Inni papieże na temat Poza Kościoła Nie Ma Zbawienia

Oprócz proklamacji papieży ex cathedra (z Katedry Piotra), katolik musi także wierzyć w to, czego naucza Kościół katolicki jako objawione przez Boga w jego zwyczajnym i powszechnym Magisterium (Magisterium = nauczycielski/a autorytet/władza Kościoła).

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja III, Rozdział 3, ex cathedra: „Następnie wiarą boską i katolicką należy wierzyć w to wszystko, co zawiera się w słowie Bożym spisanym lub przekazanym i jest do wierzenia przedkładane przez Kościół - albo uroczystym orzeczeniem, albo zwyczajnym i powszechnym nauczaniem - jako objawione przez Boga.”[1]

Nauczanie zwyczajnego i powszechnego Magisterium składa się z doktryn, które papieże poprzez swoje zwykłe i powszechne nauczanie, przedkładają do wierzenia jako objawione przez Boga. Na przykład w swym zwyczajnym i powszechnym nauczaniu około 10 papieży potępiło heretycki pogląd wolności sumienia i wyznawania jako sprzeczny z objawieniem. Katolik nie może odrzucić tego nauczania. Oczywiście zwyczajne i powszechne nauczanie Magisterium nigdy nie może być sprzeczne z nauczaniem Katedry Piotra (dogmatycznymi definicjami), ponieważ oba są nieomylne. W związku z tym zwyczajne i powszechne Magisterium w rzeczywistości nie musi być w ogóle rozpatrywane w odniesieniu do Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia, ponieważ ten dogmat został zdefiniowany z Katedry Piotra, a w zwyczajnym i powszechnym Magisterium nie może być nic sprzecznego z Katedrą Piotra. Tak więc, strzeżcie się tych heretyków, którzy próbują znaleźć sposoby, aby zaprzeczyć dogmatycznej nauce Kościoła w kwestii Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia, nazywając omylne niemagisterialne stwierdzenia, które są sprzeczne z tym dogmatem, częścią „zwyczajnego i powszechnego Magisterium”, gdy one nie są. Jest to sprytna taktyka heretyków.

Jednak następujące cytaty wielu papieży potwierdzają dogmat Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia. Te nauki papieży są częścią zwyczajnego i powszechnego Magisterium - i dlatego są nieomylne – ponieważ powtarzają one powszechne nauczanie Katedry św. Piotra o katolickim dogmacie Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia.

Papież św. Grzegorz Wielki, cytat w Summo Iugiter Studio, 590-604: „Święty Kościół powszechny naucza, że jedynie w nim można prawdziwie wielbić Boga i zapewnia, że wszyscy, którzy są poza nim, nie zostaną zbawieni.”[2]

Papież Innocent III, Eius exemplo, 18 grudnia 1208: „Sercem wierzymy i ustnie wyznajemy jeden Kościół, nie kościół heretyków, lecz święty, rzymski, katolicki i apostolski i wierzymy, że poza nim nikt nie dostępuje zbawienia.”[3]

Papież Klemens VI, Super quibusdam, 20 września 1351: „Po drugie, pytamy, czy ty i Ormianie tobie posłuszni, wierzycie, że żaden człowiek poza wiarą tego Kościoła i poza posłuszeństwem Papieżowi Rzymu, nie może być ostatecznie zbawiony.”[4]

Papież św. Pius V, Bulla ekskomunikująca heretyczkę królową Anglii Elżbietę, 25 lutego 1570: „Najwyższa jurysdykcja jedynego świętego katolickiego i apostolskiego Kościoła, poza którym nie ma zbawienia, została przekazana przez Niego [Jezusa Chrystusa], dla Którego dana jest wszelka władza w Niebie i na Ziemi, Król, który króluje na wysokościach, jedynie jednej osobie na powierzchni Ziemi, Piotrowi, księciu Apostołów … Jeśli ktokolwiek przeczy temu Naszemu dekretowi, wiążemy ich z tą samą więzią anatemy.”[5]

Papież Leon XII, Ubi Primum (#14), 5 maja 1824: „Dla prawdziwego Boga, który jest samą Prawdą, najlepszym, najmądrzejszym Żywicielem, oraz nagradzającym dobrych ludzi, nie jest możliwe zatwierdzić wszystkie sekty, które wyznają fałszywe nauki, które często są niespójne ze sobą i sprzeczne i przyznać wieczną nagrodę im członkom … boską wiarą wyznajemy jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest … Dlatego wyznajemy, że poza Kościołem nie ma zbawienia.”[6]

Papież Leon XII, Quod hoc ineunte (#8), 24 maja 1824: „Zwracamy się do was wszystkich, którzy wciąż jesteście odsunięci od prawdziwego Kościoła i drogi do zbawienia. W tej powszechnej radości brakuje jednej rzeczy: tego, abyście, będąc powołanymi przez natchnienie Ducha Niebieskiego i przełamując wszelkie decydujące sidła, mogli szczerze zgodzić się z matką Kościołem, poza którego naukami nie ma zbawienia.”[7]

Papież Grzegorz XVI, Mirari Vos (#13), 15 sierpnia 1832: „Kiedy bowiem apostoł przestrzega, że, 'jeden jest Bóg, jedna Wiara, jeden Chrzest' (Ef 4, 5), niechże drżą z bojaźni wszyscy, którzy z jakiejkolwiek religii spodziewają się fałszywie otwartego przystępu do błogosławionej wieczności i niech szczerze rozważą według świadectwa Zbawiciela, że 'Kto nie jest ze mną, przeciw mnie jest' (Łk 11, 23), i że rozpraszają nieszczęśliwie ci, którzy z nim nie gromadzą. Dlatego 'niezawodnie na wieki zaginą, jeśli katolickiej wiary wyznawać i jej całkowicie i bez naruszenia zachowywać nie będą' (Credo Atanazego).”[8]

Papież Grzegorz XVI, Summo Iugiter Studio (#2), 27 maja 1832: „W końcu, niektórzy z tych zagubionych ludzi, próbuje przekonać siebie i innych, że ludzie nie są zbawieni jedynie w religii katolickiej, ale że nawet heretycy mogą osiągnąć życie wieczne.”[9]

Papież Pius IX, Ubi primum (#10), 17 czerwca 1847: „Albowiem 'jest jeden powszechny Kościół, poza którym nikt nie jest zbawiony; zawiera on zwykłych i świeckich prałatów wraz z tymi pod ich jurysdykcją, którzy wszyscy wyznają jednego Pana, jedną wiarę i jeden chrzest.”[10]

Papież Pius IX, Nostis et Nobiscum (#10), 8 grudnia 1849: „W sposób szczególny zaś zadbać należy, aby ci właśnie wierni wyciśnięty mieli w duszach i mocno utrwalony ten dogmat naszej najświętszej religii, który mówi o konieczności wiary katolickiej do uzyskania zbawienia. (Doktryna ta, otrzymana od Chrystusa i podkreślona przez ojców i sobory, jest również zawarta w formułach wyznania wiary używanej przez łacińskich, greckich i wschodnich katolików).”[11]

Papież Pius IX, Sylabus Błędów (#16), 8 grudnia 1864: „Ludzie mogą znaleźć drogę do wiecznego zbawienia i osiągnąć to wieczne zbawienie przez praktykowanie jakiejkolwiek religii.”[12] - Potępione

Papież Leon XIII, Tametsi futura prospicientibus (#7), 1 listopada 1900: „'drogą' człowieka jest Chrystus, ale zarazem i Kościół … Z tego powodu błądzą, którzy chcą poza Kościołem dążyć do zbawienia - bo dążą daremnie.”[13]

Papież św. Pius X, Iucunda sane (#9), 12 marca 1904: „Tymczasem jednak uważamy za swój obowiązek, idąc za przykładem świętego Grzegorza, przypomnieć wszystkim, wielkim i małym, jak bezwzględnie konieczny jest dziś powrót do Kościoła, przez który otrzymuje się zbawienie wiekuiste …”[14]

Papież św. Pius X, Editae saepe (#29), 26 maja 1910: „… ma Kościół w połączeniu ze swoim urzędem nauczycielskim także i władzę kierowniczą nad społecznością chrześcijańską oraz obowiązek przysposabiania tej społeczności do wszelkiej świętości przez zapewnianie – za pośrednictwem tych, którzy oddają mu się jako jego sługi i pomocnicy, odpowiednio do pozycji każdego i urzędu – pomocy w postaci odpowiednich i koniecznych narzędzi zbawienia.”[15]

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#11), 6 stycznia 1928: „Tylko Kościół katolicki jest  w utrzymaniu prawdziwego kultu. Jest on źródłem prawdy, domem wiary, świątynią Boga: kto do niego nie wstąpi lub go opuszcza, temu nieznana jest nadzieja życia i zbawienia.”[16]

Przypisy:

[1] Denzinger 1792.

[2] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230.

[3] Denzinger 423.

[4] Denzinger 570b.

[5] Quoted by Rev. Dr. Nicholas Sander, The Rise and Growth of the Anglican Schism, Rockford, IL, Tan Books, 1988, pp. 301-304.

[6] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201.

[7] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 207.

[8] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), pp. 237-238.

[9] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 229.

[10] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 289.

[11] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 297 and footnote 4.

[12] Denzinger 1716.

[13] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 474.

[14] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 22.

[15] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), pp. 121-122.

[16] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 318.