Obiekcja 15: Kościół i hierarchia zawsze będą widzialne. Jeśli kościół Soboru Watykańskiego II nie jest prawdziwym Kościołem katolickim, wówczas Kościół i hierarchia nie są już widzialnymi.

Odpowiedź: 1) Ludzie błędnie rozumieją na czym polega widzialność Kościoła; 2) sekta Soboru Watykańskiego II nie może być widzialnym Kościołem Chrystusa; i 3) sekta Soboru Watykańskiego II przeczy dokładnie temu nauczaniu o widzialności Kościoła.

Nikt nie zaprzecza, że Kościół katolicki mógłby przestać istnieć we wszystkich krajach świata oprócz jednego. Widzialność Kościoła nie wymaga, aby wierni czy hierarchowie byli widziani w każdym położeniu geograficznym na całym świecie. To nigdy nie miało miejsca. Po prostu, widzialność Kościoła oznacza prawdziwych katolickich wiernych, którzy zewnętrznie wyznają jedyną prawdziwą religię, nawet jeśli są zredukowani do bardzo małej liczby. Ci wierni, którzy zewnętrznie wyznają jedyną prawdziwą religię, zawsze pozostaną widzialnym Kościołem Chrystusa, nawet jeśli ich szeregi zostaną zredukowane do małej garstki.

I to jest dokładnie to, co jest przewidziane, że nastąpi na końcu świata.

Św. Atanazy: „Nawet jeśli katolicy, którzy pozostali wierni tradycji są ograniczeni do garstki osób, są to ci, którzy są prawdziwym Kościołem Jezusa Chrystusa.”[1]

Sam nasz Pan wskazuje, że wielkość Kościoła będzie przerażająco mała w dniach ostatecznych.

Ewangelia Łukasza 18:8 - „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

Apokalipsa św. Jana zdaje się wskazywać na to samo.

Apokalipsa Jana 11:1-2 - „I dano mi trzcinę podobną lasce i rzeczono mi: Wstań, a zmierz kościół Boży i ołtarz i modlące się w nim. A sień, która jest przed kościołem, wyrzuć precz, a nie mierz jéj; albowiem dana jest poganom …”

Haydock version of the Douay-Rheims Bible, popularne opracowanie katolickiego komentarza do Pism Świętego autorstwa ks. Geo. Leo Haydock, zawiera następujący komentarz do Apokalipsy 11: 1-2.

Katolicki komentarz do Apokalipsy Jana 11:1-2, Haydock version of the Douay-Rheims Bible: „Kościoły poświęcone prawdziwemu Bogu są tak zredukowane w liczbie, że św. Jan przedstawia je jako jeden kościół; jego słudzy pełnią służbę przy jednym ołtarzu; a wszyscy prawdziwi wierni są tak nieliczni w stosunku do masy ludzkości, że ewangelista widzi ich zgromadzonych w jednej świątyni, aby oddać swe uwielbienie Najwyższemu. - Pastorini.” [2]

Magisterium Kościoła katolickiego nigdy nie nauczało, że zawsze musi być pewna liczba biskupów czy wiernych, aby Kościół mógł istnieć. Dopóki jest co najmniej jeden ksiądz lub biskup, i co najmniej kilku wiernych, Kościół i hierarchia są żywe i widzialne. Dzisiaj jest znacznie więcej niż garstka pozostałych wiernych, którzy zachowują niezmienną Wiarę katolicką. Tak więc argument naszych oponentów, z punktu widzenia widzialności, nie ma żadnej wartości i jest sprzeczny z proroctwami Pisma Świętego.

Co więcej, podczas ariańskiego kryzysu, prawdziwa Wiara została wyeliminowana w całym regionie, do tego stopnia, że trudno było znaleźć katolickiego biskupa.

Ks. William Jurgens: „W pewnym momencie historii Kościoła, zaledwie kilka lat przed nauczaniem Grzegorza [z Nazjanzu] (+380 AD), liczba biskupów katolickich będących w posiadaniu diecezji, w przeciwieństwie do ariańskich biskupów będących w posiadaniu diecezji, była być może nie większa niż coś pomiędzy 1% a 3% całości. Gdyby doktryna była determinowana przez popularność, dzisiaj wszyscy bylibyśmy negującymi Chrystusa i przeciwnikami Ducha Świętego.”[3]

Ks. William Jurgens: „W czasach cesarza Walensa (IV wiek), Bazyli był praktycznie jedynym ortodoksyjnym biskupem na całym wschodzie, któremu udało się utrzymać kontrolę nad swoją diecezją … Jeśli nie ma to większego znaczenia dla współczesnego człowieka, wiedza o historii arianizmu powinna przynajmniej pokazać, że Kościół katolicki nie bierze pod uwagę popularności i liczb w kształtowaniu i utrzymywaniu doktryny: w przeciwnym razie już dawno powinniśmy porzucić Bazylego i Hilarego, i Atanazego, i Liberiusza, i Hozjusza, i nazwać się za Ariuszem.”[4]

Ariańska herezja stała się tak szeroko rozpowszechniona w IV wieku, że arianie (którzy przeczyli boskości Chrystusa) zajęli prawie wszystkie kościoły katolickie i wydawali się być prawowitą hierarchią niemal wszędzie.

Św. Ambroży (+382): „Nie ma wystarczająco dużo godzin w ciągu dnia, abym mógł wyrecytować imiona wszystkich różnych sekt heretyków.”[5]

Sprawy się miały tak źle, że św. Grzegorz z Nazjanzu poczuł się zmuszony powiedzieć to, co dzisiaj mogłaby powiedzieć pozostała garstka katolików.

Św. Grzegorz z Nazjanzu, „Przeciw Arianom” (+380): „Gdzież są ci, którzy nam urągają za nasze ubóstwo, a są dumni ze swych bogactw? Ci, którzy określają Kościół liczbami i gardzą małą trzódką?”[6]

Ten okres w dziejach Kościoła dowodzi więc czegoś ważnego dla naszych czasów: Jeśli niezawodna misja Kościoła w nauczaniu, rządzeniu i uświęcaniu wymagałaby biskupa zarządzającego (tj. jurysdykcyjnego) dla Kościoła Chrystusowego, aby był obecny i w mocy, w danej siedzibie lub diecezji, wtedy trzeba by było powiedzieć, że Kościół Chrystusowy zbiegł we wszystkich tych obszarach, na których nie było żadnego zarządzającego katolickiego biskupa podczas ariańskiej herezji. Jednak faktem jest, że w IV wieku, gdzie wierni zachowali prawdziwą Wiarę katolicką, to nawet w tych diecezjach, gdzie biskup zbiegł do arianizmu, pozostała garstka wiernych katolików stanowiła prawdziwy Kościół Chrystusowy. W tej pozostałej garstce Kościół katolicki istniał i trwał w swojej misji nauczania, rządzenia i uświęcania, bez biskupa zarządzającego, dowodząc w ten sposób, że niezniszczalność (niezawodność) Kościoła i jego misja nauczania, rządzenia i uświęcania nie wymagają obecności biskupa jurysdykcyjnego.

Należy również zauważyć, że hierarchię można zdefiniować na dwa sposoby: hierarchię jurysdykcyjną i hierarchię kościelną.[7]

Papież Pius XII, Ad Sinarum gentum (#13), 7 października 1954: „Ponadto - jak to było również ustanowione przez Boga - moc święceń (przez którą hierarchia kościelna składa się z biskupów, kapłanów i duchownych) pochodzi z przyjmowania Sakramentu Święceń.”[8]

Tylko ci, którzy mają jurysdykcję zwyczajną (tj. jurysdykcję, która jest związana z urzędem), stanowią hierarchię jurysdykcyjną. Z drugiej strony, wszyscy ważni katoliccy księża stanowią część hierarchii kościelnej. Jest możliwe, że hierarchia istnieje tak długo, jak długo hierarchia kościelna trwa.

Niesedewakantyści, którzy wysuwają tę obiekcję, nie potrafią wskazać ani jednego prawdziwego katolickiego biskupa ze zwyczajną jurysdykcją. Kogo zamierzają wskazać? Czy zamierzają wskazać „biskupa” Bruskewitz'a, który podczas Wielkiego Tygodnia zorganizował międzyreligijną wieczerzę sederową z grupą rabinów we własnej katedrze?[9] Czy zamierzają wskazać „kardynała” Mahony'ego czy „kardynała” Keeler'a?

Jeśli prawdą jest, że gdzieś musi być jeden biskup ze zwyczajną jurysdykcją (co jest czymś, czego nie udowodniono), to gdzieś jest. Nie zmienia to jednak faktu, że Benedykt XVI i jego odstępczy biskupi nie są katolikami, a zatem nie są częścią hierarchii. Przeciwko faktowi nie ma żadnego argumentu; przeciwko temu faktowi nie ma żadnego argumentu.

Wreszcie, a może przede wszystkim, sekta Soboru Watykańskiego II odrzuca widzialność Kościoła katolickiego, udowadniając ponownie, że nie jest to widzialny Kościół katolicki!

Dokument Soboru Watykańskiego II, Unitatis Redintegratio (#1): „Prawie wszyscy jednak, chociaż w różny sposób, tęsknią za jednym i widzialnym Kościołem Bożym, który by był naprawdę powszechny i miał posłannictwo do całego świata, aby ten świat zwrócił się do Ewangelii i w ten sposób zyskał zbawienie na chwałę Bożą.”[10]

Na samym początku swojego dekretu o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II naucza, że prawie wszyscy tęsknią za prawdziwie powszechnym i widzialnym Kościołem, którego misją jest zwrócenie świata do Ewangelii. I znowu, dla tych, którzy wątpią, że Sobór Watykański II tutaj zaprzecza istnieniu Kościoła katolickiego, przytoczymy własną interpretację tego fragmentu antypapieża Jan Paweł II.

Jan Paweł II, Homilia, 5 grudnia 1996, mówiąc o modlitwie z niekatolikami: „Kiedy modlimy się razem, robimy to z tęsknotą 'za jednym i widzialnym Kościołem Bożym, który by był naprawdę powszechny i miał posłannictwo do całego świata, aby ten świat zwrócił się do Ewangelii i w ten sposób zyskał zbawienie na chwałę Bożą' (Unitatis Redintegratio, 1).”

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#7), 25 maja 1995: „Prawie wszyscy jednak, chociaż w różny sposób, tęsknią za jednym i widzialnym Kościołem Bożym, który by był naprawdę powszechny i miał posłannictwo do całego świata, aby ten świat zwrócił się do Ewangelii i w ten sposób zyskał zbawienie na chwałę Bożą.” (Sobór Watykański II, Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio, 1.)[1]

Jeśli więc przyjmiesz nauczanie Kościoła dotyczące jego widzialności, to jest to kolejny powód do odrzucenia sekty Soboru Watykańskiego II i jej antypapieży.

Nawiasem mówiąc, pojęcie niewidzialnego Kościoła - nauczana przez sektę Soboru Watykańskiego II - została potępiona co najmniej trzy razy: papież Leon XIII, Satis Cognitum (#3), 29 czerwca 1896;[12] papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928;[13] papież Pius XII, Mystici Corporis Christi (#64), 29 czerwca 1943.[14]

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#3), 29 czerwca 1896: „'Wy zaś jesteście ciałem Chrystusa' (1 Kor 12, 27). Dlatego, że jest ciałem, Kościół jest widzialny  … Z tego wynika, że w wielkim owym niebezpiecznym błędzie tkwią ci, którzy tworzą sobie Kościół na własną miarę i przedstawiają go jako ukryty i prawie niewidoczny.”[15]

Co więcej, oto ciekawy cytat z kryzysu tzw. Spór o Inwestyturę (Lay Investiture) (1075-1122). Podczas tego kryzysu zły król Niemiec, Henryk IV, ustanowił antypapieża (który był popierany przez wielu niemieckich biskupów). Henryk mianował także swoich własnych biskupów, którzy również podlegali antypapieżowi. W rezultacie było po dwóch biskupów w większości diecezji i gigantyczne zamieszanie.

The Catholic Encyclopedia, Tom 8, 1910, „Investitures”, str. 86: „Wszędzie panowało duże zamieszanie … Wiele diecezji miało dwie osoby zajmujące stanowisko. Obie strony nazywały swoich rywali krzywoprzysięzcami i zdrajcami … ”[16]

Rzecz w tym: podczas gdy obecnie mamy do czynienia z bezprecedensową apostazją, Kościół przeżywał już czasy zamieszania, w tym także czasy, kiedy prawdziwej hierarchii nie można było łatwo zidentyfikować.

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Coll. Selecta SS. Eccl. Patrum, Caillu and Guillou, Vol. 32, pp. 411-412.

[2] The Douay-Rheims New Testament with a Catholic Commentary, by Rev. Leo Haydock, Monrovia, CA: Catholic Treasures, 1991, p. 1640.

[3] Jurgens, The Faith of the Early Fathers, Collegeville, MN: The Liturgical Press, 1970, Vol. 2, p. 39.

[4] Jurgens, The Faith of the Early Fathers, Vol. 2, p. 3.

[5] Jurgens, The Faith of the Early Fathers, Vol. 2, p. 158.

[6] Jurgens, The Faith of the Early Fathers, Vol. 2, p. 33.

[7] Donald Attwater, A Catholic Dictionary, “Hierarchy,” Tan Books, p. 229.

[8] The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), p. 267.

[9] Catholic Family News, January, 1999.

[10] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 908.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/145-dekret-o-ekumenizmie-unitatis-redintegratio.html

[11] The Encyclicals of John Paul II, Huntington, IN: Our Sunday Visitor Publishing Division, 1996, p. 918.

[12] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 388.

[13] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 317.

[14] The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), p. 50.

[15] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 388.

[16] The Catholic Encyclopedia, Vol. 8, 1910, “Investitures,” p. 86