Obiekcja 7: Nikt nie może osądzać Stolicy Apostolskiej … dlatego papierze II Soboru Watykańskie są prawdziwymi papieżami.

Odpowiedź: Po pierwsze, ludzie muszą zrozumieć, co oznacza nauczanie „Nikt nie może osądzać Stolicy Apostolskiej”. Nauka ta pochodzi z wczesnego Kościoła. We wczesnym Kościele, gdy biskup był oskarżany o popełnienie przestępstwa, czasami dochodziło do procesu, któremu przewodniczyli inni biskupi lub patriarcha o większym autorytecie. Ci biskupi byliby więc sędziami oskarżonego biskupa. Niemniej jednak, biskup Rzymu jako najwyższy biskup w Kościele, nie może być poddany jakiemukolwiek procesowi przez innych biskupów czy innych ludzi.

Papież św. Mikołaj, List Apostolski (8), Proposueramus quidem, 865: „… Sędzia nie będzie sądzony ani przez Augustus'a, ani przez wszystkich duchownych, ani przez zakonników, ani przez ludzi … 'Najważniejsze stanowisko nie będzie sądzone przez nikogo.'”[1]

Oto, co oznacza „Nikt nie może osądzać Stolicy Apostolskiej”. Nie odnosi się to do uznania za papieża, jawnego heretyka, który podaje się papieża, a który nie jest prawdziwym papieżem. I to prowadzi nas do drugiego punktu, najważniejszego pod tym względem.

Po drugie, Stolica Apostolska powiedziała nam, że żaden heretyk nie może być zaakceptowany jako ważna osoba zajmująca Stolicę Apostolską (papież)! W pełni swej władzy papież Paweł IV określił, że każdy, kto został wywyższony do papiestwa będąc heretykiem, nie jest prawdziwym i ważnym papieżem, i że wolno go odrzucić jako czarownik, poganina, celnika i herezjarchę.

Papież Paweł IV, Konstytucja Cum ex Apostolatus Officio, 15 lutego 1559: „6. Dodajemy również, [przez tę naszą Konstytucję, która ma pozostać ważna na zawsze, ustalamy, postanawiamy, stwierdzamy i określamy] że gdyby kiedykolwiek się okazało, że jakiś biskup, a nawet pełniący obowiązki arcybiskupa, patriarchy, albo prymasa, czy też kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego, albo jak to zostało wyżej powiedziane legat, czy też papież rzymski przed dokonaniem jego wyboru do godności kardynała, albo przed wyniesieniem go do godności papieskiej odpadł od wiary katolickiej, albo popadł w jakąkolwiek herezję,

(i) wówczas wybór albo wyniesienie tej osoby, nawet dokonane w zgodzie i jednomyślnie przez wszystkich kardynałów będzie żadne, nieważne i próżne;

(ii) „Wybór ten bądź wyniesienie nie może być także uznane, ani nie uzyska ważności czy to na drodze przyjęcia obowiązków, ani przez konsekrację, ani przez objęcie władzy i zarządu wynikających z urzędu, ani przez rzekomą koronację papieską, ani przez uroczyste oddanie czci, ani przez wyrażenie powszechnej obediencji, w żadnym czasie, ani w żadnym razie nie może być uznane za zgodne z prawem.

(iii) nie uzyska żadnej zdolności do sprawowania władzy …

(vi) wszystkie razem i każda z osobna z osób wyniesionych i awansowanych w taki sposób do swych godności, mocą samego faktu, bez żadnego dokonanego w tej kwestii ogłoszenia będą pozbawione wszelkich godności, miejsc, zaszczytów, tytułów, władzy, urzędów i mocy …

7. [Przez tę naszą Konstytucję, która ma pozostać ważna na zawsze, ustalamy, postanawiamy, stwierdzamy i określamy] osoby podporządkowane zarówno duchownym diecezjalnym, jak również zakonnym, a także osobom świeckim, jak również kardynałom, a nawet tym, którzy brali udział w wyborze na papieża, tego, kto wcześniej odpadł od wiary, albo był heretykiem, czy też schizmatykiem, czy też tym, którzy w inny sposób zgodzili się z tym wyborem i wyrazili swe posłuszeństwo wobec niego, oddali mu cześć, a także kasztelanom, prefektom, dowódcom i urzędnikom, również naszego umiłowanego miasta Rzymu i całego Państwa Kościelnego, oraz osobom wyniesionym bądź awansowanych do godności w przedstawiony sposób są zgoła zwolnione od wszelkiego posłuszeństwa, czci i ponoszenia winy, nawet gdyby było to utwierdzone przysięgą bądź ślubowaniem, czy też gwarancją. Powinni natomiast ich unikać jako czarowników, pogan, celników i herezjarchów (pozostają natomiast winni zachowania wierności i posłuszeństwa wobec przyszłych biskupów, arcybiskupów, patriarchów, prymasów, kardynałów i rzymskiego papieża wybranych zgodnie z zasadami prawa) …

10. Nikt zatem nie może się ośmielić naruszyć tej naszej zgody, ponowienia, postanowienia, decyzji, ograniczenia, woli oraz dekretu, ani w żaden sposób nie może się temu lekkomyślnie sprzeciwiać. Gdyby jednak ktoś się na to odważył, ten niech wie, że naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz świętych apostołów Piotra i Pawła.

Dane w Rzymie, u świętego Piotra, dnia 15 lutego roku Pańskiego 1559, w czwartym roku naszego pontyfikatu.

+ Ja, Paweł, biskup Kościoła katolickiego, …”

Tak więc, ten jest posłuszny i stosuje się do nauki Stolicy Apostolskiej, kto odrzuca jako nieważnych heretyckich pretendentów po Soborze Watykańskim II. Zgodnie z nauczaniem Stolicy Apostolskiej nie są oni prawdziwymi papieżami.

Po trzecie, na początku konstytucji, przed deklaracją, że wierni mogą odrzucić całkowicie jako nieważny „wybór” heretyka, papież Paweł IV powtórzył naukę, że nikt nie może osądzać papieża.

Papież Paweł IV, Konstytucja Cum ex Apostolatus Officio, 15 lutego 1559: „1. Zdajemy sobie sprawę, że sytuacja jest do tego stopnia poważna i niebezpieczna, iż w razie odstępstwa od wiary można się sprzeciwić, oskarżając go, nawet papieżowi, który pełni władzę Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa na ziemi, a nad narodami i królestwami posiada pełnię mocy i wszystko podpada pod jego osąd, on sam zaś na tym świecie przez nikogo nie może być osądzony.”

Czy może być bardziej uderzające potwierdzenie, że sedewakantystyczna postawa nie jest sprzeczna z nauką „Nikt nie może osądzać papieża lub Stolicy Apostolskiej”, że konstytucja papieża Pawła IV powtarza tę naukę, że nikt nie może osądza papieża, bezpośrednio przed deklaracją, że wierni muszą uznać wybór heretyka za nieważny!

W przeciwieństwie do niesedewakantystów, którzy używają argumentu „Nikt nie może osądzić Stolicy Apostolskiej”, papież Paweł IV poprawnie odróżnia prawdziwego katolickiego papieża, którego nikt nie może osądzać, od jawnego heretyka (np. Benedykta XVI), który okazał się być niekatolikiem, który nie jest papieżem, ponieważ jest poza prawdziwą Wiarą. Jest to uderzający dowód na to, że sedewakantyści, którzy uważają „wybór” jawnego heretyka Josepha Ratzingera za nieważny, nie osądzają papieża.

Po czwarte, wielu ludzi, którzy usiłują bronić „papieży” Soboru Watykańskiego II mówiąc, że „nikt nie może osądzać papieża lub Stolicy Apostolskiej”, sami są winni osądzania najbardziej autorytatywnych działań ludzi, których uważają za zasiadających na Stolicy Apostolskiej. Większość tradycjonalistów odrzuca Sobór Watykański II, „kanonizacje” „papieży” Soboru Watykańskiego II itp. Jest to schizmatycka postawa, która odrzuca autorytatywne działania tego, co oni uznają za Stolicę Apostolską. Dowodzi to, że ci „papieże” w ogóle nie są papieżami i w rzeczywistości nie zajmują Stolicy Apostolskiej.

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Denzinger 330.