Gaudium et Spes – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym

Dokument Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes (#22): „Albowiem On, Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem. Ludzkimi rękoma pracował, ludzkim myślał umysłem, ludzką działał wolą, ludzkim sercem kochał, urodzony z Maryi Dziewicy, stał się prawdziwie jednym z nas, we wszystkim do nas podobny oprócz grzechu.”[1]

Jedną z najczęściej powtarzających się herezji sekty Watykan II jest pogląd, że przez Swoje Wcielenie Chrystus zjednoczył się z każdym człowiekiem. Sobór Watykański II mówi o zjednoczeniu między Chrystusa a każdym człowiekiem, które wynika z samego Wcielenia. Jan Paweł II przywłaszczył ową herezję i wyciągnął  logiczną konsekwencję powszechnego zbawienia.

Jan Paweł II, Redemptor Hominis (#13), 4 marca 1979: „Tę przede wszystkim drogę wskazał nam Chrystus Pan, gdy - jak głosi Sobór - 'On, Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem' (Gaudium et Spes, 22.).”[2]

Jan Paweł II, Redemptor Hominis (#13), 4 marca 1979: „Chodzi o człowieka „każdego” - każdy bowiem jest ogarnięty Tajemnicą Odkupienia, z każdym Chrystus w tej tajemnicy raz na zawsze się zjednoczył.”[3]

Pogląd Boga jednoczącego się z każdym człowiekiem we Wcieleniu, jest fałszywy i heretycki. Nie ma zjednoczenia między Jezusem Chrystusem a każdym człowiekiem, które wynika z samego wcielenia.

Głównym celem Kościoła katolickiego jest zjednoczyć ludzkości z Jezusem Chrystusem. Dokonuje się to poprzez wiarę i chrzest. Gdyby zjednoczenie między wszystkimi ludźmi a Jezusem Chrystusem miało miejsce we Wcieleniu, to Kościół nie ma żadnej wartości i jest w rzeczywistości bezużyteczny. To samo trzeba by było powiedzieć o Ukrzyżowaniu, Zmartwychwstaniu, siedmiu sakramentach itd., które, według Soboru Watykańskiego II i Jana Pawła II, są nieistotne dla zjednoczenia ludzkości z Jezusem Chrystusem. W tym układzie, Ukrzyżowanie Chrystusa dzięki któremu świat został rzeczywiście odkupiony i dano mu szansę by zostać zbawionym, staje się w zamian tego zaledwie znakiem zjednoczenia Chrystusa z każdym człowiekiem, który już istnieje i istniało od Wcielenia. Wówczas Odkupienie nie ma wartości zbawczej. Można zauważyć, że w tym układzie jednocześnie cała doktryna katolicka jest otwarcie odrzucona.

W rzeczywistości, ta doktryna Soboru Watykańskiego II, którą Jana Pawła II wielokrotnie powtarzał i rozszerzał, jest gorsza od tej, propagowanej przez herezjarchę Marcina Lutra. Luter, który był heretykiem, przynajmniej wierzył, że żeby być zjednoczonym z Chrystusem, trzeba wierzyć w krzyż Jezusa Chrystusa. Ale zgodnie z doktryną Soboru Watykańskiego II i Jana Pawła II, wiara w krzyż Jezusa Chrystusa jest zbędna, ponieważ cała ludzkość została zjednoczona z Chrystusem „raz na zawsze” (Jan Paweł II, Redemptor Hominis, #13). Mamy nadzieję, że czytelnik zda sobie sprawę z nieprawdopodobnej złej woli stojącej za deklaracją Konstytucji Gaudium et Spes #22 Soboru Watykańskiego II.

Zacytujemy teraz katolickie dogmaty, które ujawniają, że zjednoczenie między grzeszną ludzkością a Chrystusem pochodzi jedynie z wiary i chrztu; grzech pierworodny nie jest odpuszczony w jakikolwiek inny sposób.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, Sesja 11, 4 lutego 1442, „Cantate Domino”: „Co do dzieci, ze względu na możliwe częste niebezpieczeństwo śmierci, gdy nie można im pomóc innym lekarstwem, jak tylko przez sakrament chrztu, przez który wybawiane są od władzy diabła i adoptowane na synów Bożych …”[4]

Papież Pius XI, Quas Primas (#15), 11 grudnia 1925: „Jego bowiem królestwo, jak je Ewangelie przedstawiają, jest takie, że ludzie, którzy chcą należeć do niego, przygotowują się przez pokutę, ale wejść nie mogą inaczej, jak przez wiarę i chrzest, który, chociaż obrządkiem zewnętrznym się spełnia, oznacza jednak i sprawia wewnętrzne odrodzenie.”[5]

Zjednoczenie z Chrystusem również traci się w wyniku oddzielenia się od Kościoła, o czym II Sobór Watykański nie wspomina.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#5), 29 czerwca 1896: „Kto bowiem oddzielony od Kościoła łączy się z cudzołożnicą, jest odsunięty od obietnic Kościoła i nie dojdzie do nagrody Chrystusa ten, kto porzucił Kościół Chrystusa.”[6]

Poza herezją w Gaudium et Spes #22, znajdujemy tam wiele innych godnych uwagi. Gaudium et Spes uczy że kontrola urodzeń jest cnotą.

Dokument II Soboru Watykańskiego, Gaudium et spes #51: „Sobór zdaje sobie sprawę z tego, że małżonkowie mogą w układaniu harmonijnego pożycia małżeńskiego doznać trudności skutkiem niektórych dzisiejszych warunków i znajdować się w takiej sytuacji, w której nie można przynajmniej do czasu, pomnażać liczby potomstwa i niełatwo jest wtedy podtrzymywać wierną miłość i pełną wspólnotę życia.”[7]

Dokument Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes #52: „Specjaliści, zwłaszcza w dziedzinie biologii, medycyny, socjologii i psychologii, wiele mogą oddać usług dla dobra małżeństwa i rodziny oraz spokojowi sumień, jeśli przez wspólny wkład swych badań będą się gorliwie starać naświetlić różne warunki sprzyjające uczciwemu regulowaniu ludzkiej rozrodczości.”[8]

Dokument Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes #87: „Albowiem obok niepozbywalnego prawa człowieka do małżeństwa i wydawania na świat potomstwa decyzja w sprawie ilości przyszłego potomstwa zależy od uzasadnionego etycznie sądu rodziców i żadną miarą nie może być przekazana władzy publicznej … Należy więc roztropnie informować ludzi o postępach nauki w badaniach nad metodami, w których małżonkowie mogą znaleźć pomoc przy regulacji poczęć, a których pewność została dostatecznie wypróbowana i dowiedziona zgodność z porządkiem moralnym.”[9]

Tutaj Sobór Watykański II uczy, że kontrola urodzin może być cnotliwa (uczciwa) i że małżonkowie mogą decydować o liczbie dzieci, które mają się urodzić. Jest to sprzeczne z prawem naturalnym. Bóg jest autorem życia. Żadna ludzka istota nie może naruszać woli Boga by przynieść nowe życie na świat, kontrolując narodziny lub ograniczając swoją rodzinę. Kontrola urodzeń nigdy nie jest dozwolona, niezależnie od zastosowanej metody, czy tej tak zwanymi „naturalnej” czy sztucznej. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w rozdziale 42 tej książki zajmującej się tematyką naturalnego planowania rodziny.

Idąc dalej, musimy omówić ubóstwienie człowieka przez Sobór Watykański II.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes #26: „Równocześnie rośnie świadomość niezwykłej godności, jaka przysługuje osobie ludzkiej, która przerasta wszystkie rzeczy, i której prawa oraz obowiązki mają charakter powszechny i nienaruszalny.”[10]

Dokument Soboru Watykańskiego II, Gaudium et Spes #12: „Wedle niemal zgodnego zapatrywania wierzących i niewierzących wszystkie rzeczy, które są na ziemi, należy skierować ku człowiekowi, stanowiącemu ich ośrodek i szczyt.”[11]

To jest bluźnierstwo. Jeśli wszystkie rzeczy na ziemi powinny być skierowane ku człowiekowi, stanowiącemu ich ośrodek i szczyt, oznacza to, że wszystko powinno być mierzone przez prawo człowieka, a nie Boga. Oznacza to, że dla wszystkich intencji i celów człowiek jest w rzeczywistości Bogiem - wszystko ma być skierowane ku niemu. Człowiek został postawiony na miejscu Boga.

Sobór Watykański II

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1082.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html

[2] The Papal Encyclicals, Vol. 5 (1958-1981), p. 255.
http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_04031979_redemptor-hominis.html

[3] The Papal Encyclicals, Vol. 5 (1958-1981), p. 255.
http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_04031979_redemptor-hominis.html

[4] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 576.

[5] Denzinger 2195; The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 274.

[6] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 391.

[7] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, pp. 1103-1104.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html

[8] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1105.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html

[9] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1132.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html

[10] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1085.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html

[11] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1075.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/141-konstytucja-duszpasterska-o-kosciele-w-swiecie-wspolczesnym-gaudium-et-spes.html