Orientalium ecclesiarum – Dekret o kościołach wschodnich katolickich Soboru Watykańskiego II.

Dekret Orientalium ecclesiarum dotyczy wschodnich kościołów katolickich. Dekret również mówi o wschodnich schizmatyckich sektach, zwanych błędnie „prawosławnymi”. Analizując je, sobór ujawnią nam jedną z najbardziej znaczących herezji.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Orientalium Ecclesiarum (#27): „Zgodnie z wyżej wymienionymi zasadami można chrześcijanom wschodnim, którzy w dobrej wierze pozostają odłączeni od Kościoła katolickiego, udzielać sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych - jeśli dobrowolnie o to poproszą i będą mieli należytą dyspozycję.”[1]

Papież Bonifacy VIII, Unam Sanctam, 18 listopad 1302: „Przymuszani wiarą, zobowiązani jesteśmy wierzyć i utrzymywać, że jest jeden święty, katolicki i apostolski Kościół. I stanowczo wierzymy oraz wyznajemy, że poza nim nie ma zbawienia ani odpuszczenia grzechów, zgodnie z tym, co mówi Oblubieniec [Kościoła] w Pieśni nad Pieśniami [Pnp 6:8]: 'Jedna jest gołębica moja, doskonała moja, jedynaczka jest matki swojej, wybrana rodzicielki swojej'”[2]

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441, ex cathedra: „[Święty Kościół Rzymski] Mocno wierzy, wyznaje i głosi: że nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego, ale pójdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom”, jeśli przed końcem życia nie będą do niego włączeni; i że jedność ciała Kościoła znaczy tak wiele, iż jedynie ludziom w nim pozostającym sakramenty kościelne, posty, jałmużny i inne dzieła pobożności pomagają do zbawienia, a trudy chrześcijańskiej walki przynoszą nagrody wieczne, gdyż nikt - jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, nawet gdyby dla imienia Chrystusa przelał swą krew - nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie Kościoła katolickiego i w jedności z nim.”[3]

Sakramenty Kościoła pomagają do zbawienia jedynie tym, którzy żyją w Kościele katolickim. Taki jest dogmat! Niestety został on odrzucony przez skandaliczne nauczanie II Soboru Watykańskiego, zgodnie z którym jest zgoda na to aby Komunia święta była udzielana tym, którzy nie żyją w Kościele katolickim. Papieże na przestrzeni wieków głosili, że niekatolicy, którzy otrzymują Najświętszą Eucharystię poza Kościołem katolickim, przyjmują ją na własne potępienie.

Papież Pius VIII, Traditi Humilitati (#4), 24 maja 1829: „Hieronim zwykł mówić w ten sposób: Ten, kto spożywa Baranka poza tym domem, zginie, jak zginęli ci, którzy nie byli z Noem w arce podczas potopu.”[4]

Papież Grzegorz XVI, Commissum divinitus (#11), 17 maja 1835: „… ktokolwiek odważa się oderwać od jedności z Piotrem, niech zrozumie, że już nie bierze udziału w boskiej tajemnicy … 'Kto spożywa Baranka poza tym domem, jest bezbożny'.’”[5]

Papież Pius IX, Amantissimus (#3), 8 kwietnia 1862: „… ktokolwiek spożywa Baranka, a nie jest członkiem Kościoła, profanuje.”[6]

Jan Paweł II i Benedykt XVI wielokrotnie powtarzali i rozprzestrzeniali tę herezję Soboru Watykańskiego II. W przypadku Jana Pawła II jest to wyraźnie nauczane w jego nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego (Kan. 844, 3-4), w jego Dyrektorium w sprawie realizacji Zasad i Norm dotyczących Ekumenizmu (#122-125) oraz w jego nowym katechizmie (#1401). Również w swoich przemówieniach nawiązywał do tej herezji.

Jan Paweł II, Generalna audiencja, 9 sierpnia 1995: „Jeśli chodzi o aspekty interkomunii, ostatnia ekumeniczna dyrektywa potwierdza i dokładnie precyzuje wszystko to co sobór powiedział: to znaczy, pewna interkomunia jest możliwa, ponieważ kościoły wschodnie posiadają prawdziwe sakramenty, zwłaszcza Kapłaństwo i Eucharystię.  

W tym newralgicznym punkcie wydano specjalne instrukcje, stwierdzające, że gdy katolik ma możliwości uciekania się do katolickiego księdza, będzie on mógł otrzymać sakramenty Pokuty, Eucharystii i Namaszczenia Chorych od kapłana kościoła wschodniego (Dyrektywa, n. 123). Odwrotnie, księża katoliccy mogą prawomocnie udzielić sakramentów Pokuty, Eucharystii i Namaszczenia Chorych wschodnim chrześcijanom, którzy o to poproszą.”[7]

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#58), 25 maja 1995: „ … praktyka jednak duszpasterska wykazuje, że jeśli chodzi o braci wschodnich, można i powinno się wziąć pod uwagę różne sytuacje poszczególnych osób, kiedy to ani jedność Kościoła nie jest zagrożona, ani nie występuje niebezpieczeństwo, którego należy uniknąć, lecz przynagla konieczność zbawienia i dobro dusz. Dlatego Kościół katolicki, stosownie do okoliczności czasu, miejsca i osób, nieraz stosował i stosuje łagodniejszy sposób postępowania, dając wszystkim środki zbawienia i świadectwo miłości między chrześcijanami przez uczestnictwo w sakramentach, innych czynnościach i rzeczach świętych … Nie należy nigdy tracić z oczu eklezjologicznego wymiaru uczestnictwa w sakramentach, zwłaszcza w świętej Eucharystii.”[8]

W tym paragrafie są trzy rzeczy rzucające się w oczy: 1) Jan Paweł II wzywa do dzielenia się sakramentami, zwłaszcza Świętą Eucharystią; 2) próbuje to uzasadnić powołując się na „dobro dusz”, co oznacza, że bezpośrednio neguje definicję papieża Eugeniusza IV o tym że przyjmowanie sakramentów poza Kościołem nie przyczynia się do zbawienia; 3) Jan Paweł II przypomina nam abyśmy nigdy nie zapominali „eklezjologicznego wymiaru” uczestnictwa w sakramentach - co oznacza, że ci heretycy i schizmatycy, z którymi współdzielą oni sakramenty również są w tym samym Kościele Chrystusowym! Czy czytelnik dostrzega znaczenie tej herezji? Oznacza to, że Kościół Soboru Watykańskiego II, obecnie kierowany przez Franciszka uważa, że jest w tym samym Kościele Chrystusowym, z tymi, którym udziela Komunię Świętą, czyli protestantami i wschodnimi schizmatykami.

Oprócz swojego koszmarnego nauczaniu o udzielaniu sakramentów niekatolikom, dokument Orientalium ecclesiarum Soboru Watykańskiego II szerzy herezję indyferentyzmu: pogląd że Bóg akceptuje wszystkie heretyckie sekty.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Orientalium Ecclesiarum (#30): „Niech modlą się także, aby na tak licznych chrześcijan - do jakiegokolwiek należących Kościoła - którzy, wyznając mężnie imię Chrystusa, cierpią i doznają ucisku, Duch Święty udzielił pełnego pocieszenia i pokrzepienia.”[9]

W przeciwieństwie do herezji Soboru Watykańskiego II, Duch Święty w żaden sposób nie udziela swoich darów członkom sekt.

Papież Leon XII, Ubi Primum (#14), 5 maja 1824: „Niemożliwe jest aby prawdziwy Bóg, który jest Prawdą, najlepszym, najmądrzejszym Żywicielem i Darczyńcą dobrych ludzi, akceptował wszystkie sekty wyznające fałszywe nauki. Które są często niezgodne ze sobą i sprzeczne oraz, aby przyznawał wieczne zbawienie ich wyznawcom… przez boską wiarę wyznajemy jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest …  Dlatego wyznajemy, że poza Kościołem nie ma zbawienia.”[10]

Papież święty Celestyn I, Sobór Efejski, 431: „ … wszyscy heretycy znajdują pretekst dla swoich błędów w natchnionym przez Boga Piśmie, przez swoją złośliwość psują prawdę zawartą w wypowiedziach Ducha Świętego i tak gromadzą nad swymi głowami nieugaszony ogień.[11]

Wreszcie, w oparciu o zasadę, że wszystkie heretyckie sekty są tak dobre jak Kościół katolicki i że Duch Święty akceptuje wszystkie heretyckie sekty, Orientalium ecclesiarum wzywa katolików do współdzielenia swych kościołów z heretykami i schizmatykami.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Orientalium Ecclesiarum (#28): „Śledząc te same zasady, zezwala się na współudział katolików ze wschodnimi braćmi odłączonymi w świętych czynnościach, dla słusznej przyczyny.”[12]

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/144-dekret-o-kosciolach-wschodnich-katolickich-orientalium-ecclesiarum.html

[2] Denzinger 468.

[3] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 578; Denzinger 714.

[4] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 222.

[5] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 256.

[6] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 364.

[7] http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/audiences/1995/documents/hf_jp-ii_aud_19950809.html

[8] The Encyclicals of John Paul II, p. 950.
http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint.html

[9] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/144-dekret-o-kosciolach-wschodnich-katolickich-orientalium-ecclesiarum.html

[10] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201.

[11] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201.

[12] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 907.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/144-dekret-o-kosciolach-wschodnich-katolickich-orientalium-ecclesiarum.html