Konkretne katolickie nauczanie wobec protestanckich i schizmatyckich sekt

Wstecz na Atanazjańskie Wyznanie Wiary

Kościół katolicki naucza również, że osoby ochrzczone, które zostaną wyznawcami heretyckich lub schizmatyckich sekt, zatracą swe dusze. Jezus założył Swój Kościół na św. Piotrze, jak już widzieliśmy, i oświadczył, że każdy kto nie słucha Kościoła, będzie uważany za poganina i celnika (Ewangelia Mateusza 18:17). On także nakazał Swoim naśladowcom, aby zachowywali co im przykazał (Ewangelia Mateusza 28:20). Wschodnie sekty schizmatyckie (tacy jak „prawosławni”) i sekty protestanckie są oderwanymi ruchami, które oddzieliły się od Kościoła katolickiego. Oddzielając się od jedynego Kościoła Chrystusowego, porzucili oni ścieżkę zbawienia i wkroczyli na ścieżkę zatracenia.

Te sekty uporczywie i trwale odrzucają jedną lub więcej prawd, które Chrystus wyraźnie ustanowił, takie jak Papiestwo (Ewangelia Mateusza 16, Ewangelia Jana 21, itd.), Spowiedź (Ewangelia Jana 20:23), Eucharystię (Ewangelia Jana 6:54), i inne dogmaty Wiary katolickiej. Aby zostać zbawionym, trzeba akceptować wszystkie rzeczy, które Kościół katolicki, w oparciu o Pismo Święte i Tradycję, nieomylnie określił jako dogmaty wiary.

Poniżej znajduje się tylko kilka nieomylnych dogmatów Wiary katolickiej, które zostały odrzucone przez protestantów i wschodnich „prawosławnych” (w kwestii papiestwa). Kościół „rzuca klątwę na” (ciężką formę ekskomuniki) wszystkich, którzy uporczywie twierdzą przeciwnie do jego dogmatycznych definicji.

„Aby zrozumieć słowo klątwa [anatema] … powinniśmy najpierw powrócić do prawdziwego znaczenia słowa herem, którego jest odpowiednikiem. Herem pochodzi od słowa haram, odciąć, oddzielić, przekląć i wskazać to, co jest przeklęte i potępione aby zostało odcięte lub eksterminowane, czy to osobę czy rzecz, a w konsekwencji to, z czego człowiek nie może korzystać. Taki jest sens klątwy w następującym fragmencie z Księgi Powtórzonego Prawa, VII, 26: 'Ani wniesiesz bałwana do domu twego, byś się nie stał przeklęctwem, jako i on jest: jako sprosnością brzydzić się będziesz, i jako splugawienie i smród omierzysz sobie; bo przeklęctwem jest'.”[1]

Tym samym, protestant lub „wschodni prawosławny”, który uporczywie odrzuca te dogmatyczne nauki, jest wyklęty i odłączony od Kościoła, poza którym nie ma zbawienia. Interesujące jest to, że wydając te dogmatyczne kanony, Kościół mówi: „Jeśli ktoś powie … niech będzie wyklęty [anathema sit]” w przeciwieństwie do „Jeśli ktoś powie … jest wyklęty [anathema est]”. Ta kwalifikacja „niech będzie wyklęty” daje miejsce tym katolikom, którzy mogą być nieświadomi określonego dogmatu i dostosowaliby się do nauczania kanonu, gdyby tylko został on im przedstawiony. Jednak osoba, która jest uporczywa i umyślnie zaprzecza dogmatycznej nauce Kościoła, doznaje pełnej mocy automatycznego potępienia.

Chodzi o to, że jeśli ktoś byłby w stanie odrzucić te dogmaty i nadal być zbawionym, wtedy te nieomylne definicje i towarzyszących im potępienia nie miałyby żadnego znaczenia, wartości ani siły. Ale mają one znaczenie, wartość i siłę - są to nieomylne nauki chronione przez Jezusa Chrystusa. Tak więc wszyscy, którzy odrzucają te dogmaty, są wyklęci i na drodze do potępienia.

Papież Pius XI, Rerum omnium perturbationem (#4), 26 stycznia 1923: „Tym świętym był Franciszek Salezy … wydawał się, że został posłany szczególnie przez Boga aby walczyć przeciw herezjom zrodzonym przez [protestancką] reformację. Właśnie w tych herezjach odkrywamy początki tego odstępstwa [apostazji] ludzkości od Kościoła, którego smutne i katastrofalne skutki są ubolewane, nawet do chwili obecnej, przez każdy sprawiedliwy umysł.”[2]

Papież Juliusz III, Sobór Trydencki, Sesja 13, Kanon 1, o Eucharystii, ex cathedra: „Gdyby ktoś przeczył temu, że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii zawarte są prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie ciało i krew wraz z duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus, a twierdził, że jest On w nim tylko jako w znaku, obrazie lub mocy – niech będzie wyklęty.”[3]

Papież Juliusz III, Sobór Trydencki, Sesja 14, Kanon 3, o najświętszym sakramencie pokuty: „Gdyby ktoś mówił, że słów Pana i Zbawiciela: 'Przyjmijcie Ducha Świętego, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane' [Ewangelia Jana 20:22], nie należy rozumieć odnośnie do władzy odpuszczania i zatrzymywania grzechów w sakramencie pokuty … niech będzie wyklęty.”[4]

Papież Juliusz III, Sobór Trydencki, Sesja 14, o nauce i kanonach dotyczących sakramentów pokuty i namaszczenia chorych: „To są [twierdzenia], które o sakramentach pokuty i ostatniego namaszczenia, święty i ekumeniczny sobór wyznaje, naucza i wszystkim chrześcijanom przedkłada do wierzenia i zachowania. Następujące kanony podaje do wiernego przestrzegania, a twierdzących przeciwnie na zawsze potępia i obejmuje anatemą.”[5]

Papież Paweł III, Sobór Trydencki, Sesja 6, Rozdział 16, ex cathedra: „Po podaniu katolickiej nauki o usprawiedliwieniu, bez której wiernego i mocnego przyjęcia nikt nie może być usprawiedliwiony, święty sobór postanowił dołączyć poniższe kanony, aby wszyscy znali nie tylko to, czego winni się trzymać i za czym iść, ale także czego się strzec i unikać.”[6]

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, 1870, Sesja 4, Rozdział 3, ex cathedra: „ … wszyscy wierni Chrystusa powinni wierzyć, że „Święta Stolica Apostolska oraz biskup rzymski posiadają prymat nad całym światem, a biskup Rzymu jest następcą św. Piotra, księcia apostołów, i prawdziwym zastępcą Chrystusa, głową całego Kościoła … Dlatego nauczamy i wyjaśniamy, że Kościół rzymski, z rozporządzenia Pana posiada nad wszystkimi innymi [kościołami] pierwszeństwo zwyczajnej władzy … To jest nauka prawdy katolickiej, od której nikt nie może odstąpić bez utraty wiary i zbawienia.”[7]

Przypisy:

[1] New Advent Catholic Encyclopedia, newadvent.org, „Anathema.”

[2] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), str. 242.

[3] Denzinger 883.

[4] Denzinger 913.

[5] Denzinger 910.

[6] Denzinger 810.

[7] Denzinger 1826-1827.