pierwszej homilii jako „papież” w 1978 roku, w tym samym przemówieniu, które na zawsze zapoczątkuje jego duszpasterską posługę, w niedzielę 22 października 1978 roku Jan Paweł II ogłasza światu, że CZŁOWIEK jest Chrystusem, Synem Boga Żywego z Mt 16:16! Mówi on nawet, że jest to „nowa prawda” - nowa prawda, którą on tutaj ma zamiar objawić. „Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego”, wypowiedziane przez św. Piotra o Panu naszym Jezusie Chrystusie, według Jana Pawła II opisują prawdę o człowieku. Jest to niezwykle istotne, ponieważ to dowodzi, że słowa Matki Bożej z La Salette spełniły się.

Matka Boża z La Salette, 19 września 1846: „Rzym straci wiarę i stanie się siedzibą Antychrysta … Kościół będzie zaćmiony.”

W rzeczywistości, Jan Paweł II głosił na wiele sposobów, że człowiek jest Chrystusem. Czasami było to bardzo subtelne i przebiegłe, innym razem było to bardzo oczywiste i śmiałe. Jest to szczegółowo omówione na końcu tej książki, natomiast tutaj jest tylko kilka cytatów:

Jan Paweł II, Audiencja Generalna, 22 lutego 1984: „… żeby można było wyzwolić sumienia w pełnej prawdzie o człowieku, który jest Chrystusem ..."¹⁵⁰

Jan Paweł II, Homilia, 17 grudnia 1991: „Drodzy bracia i siostry, popatrzcie na Chrystusa, (dostrzegając) prawdę o człowieku ..."¹⁵¹

Jan Paweł II, Homilia, 10 grudnia 1989: „… prostujcie drogę Pana i człowieka ..."¹⁵²

Jan Paweł II, Homilia, 10 sierpnia 1985: „Dzisiaj, konsekrując waszą katedrę, gorąco pragniemy, aby stała się ona 'prawdziwą świątynią Boga i człowieka ...'"¹⁵³

Jan Paweł II, 25 grudnia 1978: „Boże Narodzenie jest świętem człowieka."¹⁵⁴

Jan Paweł II, 25 grudnia 2001: „… przyjrzyjmy się adoracji w grocie i spójrzmy na nowo narodzonego Odkupiciela. W nim rozpoznajemy twarz każdego małego dziecka, które się rodzi ... "¹⁵⁵

Jan Paweł II, 25 grudnia 1985: Czym jest łaska? Łaska jest właśnie objawieniem Boga … Łaska jest Bogiem jako 'nasz Ojciec'. Jest Synem Bożym … Jest Duchem Świętym … Łaska jest również człowiekiem ..."¹⁵⁶

Jan Paweł II, 31 marca 1991: „Niech szacunek dla człowieka będzie totalny … Każda obraza człowieka jest obrazą Boga..."¹⁵⁷

Jan Paweł II, 24 stycznia 2002: „Obraza istot ludzkich jest z całą pewnością obrazą Boga."¹⁵⁸

Jan Paweł II, Przemówienie do ambasadora Tunezji, 27 maja 2004, s. 8: „… Ze swej strony, skromna społeczność katolicka żyjąca w Tunezji, nie ma innych ambicji niż świadczyć o godności człowieka..."¹⁵⁹

„Społeczność katolicka” w Tunezji nie ma innych ambicji niż świadczyć o godności człowieka? Poprzez takie oświadczeniem, Jan Paweł II ponownie wskazuje, że wspólnota „katolicka” w Tunezji nie ma zamiaru nawracać innych niekatolików, a jedynie świadczyć o godności człowieka.

Jan Paweł II, Homilia, 24 czerwca 1988: „… Bóg pragnie spotkać w człowieku całość stworzenia."¹⁶⁰

Oznacza to, że w człowieku można odnaleźć całe stworzenie.

Jan Paweł II, Przemówienie do Misjonarzy Przenajdroższej Krwi, 14 września 2001:
„I w momencie wielkanocnym owa radość osiągnęła swoją pełnię, gdy światło Boskiej chwały oświeciło oblicze Zmartwychwstałego Zbawiciela, którego rany na zawsze jaśnieją, jak Słońce. Jest to prawda o tym, kim jesteście, drodzy Bracia ..."¹⁶¹

Jan Paweł II, Redemptor Hominis, 4 marzec 1979: „WŁAŚNIE OWO GŁĘBOKIE ZDUMIENIE WOBEC WARTOŚCI I GODNOŚCI CZŁOWIEKA NAZYWA SIĘ EWANGELIĄ ."¹⁶²

Ewangelia to Jezus Chrystus (Jego życie i nauczanie); to religia wiary i moralności jest tym co On objawił światu. Mówienie, że Ewangelia, Dobra Nowina i chrześcijaństwo to „głębokie zdumienie wobec … człowieka”, to postawienie na równi człowieka z Jezusem Chrystusem; ale to właśnie dlatego Jan Paweł II tak mówił i robił.

List do Galatów 1:8: „Ale choćby my, albo Anioł z nieba głosił inną ewangelię, niż my wam przepowiadaliśmy, niech będzie przeklęty.”

Jan Paweł II był właśnie przekleństwem. Głosił on nową Ewangelię, nie Jezusa Chrystusa, ale człowieka w miejscu Chrystusa - Ewangelię Antychrysta.

Papież Pius X, E Supremi Apostolatus, 4 października 1903:
„… oznaka właściwa Antychrysta - z najwyższą zuchwałą wtargnął na miejsce Boga …”¹⁶³

 

Jan Paweł II niosący „złamany krzyż”

Paweł VI, Jan Paweł I, Jan Paweł II i Benedykt XVI nosili krzyż, którego niewielu ludzi rozumiało – złowieszczy zgięty lub złamany krzyż, na którym Ciało Chrystusa jest przedstawiane jako odpychająca i zdeformowana postać. Ten zgięty lub złamany krzyż był używany przez czarnych magów i czarowników (czarnoksiężników) w VI wieku do przedstawienia biblijnego określenia „znak bestii”. Sataniści V i VI wieku, a także czarni magowie i czarownicy średniowiecza (476 - 1453), używali takich figur do wyrażenia swojej nienawiści do chrześcijaństwa. Fakt, że złamany krzyż był używany do celów okultystycznych, można zobaczyć w Muzeum Magii w Bayonne we Francji.¹⁶⁴

 

Wnioski na temat Jana Pawła II

Tak więc pytanie, które musi sobie zadać każda osoba uważająca się za katolika, brzmi: Czy Jan Paweł II był głową Kościoła katolickiego? Czy może Jan Paweł II był apostołem innej religii? Jeśli Jan Paweł II głosił i promował inną religię - a kto ośmieliłby się temu zaprzeczyć w świetle niezaprzeczalnych oraz przytłaczających dowodów, które przed chwilą przedstawiliśmy? - wtedy nie mógłby być głową Kościoła katolickiego.

Św. Franciszek Salezy, Doktor Kościoła: „Byłby to, w rzeczy samej, jeden z najdziwniejszych potworów - gdyby głowa Kościoła nie była częścią Kościoła.”¹⁶⁵

Udowodniliśmy, ponad wszelką wątpliwość, że Jan Paweł II był jawnym heretykiem. Ponieważ był on heretykiem, to nie mógł być on ważnie wybranym papieżem. Był on niekatolickim antypapieżem. Jak już zacytowano, papież Paweł IV uroczyście nauczał w swojej konstytucji Cum ex Apostolatus officio, 15 lutego 1559 roku, że nie jest możliwe, aby heretyk był ważnie wybranym papieżem.

Przypisy końcowe: