Konkretne katolickie nauczanie wobec islamu

Wstecz na Atanazjańskie Wyznanie Wiary

Papież Eugeniusz IV, Sobór w Bazylei, Sesja 19, 7 września 1434: „… można się spodziewać nawrócenia na wiarę katolicką wielu ludzi z niecnej sekty mahometańskiej …”[1]

Papież Kalikst III, 1455: „Ślubuję … wysławić prawdziwą Wiarę i wykorzenić diabelską sektę potępionego i niewiernego Mahometa [Islam] na Wschodzie.”[2]

Kościół katolicki uważa islam za „niecną” i „diabelską” sektę. [Uwaga: Sobór w Bazylei jest uważany za ekumeniczny/zatwierdzony tylko w pierwszych 25 sesjach, jak podaje The Catholic Encyclopedia, tom 4, „Sobory”, str. 425-426]. „Niecne” jest czymś co jest odrażające w oczach Bożych; jest to coś, wobec czego nie ma On szacunku ani poszanowania. Coś „diabolicznego” jest czymś od Diabła. Islam odrzuca, wśród wielu innych dogmatów, Boskość Jezusa Chrystusa i Trójcę Świętą. Jego wyznawcy, dopóki pozostają muzułmanami, znajdują się poza zasięgiem zbawienia.

Papież Klemens V, Sobór w Vienne, 1311-1312: „Obrazę imienia Bożego i zniewagę chrześcijańskiej wiary powoduje fakt, że w niektórych częściach świata, poddanych panowaniu władców chrześcijańskich, gdzie oddzielnie, a czasem pomieszani z chrześcijanami zamieszkują Saraceni [tj., wyznawcy islamu, zwani również muzułmanami], ich kapłani, nazywani potocznie zabazala, w swoich świątyniach czy meczetach, gdzie się Saraceni gromadzą, aby wielbić wiarołomnego Mahometa, każdego dnia o określonych godzinach, z pewnego miejsca wysoko wzniesionego donośnym głosem wzywają i wysławiają imię Mahometa … Wielkie tłumy okolicznych Saracenów wraz z innymi, otwarcie i jawnie schodzą się do miejsca, gdzie niegdyś pochowano pewnego Saracena, którego inni czczą i otaczają kultem jako świętego. Wszystko to wielce uwłacza naszej wierze, a w sercach wiernych powstaje ciężkie zgorszenie. Ponieważ rzeczy niemiłych Bożemu majestatowi w żaden sposób nie można dłużej tolerować, za aprobatą świętego soboru zabraniamy odtąd jeszcze surowiej czynienia tego na ziemiach chrześcijańskich. Pod groźbą Bożego sądu nakazujemy wszystkim i każdemu władcy katolickiemu … całkowicie wyeliminowali je na swych ziemiach, postępując jak prawdziwi katolicy i gorliwi strażnicy chrześcijańskiej wiary, by osiągnąć przez to nagrodę wiecznej szczęśliwości … Powinni wyraźnie zabronić wzywania czy wyznawania publicznie imienia bezbożnego Mahometa … Postępujących inaczej powinni karać przez szacunek dla Boga, tak aby inni, odstraszeni ich przykładem, powstrzymali się od podobnych wykroczeń.”[3]

Podczas gdy Kościół naucza, że wszyscy, którzy umierają jako niekatolicy, są zgubieni, uczy również, że nikt nie powinien być zmuszany do przyjęcia chrztu, ponieważ wiara jest wolnym aktem woli.

Papież Leon XIII, Immortale Dei (#36), 1 listopada 1885: „I tego też starannie Kościół przestrzega, żeby nikogo wbrew woli do wiary katolickiej nie zmuszano: ponieważ jak mądrze św. Augustyn wspomina, 'wierzyć może człowiek, jeno dobrowolnie'.”[4]

Nauczanie Soboru w Vienne, że chrześcijańscy władcy powinni egzekwować swoją cywilną władzę, aby zakazać publicznego wyrażania fałszywej religii islamu, pokazuje ponownie, że islam jest fałszywą religią, która prowadzi dusze do Piekła (nie do Nieba) i nie podoba się Bogu.

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, str. 479.

[2] Von Pastor, History of the Popes, II, 346; cytowane przez Warren H. Carroll, A History of Christendom, Vol. 3 (The Glory of Christendom), Front Royal, VA: Christendom Press, str. 571.

[3] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, str. 380.

[4] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), str. 115.