Ci, którzy umierają w grzechu pierworodnym lub w grzechu śmiertelnym, idą do Piekła

Jak wykazałem powyżej, nie ma możliwości, aby dzieci zostały uwolnione od grzechu pierworodnego, inaczej niż poprzez Sakrament Chrztu. To oczywiście świadczy o tym, że dzieci nie mogą być zbawione inaczej niż poprzez Sakrament Chrztu. Poniższe definicje jedynie potwierdzają to, co już zostało ustalone: żadne dziecko nie może wejść do królestwa niebieskiego bez otrzymania chrztu wodnego, lecz zstąpi do Piekła.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Letentur coeli”, Sesja 6, 6 lipca 1439, ex cathedra: „Orzekamy też, że … Dusze zaś umierających w uczynkowym grzechu śmiertelnym lub tylko w pierworodnym, wkrótce zstępują do piekła, gdzie jednak podlegają nierównym karom.”[1]

Papież Pius VI, Auctorem fidei, 28 sierpnia 1794: „26. Doktryna, która odrzuca jako pelagiańską bajkę, to miejsce niższych regionów (które wierni ogólnie określają nazwą otchłani dzieci), w którym dusze tych, którzy odchodzą z wyłączną winą grzechu pierworodnego, są karane karą potępionych, z wyłączeniem kary ognia, tak jakby przez sam ten fakt ci, którzy usuwają karę ognia, wprowadzili to środkowe miejsce i stan wolny od winy i kary między królestwem Bożym a wiecznym potępieniem, takie jak to, o którym Pelagianie bezczynnie mówią " - Potępione jako fałszywe, pochopne, szkodliwe dla szkół katolickich.[2]

Papież Pius VI potępia tutaj pogląd niektórych teologów, że niemowlęta, które umierają w grzechu pierworodnym, cierpią ognie piekielne. Jednocześnie potwierdza, że te niemowlęta udają się do części niższych sfer (tj., Piekła) zwanych otchłanią dzieci. Nie idą one do Nieba, ale do miejsca w Piekle, w którym nie ma ognia. Jest to całkowicie zgodne ze wszystkimi innymi uroczystymi definicjami Kościoła, które nauczają, że niemowlęta, które umierają bez chrztu wodnego, zstępują do Piekła, lecz ponoszą karę odmienną od tych, którzy umierają w grzechu śmiertelnym. Ich karą jest wieczne oddzielenie od Boga.

Papież Pius XI, Mit brennender Sorge (#25), 14 marca 1937: „Grzech pierworodny jest dziedziczną, chociaż nieosobistą winą potomków Adama, którzy w nim zgrzeszyli (List do Rzymian 5:12). Jest to utrata łaski i skutkiem tego utrata życia wiecznego, a łączy się z nim skłonność do złego, którą każdy musi odrzucić i przezwyciężać przez łaskę, walkę i wysiłek moralny.”[3]

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 528; Denzinger 693.

[2] Denzinger 1526.

[3] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 530.