Herezje Benedykta XVI (2005-2013)

 Benedykt XVI modlący się w meczecie jak Muzułmanie, w stronę Mekki, z rękoma skrzyżowanymi w muzułmańskim modlitewnym geście zwanym „gestem spokoju”, dnia 30 listopada 2006 roku.

Benedykt XVI „Pochwalony za modlenie się jak muzułmanin w kierunku Mekki”, 1 grudnia 2006 – STAMBUŁ (Reuters) – „W piątek, papież Benedykt zakończył delikatną i zmierzającą do porozumienia wizytę w Turcji pośród pochwał za odwiedzenie słynnego Błękitnego Meczetu w Stambule oraz za modlitwę się w kierunku Mekki 'jak muzułmanie'. … ' Wywołująca grozę wizyta papieża została zakończona wspaniałą niespodzianką' napisał na swojej pierwszej stronie dziennik Aksam. 'W meczecie Sułtana Ahmeda zwrócił się on w stronę Mekki i modlił się jak muzułmanie' powiedział popularny dziennik Hurriyet, używając oficjalnej nazwy budynku … 'Porównałbym wizytę papieża w meczecie do gestów Jana Pawła przy Ścianie Zachodniej' powiedział zasłużony watykański mediator kardynał Roger Etchegaray, nawiązując do modlitwy Jana Pawła II przy Ścianie Zachodniej w Jerozolimie w 2000 roku. 'Wczoraj Benedykt zrobił z muzułmanami to co Jan Paweł z żydami.'”^[1]

Benedykt XVI (Joseph Ratzinger) był jednym z najbardziej radykalnych teologów na II Soborze Watykańskim, gdzie jego idee miały wpływ na wprowadzenie rewolucyjnego kursu soboru.

 Karl Rahner (po lewej) i ks. Joseph Ratzinger (po prawej) na II Soborze Watykańskim^[2]

Podczas II Soboru Watykańskiego Ratzinger był często w towarzystwie notorycznych heretyków takich jak Karl Rahner. I chociaż był księdzem, Joseph Ratzinger pojawiał się nie w sutannie, ale w garniturze i krawacie.

Ratzinger został mianowany „kardynałem” przez Pawła VI w 1977 roku, a pięć lat później został prefektem Kongregacji Nauki i Wiary.

 Joseph Ratzinger w Monachium, Niemcy, w 1982 roku

W tamtych latach Ratzinger napisał wiele książek. Herezje Ratzingera, które zostaną tutaj omówione, pochodzą z jego przemówień oraz 24 książek przez niego napisanych.

Wielu katolików jest zaznajomionych z faktem, że w 2000 roku Watykan rzekomo ujawnił Trzecią Tajemnicę Fatimską. Większość tradycjonalistów natychmiast uznało, że tak zwana „Trzecia Tajemnica”, którą Watykan ujawnił, nie była prawdziwą Trzecią Tajemnicą Fatimską, ale raczej prawdziwym oszustwem wobec świata. Głównym autorem tego dokumentu, atakującego orędzie Matki Bożej w Fatimie, był Joseph Ratzinger, Benedykt XVI.

 

Dokument o tak zwanej „Trzeciej Tajemnicy”, zatytułowany Orędzie fatimskie, został napisany przez Ratzingera i „kardynała” Bertone. Była to próba obalenia Orędzia, jak przyznał Los Angeles Times. W dokumencie Ratzinger odniósł się tylko do jednego fatimskiego uczonego, ks. Edouard Dhanis. Ks. Dhanis utrzymywał, że duża część fragmentów Orędzia Fatimskiego były wymysłami Łucji. Odnosząc się do Dhanisa jako „eksperta” od Fatimy, Ratzinger pokazał, że on również wierzy, że Orędzie Fatimskie jest wymysłem.

Fakt ten ujawnia jedną z głównych cech Ratzingera. Jest on zwodzicielem. Będzie sprawiał on wrażenie oddania się czemuś (np. Fatimie), jednocześnie starając się skompromitować jego znaczenie. Będzie dawał wrażenie konserwatora, jednocześnie wpajając najbardziej odrażające herezje. Omówimy teraz zadziwiające herezje Josepha Ratzingera, Benedykta XVI.

 

HEREZJE BENEDYKTA XVI Z ŻYDAMI

  Antypapież Benedykt XVI odwiedza synagogę w Kolonii

 

Opierając się na Piśmie Świętym i Tradycji, Kościół Katolicki nieomylnie naucza, że do zbawienia konieczne jest, aby wierzyć w Jezusa Chrystusa i wyznawać całość wiary katolickiej.

Ewangelia Jana 8:23-24 „… bo jeżeli nie uwierzycie, że JA JESTEM (Chrystus używa tego samego zwrotu co Yahwe na górze Synaj), pomrzecie w grzechu waszym.”

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1439, ex cathedra: „Ktokolwiek chce być zbawiony, winien przede wszystkim zachować wiarę katolicką … do wiecznego zbawienia konieczne jest, aby wiernie wierzyć także we wcielenie Pana naszego Jezusa Chrystusa … Pan nasz Jezus Chrystus, Syn Boży, jest Bogiem i człowiekiem …”^[3]

Kościół katolicki nieomylnie naucza również, że Stare Przymierze ustało wraz z przyjściem Chrystusa i zostało zastąpione Nowym. Według Soboru Florenckiego ci, którzy praktykują Stare Prawo i religię żydowską, grzeszą śmiertelnie i są „obcy dla wiary Chrystusa i nie mogą być uczestnikami zbawienia wiecznego, jeśli nie odwrócą się od tych błędów.”^[4]

Jednak w roku 2001 Papieska Komisja Biblijna opublikowała książkę zatytułowaną The Jewish People and Their Sacred Scriptures in the Christian Bible. Książka ta odrzuca dogmat, że Stare Przymierze ustało. Uczy, że Stare Przymierze jest nadal aktualne, że wyczekiwanie przez żydów Mesjasza (które było częścią Starego Przymierza) jest nadal aktualne. Uczy, że Jezus nie musi być postrzegany jako prorokowany Mesjasz; że można Go postrzegać tak jak żydzi postrzegają, jako nie będącego ani Mesjaszem ani Synem Bożym.

W rozdziale II, A, 5, The Jewish People and their Sacred Scriptures in the Christian Bible oświadcza: „Żydowskie mesjańskie wyczekiwanie nie jest daremne …”^[5]

W rozdziale II, A, 7, The Jewish People and their Sacred Scriptures in the Christian Bible oświadcza:„… aby czytać Biblię tak jak to robi judaizm koniecznie pociąga za sobą bezwarunkową akceptację wszystkich jego założeń, to znaczy pełną akceptację tego, czym jest judaizm, w szczególności autorytet jego pism i rabińskiej tradycji, które wykluczają wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego … Chrześcijanie mogą i powinni przyznać, że czytanie Biblii w sposób żydowski jest dopuszczalne …”^[6]

Tak więc, zgodnie z tą watykańską książką, chrześcijanie mogą i powinni przyznać, że żydowskie stanowisko, że Jezus nie jest Synem Bożym i prorokowanym Mesjaszem, jest możliwe! Przedmowę do tej całkowicie heretyckiej książki napisał nie kto inny jak właśnie Joseph Ratzinger, obecnie Benedykt XVI.

To są słowa Antychrysta!

1 List Jana 2:22 – „… któż jest kłamcą jak nie ten, co przeczy, iż Jezus jest Chrystusem? Ten jest Antychrystem …”

Herezja jest odrzuceniem jakiegoś z dogmatów wiary katolickiej; apostazja jest odrzuceniem całej chrześcijańskiej wiary. Ta książka, w pełni poparta przez Benedykta XVI, zawiera zarówno herezję, jak i apostazję.

 

BENEDYKT XVI NAUCZA ŻE JEZUS NIE MUSI BYĆ UWAŻANY ZA MESJASZA

Benedykt XVI uczy tej samej negacji Jezusa Chrystusa w wielu swoich książkach:

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 209: „Jest to oczywiście możliwe odczytywać Stary Testament tak, żeby nie był on skierowany ku Chrystusowi; jednak trzeba uznać, że nie wskazuje on zupełnie jednoznacznie na niego. I jeśli żydzi nie mogą dostrzec obietnic będących w nim wypełnionymi, to nie jest to po prostu zła wola z ich strony, ale w rzeczywistości wynika to z powodu niejasności tekstów … Istnieją zatem dobre powody, aby zaprzeczyć, że Stary Testament odnosi się do Chrystusa oraz aby powiedzieć: Nie, to nie jest to, co on powiedział. Oraz istnieją również dobre powody aby uznać, że odnosi to do niego - na tym polega spór między żydami a chrześcijanami.”^[7]

Benedykt XVI mówi, że istnieją powody aby nie wierzyć, że Stary Testament odnosi się do Chrystusa jako prorokowanego Mesjasza. Mówi, że Stary Testament nie wskazuje jednoznacznie na naszego Pana jako Mesjasza. Jest to kolejne całkowite zaprzeczenie wiary chrześcijańskiej.

Tym, co czyni tę apostazję jeszcze bardziej skandaliczną, jest fakt, że Nowy Testament jest wypełniony fragmentami, które deklarują, że nasz Pan jest wypełnieniem proroctwa Starego Testamentu. Cytując tylko jeden fragment spośród wielu, w Ewangelii Jana 5 nasz Pan wyraźnie mówi żydom, że to, co jest napisane w Starym Testamencie o Nim oskarży ich.

Ewangelia Jana 5:39, 45-47 – „Czytacie Pismo; dzięki czemu wam się wydaje, że żywot wieczny macie zapewniony; a ono daje świadectwo o mnie … tym, który was oskarża, jest Mojżesz, w którym wy nadzieję macie. Bo gdybyście wierzyli Mojżeszowi, uwierzylibyście we mnie, bowiem on o mnie pisał.”

Ale, według Benedykta XVI, wszystkie te biblijne deklaracje, że nasz Pan jest wypełnieniem się proroctw Starego Testamentu, w tym słowa naszego Pana, mogą być fałszywe. Według Benedykta XVI, żydowskie odczytywanie, jakoby Chrystus nie był Mesjaszem, ani Synem Bożym, oraz że nie jest on przepowiedziany w Starym Testamencie, jest możliwe i prawomocne. Jest to całkowicie odstępcze i są to słowa godne antychrysta.

Benedykt XVI w swojej książce Milestones również odrzuca Jezusa Chrystusa:

Benedykt XVI, Milestones, 1998, str. 53-54: „Doszedłem do wniosku, że judaizm … i wiara chrześcijańska opisana w Nowym Testamencie są dwoma sposobami przywłaszczania świętych pism Izraela, dwa sposoby, które ostatecznie są zdeterminowane przez stanowisko jakie każde przyjmuje wobec osoby Jezusa z Nazaretu. Pismo Święte, które dziś nazywamy Starym Testamentem, samo w sobie jest otwarte na te oba sposoby …”^[8]

Benedykt XVI ponownie stwierdza, że Pismo Święte jest otwarte na utrzymywanie żydowskiej wizji o Jezusie, jakoby nie był on Synem Bożym. Właśnie dlatego Benedykt XVI nieustannie naucza tej herezji, że żydzi nie muszą wierzyć w Chrystusa by osiągnąć zbawienie.

Benedykt XVI, Zenit News story, 5 września 2000: „Zgadzamy się, że żyd, i to jest prawdziwe dla wierzących innych religii, nie musi znać czy uznawać Chrystusa za Syna Bożego aby być zbawionym …”^[9]

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 150-151: „… odrzucenie Chrystusa przez żydów, wprowadza Izraelitów w konflikt z działaniami Boga, ale jednocześnie wiemy, że wierność Boga jest im zapewniona. Nie są oni wykluczeni ze zbawienia …”^[10]

Jest to całkowite odrzucenie katolickiego dogmatu.

 

AKT PUBLICZNEJ APOSTAZJI BENEDYKTA XVI W NIEMIECKIEJ SYNAGODZE

Wszystko to tłumaczy, dlaczego dnia 19 sierpnia 2005 roku - w piątek, w południe, w ten sam dzień i w tej samej godzinie ukrzyżowania Pana Jezusa - Benedykt XVI przybył do żydowskiej synagogi w Kolonii, w Niemczech i brał tam czynny udział w nabożeństwie. Uczestnictwo w niekatolickim kulcie jest grzechem przeciwko Boskiemu Prawu i Pierwszemu Przykazaniu, jak to zawsze było nauczane przed II Soborem Watykańskim.

Św. Ambroży, Sermo 37, The Two Ships: „Niewierność synagogi jest obrazą dla Zbawiciela. Dlatego wybrał On łódź Piotra i opuścił tę Mojżesza; to jest, odrzucił On niewierną synagogę i przyjął Kościół wierzący.”^[11]

Benedykt XVI w synagodze żydów biorąc czynny udział w żydowskim kulcie, w dniu 19 sierpnia 2005 roku[12]

 

Wydarzenie te jest publicznym aktem apostazji. W synagodze Benedykt XVI zajmował ważne miejsce blisko przodu. Była ona pełna żydów, którzy byli tam, aby go zobaczyć. Antypapież był nie tylko integralną częścią żydowskiego nabożeństwa, ale był jakby jego filarem. Jest to bez wątpienia aktywne uczestnictwo w religii żydowskiej.

  Kolejne zdjęcie Benedykta XVI w synagodze, z dnia 19 sierpnia 2005

 

W pobliżu Benedykta XVI, kantor synagogi modlił się i śpiewał modlitwy żydowskie całym sobą. Benedykt wykonywał gesty, takie jak pochylanie głową i klaskanie w dłonie, aby wyrazić swoją aprobatę i podkreślić udział. Dołączył do żydów w modlitwie Kadisz, a w tle rozbrzmiewała muzyka jidysz.

 

 Benedykt XVI oklaskiwany w synagodze

Kiedy Benedykt XVI powstał, aby przemówić (i ostatecznie się pomodlić), cała synagoga powstała i oklaskiwała go - oklaskiwała go za akceptację ich religii. Wszyscy ludzie na świecie, którzy widzieli to wydarzenie, wiedzą, że miało to jedno znaczenie: Benedykt XVI nie ma problemu z żydami, którzy odrzucają Jezusa Chrystusa i mimo to, kroczą drogą zbawienia.

 

  Kolejne zdjęcie Benedykta XVI w synagodze

 

Benedykt XVI naucza, że żydzi mogą być zbawieni, że Stare Przymierze jest ważne (aktualne), i że Jezus Chrystus niekoniecznie jest Mesjaszem. Jest on jawnym heretykiem bluźniącym Ewangelii i wierze katolickiej.

 

  Kolejne zdjęcie Benedykta XVI w synagodze

 

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441, ex cathedra: „Święty Kościół Rzymski mocno wierzy, wyznaje i głosi: że nikt z tych, którzy są poza Kościołem Katolickim, nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego, ale pójdą w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom, jeśli przed końcem życia nie zostaną do niego włączeni …”^[13]

 

BENEDYKT XVI WSPIERA NACZELNEGO RABINA RZYMU W JEGO „MISJI”

 Benedykt XVI wymienia się prezentem z rabinami w Castel Gandolfo,
15 września 2005 roku^[14]

 

Benedykt XVI, Przemówienie do naczelnego rabina Rzymu, 16 stycznia 2006: „Szanowny naczelny rabinie, któremu niedawno powierzono duchowe przewodnictwo nad społecznością żydowską w Rzymie; Wziąłeś na siebie tę odpowiedzialność, wzbogaconą doświadczeniem jako uczony i doktor, który współdzielił radości i cierpienia wielu. Składam tobie płynące z głębi mojego serca życzenia dla twej misji i zapewniam o serdecznym poważaniu i przyjaźni ze strony mojej i moich współpracowników.”^[15]

To jest apostazja. Benedykt XVI wspiera naczelnego rabina w jego „misji”! Wyraża także poważanie dla rabina i jego apostolatu odrzucania Chrystusa.

Benedykt XVI, Audiencja Generalna, 17 stycznia 2007: „Od prawie 20 lat Konferencja Episkopatu Włoch poświęciła ten Dzień Judaizmu w celu pogłębienia wiedzy i szacunku dla niego oraz na rozwijanie relacji wzajemnej przyjaźni między chrześcijańską i żydowską społecznością, relacji, która zacieśniła się dzięki II Soborowi Watykańskiemu i historycznej wizyty Sługi Bożego Jana Pawła II w wielkiej synagodze w Rzymie … Dzisiaj wzywam was wszystkich, o żarliwe modlitwy do Pana, aby żydzi i chrześcijanie szanowali się i poważali wzajemnie …”^[16]

Mówi on pozytywnie o dniu poświęconym judaizmowi. Ten dzień, według Benedykta XVI, ma na celu sprzyjać judaizmu (fałszywej religii, która odrzuca Chrystusa). Jest to całkowite odrzucenie wiary katolickiej i Jezusa Chrystusa.

 

BENEDYKT XVI NAUCZA, ŻE PROTESTANCI I SCHIZMATYCY NIE POTRZEBUJĄ NAWRÓCENIA

 Benedykt XVI jako „kardynał” w 1984 roku witający syryjskiego schizmatyka patriarchę Zakka^[17]

 

Heretycy i schizmatyki, tacy jak protestanci i wschodni prawosławni, są poza Kościołem katolickim i muszą nawrócić się na katolicyzm, aby móc uzyskać życie wieczne. Konieczne jest, aby akceptowali wszystkie katolickie dogmaty i sobory, w tym dogmatyczne orzeczenia I Soboru Watykańskiego z 1870 roku. Jest to nieomylna katolicka nauka.

Jednakże, Benedykt XVI naucza, że protestanci i wschodni schizmatycy nie potrzebują nawrócenia i nie muszą akceptować tego i pozostałych soborów. Podajemy pełny kontekst dla tego cytatu, pomimo jego długości, ponieważ jest to znacząca herezja.

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 197-198: „Na tym tle możemy teraz rozważyć możliwości, które są otwarte na chrześcijański ekumenizm. Ze strony zachodu maksymalnym wymaganiem byłoby, aby wschód uznał prymat biskupa Rzymu w pełnym zakresie definicji z 1870 roku, poddał się w praktyce takiemu prymatowi, jaki został zaakceptowany przez kościoły unickie. Ze strony wschodu maksymalnym wymaganiem byłoby, aby zachód uznał doktrynę prymatu z 1870 roku za błędną, i czyniąc tak, poddał się w praktyce takiemu prymatowi, jaki jest zaakceptowany z usunięciem Filioque z Credo i włączając w to dogmaty maryjne z XIX i XX wieku. Jeśli chodzi o protestantyzm, maksymalnym wymaganiem Kościoła katolickiego byłoby, aby protestanccy eklezjologiczni duchowni zostali uznani za całkowicie nieważnych, i aby protestanci nawrócili się na katolicyzm; z drugiej strony, maksymalnym wymaganiem protestantów byłoby, aby Kościół katolicki zaakceptował, wraz z bezwarunkowym uznaniem wszystkich protestanckich duchownych, protestancką koncepcję duszpasterstwa oraz ich sposób rozumienia Kościoła, a zatem, w praktyce, wyrzeczenia się apostolskiej i sakramentalnej struktury Kościoła, co w praktyce oznaczałoby nawrócenie katolików na protestantyzm i akceptację wielości odrębnych struktur wspólnotowych jako historycznego kształtu Kościoła. Podczas gdy pierwsze trzy maksymalne wymagania są dziś raczej jednomyślnie odrzucone przez chrześcijańskie sumienie, to czwarta przeciwnie, zafascynowała go – niejako pewną mocą rozstrzygającą, która sprawia, że wydaje się ona być rzeczywistym rozwiązaniem problemu. Jest to tym bardziej autentyczne, gdyż łączy się z nim oczekiwanie, że Parlament Kościołów, 'prawdziwie ekumeniczny sobór', mógłby wówczas zharmonizować ten pluralizm i wypromować chrześcijańską jedność działania. Fakt, że z tego nie wyniknie prawdziwa jedność, ale że ta właśnie jej niemożliwość stałaby się jedynym wspólnym dogmatem, powinno przekonać każdego, kto uważnie przyjrzy się temu bliżej, że taki sposób nie przyniesie jedności Kościołowi, lecz jedynie ostateczne wyrzeczenie się go. W rezultacie żadne z maksymalnych wymagań nie daje żadnej realnej nadziei na jedność.”^[18]

Proszę zauważyć, że Benedykt XVI wyraźnie nadmienia, a następnie otwarcie odrzuca tradycyjne nauczanie Kościoła katolickiego, że protestanci i wschodni schizmatycy muszą nawrócić się na wiarę katolicką. Mówi, że ich nawrócenie i akceptacja I Soboru Watykańskiego i papiestwa NIE jest drogą do jedności. Jest to całkowite odrzucenie katolicyzmu.

Powtarza on tę samą herezję na następnej stronie swojej książki, gdzie mówi, że niekatolicy nie muszą przyjmować papieskiego prymatu:

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 198: „Z drugiej strony, nie może on uznać za jedyną możliwą formę, jaką ten prymat przyjął w XIX i XX wieku, za formę obowiązującą wszystkich chrześcijan. Symboliczne gesty papieża Pawła VI, a zwłaszcza jego klęczenie przed przedstawicielem ekumenicznego patriarchy [schizmatyckim patriarchą Atenagoras'em], było próbą wyrażenia dokładnie tego…”^[19]/

Benedykt XVI odnosi się tutaj do papieskiego prymatu i mówi, że nie wszyscy chrześcijanie są zobowiązani wierzyć w papieski prymat zdefiniowany przez I Sobór Watykański w 1870 roku! Oznacza to, że Benedykt XVI twierdzi, że jest katolikiem i papieżem, a jednocześnie twierdzi on, że heretycy i schizmatycy nie są zobowiązani wierzyć w papiestwo! To jedno z największych oszustw w historii ludzkości. Co więcej, proszę zauważyć, że Benedykt XVI przyznaje nawet, że ekumeniczne gesty Pawła VI ze schizmatykami miały pokazać dokładnie to, że schizmatycy nie muszą akceptować papieskiego prymatu. Jest to ewidentne zaprzeczenie I Soboru Watykańskiego.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, ex cathedra: „… wszyscy wierni Chrystusa muszą wierzyć, że Stolica Apostolska oraz Biskup Rzymski posiadają prymat nad całym światem … To jest nauka prawdy Katolickiej od której nikt nie może odstąpić bez utraty wiary i zbawienia.”^[20]

Sam Kościół został założony przez naszego Pana na prymacie papieskim, jak głosi Ewangelia (Mt 16:18-20) i jak to dogmat katolicki określa:

Papież Bonifacy VIII, Unam Sanctam, 18 listopada 1302, ex cathedra: „… deklarujemy, głosimy i określamy, że posłuszeństwo każdej istoty ludzkiej biskupowi rzymskiemu jest absolutnie konieczne dla osiągnięcia zbawienia.”^[21]

Ludzie muszą poważnie zastanowić się nad tym, jakim złem jest to, co Benedykt XVI utrzymuje, że nie wszyscy chrześcijanie są zobowiązani do zaakceptowania prymatu papieży. Samo to dowodzi, że jest on jawnym heretykiem. Ale jest jeszcze gorzej …

 

BENEDYKT XVI NIE TYLKO ZAPRZECZA DOGMATOWI, ŻE NIEKATOLICY MUSZĄ WIERZYĆ W PAPIESTWO ALE TAKŻE KWESTIONUJE TO CZY PAPIEŻE SĄ W POSIADANIU NAJWYŻSZEJ WŁADZY W KOŚCIELE!

W długich rozdziałach swojej książki Principles of Catholic Theology Benedykt XVI prowadzi szczegółowe dyskusje na tematy związane ze wschodnimi „prawosławnymi” (schizmatykami), a także z Lutrem, protestantami itd. Są one ważne, ponieważ przedstawiają prawdziwy poglądy Benedykta XVI. We fragmencie dotyczącym „prawosławia” okazuje się, że autor nawet nie wierzy w dogmat o papiestwie. Ważne jest, aby pamiętać, że wschodni schizmatycy (tak zwani „prawosławni”) często chętnie przyznają, że papieże są następcami św. Piotra jako biskupi Rzymu. Wielu z „prawosławnych” również mówi, że papież, jako biskup Rzymu, jest „pierwszym spośród równych” z „pierwszeństwem honorowym”; ale zaprzeczają - i na tym opiera się ich główna herezja i schizma - że papieże mają prymat najwyższej jurysdykcji od Chrystusa do zarządzania całym Kościołem.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#7), 6 stycznia 1928, mówiąc o heretykach i schizmatykach: „Niektórzy z nich, choć nieliczni, w prawdzie przyznają biskupowi Rzymskiemu pierwszeństwo honorowe lub nawet pewną jurysdykcję albo też i władzę, ale to, jednakże, wyprowadzają nie z prawa Bożego lecz niejako z woli wiernych.”^[22]

Benedykt XVI omawia stanowisko tych schizmatyków, którzy odrzucają prymat najwyższej jurysdykcji papieży, i oto co on mówi:

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 216-217: „Patriarcha Atenagoras [niekatolicki, schizmatycki patriarcha] powiedział nawet jeszcze dosadniej kiedy witał papieża [Pawła VI] w Fanar: 'Wbrew wszelkim oczekiwaniom, biskup Rzymu jest wśród nas, pierwszym w poszanowaniu spośród nas: On który przewodniczy w miłości'. Oczywiste jest to, że patriarcha [niekatolicki, schizmatycki patriarcha] nie porzucił roszczeń kościołów wschodnich ani nie uznał prymatu zachodu. Przeciwnie, wyraźnie stwierdził, co wschód rozumiał jako porządek, rangę i tytuł równych sobie biskupów w Kościele - i byłoby warte naszego czasu rozważenie, czy to archaiczne wyznanie, które nie ma nic wspólnego z 'prymatem jurysdykcji', ale wyznaje pierwszeństwo 'poszanowania' i miłości, nie może być uznane za formułę, która odpowiednio odzwierciedla stanowisko, jakie Rzym zajmuje w Kościele - 'święta odwaga' wymaga, aby roztropność łączyła się z 'zuchwałością': 'Królestwo Boże cierpi z powodu przemocy'.”^[23]

To co powyższe jest zdumiewającym i wyraźnym zaprzeczeniem dogmatu papiestwa i nieomylnego kanonu poniżej! Benedykt XVI obwieszcza stanowisko schizmatyckiego patriarchy, który nie uznaje prymatu najwyższej jurysdykcji papieża, i nie tylko mówi nam, że stanowisko schizmatyka jest dopuszczalne (jak już widzieliśmy), ale że schizmatyckie stanowisko może w rzeczywistości być prawdziwym stanowiskiem na temat biskupa Rzymu! Innymi słowy, papiestwo (z ustanowienia Chrystusa najwyższa jurysdykcja papieży nad Kościołem powszechnym jako następców św. Piotra) może w ogóle nie istnieć! To wprawiająca w osłupienie, nieprawdopodobna i ogromna herezja!

 

Fakt, że ten człowiek twierdzi teraz, że jest papieżem, kiedy on nawet nie wierzy w papiestwo, jest z pewnością jednym z większych absurdów w historii ludzkości. Ci, którzy uparcie twierdzą, że ten niekatolik jest papieżem, przyczyniają się do jego dzieła.

Papież Pius IX, I I Sobór Watykański, Sesja 4, Rozdział 3, Canon, ex cathedra: „Gdyby zatem ktoś mówił, że Biskup Rzymu posiada tylko urząd nadzorowania lub kierowania, a nie pełną i najwyższą władzę jurysdykcji w całym Kościele, nie tylko w sprawach odnoszących się do wiary i moralności, ale także w tych sprawach dotyczących karności i rządzenia Kościołem rozproszonym po całym świecie; albo że posiada on tylko większą część, a nie całą pełnię tej najwyższej władzy … niech będzie wyklęty.”^[24]

 

BENEDYKT XVI ZAPRZECZA, ŻE W PIERWSZYM TYSIĄCLECIU WIERZONO W PAPIESTWO I MÓWI, ŻE WŁAŚNIE DLATEGO NIE MOŻEMY ZOBOWIĄZYWAĆ SCHIZMATYKÓW ABY W NIE WIERZYLI!

 Benedykt XVI ze schizmatykiem patriarchą Mesrob II (odrzucającym papiestwo), głowy turecko-armeńskiej prawosławnej schizmatyckiej sekty^[25]

 

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 198-199: „… Innymi słowy, Rzym nie może wymagać więcej od wschodu w odniesieniu do doktryny prymatu niż to zostało sformułowane i czym żył w pierwszym tysiącleciu. Kiedy patriarcha Atenagoras [niekatolicki, schizmatycki patriarcha] w dniu 25 lipca 1967 roku, z okazji wizyty papieża w Farna, wskazał go jako następcę św. Piotra, jako najbardziej poważanego spośród nas, jako tego, który przewodniczy w miłości, ten wielki przywódca Kościoła wyrażał kościelną treść doktryny prymatu, jaką znano w pierwszym tysiącleciu. Rzym nie może wymagać więcej.”^[26]

Jest to kolejna zadziwiająca główna herezja przeciwko papiestwu i I Soborowi Watykańskiemu. Benedykt XVI ponownie mówi, że schizmatyckie stanowisko niekatolickiego patriarchy Atenagoras'a jest wystarczające, stanowisko, które odrzuca papiestwo, a jedynie uznaje biskupa Rzymu jako następcę św. Piotra z pierwszeństwem honorowym, jednak BEZ NAJWYŻSZEJ JURYSDYKCJI. Ponadto, Benedykt XVI dodaje, że powodem, dla którego nie możemy oczekiwać od „prawosławnych” wiary w papiestwo (prymat najwyższej jurysdykcji papieży, a nie tylko pierwszeństwo honorowe), jest to, że nie wierzono w papiestwo w pierwszym tysiącleciu (według niego)! Dlatego też, Ratzinger twierdzi, że prymat najwyższej jurysdykcji nadany przez Jezusa Chrystusa św. Piotrowi i jego następcom jest fikcją, dziełem późniejszych wieków, prymatem, w który nie wierzono we wczesnym Kościele. Mówi on, że schizmatycka pozycja Atenagorasa - utrzymująca, że następca św. Piotra posiada jedynie pierwszeństwo honorowe - jest doktryną „prymatu, jaką znano w pierwszym tysiącleciu” i że „Rzym nie może wymagać więcej”! Proszę zwrócić uwagę, jak bezpośrednio Benedykt XVI zaprzecza I Soborowi Watykańskiemu, który definiuje, że w każdej epoce uznawano prymat jurysdykcji:

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 4, Rozdział 2, ex cathedra: „Nikt nie może wątpić, a wiedziano o tym w każdej epoce, że święty i błogosławiony Piotr, książę i głowa apostołów, filar wiary oraz fundament Kościoła Katolickiego, otrzymał klucze królestwa od naszego Pana Jezusa Chrystusa, Zbawiciela i Odkupiciela rodzaju ludzkiego; i on, aż do dziś i na zawsze, żyje, przewodzi i sprawuje sąd w swoich następcach, biskupach świętej Stolicy Rzymu, przez niego założonej i uświęconej jego krwią. Dlatego ktokolwiek na tej katedrze następuje po Piotrze, ten z ustanowienia samego Chrystusa, utrzymuje prymat Piotra nad całym Kościołem.”^[27]

Ratzinger (Benedykt XVI) całkowicie odrzuca ten dogmat, jak również całą wiarę katolicką.

Wracając do heretyckiego nauczania Benedykta XVI, że niekatolicy nie są zobowiązani wierzyć w papiestwo, tego nauczał również „kardynał” Walter Kasper, prefekt Papieskiej Rady do spraw Popierania Jedności Chrześcijan.

„Kardynał” Walter Kasper: „… dzisiaj już nie rozumiemy ekumenizmu w sensie powrotu, zgodnie z którym inni 'mają nawrócić się' i zostać 'katolikami'. Zostało to wyraźnie porzucone przez II Sobór Watykański.”^[28]

Wypowiedź Kasper'a jest tak heretycka, że nawet wielu zwolenników Benedykta XVI określiło Kasper'a jako heretyka. Ale jak widzieliśmy, Benedykt XVI wierzy dokładnie w to samo. W poniższym cytacie widzimy, że Benedykt XVI używa w zasadzie dokładnie tych samych słów, co Kasper, odrzucając katolicki dogmat!

Benedykt XVI, Przemówienie do protestantów na Światowych Dniach Młodzieży, 19 sierpnia 2005: „A teraz pytamy: Co to znaczy przywrócić jedność wszystkich Chrześcijan? … ta jedność nie oznacza tego, co można by nazwać ekumenizmem powrotu: to jest, zaprzeczać i odrzucać własną historię wiary. Absolutnie nie!”^[29]

 

„KARDYNAŁ” KASPER I BENEDYKT XVI, OBAJ ODRZUCAJĄ EKUMENIZM POWROTU - NAWRÓCENIE PROTESTANTÓW

 

„Kardynał” Walter Kasper: „… dzisiaj już nie rozumiemy ekumenizmu w sensie powrotu, zgodnie z którym inni 'mają nawrócić się' i zostać 'katolikami'. Zostało to wyraźnie porzucone przez II Sobór Watykański.”[30]

Benedykt XVI, Przemówienie do protestantów na Światowych Dniach Młodzieży, 19 sierpnia 2005: „A teraz pytamy: Co to znaczy przywrócić jedność wszystkich Chrześcijan? … ta jedność nie oznacza tego, co można by nazwać ekumenizmem powrotu: to znaczy, zaprzeczyć i odrzucić własną historię wiary. Absolutnie nie!”[31]

 

Jak jasno pokazuje to porównanie, podobnie jak notoryczny heretyk „kardynał” Kasper, Benedykt XVI również otwarcie odrzuca „ekumenizm powrotu”, to znaczy, że niekatolicy muszą powrócić do Kościoła katolickiego poprzez nawrócenie i opuszczenie poszczególnych sekt. Obaj odrzucają słowo w słowie nauczanie papieża Piusa XI.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928: „… jedność Chrześcijan można popierać jedynie poprzez działanie w tym duchu, aby do jednego prawdziwego Kościoła Chrystusa powrócili ci, którzy są od niego oddzieleni …”^[32]

Benedykt XVI jest formalnym heretykiem. Uważa on, że protestanci i wschodni schizmatycy nie potrzebują nawrócenia się i zaakceptowania I Soboru Watykańskiego. Jawnie odrzuca on konieczność wiary katolickiej dla zbawienia oraz dogmatyczne nauczanie I Soboru Watykańskiego.

 

WŁAŚNIE DLATEGO BENEDYKT XVI PRZYŁĄCZA SIĘ DO PAWŁA VI I JANA PAWŁA II ZACHWALAJĄC WYCOFANIE EKSKOMUNIKI WOBEC „PRAWOSŁAWNYCH” - I DLATEGO NEGUJĄ ONI WSZYSCY I SOBÓR WATYKAŃSKI

Benedykt XVI, Ekumeniczne przesłanie do schizmatyckiego patriarchy Konstantynopola, 26 listopada 2005: „W tym roku obchodzimy 40 rocznicę, w dniu 7 grudnia 1965 roku, w dniu, w którym papież Paweł VI i patriarcha Atenagoras, żałując to, co wydarzyło się w roku 1054, postanowili razem, w Rzymie i Konstantynopolu, 'o wymazaniu z pamięci Kościoła narzuconej ekskomuniki'.”^[33]

W roku 1054, patriarcha Konstantynopola Michał Cerulariusz, zerwał komunię z Kościołem katolickim i papieżem Rzymu. Cerulariusz odrzucił najwyższą władzę papieża i zamknął kościoły rzymskokatolickie w Konstantynopolu. Cerulariusz został ekskomunikowany przez papieża św. Leona IX, a Wielkiej Schizmie Wschodniej nadano charakter formalny.^[34]

Tak więc to, co „wydarzyło się w roku 1054”, o czym wspomina Benedykt XVI powyżej, odnosi się do ekskomunik wytoczonych przez Kościół katolicki wobec tych, którzy podążyli za Michałem Cerulariuszem w schizmę poprzez odrzucenie papiestwa. Paweł VI „zniósł” te ekskomuniki przy końcu II Soboru Watykańskiego, a Jan Paweł II pochwalił i wielokrotnie upamiętniał ich zniesienie. Teraz widzimy, że Benedykt XVI podąża za przykładem Jana Pawła II
i również zachwala owe wydarzenie.

Wszystko to po prostu oznacza, że Paweł VI, Jan Paweł II, a teraz Benedykt XVI, próbowali obalić papiestwo jako dogmat, w który należy wierzyć pod groźbą herezji i ekskomuniki. Ale jak już widzieliśmy, I Sobór Watykański wielokrotnie ogłosił i na wiele sposobów, że ci, którzy odrzucają dogmat o papiestwie są wyklęci, oddzieleni od wiary. Dlatego, próbowanie obalenia ekskomunik wobec tych, którzy wciąż odrzucają papiestwo, jest po prostu wyraźnym odrzuceniem nauczania I Soboru Watykańskiego. Jest to formalna herezja i schizma wyrażona słowem i czynem.

 

 Benedykt XVI z Luterańskim „duchownym”

 

BENEDYKT XVI ODMAWIA EKUMENICZNE NIESZPORY ZE SCHIZMATYKAMI I PROTESTANTAMI I MÓWI ŻE KOCHA ON SCHIZMATYCKĄ CERKIEW PRAWOSŁAWNĄ

 Benedykt XVI odmawiający ekumeniczne Nieszpory dnia 12 września 2006 roku.^[35]

 

Kolejne uczestnictwo w niekatolickim kulcie. Jawna herezja poprzez uczynek.

Benedykt XVI, Przemówienie podczas nabożeństwa ekumenicznych Nieszporów, 12 września 2006: „Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie! Zgromadziliśmy się razem, prawosławni, katolicy i protestanci - i razem z nami są tu także żydowscy przyjaciele - aby wspólnie odśpiewać wieczorną chwałę Bogu … Jest to godzina wdzięczności za to, że możemy razem modlić się w ten sposób, zwracając się do Pana, jednocześnie wzrastając w jedności między nami … Wśród zgromadzonych na tych wieczornych Nieszporach chciałbym najpierw serdecznie pozdrowić przedstawicieli kościoła prawosławnego. Zawsze uważałem to za szczególny dar Bożej Opatrzności, że jako profesor w Bonn, mogłem osobiście poznać i pokochać cerkiew prawosławną, poprzez dwóch młodych archimandrytów, Stylianos Harkianakis i Damaskinos Papandreou, którzy później stali się metropolitami … Nasza koinonia [komunia; wspólnota] jest przede wszystkim komunią z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem w Duchu Świętym; jest to komunia z Trójjedynym Bogiem, możliwa dzięki Panu poprzez jego wcielenie i wylanie Ducha. Ta komunia z Bogiem tworzy z kolei koinonia [komunię; wspólnotę] pośród ludzi, jako uczestnictwo w wierze Apostołów …”^[36]

To kolejna główna herezja Benedykta XVI. Po pierwsze, bierze on czynny udział w modlitwie i nabożeństwie niekatolików, co jest potępione w nauczaniu katolickim.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10): „Więc, Czcigodni Bracia, jasną rzeczą jest dlaczego Stolica Apostolska nigdy nie pozwalała swym wiernym brania udziału w zgromadzeniach niekatolików …”^[37]

Po drugie, mówi on, że kocha kościół prawosławny - schizmatycką i heretycką niekatolicką sektę. Cóż może być bardziej heretyckiego niż powiedzenie: „Kocham schizmatycki Kościół”? Następnie wskazuje, że on, schizmatycy i protestanci mają komunię z Bogiem, komunię między sobą, i komunię z wiarą Apostołów. To wszystko jest całkowicie heretyckie. Benedykt XVI jest publicznym heretykiem w komunii z niekatolikami.

 

NAJGORSZA HEREZJA BENEDYKTA XVI? MODLI SIĘ Z PRZYWÓDCĄ „PRAWOSŁAWNYCH” SCHIZMATYKÓW I PODPISUJE Z NIM WSPÓLNĄ DEKLARACJĘ MÓWIĄC MU ŻE JEST W KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM

 

 Benedykt XVI obejmujący przywódcę wschodnich „prawosławnych” schizmatyków, Bartłomieja I, podczas swojej wizyty w Turcji w listopadzie 2006 roku

Kolejne zdjęcie Benedykta XVI obejmującego przywódcę wschodnich „prawosławnych” schizmatyków, Bartłomieja I, podczas swojej wizyty w Turcji w listopadzie 2006 roku

 

BBC News, 29 listopada 2006 – „Benedykt XVI spotkał się z ekumenicznym patriarchą Bartłomiejem I w Turcji, w drugim dniu wizytacji w kraju w dużej mierze muzułmańskim. Stambulskie rozmowy z duchowym przywódcą prawosławnych chrześcijan miały na celu uzdrowienie starego rozdźwięku. Obaj przywódcy rozpoczęli swoje spotkanie od wspólnego nabożeństwa modlitewnego w [prawosławnym] kościele św. Jerzego [prawosławny] w Stambule.”^[38]

Podczas swojej podróży do Turcji w 2006 roku, Benedykt XVI wstąpił do dwóch schizmatyckich katedr i spotkał się z trzema schizmatyckimi patriarchami, w tym przywódcą schizmatyków: wschodnim prawosławnym patriarchą Konstantynopola, Bartłomiejem I. Benedykt XVI nie tylko popełnił zakazany akt komunikacji w rzeczach świętych ze schizmatykiem, ale popełnił najgorszą możliwą herezję poprzez wspólną deklaracji z nim.

Benedykt XVI, Wspólna Deklaracja ze schizmatyckim patriarchą Bartłomiejem, 30 listopada 2006: „Te braterskie spotkanie, które nas łączy, papieża Benedykta XVI Rzymu i ekumenicznego patriarchy Bartłomieja I, jest dziełem Boga, a w pewnym sensie Jego darem. Składamy dzięki Autorowi za wszelkie dobro, które pozwala nam po raz kolejny, w modlitwie i dialogu, wyrazić radość, jaką czujemy jako bracia i odnowić nasze zobowiązanie do dążenia do pełnej komunii. To zobowiązanie wynika z woli Pana i naszej odpowiedzialności jako pasterzy w Kościele Chrystusowym … Jeśli chodzi o relacje między Kościołem Rzymu a Kościołem Konstantynopolu, nie możemy nie wspomnieć o uroczystym kościelnym akcie przyćmiewającym pamięć starodawnych klątw, które przez stulecia miały negatywny wpływ na nasze kościoły.”^[39]

Czy zrozumieliście? Mówi on: „… naszej odpowiedzialności jako pasterzy W KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM”! Cóż może być bardziej heretyckiego niż: deklarowanie we wspólnej deklaracji z przywódcą schizmatyków, że przywódca schizmatycki, który odrzuca papiestwo i papieską nieomylność, jest „w Kościele Chrystusowym”?

Benedykt XVI dokonał tej formalnie heretyckiej deklaracji w schizmatyckiej katedrze jako część wspólnej deklaracji podczas boskiej liturgii z jawnym schizmatykiem! Jest to całkowicie oficjalne: Benedykt XVI zadeklarował w publicznej wspólnej deklaracji, że można odrzucać papiestwo, papieską nieomylność, I Sobór Watykański itd. i być w Kościele Chrystusowym. Bez wątpienia jest on publicznym heretykiem. Każdy, kto temu przeczy, w świetle tych faktów, jest również heretykiem. Nawet najbardziej nieuczciwy i zatwardziały obrońca antypapieża Benedykta XVI nie będzie wstanie tego wytłumaczyć.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#15), 29 czerwca 1896 – Biskupi Oddzieleni od Piotra i jego Następców Tracą Wszelką Jurysdykcję: „Stąd jasno okazuje się, że Biskupi straciliby prawo i moc rządzenia, gdyby rozmyślnie odstąpili od Piotra oraz jego następców; ponieważ, przez te odłączenie się, odrywają się oni od fundamentu na którym musi spocząć cały gmach. Dlatego też są oni wykluczeni
z samego budynku; i z tego właśnie powodu są oni wykluczeni z owczarni, której przywódcą jest Główny Pasterz; są oni wygnani z tego Królestwa, którego klucze zostały dane Piotrowi przez samego Chrystusa … Zatem, nikt nie może uczestniczyć we władzy bez więzi z Piotrem, bowiem absurdem jest twierdzenie, że ten kto jest poza Kościołem może mu przewodzić.”^[40]

Cała ta herezja od Benedykta XVI jest także całkowitą kpiną ze świętych i męczenników, którzy znosili cierpienia, ponieważ odmówili stania się wschodnimi „prawosławnymi”, jak to było wcześniej omówione w rozdziale 16: Katolicy, którzy byli torturowani i udręczeni, ponieważ odmówili stania się schizmatykami wschodnimi.

 

WŁAŚNIE DLATEGO BENEDYKT XVI NAWET ZACHĘCA SCHIZMATYCKIEGO PATRIARCHĘ DO WZNOWIENIA SWOJEJ POSŁUGI DUSZPASTERSKIEJ

Benedykt XVI, Przemówienie, 12 listopada 2005: „W związku z tym proszę was, czcigodni Bracia, o przekazania moich serdecznych pozdrowień patriarsze Maksymowi, pierwszemu hierarchy kościoła Prawosławnego w Bułgarii. Proszę, przekazać mu moje najlepsze życzenia dla jego zdrowia i pomyślnego wznowienia jego posługi duszpasterskiej.”^[41]

Benedykt XVI zachęca niekatolickiego, schizmatyckiego patriarchę do wznowienia swojej niekatolickiej i schizmatyckiej posługi duszpasterskiej. Co więcej, podczas swojej podróży do Turcji Benedykt XVI przypomniał gest Jana Pawła II w przekazania relikwii schizmatykom. Benedykt XVI powiedział, że takie działanie jest znakiem komunii.

Benedykt XVI, Przemówienie do schizmatyckiego patriarchy Bartłomieja, 29 listopada 2006: „… Św. Grzegorz z Nazjanzu i św. Jan Chryzostom … Ich relikwie spoczywają w bazylice św. Piotra w Watykanie, a część z nich została przekazana waszej świątobliwości, jako znak komunii przez zmarłego papieża Jana Pawła II, dla czci właśnie w tej katedrze.”^[42]

Dowodzi to po raz kolejny, że „gesty ekumenizmu” oznaczają odrzucenie dogmatu, że schizmatycy muszą zaakceptować prymat papieski, aby być w komunii z Kościołem.

 

NIEWIARYGODNA HEREZJA BENEDYKTA XVI DOTYCZĄCA SCHIZMATYCKIEGO „ARCYBISKUPA” ATEN

Benedykt XVI, Przemówienie, 30 października 2006: „Cieszę się także, że mogę skierować moje myśli i dobre życzenia do jego błogosławionego Christodoulos, arcybiskupa Aten i całej Grecji: Proszę Pana, aby podtrzymał jego dalekowzroczność i roztropność w wypełnianiu wymagającej służby, którą Pan powierzył jego opiece. Za jego pośrednictwem pragnę, z głęboką sympatią, pozdrowić święty synod kościoła prawosławnego w Grecji, i wiernych, którym służy z miłością i oddaniem apostolskim.”^[43]

Benedykt XVI mówi, że Christodoulos, schizmatyczny niekatolicki „prawosławny” biskup Grecji, ma władzę nad całą Grecją! Wskazuje również, że schizmatycy są „wiernymi” i że Pan powierzył schizmatyckiemu biskupowi „wymagającą służbę”. Ponadto proszę spojrzeć na zadziwiający nagłówek, który pojawił się w oficjalnej gazecie watykańskiej, kiedy ten niekatolicki biskup przybył z wizytą do Benedykta XVI . Oficjalna gazeta watykańska (cytując Benedykta XVI) odniosła się do tego niekatolickiego schizmatyckiego „arcybiskupa” Grecji jako „Arcybiskup Aten i całej Grecji” w wielkich nagłówkach powtarzanych w całej gazecie. Wszystko to jest całkowitym odrzuceniem katolickiej dogmatycznej nauki o jedności Kościoła.

 

 L'Osservatore Romano: Benedykt XVI i schizmatyk Christodoulos-a

 

WIĘCEJ HEREZJI BENEDYKTA XVI W KWESTII PROTESTANTÓW

 Benedykt XVI z Protestantem Ewangelickim „Biskupem” Wolfgang Huber w 2005 roku^[44]

 

Benedykt XVI wyraźnie odrzuca nawracanie protestantów w swojej książce Principles of Catholic Theology.

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 202: „Oznacza to, że katolik nie nalega na kasację protestanckich wyznań i zburzenie ich kościołów, ale ma nadzieję, że zostaną oni wzmocnieni w swoich wyznaniach i w swojej rzeczywistości kościelnej.”^[45]

Proszę zauważyć, że Benedykt XVI nie chce, aby religie protestanckie zakończyły się i nawróciły na katolicyzm, ale ma nadzieję, że zostaną oni wzmocnieni w swoim wyznaniu protestantyzmu.

 

EKUMENICZNE SPOTKANIE MODLITEWNE BENEDYKTA XVI W KOŚCIELE LUTERAŃSKIM: GŁÓWNA EKUMENICZNA HEREZJA

 Benedykt XVI we wspólnej modlitwie podczas spotkania ekumenicznego w świątyni luterańskiej w Warszawie 25 maja 2006 roku – niech nie zmyli was krucyfiks; wiele luterańskich kościołów używa krucyfiksów

 

Benedykt XVI, Przemówienie na ekumenicznym spotkaniu w kościele luterańskim w Warszawie, 25 maja 2006: „Wraz z wami dziękuję za dar tego wspólnej modlitwy … nasze aspiracje ekumeniczne muszą być nasączone modlitwą, we wzajemnym przebaczeniu … Słowa Apokalipsy przypominają nam, że wszyscy jesteśmy na drodze ku ostatecznemu spotkaniu z Chrystusem, kiedy odsłoni przed nami sens ludzkiej historii … Jako wspólnota uczniów, kierujemy się ku temu spotkaniu, napełnieni nadzieją i ufnością, że będzie to dla nas dzień zbawienia, dzień, w którym spełnią się nasze tęsknoty, dzięki naszej gotowości na pozwolenie pokierowania się wzajemną miłością, którą jego Duch Święty wzbudza w nas … Pozwólcie, że przypomnę raz jeszcze ekumeniczne spotkanie, które miało miejsce w tym kościele z udziałem waszego wielkiego rodaka Jana Pawła II …

Od czasu tego spotkania [z Janem Pawłem II w kościele luterańskim] wiele się zmieniło. Bóg pozwolił nam podjąć wiele kroków w kierunku wzajemnego zrozumienia i zbliżenia. Pozwólcie, że przypomnę wam niektóre z wydarzeń ekumenicznych, które miały miejsce w tym czasie na świecie: publikacja encykliki Ut Unum Sint … podpisanie w Augsburgu „Wspólnej deklaracji w sprawie nauki
o Usprawiedliwieniu”; spotkanie z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 i ekumenicznego pomnika XX-wiecznych świadków wiary [protestanckich „męczenników”]; wznowienie dialogu katolicko-prawosławnego w skali świata … publikacja ekumenicznego tłumaczenia Nowego Testamentu i Księgi Psalmów … Zauważamy znaczny postęp w dziedzinie ekumenizmu, a jednak zawsze oczekujemy czegoś więcej.”^[46]

Jest sporo herezji w tym przemówieniu, którego Benedykt XVI udzielił w kościele luterańskim. Pozwólcie nam szybko podsumować główne punkty. Po pierwsze, Benedykt XVI udaje się do świątyni luterańskiej gdzie odbywa się „wspólna modlitwa” (jego słowa) z luteranami, innymi protestantami oraz „prawosławnymi” schizmatykami. Jest to przejaw herezji poprzez czyn (działanie) - uczęszczanie do niekatolickich świątyń.

Po drugie, nawiązuje do Drugiego Przyjścia Chrystusa i mówi: „kierujemy się [to znaczy on, luteranie, 'prawosławni'] ku temu spotkaniu, napełnieni nadzieją i ufnością, że będzie to dla nas dzień zbawienia”; innymi słowy, protestanci i schizmatycy, do których się zwracał, osiągną zbawienie. To jest kompletna herezja.

Po trzecie, opisuje on siebie, luteranów oraz „prawosławnych” jako jedną wspólnotę uczniów: „Jako wspólnota uczniów …”. Pokazuje to, że Benedykt XVI jest częścią tego samego kościoła co luteranie i schizmatycy; to znaczy, że jest on częścią niekatolickiej sekty.

Po czwarte, Benedykt XVI odwołuje się do wielu fałszywych ekumenicznych osiągnięć, w tym do całkowicie heretyckiej odrzucającej Sobór Trydencki Wspólnej Deklaracji z Luteranami o Usprawiedliwieniu. Przypomniał on również „ekumeniczny pomnik XX-wiecznych świadków wiary”, który był upamiętnieniem niekatolików jako męczenników za wiarę. Przypomniał także Ut Unum Sint, która jest wypełniona herezjami, między innymi, że istnieją niekatoliccy święci. Także promuje on nowe ekumeniczne tłumaczenie Biblii. Benedykt XVI jest ewidentnie heretyckim niekatolickim antypapieżem.

 

BENEDYKT XVI ZACHĘCA NIEWAŻNEGO PRZYWÓDCĘ KOŚCIOŁA ANGLIKAŃSKIEGO DO „SŁUŻBY” I MÓWI ŻE SEKTA ANGLIKAŃSKA JEST UGRUNTOWANA NA TRADYCJI APOSTOLSKIEJ

Benedykt XVI, Przemówienie do anglikańskiego „arcybiskupa Canterbury”, 23 listopada 2006: „Pragniemy, aby wspólnota anglikańska pozostała ugruntowana w Ewangeliach i Tradycji Apostolskiej, które kształtują nasze wspólne dziedzictwo … Świat potrzebuje naszego świadectwa … Niech Pan nadal błogosławi ciebie i twoją rodzinę, i niech ciebie umocni w twojej służbie dla wspólnoty anglikańskiej!”^[47]

Sekta anglikańska nie jest zakorzeniona w Tradycji Apostolskiej, ale w „tradycji” cudzołóstwa Henryka VIII i schizmatyckiego zerwania z Kościołem katolickim. Benedykt XVI zachęca schizmatyckiego i heretyckiego przywódcę sekty anglikańskiej w jego „służbie”, i drwi ze wszystkich świętych i męczenników, którzy cierpieli i umierali jako męczennicy, ponieważ nie stali się anglikanami.

 

PODCZAS II SOBORZU WATYKAŃSKIEGO BENEDYKT XVI ZAPRZECZYŁ ŻE NIEKATOLICY POWINNI SIĘ NAWRÓCIĆ

Benedykt XVI, Theological Highlights of Vatican II, 1966, str. 61, 68: „… Tymczasem Kościół katolicki nie jest uprawniony do wchłaniania innych kościołów. … Podstawowa jedność - kościołów, które pozostają kościołami, a jednocześnie stają się jednym kościołem - musi zastąpić ideę nawrócenia …”^[48]

Benedykt XVI nie jest nawet w niewielkim stopniu katolikiem.

 

BENEDYKT XVI WYCHWALA „WIELKOŚĆ DUCHOWEJ GORLIWOŚCI” LUTRA

Marcin Luter był jednym z najgorszych heretyków w historii Kościoła. Zaciekle go atakował jak i jego nauczanie. Benedykt XVI nigdy nie potępił Lutra jako heretyka, często mówi on pozytywnie o poglądach Lutra, a nawet go chwali.

Podczas soboru Benedykt XVI narzekał nawet, że dokument Gaudium et Spes zbytnio opierał się na Teilhard de Chardin, a nie na Marcinie Lutrze.^[49] Benedyktowi XVI przypisuje się również obronię Wspólnej Deklaracji z Luteranami o Usprawiedliwieniu z 1999 roku, która ogłosiła, że Sobór Trydencki nie potępia już herezji Lutra o usprawiedliwieniu tylko przez wiarę
(i wielu innych).

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 263: „To, co w Lutrze czyni wszystko znośnym z powodu wielkości jego duchowej gorliwości …”^[50]

 

BENEDYKT XVI ZACHĘCA METODYSTÓW DO DOŁĄCZENIA DO CAŁKOWICIE HERETYCKIEJ WSPÓLNEJ DEKLARACJI Z LUTERANAMI O USPRAWIEDLIWIENIU, KTÓRA ODRZUCA SOBÓR TRYDENCKI

Benedykt XVI, Przemówienie do Metodystów, 9 grudnia 2005: „Zachęciła mnie inicjatywa, dzięki której członkowie kościołów Światowej Rady Metodystów dołączyliby się do wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu, podpisanej przez Kościół katolicki i Światową Federację Luterańską w 1999 roku.”^[51]

Jak już wspomniano, wspólna deklaracja z luteranami o usprawiedliwieniu całkowicie odrzuca Sobór Trydencki, ucząc, że jego nieomylne kanony nie dotyczą już luteran. Benedykt XVI akceptuje te protestanckie porozumienie i twierdzi, że zostało ono podpisane przez „Kościół katolicki”.

 

BENEDYKT XVI WYCHWALA NIEKATOLICKI EKUMENICZNY KLASZTOR TAIZE I MÓWI, ŻE POWINNO WIĘCEJ TAKICH POWSTAĆ

Ekumeniczny klasztor Taize znajduje się we Francji. Jest to klasztor złożony z ponad stu braci z różnych niekatolickich wyznań, włączając protestantów.^[52]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 304: „… Taize jawi się jako doskonały przykład ekumenicznej inspiracji … Podobne wspólnoty wiary i wspólnego życia powinny powstać gdzie indziej …”^[53]

Tak więc, według Benedykta XVI, powinno powstać więcej niekatolickich ekumenicznych klasztorów.

 

BENEDYKT XVI UDZIELA KOMUNII PROTESTANCKIEMU ZAŁOŻYCIELOWI TAIZE

 Benedykt XVI udzielający Komunii publicznemu heretykowi, br. Roger'owi Schutz'owi, protestanckiemu założycielowi Taize^[54]

 

Benedykt XVI udzielił Komunii br. Roger'owi, protestanckiemu założycielowi wspólnoty Taize, w dniu 8 kwietnia 2005 roku. A kiedy br. Roger zmarł w sierpniu 2005 roku, Benedykt XVI powiedział, że ten heretyk udał się prosto do nieba.

Benedykt XVI, 17 sierpnia 2005, Na temat br. Roger'a: „Br. Roger Schutz [założyciel niekatolickiej sekty] jest w rękach wiecznej dobroci, wiecznej miłości; przybył do wiecznej radości …”^[55]

Nie ma znaczenia, że br. Roger opuścił Kościół katolicki, odrzucał jego dogmaty przez dziesięciolecia i stał się założycielem swojej niekatolickiej sekty. Jednak według Benedykta XVI jest on w niebie. To jest jawna herezja. Benedykt XVI powiedział nawet, że heretyk br. Roger prowadzi nas z góry.

Benedykt XVI, Przemówienie do protestantów na Światowym Dniu Młodzieży, 19 sierpnia 2005: „Br. Roger Schutz …Odwiedza nas i mówi do nas z góry.”^[56]

Benedykt XVI również pochwalił br. Roger jako „świadka wiary”^[57]. Jeśli ktoś sądzi, że Benedykt XVI jest katolickim papieżem, to równie dobrze może uczęszczać do protestanckiego kościoła.

Papież św. Grzegorz Wielki: „Papież św. Grzegorz Wielki, 590-604: „Święty Kościół powszechny naucza, że nie można prawdziwie oddawać czci Bogu jak tylko w nim, i zapewnia, że wszyscy, którzy są poza nim, nie zostaną zbawieni.”^[58]

 

BENEDYKT XVI UCZY, ŻE PROTESTANCKA „EUCHARYSTIA” JEST ZBAWCZA!

Benedykt XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, 2002, str. 248: „Nawet teologia zgodna z ideą sukcesji [apostolskiej], jaka obowiązuje w Kościele katolickim i kościele prawosławnym, nie powinna w żaden sposób zaprzeczać zbawczej obecności Pana w ewangelikalnej wieczerzy pańskiej.”^[59]

Protestanci nie mają ważnej Eucharystii. Nie mają ważnych biskupów i kapłanów, ponieważ brak im sukcesji apostolskiej. Lecz Benedykt XVI mówi powyżej, że nawet jeśli przyjąć katolicki dogmat o sukcesji apostolskiej, NIE NALEŻY W ŻADEN SPOSÓB NEGOWAĆ OBECNOŚCI PANA W EWANGELIKALNEJ PROTESTANACKIEJ „WIECZERZY PAŃSKIEJ”. Według Benedykta XVI protestanci nie są pozbawieni zbawczej Obecności. Oznacza to, że można znaleźć prawdziwą Eucharystię w miejscowym kościele protestanckim. Jest to oszałamiająca herezja.

Ewangelia Jana 6:53 - „Zaprawdę, zaprawdę wam powiadam: Jeśli nie spożywacie ciała Syna człowieczego i nie napajacie się jego krwią jego, nie macie w sobie życia.”

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE PROTESTANTYZM (EWANGELICZNE CHRZEŚCIJAŃSTWO) ZBAWIA

Benedykt XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, 2002, str. 251: „… uciążliwa kwestia sukcesji [apostolskiej] nie umniejsza duchowej godności ewangelicznemu chrześcijaństwu ani zbawczej mocy Pana działającej w nim …”^[60]

Jest to śmiałe odrzucenie dogmatu Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia. Gdyby to była prawda, nie byłoby absolutnie żadnego powodu, aby być katolikiem.

Papież Grzegorz XVI, Summo Iugiter Studio (#2), 27 maja 1832: „W końcu niektórzy z tych zagubionych usiłuje przekonać siebie i innych, że ludzie nie są zbawieni jedynie w religii katolickiej, ale że nawet heretycy mogą osiągnąć życie wieczne.”^[61]

 

BENEDYKT XVI MÓWI, ŻE PROTESTANTYZM PRZESTAŁ BYĆ HEREZJĄ

Benedykt XVI, The Meaning of Christian Brotherhood, str. 87-88: „Wielką trudnością jest sposób udzielenia odpowiedzi. Trudność wynika to z faktu, że nie ma odpowiedniej kategorii w katolickiej myśli dla zjawiska dzisiejszego protestantyzmu (można by powiedzieć to samo o relacji do oddzielonych kościołów wschodu). Oczywiste jest, że stara kategoria 'herezji' nie ma już żadnej wartości. Herezja, według Pisma Świętego i wczesnego Kościoła, obejmuje pogląd osobistej decyzji przeciw jedności Kościoła, a cechą herezji jest pertinacia, uporczywość tego, który trwa w swojej własnej decyzji. Tego jednak nie można uznać za odpowiedni opis duchowego położenia protestanckiego chrześcijanina. W toku już wielowiekowej historii protestantyzm wniósł istotny wkład w urzeczywistnienie wiary chrześcijańskiej, wypełniając ważną funkcję w rozwoju chrześcijańskiego przesłania, a przede wszystkim często wzbudzając szczerą i głęboką wiarę u niekatolickiego chrześcijanina, którego oddzielenie od katolickiego potwierdzenia nie ma nic wspólnego z pertinacia [uporczywością], co jest charakterystyką herezji. Być może można tu odwrócić powiedzenie św. Augustyna: że stara schizma staje się herezją. Sam upływ czasu zmienia charakter podziału, tak że stary podział jest czymś zasadniczo różnym od nowego. Coś, co niegdyś słusznie zostało potępione jako herezja, nie może później po prostu stać się prawdą, ale może stopniowo rozwijać swoją własną kościelną naturę, dzięki czemu osoba znajduje tam swój kościół, w którym żyje jako wierzący, a nie jako heretyk. Jednak ostatecznie, ta organizacja jednej grupy ma wpływ na całość. Wówczas wniosek jest nieunikniony: współczesny protestantyzm jest czymś różnym od herezji w tradycyjnym sensie, zjawiskiem, którego prawdziwa teologiczna pozycja nie została jeszcze określona.”^[62]

Protestantyzm jest odrzuceniem wielu dogmatów wiary katolickiej. Jest nie tylko herezją, ale także najbardziej znanym zbiorem herezji, z którym Kościół musiał walczyć.

Papież Pius XI, Rerum omnium perturbationem (#4), 26 stycznia 1923: „… herezje zrodzone przez reformację [protestancką]. Właśnie w tych herezjach odkrywamy początki tego odstępstwa ludzkości od Kościoła, którego bolesne i katastrofalne skutki są potępione, nawet do chwili obecnej, przez każdy sprawiedliwy umysł.”^[63]

Ale Benedykt XVI mówi nam, że protestanci nie są heretykami oraz to, że sam protestantyzm nie jest herezją. Jest to niezaprzeczalny dowód, że Benedykt XVI nie jest katolikiem, ale kompletnym heretykiem. To jedna z najgorszych herezji Benedykta XVI.

 

BENEDYKT XVI PRZYZNAJE, ŻĘ SOJUSZ Z PROTESTANTAMI, NIE NAWRACA, ALE UZNAJE WIELOŚĆ GŁOSÓW

Benedykt XVI, Wywiad z Radiem Vatican, 5 sierpnia 2006: „ … kościół ewangelicki [protestancki]. Jeśli się nie mylę, w Niemczech mamy trzy główne wspólnoty: luteranów, kalwinistów oraz ewangelicki kościół unii staropruskiej. Istnieje również kilka innych, a wewnątrz nich są ruchy takie jak „kościół wyznający” i tak dalej. Jest to zatem zbiór wielu głosów, z którymi musimy nawiązać dialog, szukając jedności, szanując różnorodność, z której chcemy skorzystać.”^[64]

Mówi, że szuka on z nimi jedności szanując pluralizm. To formułuje, po raz kolejny, jego stanowisko, że nie muszą oni porzucać swoich herezji i że jedność z nimi nie jest „ekumenizmem powrotu”.

 

BENEDYKT XVI MÓWI O „BOGACTWIE” HERETYCKICH I SCHIZMATYCKICH WYZNAŃ

Benedykt XVI, Przemówienie na konferencji sekretarzy Chrześcijańskich Wspólnot Świata, 27 października 2006: „Od dziesięcioleci Konferencja Sekretarzy Chrześcijańskich Wspólnot Światowych stanowi forum owocnych kontaktów między różnymi kościelnymi wspólnotami. Umożliwiło to ich przedstawicielom zbudowanie wzajemnego zaufania potrzebnego do poważnego zaangażowania się w konserwację bogactw różnych tradycji chrześcijańskich, służąc wspólnemu wezwanie do bycia uczniami.”^[65]

 

HEREZJE BENEDYKTA XVI PRZECIWKO SAKRAMENTOM

W 2001 roku Watykan zatwierdził dokument ze schizmatyckim asyryjskim kościołem wschodu. Dokument mówi, że członkowie kościoła posoborowego mogą iść do schizmatyckiego kościoła i przyjmować Komunię, i na odwrót. Dokument został zatwierdzony przez Benedykta XVI. Problem jest fakt, że asyryjscy schizmatycy nie są katolikami, że ta schizmatycka liturgia nie zawiera słów konsekracji, żadnej ze „słów ustanowienia”. Benedykt XVI wspomina o tym problemie w swojej książce Pilgrim Fellowship of Faith:

Benedykt XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, 2002, str. 232: „… W tej sprawie potrzebne były specjalne badania, ponieważ anafora Addaja i Mariego, najczęściej używana przez asyryjczyków, nie zawiera słów konsekracji. Jednak trudności te zostały pokonane …”^[66]

Benedykt XVI przyznaje, że ta schizmatycka liturgia nie ma „słów konsekracji”, które są niezbędne do uzyskania sakramentów. Mimo to akceptuje on przyjmowanie Komunii w tej schizmatyckiej liturgii, która nie zawiera słów konsekracji.

 

 Benedykt XVI całkowicie odrzuca katolickie nauczanie sakramentalne

Benedykt XVI doszedł do tej nieprawdopodobnej decyzji, ponieważ przeczy on temu, że słowa są niezbędne do ważnej konsekracji!

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 377: „… jesteśmy dziś świadkami nowego integralizmu [czytaj: tradycjonalizmu], który może wydawać się popierać to, co ściśle katolickie, ale w rzeczywistości zniekształca to u samych podstaw. To wywołuje pasję podejrzeń, których animozja jest daleka od ducha Ewangelii. Ma miejsce obsesja co do litery, która traktuje liturgię Kościoła jako nieważną i dlatego stawia siebie poza Kościołem. Zapomina się tutaj, że ważność liturgii zależy przede wszystkim, nie od konkretnych słów, ale od wspólnoty Kościoła …”^[67]

Jest to całkowite odrzucenie katolickiej nauki sakramentalnej.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1439: „Wszystkie sakramenty dokonują się dzięki trzem czynnikom, mianowicie: rzeczom jako materii, słowom jako formie i osobie szafarza udzielającego sakramentu z intencją czynienia tego, co czyni Kościół. Jeśli brakuje któregoś z nich, sakrament się nie dokonuje.”^[68]

Fakt, że Benedykt XVI utrzymuje, że Msze bez jakichkolwiek słów konsekracji są ważne, dowodzi, że nie ma w nim nawet śladu wiary katolickiej. Jest on jawnym heretykiem przeciwko sakramentalnej nauce Kościoła. I ta herezja powtarza się w wielu jego książkach.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE CHRZEST NIEMOWLĄT NIE MA RACJI BYTU

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 43: „Konflikt dotyczący chrztu niemowląt pokazuje, w jakim stopniu utraciliśmy z oczu prawdziwą istotę wiary, chrztu i członkostwa w Kościele … Oczywistym jest również, że znaczenie chrztu jest zniszczone wszędzie tam, gdzie nie jest on już rozumiany jako dar poprzedzający, ale jedynie jako samoistny obrzęd. Gdziekolwiek oddziela się go od katechumenatu, chrzest traci swoją raison d’etre [rację bytu].”^[69]

Jest to niewiarygodna, zdumiewająca i gigantyczna herezja! Benedykt XVI mówi, że wszędzie, gdzie chrzest jest oddzielony od katechumenatu - na przykład w chrzcie niemowląt - traci on swoją rację bytu. Według Benedykta XVI, chrzest niemowląt nie ma żadnego znaczenia. Właśnie dlatego w swojej książce God and the World, Benedykt XVI, ODRZUCA KONIECZNOŚĆ CHRZTU NIEMOWLĄT JAKO RZECZ „NIEOŚWIECONĄ”.

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 401: „P. … co dzieje się z milionami dzieci zabitych w łonach ich matek? O. … pytanie o dzieci, które nie mogły zostać ochrzczone z powodu ich aborcji wówczas jeszcze bardziej naciska na nas. Wcześniejsze stulecia wypracowały naukę, która wydaje mi się raczej nieoświeconą. Mówiono, że chrzest daje nam, poprzez łaskę uświęcającą, zdolność oglądania Boga. Z pewnością stan grzechu pierworodnego, z którego jesteśmy uwolnieni przez chrzest, polega na braku łaski uświęcającej. Dzieci, które w ten sposób umierają, rzeczywiście nie mają żadnego grzechu osobistego, więc nie mogą być wysłane do piekła, ale z drugiej strony brak im łaski uświęcającej, a tym samym zdolności oglądania Boga, czym ona obdarowuje. Będą po prostu cieszyć się stanem naturalnego szczęścia, w którym będą szczęśliwe. Stan ten ludzie nazywali limbo. W ciągu naszego stulecia zaczęło nam się to wydawać problematyczne. To był jeden ze sposobów w jaki ludzie starali się usprawiedliwić konieczność ochrzczenia niemowląt tak szybko jak to tylko możliwe, ale rozwiązanie jest samo w sobie wątpliwe.”^[70]

Mówi on, że wcześniejsze stulecia „wypracowały” (w sensie „wymyśliły”, stworzyły same, a nie otrzymały od Chrystusa) naukę o konieczności chrzczenia niemowląt, aby mogły one uzyskać łaskę uświęcającą. Mówi, że ta nauka jest „nieoświeconą”! To jest odważna herezja. Zostało nieomylnie zdefiniowane przez Sobór Florencki i Sobór Trydencki, że Sakrament Chrztu jest konieczny do zbawienia, a dzieci, które umierają bez Sakramentu Chrztu, nie są zbawione.

Niektórzy mogą się zastanawiać dlaczego zatem Ratzinger praktykuje dziecięcy chrzest? Dzieje się tak dlatego, bowiem nie widzi on problemu w praktykowaniu czegoś, co nie ma dla niego sensu. W ten sam sposób przedstawia się on jako „papież”, mimo że on nawet nie wierzy w prymat najwyższej jurysdykcji papieży, jak już udowodniono. W ten sam sposób przedstawia się jako głowa Kościoła Jezusa Chrystusa, podczas gdy, jak już wykazaliśmy, nawet nie wierzy w to, że Jezus Chrystus jest bezspornie Mesjaszem.

HEREZJE BENEDYKTA XVI PRZECIWKO PISMU ŚWIĘTEMU

 Antypapież Benedykt XVI

 

Kościół katolicki naucza, że Pismo Święte jest nieomylnym i bezbłędnym Słowem Bożym. I Sobór Watykański również ogłosił, że wszystkie te rzeczy w spisanym Słowie Bożym należy wierzyć Wiarą Boską i katolicką.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja III, Rozdział 3, ex cathedra: „Następnie wiarą boską i Katolicką należy wierzyć w to wszystko, co zawiera się w spisanym słowie Bożym i w tradycji, i we wszystko co jest przekazane przez Kościół - albo w uroczystym orzeczeniu, albo w jego zwyczajnym i powszechnym nauczaniu - jako objawione przez Boga.”^[72]

 

ALE BENEDYKT XVI MÓWI, ŻE OPIS STWORZENIA ŚWIATA PISMA ŚWIĘTEGO JEST OPARTY NA POGAŃSKICH OPOWIEŚCIACH

Benedykt XVI, A New Song for the Lord, 1995, s. 86: „Pogańskie opowieści stworzenia świata, na których częściowo oparta jest biblijna opowieść, kończą się bez wyjątku w ustanowieniu kultu, lecz kult w tym przypadku sytuuje się w kręgu do ut des.”^[72]

Jeśli biblijny opis stworzenia w Księdze Rodzaju jest częściowo oparte na pogańskich opisie stworzenia, to oznacza, że biblijna opowieść nie jest ani pierwotna, ani inspirowana bezpośrednio przez Boga. Ta wypowiedź Benedykta XVI jest herezją i ponownie pokazuje, że jest on wiarołomnym odstępcą.

Papież Leon XIII, Providentissimus Deus (#20), 18 listopada 1893: „Gdyż wszystkie księgi, które Kościół otrzymuje jako święte i kanoniczne, są napisane w całości i wyłącznie, ze wszystkimi ich częściami, pod dyktandem Ducha Świętego; a zatem jest to dalece niemożliwe, że jakikolwiek błąd może współistnieć z inspiracją, że inspiracja nie tylko jest zasadniczo niezgodna z błędem, ale absolutnie i koniecznie wyklucza i odrzuca go, ponieważ jest to niemożliwe, aby sam Bóg, Najwyższa Prawda, mógł wypowiedzieć to, co nie jest prawdą. Jest to odwieczna i niezmienna wiara Kościoła, uroczyście zdefiniowana na Soborze Florenckim i Trydenckim, a ostatecznie potwierdzona i bardziej wyraźnie sformułowana przez (I) Sobór Watykański.”^[73]

 

BENEDYKT XVI PODDAJE W WĄTPLIWOŚĆ KAMIENNE TABLICE Z OPISU KSIĘGI WYJŚCIA

W Księdze Wyjścia (Exodus), w rozdziale 31, czytamy, że Bóg dał Mojżeszowi dwie kamienne tablice pisane palcem Bożym.

Księga Wyjścia 31:18- „I dał Pan Mojżeszowi, dokonawszy tych mów, na górze Synai dwie tablice świadectwa kamienne, pisane palcem Bożym.”

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 165-166, 168: „P. … Czy były te prawa rzeczywiście przekazane Mojżeszowi przez Boga gdy zjawił się na górze Synaj? Jako tablice kamienne, na których, jak zostało powiedziane, 'pisane palcem Bożym'?… w jakim stopniu te Przykazania rzeczywiście mają pochodzić od Boga? O. [str. 166] … To [Mojżesz] jest człowiek, który został dotknięty przez Boga, i na podstawie tej przyjaźni jest on w stanie sformułować wolę Bożą, która do tej pory była wyrażana fragmentarycznie w innych tradycjach, w taki sposób, że prawdziwie słyszymy słowo Boga. To czy tam rzeczywiście były jakiekolwiek kamienne tablice to inna kwestia … [str. 168] Jak dalece powinniśmy odczytywać tę historię w sposób dosłowny to inna kwestia.”^[74]

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE ZDANIA W BIBLII NIE SĄ PRAWDZIWE

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 153: „Jest to kolejna rzecz, aby zobaczyć Biblię jako całość, jako Słowo Boga, w którym wszystko odnosi się do wszystkiego, i wszystko się wyjawia podczas gdy idziesz dalej. Wynika z tego, że ani kryterium inspiracji ani kryterium nieomylności nie może być zastosowane mechanicznie. To jest zupełnie niemożliwe, aby wyłowić pojedyncze zdanie i powiedzieć uczciwie, że znalazłeś to zdanie we wspaniałej Księdze Boga, więc musi to być po prostu prawda sama w sobie …”^[75]

 

BENEDYKT XVI O EWOLUCJI

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 76: „P. Na początku ziemia była pusta i próżna; Bóg jeszcze nie nakazał aby padał deszcz, jak jest napisane w Księdze Rodzaju. Wtedy Bóg ukształtował człowieka, i w tym celu 'utworzył wtedy Pan Bóg człowieka z ziemi, i natchnął w oblicze jego dech życia: i stał się człowiek duszą żyjącą'. Dech żywota – czy jest to odpowiedź na pytanie, skąd pochodzimy? O. Myślę, że mamy tu najważniejszy obraz, który przedstawia istotne zrozumienie czym jest człowiek. Sugeruje to, że człowiek jest tym co pochodzi z ziemi i jej możliwości. Możemy nawet doszukać się w tym przedstawieniu coś przypominającego ewolucję.”^[76]

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 139: „Zgodnie z chrześcijańską koncepcją, świat w swoich żywiołach jest wytworem długiego procesu ewolucji, ale w swej największej głębi pochodzi od Słowa.”^[77]

 

HEREZJE I APOSTAZJA BENEDYKTA XVI Z ISLAMEM

Islam to fałszywa religia, która odrzuca Trójcę i Boskość naszego Pana. Kościół katolicki nieomylnie naucza, że Islam jest odrazą - fałszywą religią, z której ludzie muszą się nawrócić aby się zbawić.

Papież Eugeniusz IV, Sobór w Bazylei, 1434: „… jest nadzieja, że bardzo wielu z odrażającej sekty Mahometa zostanie nawróconych na wiarę katolicką.”^[78]

Papież Kalikst III: „Co więcej, przysięgam … sławić prawdziwą wiarę i wykorzenić na Wschodzie szatańską sektę niewiernego i potępionego Mahometa [Islam].”^[79]

 

BENEDYKT XVI MA „GŁĘBOKI SZACUNEK” DLA FAŁSZYWEJ RELIGII ISLAMU

Benedykt XVI, Audiencja Generalna, 20 września 2006: „Mam nadzieję, że w różnych okolicznościach podczas mojej wizyty - na przykład, gdy w Monachium podkreślałem, jak ważne jest to, aby szanować to, co jest święte dla innych - mój głęboki szacunek dla wielkich religii, a zwłaszcza muzułmanów, którzy 'czczą jedynego Boga”^[80]

Proszę zauważyć, że on ma „głęboki szacunek” nie tylko wobec fałszywej religii Islamu, ale również wobec innych fałszywych religii. To jest apostazja. Proszę też zauważyć, że uważa on, że szacunek dla samej fałszywej religii jest tym samym co szanowanie muzułmańskich „wierzących”. Mówi on o tych dwóch rzeczach zamiennie, jak widzimy. Jest to ważne, aby to zapamiętać, ponieważ Benedykt XVI często mówi, że szanuje muzułmańskich wierzących lub muzułmanów jako wierzących. Czyniąc tak szanuje on ich fałszywą religię, co wyraźnie widać w następnym cytacie.

Benedykt XVI, Przemówienie, 22 grudnia 2006: „Moja wizyta w Turcji dała mi również okazję publicznego wyrażenia mojego szacunku wobec religii islamskiej, co więcej, szacunku, który II Sobór Watykański (deklaracja Nostra Aetate #3) ukazał nam jako jedyną postawę, która jest słuszna.”^[81]

Zwracamy uwagę, że Benedykt XVI przyznaje tutaj, że II Sobór Watykański naucza szacunku wobec fałszywej religii islamu.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE JEST SZLACHETNY ISLAM

Benedykt XVI, Salt of the Earth, 1996, str. 244: „abstrahując od schizmy między sunnitami i szyitami, on [islam] również istnieje w wielu odmianach. Jest szlachetny islam, ucieleśniony na przykład przez króla Maroka, i istnieje również ekstremistyczny, terrorystyczny islam, którego nie należy identyfikować z islamem jako całość, gdyż byłoby niesprawiedliwe.”^[82]

Mówi on, że fałszywa religia jest dobra. To jest apostazja.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE ISLAM REPREZENTUJE WIELKOŚĆ

Benedykt XVI, Truth and Tolerance, 2004, str. 204: „W Hinduizmie (który w rzeczywistości jest zbiorczą nazwą dla całej watahy fałszywych religii) są pewne wspaniałe elementy - ale są również negatywne aspekty: związek z systemem kastowym; suttee [samoapalenia] wdów, które rozwinęło się od początków, które były tylko symboliczne; odnogi kultu bogini Śakti - wszystko to wymieniono aby dać tylko trochę wyobrażenia. Jednak nawet islam, z całą wielkością jaką reprezentuje, jest zawsze narażony na utratę równowagi, ustępując miejsca przemocy i pozwalając aby religia popadła w bierne praktyki i przywiązanie do rytuałów.”^[83]

Mówi on, że islam, fałszywa religia, która odrzuca Bóstwo Jezusa Chrystusa oraz całą wiarę katolicką, reprezentuje „wielkość”. To jest apostazja. Islam reprezentuje niewierność, odrzucenie Trójcy i ciemność. Warto również zauważyć, że kiedy mówi on o „wspaniałych elementach” w hinduizmie, Benedykt XVI wymienia negatywne aspekty, takie jak system kastowy, itd. Pośród tych negatywnych aspektów, nie wymienia on, że hinduizm czci fałszywych bogów.

Benedykt XVI, Przemówienie do przedstawicieli islamu, 20 sierpnia 2005: „ Wierzący - i każdy z nas, jako że chrześcijanie i muzułmanie, są wierzącymi – … Prowadzicie muzułmańskich wiernych i kształtujecie ich w wierze islamskiej … Wy, zatem, ponosicie wielką odpowiedzialność w kreowaniu młodego pokolenia.”^[84]

Benedykt XVI, Katecheza, 24 sierpnia 2005: „W tym roku przypada również 40 rocznica soborowej Deklaracji Nostra Aetate, która zaprowadziła nową erę dialogu i duchowej solidarności pomiędzy żydami i chrześcijanami, a także szacunku dla innych wielkich tradycji religijnych. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje islam.”^[85]

Proszę zauważyć, że Benedykt XVI nie tylko szanuje członków fałszywych religii, ale same fałszywe religie. To jest apostazja.

Benedykt XVI, Przemówienie, 25 września 2006: „Pragnę powtórzyć dzisiaj całą powagę i głęboki szacunek jaką posiadam wobec muzułmańskich wiernych, przywołując na myśl słowa II Soboru Watykańskiego, który dla Kościoła katolickiego są magna Carta dialogu muzułmańsko-katolickiego: 'Kościół patrzy z szacunkiem również na mahometan, oddających cześć jedynemu Bogu, żywemu i samoistnemu …'. W tym czasie kiedy zaczyna się dla muzułmanów duchowa podróż miesiąca Ramadanu, kieruję do nich wszystkich moje serdeczne życzenia, modląc się, aby Wszechmocny mógł obdarzyć ich niezmąconym i spokojnym życiem. Niech Bóg pokoju napełni was obfitością błogosławieństw, a także społeczności które reprezentujecie!”^[86]

Benedykt XVI szanuje wiernych tej diabolicznej sekty; mówi, że czczą oni Boga; życzy im błogosławieństwa Bożego w czasie ich „duchowej podróży” Ramadanu. To jest po prostu apostazja.

Benedykt XVI, Przemówienie na Anioł Pański, 22 października 2006: „Z radością posyłam serdeczne pozdrowienie dla muzułmanów z całego świata, którzy w tych dniach obchodzą zakończenie miesiąca postu Ramadanu.”^[87]

 

BENEDYKT XVI SZANUJE CYWILIZACJE ISLAMSKIE

Benedykt XVI, Audiencja Generalna, 6 grudnia 2006: „W ten sposób miałem okazję ponowić moje wyrazy szacunku wobec muzułmanów i cywilizacji islamskiej.”^[88]

Islamska cywilizacja jest jedną z najbardziej złowieszczych i antychrześcijańskich w historii. Ta wypowiedź Benedykta XVI jest więc kompletną apostazją.

Benedykt XVI, Przemówienie w Turcji do muzułmańskich osobistości, 28 listopada 2006: „… Ucieszyło mnie że mogłem wyrazić mój głęboki szacunek dla wszystkich mieszkańców tego wielkiego kraju i złożyć wyrazy szacunku u grobu założyciela współczesnej Turcji, Mustafa Kemal Atatürk … Pozdrawiam również wszystkich przywódców religijnych w Turcji, szczególnie wielkiego mufti Ankary i Stambułu. W Twojej osobie, Panie Prezydencie, pozdrawiam wszystkich muzułmanów w Turcji ze szczególnym szacunkiem i tkliwym poważaniem … Ten wspaniały kraj był świadkiem również niezwykłego rozkwitu islamskiej cywilizacji w najrozmaitszych obszarach … Jest tutaj tak wiele chrześcijańskich i muzułmańskich pomników świadczących o wspaniałej przeszłości Turcji. Jesteście słusznie dumni z nich, zachowując je dla podziwu coraz większej liczby turystów, odwiedzających wasz kraj… Jako wierzący, z modlitwy czerpiemy naszą siłę, która jest potrzebna do przezwyciężenia wszelkich śladów uprzedzenia i podtrzymania wspólnego świadectwa naszej mocnej wiary w Boga.”^[89]

Najpierw wspomina, że złożył on wyrazy szacunku przy grobie niewierzącego Atatürk, a następnie mówi, że szanuje on wszystkich muzułmanów w Turcji. Szanować kogoś znaczy podziwiać go. Oznacza to, że patrzy on z podziwem na wszystkich muzułmanów w Turcji. To oznacza, że nie tylko podziwia miliony ludzi, którzy odrzucają Chrystusa, ale nawet przestępców wśród muzułmanów w Turcji; na pewno są tacy. Następnie wychwala on „niezwykły rozkwit islamskiej cywilizacji”, która utrzymuje miliony w ciemności i niewierności. Następnie chwali on muzułmańskie pomniki z przeszłości i mówi, że muzułmanie są „słusznie dumni z nich”. Wreszcie dodaje, że jako „wierzący”, muzułmanie mogą czerpać siłę ze swojej modlitwy - wskazując, że praktykowanie islamu jest prawdziwe i autentyczne. Benedykt XVI jest kompletnym i całkowitym apostatą.

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE ISLAM I CHRZEŚCIJAŃSTWO MAJĄ TEGO SAMEGO BOGA

Benedykt XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, 2002, str. 273: „… Islam, również, … odziedziczył po Izraelu i chrześcijanach tego samego Boga …”^[90]

Islam i chrześcijaństwo nie mają tego samego Boga. Wyznawcy islamu odrzucają Trójcę. Chrześcijanie czczą Trójcę.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE SZANUJE KORAN JAKO ŚWIĘTĄ KSIĘGĘ WIELKIEJ RELIGII

Benedykt XVI, Mowa przepraszająca za jego wypowiedź na temat islamu, wrzesień 2006: „W świecie muzułmańskim ten cytat niestety został wzięty jako wyraz mojego osobistego stanowiska, wzbudzając tym samym zrozumiałe oburzenie. Mam nadzieję, że czytelnik mojego tekstu szybko zrozumie, że to zdanie nie wyraża mojego osobistego poglądu na temat Koranu, do którego mam szacunek należny świętej księdze wielkiej religii.”^[91]

Benedykt XVI szanuje Koran jako świętą księgę wielkiej religii. Koran bluźni wobec Trójcy, zaprzecza Boskości Chrystusa i mówi, że ci, którzy w nią wierzą są jak odchody. Zawarta jest tam teza, jakoby wszyscy chrześcijanie byli potępieni. Cytowana wypowiedź Benedykta XVI jest dowodem całkowitej apostazji. Mówiliśmy już o tym jak Jan Paweł II ucałował Koran; Benedykt również pocałował go poprzez te słowa.

 

BENEDYKT XVI UDAJE SIĘ DO MECZETU I MODLI SIĘ W KIERUNKU MEKKI JAK MUZUŁMANIE

  Benedykt XVI stojący obok muftiego w Błękitnym Meczecie, w dniu 30 listopada 2006

 

Benedykt XVI boso w meczecie

Benedykt XVI modlący się w kierunku Mekki wykonując muzułmański „gest spokoju”

W dniu 30 listopada 2006, podczas swojej podróży do Turcji, Benedykt XVI zdjął buty i wszedł do Błękitnego Meczetu. Podążył za muzułmańskim poleceniem, aby skierować się w stronę „Qibla” (arab. qiblah - kierunek) - w stronę Mekki. Potem zaczęła się modlitwa. Benedykt XVI modlił się w meczecie jak muzułmanie, w kierunku Mekki. Nawet skrzyżował on swoje ręce do modlitwy co zwane jest „gestem spokoju”. Ten nieprawdopodobny akt apostazji został odnotowany i pokazany w całym mediach głównego nurtu. Nie jest przesadą stwierdzenie, że został zainicjowany w islamie.

Benedykt XVI „Pochwalony za Modlenie się jak Muzułmanin w kierunku Mekki”, 1 grudnia 2006 – STAMBUŁ (Reuters) – „W piątek, papież Benedykt zakończył delikatną i zmierzającą do porozumienia wizytę w Turcji pośród pochwał za odwiedzenie słynnego Błękitnego Meczetu w Stambule i tam modlenie się w kierunku Mekki 'jak muzułmanie'. … ' Wywołująca grozę wizyta papieża została zakończona wspaniałą niespodzianką' napisał na swojej pierwszej stronie dziennik Aksam. 'W meczecie Sułtana Ahmeda zwrócił się on w stronę Mekki i modlił się jak muzułmanie' powiedział popularny dziennik Hurriyet, używając oficjalnej nazwy budynku … 'Porównałbym wizytę papieża w meczecie do gestów Jana Pawła przy Ścianie Zachodniej' powiedział zasłużony watykański mediator kardynał Roger Etchegaray, nawiązując do modlitwy Jana Pawła II przy Ścianie Zachodniej w Jerozolimie w 2000 roku. 'Wczoraj Benedykt zrobił z muzułmanami to co Jan Paweł zrobił z żydami.'”^[92]

Dowodzi to absolutnie, że Benedykt XVI jest apostatą. Jest to jeden z najbardziej skandalicznych czynów w historii ludzkości.

Św. Tomasz z Akwinu, Suma Teologiczna, Cz. I-II, Z. 103, A. 4: „Wszystkie obrzędy są zewnętrznymi wyrazami wiary; na niej zaś polega wewnętrzny kult Boga. Człowiek zaś może na zewnątrz wyrazić wewnętrzną wiarę zarówno czynami, jak i słowami. Grzeszy też śmiertelnie, jeśli jednym i drugim sposobem wyraża coś błędnego.”

Św. Tomasz z Akwinu, Suma Teologiczna, Cz. II, Z. 12, A. 1, Odp. 2: „… uznany byłby za odstępcę ten, kto by … złożył cześć grobowi Mahometa.”

Św. Tomasz mówi, że ten, kto oddaje cześć Mahometowi przy jego grobie ma być uznany za apostatę; modlenie się w meczecie i w kierunku Mekki, jak muzułmanie, jest znacznie gorsze. Dlatego żaden papież w historii nigdy nawet nie wszedł do meczetu; Wszyscy oni wiedzieli, że nawet pójście tam mogłoby oznaczać akceptację fałszywej religii. Z tym aktem (działaniem), debata o tym, czy Benedykt XVI jest papieżem jest całkowicie zakończona, dla każdego, kto zna te fakty i posiada choćby odrobinę dobrej woli. Należy poinformować o tym ludzi z waszego kręgu: Benedykt XVI jest heretykiem, apostatą i dlatego był antypapieżem.

Benedykt XVI, Audiencja Generalna, 6 grudnia 2006: „W obszarze dialogu międzyreligijnego, Opatrzność Boża udzieliła mi, niemal na samym końcu mojej podróży, nieplanowaną wizytę, która okazała się dość znacząca: moja wizyta w słynnym Błękitnym Meczecie w Stambule. Zatrzymując się na kilka minut skupienia w tym miejscu modlitwy, skierowałem się do jednego Pana nieba i ziemi, Miłosiernego Ojca całej ludzkości.”^[93]

 

  Joseph Ratzinger i Antypapież Jan Paweł II

 

HEREZJE BENEDYKTA XVI Z POGAŃSTWEM

BENEDYKT XVI W PEŁNI POPIERA EKUMENIZM ORAZ CZCZĄCE DIABŁA EKUMENICZNE CEREMONIE W ASYŻU

 Antypapież Benedykt XVI

Omówiliśmy już notoryczne ekumeniczne spotkania Jana Pawła II w Asyżu w 1986 roku, gdzie modlił się on z ponad 130 różnymi przywódcami religijnymi wszelkiego rodzaju fałszywych i demoniczny religii, stawiając prawdziwą religię na równi z bałwochwalstwem. To działanie jest całkowicie potępione przez Tradycję katolicką. Zostało ono nazwane apostazją przez papieża Piusa XI.

Zbór fałszywych przywódców religijnych z Watykanu na wydarzeniu w Asyżu w 2002 roku został opisany przez Benedykta XVI jako „symbol naszej wędrówki w dziejach … pojednanie narodów i religii, wielka inspiracja …”^[94]

W 2006 Benedykt XVI również chwalił międzyreligijne spotkanie modlitewne w Asyżu z 1986 roku.

Benedykt XVI, Przesłanie, 2 września 2006: „W tym roku przypada 20 rocznica Międzyreligijnego Spotkania Modlitwy o Pokój w Asyżu z dnia 27 października 1986 roku, upragnionego przez mojego czcigodnego poprzednika Jana Pawła II. Powszechnie wiadomo, że zaprosił on na te spotkanie nie tylko chrześcijan różnych wyznań, ale także przedstawicieli różnych religii. Stanowiło to żywe przesłanie wspierania pokoju i wydarzenie to pozostawiło ślad w historii naszych czasów … zaświadczenie ścisłej więzi jaka istnieje pomiędzy relacją z Bogiem a etyką miłości, są zapisane we wszystkich wielkich tradycjach religijnych.

Wśród cech spotkania z 1986, należy podkreślić, że ta wartość modlitwy przyczyniająca się do odbudowy pokoju została potwierdzona przez przedstawicieli różnych tradycji religijnych, i to nie wydarzyło się na odległość, lecz na bezpośrednim spotkaniu … Mamy większą potrzebę tego dialogu niż kiedykolwiek … Cieszę się zatem, że inicjatywy planowane w Asyżu w tym roku są podobne, a w szczególności, że Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego organizuje jej adaptacje dla młodzieży … Przy tej okazji pozdrawiam przedstawicieli innych religii, którzy biorą udział w jednym lub drugim obchodzie w Asyżu. Podobnie jak my chrześcijanie, wiedzą oni, że w modlitwie jest możliwe, odczuwanie szczególnej więzi z Bogiem, tak by czerpać z niej skuteczne motywacje do działania na rzecz pokoju.”^[95]

Benedykt XVI jest za odstępczym ekumenicznym spotkaniem w Asyżu, gdzie Jan Paweł II modlił się z przywódcami wszelkich rodzai demonicznych i bałwochwalczych religii - gdzie Jan Paweł II nakazał usunąć krzyże z katolickich pomieszczeń, aby poganie mogli czcić fałszywych bożków. Proszę zauważyć, że Benedykt XVI mówi, że inne religie wiedzą, że modlitwa daje im doświadczenie ze Stwórcą. Oznacza to, że ich doświadczenia religijne, takie jak czczenie demonów w modlitwie, mają za obiekt prawdziwego Boga.

 

BENEDYKT XVI KRYTYKUJE JAKO „ZAPALCZYWOŚĆ” TYCH KTÓRZY ZNISZCZYLI POGAŃSKIE ŚWIĄTYNIE

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 373: „W istocie byli zapalczywymi fanatykami wszelcy chrześcijanie, niszczący pogańskie świątynie, nie będącymi w stanie dostrzec w tych religiach czegoś więcej niż bałwochwalstwa, które musiało zostać radykalnie wyeliminowane.”^[96]

Do tych „zapalczywych”, których on krytykuje, należeliby św. Franciszek Ksawery i św. Benedykt.

Św. Franciszek Ksawery [odnośnie pogańskich dzieci, które nawrócił na wiarę katolicką, +1543): „Te dzieci … okazują żarliwą miłość do prawa Bożego, i nadzwyczajną gorliwość dla naszej świętej religii oraz przekazywania jej innym. Ich nienawiść do bałwochwalstwa jest niesamowita. Wpadają w waśnie z poganami w tej kwestii… Dzieci atakują bożki, przewracają je, rzucają na ziemię, rozbijają na kawałki, plują na nie, depczą, kopią- krótko mówiąc okazują im wstręt w każdy możliwy sposób.”^[97]

Św. Benedykt, kiedy po raz pierwszy przybył na wzgórze Monte Cassino, zburzył pogański ołtarz i spalił las poświęcony Apollo:

Papież Pius XII, Fulgens Radiatur (#11), 21 marca 1947: „…on [Św. Benedykt] udał się na południe i przybył do fortu 'zwanego Cassino ulokowanym na zboczu wysokiej góry; stała tam stara świątynia, w której niemądra wiejska ludność, zgodnie ze zwyczajem starożytnych pogan, czciła Apolla. Wokół niej rosły również gaje(lasy), w których jeszcze do tamtego czasu obłędna rzesza niewiernych ofiarowywała swoje bałwochwalcze ofiary. Boży człowiek, kiedy przybył na to miejsce, roztrzaskał bożka, zburzył ołtarz, spalił „święty” las, a świątynię Apolla przemienił na kaplicę św. Marcina. Tam gdzie stał bluźnierczy ołtarz Apolla zbudował kaplicę św. Jana; a poprzez ciągłe głoszenie kazań nawrócił do wiary wiele ludzi w okolicy.'”^[98]

 

BENEDYKT XVI MÓWI NAM ŻE POGAŃSKIE I BAŁWOCHWALCZE RELIGIE SĄ WIELKIE I NIEWINNE

Benedykt XVI, Salt of the Earth, 1996, str. 23: „A więc możemy również zobaczyć, że w indyjskim religijnym kosmosie ( 'hinduizm' jest dość mylnym określeniem wielości religii) istnieją bardzo różne formy: wielkie i niewinne, te, które są naznaczone ideą miłości, ale także te całkowicie przerażające, zawierające makabryczne mordy rytualne.”^[99]

Mówi on, że bałwochwalcze religie są wielkie i niewinne. To jest herezja i apostazja.

1 Kor 10:20 - „Ale co poganie ofiarują, demonom ofiarują, a nie Bogu.”

Papież Leon XIII, Ad Extremas (#1), 24 czerwca 1893: „… błogosławiony Apostoł Tomasz, który słusznie nazywany został założycielem głoszenia Ewangelii hindusom. Następnie, mamy Franciszka Ksawerego … Dzięki jego niezwykłej wytrwałości, nawrócił on, do prawdziwej wiary, setki tysięcy hindusów, od ich mitów i nikczemnych przesądów braminów, do prawdziwej religii.”^[100]

 

BENEDYKT XVI MA GŁĘBOKI SZACUNEK DLA FAŁSZYWYCH RELIGII

Benedykt XVI, Homilia, 10 września 2006: „Nie zaprzestajemy okazywać szacunku innym religiom i kulturom, nie zaprzestajemy okazywać głębokiego szacunku ich religiom …”^[101]

Proszę zauważyć, że Benedykt XVI nie tylko szanuje członków fałszywych religii, ale okazuje on GŁĘBOKI SZACUNEK dla samych fałszywych religii! To jest apostazja. Oznacza to, że szanuje on odrzucenie Chrystusa, odrzucenie papiestwa, poparcie dla antykoncepcji i aborcji, itd. (które są częścią nauczania innych „religii”).

Papież Leon XIII, Custodi di Quella fede (#15), 8 grudnia 1892: „Wszyscy powinni unikać znajomości lub przyjaźni z każdym podejrzanym o przynależność do masonerii lub grup powiązanych. Poznajcie ich po ich owocach i unikajcie ich. Należy unikać każdej znajomości, nie tylko z tymi bezbożnymi libertynami, którzy jawnie promują charakter sekty, ale także z tymi, którzy ukrywają się pod maską tolerancji powszechnej, szacunku dla wszystkich religii …”^[102]

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE OBECNOŚĆ FAŁSZYWYCH RELIGII JEST ŹRÓDŁEM BOGACTWA DLA WSZYSTKICH

Benedykt XVI, Przemówienie, 28 listopada 2006: „… Jestem pewien, że wolność religijna jest podstawowym wyrazem ludzkiej wolności, że aktywna obecność religii w społeczeństwie jest źródłem postępu i ubogacenia dla wszystkich.”^[103]

Oznacza to, że różne fałszywe religie są źródłem postępu i ubogacenia dla wszystkich! To jest apostazja.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE TEOLOGIA MUSI UCZYĆ SIĘ Z DOŚWIADCZEŃ FAŁSZYWYCH RELIGII

Benedykt XVI, Specjalne przemówienie, 12 września 2006: „Dla filozofii oraz, dla teologi, aczkolwiek w inny sposób, słuchanie wspaniałych doświadczeń i spostrzeżeń religijnych tradycji ludzkości, a w szczególności tych z wiary chrześcijańskiej, jest źródłem wiedzy, i ignorowanie tego byłoby niedopuszczalnym ograniczeniem naszego słuchania i zamknięciem się na (odnalezione przez nich) odpowiedzi.”^[104]

Benedykt XVI mówi, że teologia katolicka powinna słuchać „wspaniałych doświadczeń” i „spostrzeżeń” fałszywych religii, a ignorowanie ich byłoby nieodpowiedzialne. Ludzie powinni zastanowić się o znaczeniu takiego oświadczenia. Wyraźnie to wskazuje, że nie uważa on te religie (w tym pogańskie i bałwochwalcze) za fałszywe i pochodzące od diabła. Jego stwierdzenie jest kolejnym wyrazem modernistycznej apostazji, że wszystkie religie są zasadniczo prawdziwe, ponieważ człowiek staje się wierzącym poprzez swoje religijne „doświadczenia”.

Papież św. Pius X, Pascendi (#14), 8 września 1907: „A zatem [według modernistów] uzyskanie tegoż doświadczenia prowadzi do właściwej a prawdziwej wiary. – Jakże jest to przeciwne wierze katolickiej, widzieliśmy w jednym z dekretów Soboru Watykańskiego. – że w taki sposób otwiera się drogę do ateizmu, jak poprzez inne błędy już obnażone, do których wrócimy później. Obecnie zauważyć należy, że owe doświadczenie w łączności z symbolizmem traktuje z góry każdą religię, nie wyłączając pogańskiej, jako prawdziwą. Czyż nie napotyka się w każdej religii tego rodzaju doświadczeń? wielu to potwierdza. Jakim prawem odmówią moderniści uznania doświadczeniu, które przypisuje sobie religia mahometańska? W myśl jakiej zasady przypiszą oni prawdziwość doświadczeń jedynie katolikom? Nie przeczą tego w rzeczy samej moderniści; przeciwnie, twierdzą, jedni skrycie, drudzy zupełnie otwarcie, że wszystkie religie są prawdziwe. Jasną jest rzeczą, że inaczej myśleć nie mogą.”^[105]

 

BENEDYKT XVI ZAPRZECZA ŻE POZA KOŚCIOŁEM NIE MA ZBAWIENIA

To co widzieliśmy do tej pory wielokrotnie dowiodło, że Benedykt XVI odrzuca zdefiniowany dogmat Poza Kościołem Katolickim Nie Ma Zbawienia. Benedykt XVI utrzymuje, że nie należy nawet nawracać heretyków i schizmatyków. Ale oto kilka przykładów herezji gdzie Benedykt XVI w szczególności zajmuje się tym dogmatem i zaprzecza mu.

 

BENEDYKT XVI ZAJMUJE SIĘ KWESTIĄ POZA KOŚCIOŁEM NIE MA ZBAWIENIA I KOMPLETNIE JĄ ODRZUCA

Benedykt XVI, Salt of the Earth, 1996, str. 24: „P. Ale czy nie możemy również przyjąć, że ktoś może być zbawiony przez wiarę inną niż katolicka? O. To jest zupełnie inna kwestia. Jest to z pewnością możliwe, aby ktoś otrzymał od zaleceń swojej religii to, co pomoże mu stać się czystą osobą, co również, jeśli chcemy użyć tego słowa, pomoże mu zadowolić Boga i osiągnąć zbawienie. To, co powiedziałem, nie jest wcale wykluczone; wręcz przeciwnie, niewątpliwie tak dzieje się na dużą skalę.”^[106]

Kościół naucza, że poza Kościołem nie ma zbawienia. Benedykt XVI uczy, że jest niewątpliwie zbawienie poza Kościołem na dużą skalę. Jest to wyraźne odrzucenie dogmatu Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE SĄ POGAŃSCY ŚWIĘCI

Benedykt XVI, Truth and Tolerance, 2004, str. 207: „W każdym wieku byli i nadal są 'pogańscy święci', ponieważ wszędzie i w każdym wieku - choć często z trudem i w sposób cząstkowy - mowa 'serca' może być wysłuchana, ponieważ Boża Tora może być usłyszana w nas …”^[107]

Jest to wyraźna herezja. Proszę pamiętać, że papież Eugeniusz IV nieomylnie zdefiniował, że wszyscy, którzy umierają jako „poganie” nie są zbawieni.

Papież Eugeniusz IV, Council of Florence, ex cathedra: „… nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale i żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego …”^[108]

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE OPRÓCZ CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WIARY ISTNIEJE WIELE INNYCH DRÓG KTÓRE PROWADZĄ DO NIEBA

 Antypapież Benedykt XVI

Benedykt XVI, Co-Workers of the Truth, 1990, str. 217: „Pytaniem, które naprawdę nas martwi, które naprawdę nas dręczy, jest, dlaczego jest to konieczne, w szczególności dla nas, aby praktykować wiarę chrześcijańską w całości; dlaczego, gdy istnieje tak wiele innych sposobów, które prowadzą do nieba i zbawienia, wymaga się od nas dźwigania dzień po dniu wszystkich ciężarów kościelnych dogmatów i kościelnej moralności. Po raz kolejny stajemy przed pytaniem: Jaka jest chrześcijańska rzeczywistość? Jaki jest specyfika chrześcijaństwa, która nie tylko tego nie usprawiedliwia, ale robi to obowiązkowo koniecznym dla nas? Kiedy poruszamy pytanie o fundament i sens naszej chrześcijańskiego życia, uciekamy się w pewne fałszywe tęsknoty za ewidentnie bardziej wygodnym życiem innych ludzi, którzy również idą do nieba. Jesteśmy zbyt podobni do robotników z przypowieści o winnicy (Mt 20:1-16), tych, którzy pracowali cały dzień. Nie mogli zrozumieć, dlaczego musieli pracować cały dzień, gdy zdali sobie sprawę, że mogli uzyskać jednego denara za dzień pracy w znacznie prostszy sposób. Ale jakże dziwną postawą jest uznawać obowiązki naszego chrześcijańskiego życia za niewdzięczne, tylko dlatego, że denar zbawienia można osiągnąć bez nich! Wydawałoby się, że my - podobnie jak ci robotnicy - chcemy być nie tylko opłaceni naszym własnym zbawieniem, ale w szczególności brakiem zbawienia innych. To jest bardzo ludzka reakcja, lecz zarazem głęboko niechrześcijańska.”^[109]

Benedykt XVI zadaje pytanie wielkiej wagi: Dlaczego jest to konieczne, aby praktykować wiarę chrześcijańską, skoro istnieją inne drogi do zbawienia? Benedykt XVI odpowiada na to pytanie, przyznając, że istnieje wiele innych dróg oprócz wiary chrześcijańskiej, które prowadzą do zbawienia. On nawet krytykuje ludzi, którzy zadają takie pytanie.

Odrzucił wprost objawioną prawdę wiary katolickiej: Jezus Chrystus jest jedyną drogą do zbawienia, a wiara katolicka jest konieczna do zbawienia.

Papież Leon XII, Ubi Primum (#14), 5 maja 1824: „… boską wiarą wyznajemy jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest i że nie ma innego imienia pod Niebem, danego ludziom, za wyjątkiem imienia Jezusa Chrystusa, w którym mamy zbawienie. Dlatego wyznajemy, że poza Kościołem nie ma zbawienia.”^[110]

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE WSZYSTKIE RELIGIE MOGĄ PROWADZIĆ DO BOGA

Benedykt XVI, Salt of the Earth, 1996, str. 29: „… we wszystkich religiach są ludzie o wewnętrznej czystości, którzy w jakiś sposób, poprzez swoje błędne przekonania, dotykają wielkiej tajemnicy i odnajdują właściwą drogę by być człowiekiem.”^[111]

To jest całkowicie heretyckie.

 

BENEDYKT XVI ZNIEWAŻA KATOLICKI DOGMAT

BENEDYKT XVI ZNIEWAŻA DEKRET SOBORU TRYDENCKIEGO O EUCHARYSTII

Benedykt XVI, Feast of Faith, 1981, str. 130: „Sobór Trydencki formując swoje uwagi na temat Bożego Ciała uraża nasze ekumeniczne uszy i niewątpliwie nie mało przyczyniło się do dyskredytacji tego święta w opinii naszych protestanckich braci. Ale jeśli oczyścimy jego formułę z zapalczywego szesnastowiecznego tonu, będziemy zaskoczeni czymś wielkim i pozytywnym.”^[112]

Benedykt XVI mówi, że nieomylna deklaracja Soboru Trydenckiego „uraża” ekumeniczne uszy, i że ową „formułę” należy oczyścić, co oznacza ocenzurować lub pozbawić budzących sprzeciw elementów! Jest to całkowicie heretyckie.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE TRYDENCKA DOKTRYNA NA TEMAT KAPŁAŃSTWA BYŁA SŁABA I KATASTROFALNA W SWOIM SKUTKU

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 247-248: „… [Mówiąc o protestanckich i katolickich poglądach na temat kapłaństwa] Sobór Trydencki nie próbował tu kompleksowego uleczenia problemu w całości. W tym tkwi słabość tekstu, którego promulgował, którego skutek był katastrofalny …”^[113]

 

BENEDYKT XVI CAŁKOWICIE BLUŹNI TRADYCJI KOŚCIOŁA

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 100: „… problem tradycji jaki istnieje w Kościele … Kościół jest tradycją … do której – przyznajmy – bardziej ludzka pseudo-tradycja odnalazła swą drogę; tak bardzo, że nawet, a nawet dokładnie, Kościół przyczynił się do ogólnego kryzysu tradycji, który dotyka ludzkość.”^[114]

Jest to odrzucenie jednego z dwóch źródeł Objawienia, Świętej Tradycji.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, ex cathedra: „… należy wierzyć w to wszystko, co zawiera się w spisanym słowie Bożym i w tradycji …”^[115]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 378: „Nie każdy ważny sobór w historii Kościoła był owocny; w ostatecznym rozrachunku, wiele z nich było po prostu stratą czasu.”^[116]

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE TERMIN „GRZECH PIERWORODNY” JEST FAŁSZYWY

Benedykt XVI, In the Beginning, 1986, str. 72: „… Teologia odnosząc się do tego stanu rzeczy, z pewnością wprowadza w błąd, gdyż w sposób nieprecyzyjny, używa terminu 'grzech pierworodny'.”^[117]

Sobór Trydencki ogłosił nieomylnie „Dekret o grzechu pierworodnym”, w którym użył określenia „grzech pierworodny” nie mniej niż cztery razy.^[118]

 

BENEDYKT XVI KRYTYKUJE APOSTOLSKI SYMBOL WIARY

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, str. 326: „… Być może będzie trzeba przyznać, że skłonność do tak fałszywego postępu, który widzi tylko ryzyko odpowiedzialności, a już nie wolność miłości, jest już obecna
w [Apostolskim] Credo …”^[119]

 

BENEDYKT XVI PRZYZNAJE, ŻE II SOBÓR WATYKAŃSKI ZMIENIŁ LUB ODRZUCIŁ KATOLICKI DOGMAT

BENEDYKT XVI OTWARCIE PRZYZNAJE ŻE II SOBÓR WATYKAŃSKI ZAPRZECZA NIEOMYLNEMU NAUCZANIU PAPIEŻA PIUSA IX O WOLNOŚCI RELIGIJNEJ I FAŁSZYWYCH RELIGIACH

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 381: „Jeśli wskazane jest przeprowadzenie diagnozy tekstu [dokumentu II Soboru Watykańskiego, Gaudium et Spes] jako całości, można powiedzieć, że (w połączeniu z tekstami o wolności religijnej i religiach świata) jest to rewizja Syllabusa Błędów Piusa IX, pewnego rodzaju anty-syllabus … W rezultacie, jednostronność stanowiska przyjętego przez Kościół za Piusa IX i Piusa X w odpowiedzi na sytuację stworzoną przez nowy etap historii rozpoczęty przez Rewolucję Francuską, została w znacznym stopniu skorygowana …”^[120]

Benedykt XVI nie mógł być bardziej formalnie heretycki. Przyznaje on, że nauczanie II Soboru Watykańskiego jest bezpośrednio sprzeczne z nauczaniem Magisterium, w Syllabusie Błędów potępionych, wydanym przez papieża Piusa IX. Wykazaliśmy, że dekret Watykanu II o wolności religijnej jest sprzeczny z dogmatami. Benedykt XVI właśnie to potwierdził. W swojej książce Benedykt XVI powtarza to raz za razem, nazywając nauczanie II Soboru Watykańskiego „anty-sylabusem”, mówiąc, że nie może być powrotu do Syllabusa Błędów.

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 385: „Zatem, przez pewien rodzaj wewnętrznej konieczności, optymizm anty-syllabusa ustąpił miejsca nowemu wyzwaniu, które było znacznie bardziej zdecydowane i dramatyczne niż poprzednie.”^[121]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 391: „Zatem, zadaniem nie jest stłumienie soboru, ale odkrycie prawdziwego soboru i pogłębienie jego prawdziwej intencji w świetle obecnego doświadczenia. Oznacza to, że nie może być powrotu do Syllabusa, który mógł być pierwszy etap konfrontacji z liberalizmem i nowo powstałym marksizmem, ale nie może być etapem ostatnim.”^[122]

To są nieprawdopodobne wyznania!

 

BENEDYKT XVI PRZYZNAJE ŻE II SOBÓR WATYKAŃSKI ZERWAŁ Z TRADYCYJNYM ZAKAZEM KREMACJI KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Benedykt XVI, God and the World, 2000, str. 436: „P. Czy dopuszczalna jest kremacja zwłok, czy też jest to rytuał czysto pogański? O. … Aż do II Soboru Watykańskiego, kremacja była przedmiotem sankcji (kary). Biorąc pod uwagę okoliczności współczesnego świata, Kościół z niej zrezygnował.”^[123]

Tradycyjne prawo Kościoła potępia kremację i zabrania kościelnego pochówku osobom, które tego sobie zażyczyły.

 

HEREZJE BENEDYKTA XVI PRZECIW KOŚCIOŁOWI

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE NAUCZANIE KOŚCIOŁA NIE WYKLUCZA TYCH KTÓRZY POSIADAJĄ PRZECIWNE POGLĄDY

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 229: „Oświadczenie Kongregacji … proponuje sprostać kryzysowi poprzez pozytywną prezentację, szczególnie tych punktów doktryny Kościoła, które są przedmiotem sporu oraz ustalić tożsamość katolicyzmu, nie wykluczając tych, którzy posiadają przeciwne poglądy …”^[124]

Jest to rażąco heretyckie.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1441: „Dlatego Kościół Rzymski potępia, odrzuca, karze anatemą i ogłasza za oddzielonych od Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, ktokolwiek utrzymuje coś innego czy przeciwnego.”^[125]

 

BENEDYKT XVI UCZY ŻE „KOŚCIÓŁ” ISTNIEJE POZA KOŚCIOŁEM

Benedykt XVI, Co-Workers of the Truth, 1990, str. 29: „… trzeba by, by sposób rozumienia Kościoła, nie wywoływał u nas wątpliwości co do faktycznej obecności Chrystusa i słuszności ich chrześcijaństwa u naszych braci odłączonych… Katolicka teologia musi określić to jaśniej niż kiedykolwiek przedtem, że poza Kościołem, tam gdzie jest rzeczywista obecność Słowa, 'Kościół' również jest obecny, w takiej czy innej formie …”^[126]

Benedykt XVI oświadcza, że Kościół istnieje poza Kościołem. To jest heretycki nonsens, który przeczy temu, że istnieje tylko jeden Kościół.

Nicejsko-Konstantynopolitańskie wyznanie wiary, 381, ex cathedra: „Wierzymy w … jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.”^[127]

 

BENEDYKT XVI CAŁKOWICIE ODRZUCA JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Jedność czy niepodzielność Kościoła katolickiego jest bardzo ważnym dogmatem. Jest ona jednym z czterech znamion Kościoła (jeden, święty, powszechny i apostolski). Kiedy heretycy tworzą sektę, nie zrywają oni jedności Kościoła katolickiego, gdyż jedność Kościoła nie może być zerwana. Oni po prostu opuszczają Kościół katolicki.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#4), 29 czerwca 1896: „Kościół, w odniesieniu do jedności, należy do kategorii rzeczy niepodzielnych z natury …”^[128]

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#5): „… Tej jedności nie można rozbić, ani tego jednego ciała podzielić poprzez oddzielenie składowych jego części.”^[129]

 

ALE BENEDYKT XVI CAŁKOWICIE ODRZUCA DOGMAT O JEDNOŚCI KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 121: „… ostatecznie poprzez te czynniki również staje się to jasne, że jedność Kościoła nie jest spowodowana ludzkim wysiłkiem, ale może być dokonana jedynie przez Ducha Świętego.”^[130]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 148: „Kanon Pisma Świętego wywodzi się od nich, lub przynajmniej od niepodzielnego Kościoła pierwszych wieków, którego byli oni przedstawicielami.”^[131]

Benedykt XVI naucza, że Kościół był zjednoczony w pierwszym tysiącleciu, ale po tym czasie został podzielony przez rewoltę schizmatycką i protestancką. Jest to całkowite odrzucenie jednego z czterech znamion Kościoła katolickiego; samo to dowodzi, że nie jest on katolikiem.

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 147: „Ojcowie, jak możemy teraz powiedzieć, byli teologicznymi nauczycielami niepodzielonego Kościoła …” Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 127: „Dla naszych celów, ten czwarty rodzaj symbolu nie musi być dalej dyskutowany, ponieważ nie stanowi on części historii symbolu niepodzielonego Kościoła.” Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 145-146: „Ojcowie są nauczycielami Kościoła jeszcze niepodzielnego.” Benedykt XVI, Co-Workers of the Truth, 1990, str. 29: „… Oznacza to, że nawet według wiary katolickiej, jedność Kościoła jest w procesie formacji; że zostanie ona całkowicie osiągnięta dopiero w eschatonie (na końcu świata)…”

Benedykt XVI mówi, że jedność Kościoła, jedno z czterech znamion prawdziwego Kościoła, nie istnieje i nie będzie istnieć aż do „eschatonu” (końca świata)!

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#7), 6 stycznia 1928: „… W tym miejscu wydaje się stosowne objaśnić i usunąć błędny pogląd … Bowiem są oni zdania, że jedność wiary i kierownictwa, co jest znamieniem jednego i prawdziwego Kościoła Chrystusa, nigdy poprzednio nie istniała i dzisiaj nie istnieje.”^[132]

 

INNE HEREZJE BENEDYKTA XVI

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE JUDASZ MOŻE NIE BYĆ W PIEKLE

Benedykt XVI, 18 października 2006: „To rodzi dwa pytania, jeśli chodzi o wyjaśnienie, co się stało [z Judaszem]. Pierwsze polega na zadaniu sobie pytania, jak to jest możliwe, że Jezus wybrał tego człowieka i mu zaufał. Chociaż Judasz jest zarządcą (por. J 12:6b, 13:29a), w rzeczywistości jest on również nazywany 'złodziejem' (Jan 12:6a). Tajemnica wyboru jest jeszcze większa, kiedy Jezus wydaje na niego bardzo surowy wyrok: 'biada onemu człowiekowi, przez którego Syn człowieczy będzie wydany!' (Mt 26;24). Ta tajemnica jest jeszcze głębsza, jeśli ktoś zastanowi się o jego wiecznym losie, wiedząc, że Judasz 'gorzko żałując odniósł trzydzieści srebrników kapłanom i starszym, Mówiąc: Zgrzeszyłem, wydałem krew sprawiedliwą' (Mt 27:3-4). Chociaż później odszedł, aby się powiesić (por. Mt 27:5), to nie do nas należy osądzanie jego czynu, stawiając siebie w miejsce Boga, który jest nieskończenie miłosierny i sprawiedliwy.”^[133]

Te słowa Benedykta XVI wskazują, że utrzymuje on, że Judasz może nie być w piekle. Jest to zaprzeczenie Ewangelii. Jeśli Judasz nie jest w piekle (jak wskazuje Benedykt XVI), to słowa naszego Pana w Ewangelii Mateusza 26:24 (cytowane poniżej) byłyby fałszywe.

Ewangelia Mateusza 26:24 - „… ale biada człowiekowi, przez którego Syn człowieczy będzie wydany! Lepiej by dla niego było, aby się nigdy nie narodził.”

Jeśli Judasz nie poszedł do piekła, to poszedłby do czyśćca lub do nieba. W takim przypadku, nasz Pan nie mógłby powiedzieć, że lepiej dla Judasza byłoby się nie narodzić. To bardzo jasne i bardzo proste; ale te jasne prawdy wiary są odrzucone przez niekatolicką sektę posoborową.

Należy zauważyć, że w tym przemówieniu Benedykt XVI cytuje pierwszą część Ewangelii Mateusza 26:24 („biada człowiekowi, przez którego Syn człowieczy będzie wydany!”), ale nie ostatnią część („dobrze mu było, aby się był nie narodził on człowiek”). Można zauważyć jego pominięcie tej krytycznej części fragmentu w powyższym cytacie. To uderzający przykład heretyka pomijającego tę część Ewangelii, której nie uznaje i której ma zamiar zaprzeczyć!

Obalaniem tezy jakoby „nie nam osądzać czy Judasz jest potępiony” jest fakt, że nasz Pan również mówi, że Judasz „zginął” i nazywa go „synem zatracenia”, co oznacza „syn wiecznego potępienia”. Judasz zakończył również swoje życie z grzechem śmiertelnym samobójstwa.

Ewangelia Jana 17:12 - „Których mi dałeś, strzegłem, żaden z nich nie zginął, poza synem zatracenia, aby się Pismo wypełniło.”

Kościół katolicki zawsze utrzymywał, że Judasz poszedł do piekła, opierając się na jasnych słowach naszego Pana.

Św. Alfons Liguori, Przygotowanie do śmierci, str. 127: „Nieszczęśliwy Judasz! Ponad siedemnaście wieków minęło odkąd jest w piekle, a jego męka dopiero się zaczyna.”^[134]

Ale podobnie jak inne zdefiniowane dogmaty o zbawieniu, nawet najbardziej zrozumiałe słowa i przesłania Ewangelii są odrzucane przez niekatolicką, jawnie heretycką sektę II Soboru Watykańskiego i jej antypapieży.

Papież św. Pius X, Pascendi (#3), 8 września 1907: „A nadto [moderniści] przykładają siekierę nie do gałęzi i latorośli, ale do korzenia, do wiary i do najgłębszych jej struktur. Splugawszy zaś ten korzeń nieśmiertelności, rozprowadzają truciznę po całym drzewie. Nie ma prawdy katolickiej, której by nie dotknęli, której by skazić nie usiłowali.”^[135]

 

BENEDYKT XVI SZANUJE DROGĘ HANS'A KUNG'A ODRZUCENIA JEZUSA CHRYSTUSA!

Dla tych, którzy nie wiedzą, Hans Kung odrzuca między innymi papieską nieomylność oraz Boskość naszego Pana Jezusa Chrystusa.

 

 Hans Kung

Hans'a Kung'a można właściwie określić jako arianina, ponieważ zaprzecza on to, że nasz Pan jest tej samej substancji co Ojciec.

Benedykt XVI, Salt of the Earth, 1996, str. 95-96: „P. A co w sprawie drogi Hansa Kunga? W sensie, ma on teraz nadzieję na rehabilitację. O. … on [Hans Kung] nie wycofał niczego z kwestionowania papieskiego urzędu; co więcej, nawet bardziej zradykalizował swoje stanowiska. W Chrystologii i teologii trynitarnej zdystansował się jeszcze bardziej od wiary Kościoła. Szanuję jego drogę, którą podjął zgodnie ze swoim sumieniem, lecz co do aprobaty Kościoła, powinien sam raczej przyznać, że w istotnych kwestiach doszedł do odmiennych i całkowicie osobistych decyzji.”^[136]

Benedykt XVI nie mówi zaledwie, że szanuje Hansa Kunga, co byłoby wystarczająco złe; mówi on, że szanuje jego drogę - czyli odrzucenie Jezusa Chrystusa! To jest całkowita apostazja.

 

BENEDYKT XVI MÓWI ŻE WAŻNE JEST ABY KAŻDA OSOBA MOGŁA NALEŻEĆ DO DOWOLNIE WYBRANEJ RELIGII

Benedykt XVI, Przemówienie, 18 maja 2006: „Pokój zakorzeniony jest w poszanowaniu wolności religijnej, która jest fundamentalnym i pierwotnym aspektem wolności sumienia jednostek oraz narodów. Ważne jest, aby na całym świecie każda osoba mogła należeć do wybranej przez siebie religii i praktykować ją swobodnie bez lęku, ponieważ nikt nie może oprzeć swojego życia tylko na poszukiwaniu bytu materialnego.”^[137]

Według Benedykta XVI ważne jest, aby każda osoba mogła należeć do wybranej przez siebie religii. To jest religijny indyferentyzm. Benedykt XVI wyjaśnia, dlaczego tak mówi: „ponieważ nikt nie może oprzeć swojego życia tylko na poszukiwaniu bytu materialnego”. Innymi słowy, życie jest czymś więcej niż byt materialny; istnieje duchowa rzeczywistość, więc ważne jest, aby przyjąć religię - dowolnie wybraną! Cóż za apostata.

 

BENEDYKT XVI WYPOWIADA WIĘCEJ HEREZJI O WOLNOŚCI RELIGIJNEJ, BEZPOŚREDNIO ZAPRZECZAJĄC DOGMATYCZNEMU NAUCZANIU PAPIEŻA PIUSA IX

Benedykt XVI, Przemówienie do ambasadora Hiszpanii, 20 maja 2006: „Kościół domaga się również niezbywalnego prawa dla ludzi do wyznawania własnej religijnej wiary, bez przeszkód, zarówno publicznie jak i prywatnie, jak również prawa dla rodziców do tego, by ich dzieci otrzymywały wykształcenie zgodne z ich wartościami i przekonaniami, bez otwartej lub ukrytej dyskryminacji.”^[138]

Jest to dokładnie przeciwieństwo nieomylnego nauczania. Kościół potępia dokładnie to, czego zdaniem Ratzingera Kościół się domaga! Proszę zobaczyć, jak wyraźnie sprzeczne są tezy Benedykta XVI ze słowami papieża Piusa IX. Proszę zwrócić uwagę zwłaszcza na podkreśloną część i porównać ją ze słowami antypapieża:

Papież Pius IX, Quanta Cura (#3-6), 8 grudnia 1864, ex cathedra: „Na podstawie tego całkowicie fałszywego pojęcia o władzy w społeczeństwie nie cofają się przed popieraniem owego błędnego poglądu, ze wszech miar zgubnego dla Kościoła katolickiego i narażającego dusze ludzkie na utratę zbawienia, a przez świętej pamięci Grzegorza XVI, Naszego Poprzednika, nazwanego obłędną ideą. A MIANOWICIE, ŻE WOLNOŚĆ SUMIENIA I KULTU JEST PRAWEM KAŻDEGO CZŁOWIEKA, KTÓRE POWINNO BYĆ OGŁOSZONE I SFORMUŁOWANE W USTAWIE W KAŻDYM WŁAŚCIWIE UKONSTYTUOWANYM SPOŁECZEŃSTWIE. A nadto że obywatele mają prawo do wolności w każdej dziedzinie życia, które nie może być ograniczane przez jakąkolwiek władzę, czy to świecką czy to kościelną. DZIĘKI TEMU „PRAWU” MOGĄ ONI SWOJE POGLĄDY JAWNIE I PUBLICZNIE GŁOSIĆ, ZARÓWNO POPRZEZ USTNE WYPOWIEDZI JAK TEŻ ZA POŚREDNICTWEM PUBLIKACJI, CZY W JAKIKOLWIEK INNY SPOSÓB. Tak zaś nierozważnie twierdząc, nie zważają zupełnie na to i nie biorą wcale pod uwagę tego, że głoszą 'wolność zatracenia' … A PRZETO WSZYSTKIE I KAŻDĄ Z OSOBNA PRZEWROTNĄ OPINIĘ I TEZĘ ODDZIELNIE WYMIENIAJĄC W TYM PIŚMIE, NASZĄ POWAGĄ APOSTOLSKĄ ODRZUCAMY, PIĘTNUJEMY I POTĘPIAMY, A CHCEMY ORAZ NAKAZUJEMY, BY ONE PRZEZ WSZYSTKICH KATOLICKICH SYNÓW UZNANE BYŁY ZA ODRZUCONE, NAPIĘTNOWANE I POTĘPIONE.”^[139]

Benedykt XVI i Katolickie nauczanie ex cathedra

Benedykt XVI	Katolickie nauczanie ex cathedra
Kościół domaga się również niezbywalnego prawa dla ludzi do wyznawania własnej religijnej wiary, bez przeszkód, zarówno publicznie jak i prywatnie	obywatele mają prawo … Dzięki temu „prawu” mogą oni swoje poglądy jawnie i publicznie głosić … naszą powagą apostolską je [takie nikczemne opinie] odrzucamy, piętnujemy i potępiamy

 

BENEDYKT XVI ODRZUCA DOGMAT O ZMARTWYCHWSTANIU CIAŁA

Zmartwychwstanie Ciała jest bardzo ważnym dogmatem. Poza tym, że jest częścią Apostolskiego Symbolu Wiary, dogmat ten został zdefiniowany więcej razy niż w ogóle jakikolwiek inny.

Papież Grzegorz X, Drugi Sobór Lyoński, 1274, ex cathedra: „Ten sam Święty Kościół rzymski mocno wierzy i stanowczo ogłasza, że w dniu sądu wszyscy ludzie zostaną zgromadzeni w swych ciałach przed trybunałem Chrystusa, aby zdać rachunek z własnych czynów.”^[140]

Papież Innocenty III, 1215, ex cathedra: „… wszyscy powstaną ze swoimi ciałami, które teraz mają …”^[141]

Papież Benedykt XII, 1336, ex cathedra: „… wszyscy ludzie wraz ze swymi ciałami przygotują się do zdania rachunku z własnych czynów …”^[142]

Benedykt XVI otwarcie odrzuca ten dogmat ponownie dowodząc, że jest jawnym heretykiem.

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, str. 349: „Teraz staje się to jasne, że prawdziwa istota wiary w zmartwychwstanie nie polega w ogóle na poglądzie powrotu do naszych ciał, do czego zredukowaliśmy to w naszym myśleniu; tak właśnie jest, mimo że takie jest obrazowe przedstawienie używane w całej Biblii.”^[143]

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, str. 353: „Poprzednie rozważania mogą w pewnym stopniu wyjaśnić o co chodzi z biblijnymi orzeczeniami o zmartwychwstaniu: ich istotną treścią nie jest koncepcja przywrócenia ciał duszom po długim okresie …”^[144]

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, str. 357-358: „Reasumując, Paweł naucza, nie o zmartwychwstaniu ciał fizycznych, ale zmartwychwstania osób …”^[145]

Widzimy, że Benedykt XVI zaprzecza temu dogmatowi w swojej książce Introduction to Christianity (jak zacytowano powyżej), ucząc, że św. Paweł nie naucza o zmartwychwstaniu ciał fizycznych i że zmartwychwstanie nie polega na przywróceniu ciał. To zdumiewająca herezja.

 

BENEDYKT XVI ROBIĄCY SATANISTYCZNY ZNAK EL DIABLO

Poniżej możemy zobaczyć Benedykta XVI robiącego znak El Diablo (diabeł). Ten satanistyczny gest jest popularny wśród satanistów i grup rockowych. Wielu robi ten gest nieświadomie, ponieważ zostali zniewoleni przez złego ducha. Niektórzy wskazują, że znak diabła jest podobny do gestu ręki „kocham cię” w języku migowym. To prawda, ale to prawdopodobnie dlatego, że wynalazczyni systemu języka dla głuchoniemych, Helen Keller, sama była okultystką i teozofem. Napisała książkę pod tytułem My Religion (wolne tłum. Moja Religia), w której wyjaśniła swoje okultystyczne wierzenia^[146]. Niektórzy uważają, że zaprojektowała ona znak „kocham cię”, aby odpowiadał znakowi diabła, tak aby ktoś, robiąc go, mówił w ten sposób, że kocha szatana.

 

  Benedykt XVI czyniąc znak Diabła

Kolejne zdjęcie Benedykta XVI czyniącego znak diabła

Tak czy inaczej, uważamy, że powyżej Benedykt XVI robi znak diabła – właściwie to podwójny znak diabła - i że doskonale wie, co robi. Mówimy to, ponieważ po przeczytaniu wielu jego książek możemy stwierdzić, że jest on jednym z najinteligentniejszych ludzi na świecie, posiada do tego encyklopedyczną wiedzę o kwestiach katolickich. Tak więc, kiedy wielokrotnie w swoich książkach mówi, że wolno nie postrzegać Jezusa jako Mesjasza (jak to udokumentowaliśmy), Benedykt XVI (jako niezwykle kompetentny człowiek) wie bardzo dobrze, że głosi nową antychrześcijańską Ewangelię z wnętrza fizycznych struktur Kościoła katolickiego, cały czas przedstawiając się jako papież, który rzekomo jest oddany Ewangelii. W ten sposób jest on w pełni świadomy diabelskiego oszustwa, którego dokonuje. Tylko osoba, która świadomie wielbi szatana lub jest silnie kontrolowana albo opętana przez szatana, może robić coś takiego.

 

WNIOSKI NA TEMAT BENEDYKTA XVI

Benedykt XVI jest jawnym heretykiem. Udowodniliśmy to bez żadnych wątpliwości. Naucza on, że nasz Pan może nie być Mesjaszem; że Stare Przymierze jest ważne; że żydzi i pozostali mogą zostać zbawieni bez wiary w Chrystusa; że schizmatycy i protestanci nie potrzebują nawrócenia; że niekatolicy nie są zobowiązani do przyjęcia I Soboru Watykańskiego; że powinny powstać protestanckie klasztory; że protestantyzm nie jest herezją; że Msza jest ważna bez słów konsekracji; że chrzest niemowląt nie ma sensu; że Pismo Święte jest pełne mitów; że fałszywa religia islamu jest szlachetna; że pogańskie religie są wielkie; że zbawienie może nastąpić poza Kościołem; że katolickie dogmaty muszą zostać oczyszczone; że I Sobór Watykański odrzucił katolickie nauczanie o wolności religijnej; że jedność Kościoła nie istnieje; że Zmartwychwstanie Ciała nie będzie miało miejsca.

Ponieważ jest on heretykiem, nie mógł być ważnie wybranym papieżem. Jak już cytowano, papież Paweł IV uroczyście nauczał w swej bulli z 15 lutego 1559 roku, Cum ex Apostolatus officio, że nie jest możliwe, aby heretyk był ważnie wybranym papieżem.

Dlatego, zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, Benedykt XVI nie jest papieżem, ale niekatolickim antypapieżem, którego katolicy muszą całkowicie odrzucić. Przewodniczy on nowej religii II Soboru Watykańskiego, fałszywemu katolicyzmowi, który porzucił tradycje i dogmaty Kościoła.

Jedną z głównych cech Benedykta XVI jest to, że jest on zwodzicielem. Chociaż naucza niezaprzeczalnych, zdumiewających i jawnych herezji, jednym ze sposobów dzięki któremu przekonał tak wielu, że jest konserwatywny, jest to, że wśród tych zdumiewających herezji w jego pismach jest wiele konserwatywnych fragmentów. Ale to nic nowego. Papież Pius VI wskazał, że heretycy, inspirowani przez diabła, zawsze stosowali taką taktykę, aby wdrążać herezje i zwieść prostych.

Papież Pius VI, Bulla „Auctorem fidei”, 28 sierpnia 1794: „[Wcześni doktorzy] znali zdolność innowatorów w sztuce zwiedzenia. Aby nie zgorszyć uszu katolików, starali się oni ukryć subtelności swoich pokrętnych posunięć posługując się pozornie nieszkodliwymi słowami, które, w najdelikatniejszy możliwy sposób, pozwoliłyby zasiać błąd w duszach. Kiedy prawda ulegała kompromisowi, mogli oni, za pomocą drobnych zmian lub uzupełnień we frazeologii, zniekształcić wyznanie wiary, która jest konieczna dla naszego zbawienia, i poprzez subtelne błędy poprowadzić wiernych do wiecznego potępienia.”

Papież Pius VI wskazuje, że kamuflowanie herezji w wypowiedziach, które są niejednoznaczne lub pozornie konserwatywne, lub sprzeczne, było taktyką heretyka Nestoriusza, i że katolicy nie mogą pozwolić sobie na to, aby heretykom to darować, albo dać się omamić w taki sposób. Mimo wszystko, katolicy muszą uznawać takich za heretyków jeśli w ich wypowiedziach zawarte są herezje:

Papież Pius VI, „Auctorem fidei”: „ Nie można usprawiedliwić tego, jak się to zazwyczaj robi, pod fałszywym pretekstem, że pozornie szokujące twierdzenia w jednym miejscu, są rozwijane ortodoksyjnie w innym, a nawet korygowane; jak gdyby dozwolone było raz za razem afirmować i negować - taka była zawsze oszukańcza i śmiała metoda stosowana przez innowatorów w celu wprowadzenia błędu. Pozwala ona zarówno na promowanie herezji jak i usprawiedliwianie jej… Jest to najbardziej naganna technika zasiewania doktrynalnych błędów, którą dawno temu potępił nasz poprzednik św. Celestyn, znalezioną w pismach Nestoriusza, biskupa Konstantynopola i którą ujawnił, aby ją potępić z największą możliwą surowością. Po dokładnym zbadaniu tych tekstów, oszust został zdemaskowany i zdyskredytowany, ponieważ wyrażał się w obfitości słów, mieszając prawdziwe rzeczy z dwuznacznymi, całkiem niejasnymi; czasami mieszając jedno z drugim w taki sposób, że był on w stanie wyznać te rzeczy, które zostały odrzucone, jednocześnie posiadając podstawę do odrzucenia dokładnie tych samych zdań, które wyznał.”

Heretycy zawsze uciekali się do niejednoznaczność i oszustwa wprowadzając herezje, robiąc co możliwe, by ich natura nie wyszła na światło dzienne. W istocie, im bardziej zwodniczy jest heretyk tym jest skuteczniejszy w służbie dla diabła. Heretyk Ariusz rozprzestrzenił swoją herezję (odrzucenie Boskości Chrystusa), ponieważ wywarł na ludziach wrażenie swoją pozorną ascezą i pobożnością.

Papież Pius XI, Rite expiatis (#6), 30 kwietnia 1926: „… herezje stopniowo powstawały i rosły w winnicy Pana, propagowane albo to przez otwartych heretyków czy też przebiegłych oszustów, którzy, ponieważ dawali wyraz pewnej surowości życia oraz dawali fałszywy pozór cnoty i pobożności, z łatwością wprowadzili dusze słabe i proste w błąd.”^[147]

Papież Pius VI udziela katolikom instrukcji, jak radzić sobie z takim oszustwem lub niejednoznacznością w pismach heretyków:

Papież Pius VI, „Auctorem fidei”: „Aby ujawnić takie pułapki, co staje się konieczne w każdym stuleciu, nie jest wymagana żadna inna metoda niż następująca: ILEKROĆ KONIECZNE STAJE SIĘ UJAWNIENIE STWIERDZEŃ, KTÓRE UKRYWAJĄ PODEJRZANY BŁĄD LUB NIEBEZPIECZEŃSTWO POD ZASŁONĄ NIEJEDNOZNACZNOŚCI, NALEŻY POTĘPIĆ PRZEWROTNE ZNACZENIE, POD KTÓRYM BŁĄD, PRZECIWNY KATOLICKIEJ PRAWDZIE, JEST ZAKAMUFLOWANY.”

 

Papież Pius VI uczy nas, że jeśli ktoś ukrywa herezję w niejednoznaczności, katolik musi wziąć to w znaczeniu heretyckim i potępić te heretyckie znaczenie, które jest ukryte w niejednoznaczności. Jest to logiczne: jeśli ktoś mówi, że jest przeciwny aborcji, ale wielokrotnie głosuje za aborcją, ten jest zwolennikiem aborcji i heretykiem. Fakt, że czasami on twierdzi, że wyznaje nauczanie Kościoła przeciwko aborcji, nie ma żadnego znaczenia.

Podobnie fakt, że Benedykt XVI mówi pewne konserwatywne, niejednoznaczne lub sprzeczne rzeczy, nie zmienia faktu, że uczy on zdumiewających herezji i nie jest katolikiem.

 

WYCOFANIE WYPOWIEDZI BENEDYKTA XVI NA TEMAT ISLAMU UJAWNIA JEGO PRAWDZIWĄ NATURĘ JAKO ZWODZICIELA

Niemal wszyscy, którzy czytają tę książkę, prawdopodobnie słyszeli o kontrowersyjnych wypowiedziach Benedykta XVI na temat Mahometa w przemówieniu w Bawarii, dnia 12 września 2006 roku. W tym słynnym przemówieniu Benedykt XVI zacytował średniowiecznego cesarza, który potępił politykę Mahometa (a zatem islam) jako złą i nieludzką.

Benedykt XVI, Przemówienie w Bawarii, 12 sierpnia 2006: „W siódmej rozmowie … cesarz porusza temat świętej wojny … mówiąc: 'Pokaż mi, co Mahomet przyniósł nowego, znajdziesz rzeczy tylko złe i nieludzkie, takie jak jego rozkaz by rozprzestrzeniać wiarę mieczem, którą głosił.'. Cesarz, po wyrażeniu się z taką siłą, wyjaśnia szczegółowo powody, dla których szerzenie wiary poprzez przemoc jest czymś sprzecznym z rozumem. Przemoc jest niezgodna z naturą Boga i naturą duszy. 'Bóg, nie jest usatysfakcjonowany krwią, a działanie nieracjonalne jest sprzeczne z naturą Boga.'.”^[148]

W tym kontekście możemy wyraźnie zobaczyć, że Benedykt XVI nie tylko przytacza wypowiedź cesarza przeciw polityce Mahometa, ale popiera oświadczenie cesarza.

Dlaczego więc Benedykt XVI miałby wypowiedzieć się przeciwko islamowi? Czy dlatego, że wierzy, że islam jest zły? Oczywiście że nie. Benedykt XVI powiedział, że islam reprezentuje „wielkość” (Truth and Tolerance, str. 204). Benedykt XVI w pełni popiera nauczanie II Soboru Watykańskiego w kwestii islamskiej, jak już widzieliśmy. Uważa, że Jan Paweł II - który kochał fałszywą religię islamu i dokonał niezliczoną ilość aktów apostazji- był wielkim papieżem godnym kanonizacji. Powód, dla którego Benedykt XVI złożył to jedno oświadczenie jest prosty. Gdyż jego misją jest, jak wskazaliśmy, okazjonalne wygłaszanie pewnych konserwatywnych oświadczeń i wykonywania konserwatywnych rzeczy w celu zwiedzenia ludzi tradycyjnych poglądach, przyciągnąć ich w szpony fałszywego Kościoła - cały czas promując apostazję II Soboru Watykańskiego. I to jedno konserwatywne oświadczenie miało swój zamierzony efekt, dopóki Bóg nie dopuścił by się to obróciło przeciwko niemu samemu.

Zaraz po przemówieniu Benedykta XVI z dnia 12 września, skontaktowali się z nami ludzie, którzy w przeszłości zmagali się z wątpliwościami dotyczącymi tego, czy antypapieże są prawdziwymi papieżami, czy nie. Jedna z osób napisała do nas i nawiązała do przemówienia Benedykta XVI o islamie; jej wiara wobec antykościoła wyraźnie słabła. Jest to naprawdę przykre, a nawet oburzające, że jedno konserwatywne stwierdzenie lub działanie, tu czy tam, ze strony antypapieża - mimo że antypapież odrzuca Chrystusa, modli się w synagodze, twierdzi, że nie powinniśmy nawracać protestantów, itp. itd. - to wszystko czego taka słuszna wątpliwość potrzebowała, aby zostać unicestwiona.

Ale tak jest z wieloma. Nie mają prawdziwej wiary w Chrystusa, nie nienawidzą zła, a ich wiara jest delikatna niczym trzcina. Wielu z nich może zostać zmiecionymi przez jedno konserwatywne stwierdzenie, tu czy tam, dokonane nawet przez dobrze udokumentowanego publicznego heretyka i odstępcy, który nawet nie wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, jak udowodniliśmy. Robiąc tego rodzaju rzeczy, Benedykt XVI udowadnia, że jest całkowicie w mocy diabła.

 

PRAWDA WYCHODZI: BENEDYKT XVI PRZEPRASZA ZA SWOJE PRZEMÓWIENIE NA TEMAT ISLAMU I MÓWI ŻE OŚWIADCZENIE PRZECIWKO NAUCE MAHOMETA W „ŻADEN SPOSÓB NIE WYRAŻA” JEGO OSOBISTEJ OPINII!

Benedykt XVI, Przeprosiny za przemówienie z dnia 12 września 2006 roku: „W tym momencie, chciałbym również dodać, że jest mi bardzo przykro z powodu reakcji w niektórych krajach na kilka fragmentów mojego przemówienia na uniwersytecie w Ratyzbonie, które uznano za obraźliwe dla wrażliwości muzułmanów. W rzeczywistości był to cytat ze średniowiecznego tekstu, które w żaden sposób nie wyraża mojej osobistej opinii.”^[149]

Jest to bardzo, bardzo interesujące na wielu poziomach.

Po pierwsze, jest to ABSOLUTNY DOWÓD, ŻE BENEDYKT XVI JEST KŁAMCĄ I ZWODZICIELEM. Dowodzi to, że jest kłamcą, ponieważ już widzieliśmy, że Benedykt XVI wyraźnie poparł cytat cesarza na przemówieniu z dnia 12 września. Jest to niezaprzeczalne. Ale teraz mówi, że oświadczenie cesarza w żaden sposób nie wyraża jego osobistej opinii, co jest całkowicie sprzeczne z przemówieniem z dnia 12 września. Tak więc, niezależnie od tego, w jaki sposób na to spojrzeć, Benedykt XVI jest przyłapany na wielkim kłamstwie.

Po drugie, oprócz UDOWODNIENIA, że Benedykt XVI jest publicznym kłamcą i zwodzicielem, jego oświadczenie, że cytat cesarza w żaden sposób nie wyraża jego osobistej opinii, dowodzi, że jest on apostatą. Gdyż, w obliczu reakcji na jego wystąpienie, miał on wszelką okazję, aby stanąć za swoim rzekomym stanowiskiem (potwierdzić go i obronić), że islam jest zły. Podczas tej kontrowersji dano mu świetną okazję, aby przekonać ludzi, że stanowisko jego wypowiedzi zostało potwierdzone przez złowieszczą reakcję muzułmanów i ich pragnienie zabicia go; ale nie … zamiast tego odrzucił on oświadczenie przeciwko islamowi. Kontynuował dnia 30 listopada 2006 roku, będąc zainicjowanym w islamie poprzez modlitwę w stronę Mekki z mufti w meczecie.

Zatem to, co pierwotnie z pewnością było zamierzone jako czysty plan przez diabła, aby poprzez swojego antypapieża Benedykta XVI dokonać konserwatywnego oświadczenia, które zwiodłoby pewnych „tradycjonalistów”, zostało udaremnione gdy Bóg dopuścił, aby plan odniósł odwrotny skutek, po tym jak muzułmańska reakcja stała się tak mocna, że Benedykt XVI musiał przeprosić i ujawnić swoje prawdziwe opinie - niszcząc w ten sposób swoją wiarygodność u każdego kto ma oczy, aby zobaczyć, jakim kłamcą jest.

Więc nie dajcie się zwieść, gdy jawny heretyk i kłamca, antypapież Benedykt XVI, mówi lub robi coś innego, co jest konserwatywne z zamiarem zwodzenia tradycjonalistów. Nie dajcie się zwieść, jeśli Benedykt XVI nadaje powszechnemu indultowi mówienia Mszy łacińskiej w czasie, gdy większość kapłanów jest nieważnie wyświęconych, i będą musieli akceptować apostazję II Soboru Watykańskiego, aby z tej możliwości skorzystać. Diabeł zgodzi się na to wszystko pod warunkiem zaakceptowania nowej religii lub zaakceptowania Benedykta XVI i jego odstępczych biskupów jako katolików, podczas gdy ci nauczają, że Jezus Chrystus i wiara katolicka nie są niezbędne. Nie dajcie się zwieść, gdy używa różnych metod zbliżających go do grup o tradycyjnych poglądach, aby utrzymać je w posłuszeństwie lub sprowadzić je z powrotem do sekty II Soboru Watykańskiego. Nie zmieni to faktu, że jest on jawnym heretykiem, który przewodzi niekatolickiej sekcie.

Wszystko to jest częścią zwiedzenia (oszustwa) w dniach ostatecznych przewidzianego w proroctwie katolickim:

Matka Boża z La Salette, Francja, 19 września 1846: „Rzym straci wiarę i stanie się siedzibą Antychrysta … Kościół będzie zaćmiony …”

To proroctwo z La Salette zbiega się z proroctwami w Piśmie Świętym (Apokalipsa 17 i 18), że miasto siedmiu wzgórz (Rzym) stanie się nierządnicą (fałszywym kościołem), jak to zobaczymy później. Wielką nierządnicą przepowiedzianą w Biblii nie jest Kościół katolicki; to fałszywy kościół uznawany błędnie za katolicki (sekta posoborowa), apostata (odstępca), fałszywa oblubienica, która powstaje w dniach ostatecznych, aby zwieść katolików i zaćmić prawdziwy Kościół, który został zredukowany do nielicznej garstki.

Pokazaliśmy, że przesłanie Matki Bożej w La Salette spełniło się na naszych oczach: Benedykt XVI i sekta posoborowa, nauczają, że żydzi nie muszą wierzyć w Jezusa Chrystusa. Zostało to opublikowane w książkach Benedykta XVI i Watykanie; co dowodzi, że Rzym stał się siedzibą antychrysta. Linia antypapieży rządzących z Rzymu uczyniła wieczne miasto siedzibę antychrysta.

Nasz Pan wskazuje także, że w dniach ostatecznych będzie miała miejsce „obrzydliwość spustoszenia” „w miejscu świętym” (Mt 24:15). Mówi nam, że oszustwo będzie tak przemożne, że gdyby to było możliwe, nawet wybrani byliby zwiedzeni (Mt 24:24). Pyta On nawet, czy na ziemi pozostanie jakakolwiek wiara:

Ewangelia Łukasza 18:8 - „Kiedy Syn człowieczy powróci, znajdzie wiarę na ziemi?”

To zwiedzenie będzie miało miejsce w samym sercu fizycznych struktur Kościoła - w „kościele Bożym” (2 Tes 2:4) i „miejscu świętym” (Mt 24:15) - i powstanie, ponieważ ludzie nie mają w sobie miłości do prawdy. Bóg dopuszcza to jako ostateczną karę za grzechy świata. Obecnie żyjemy w tej apostazji i tym zwiedzeniu. Ludzie muszą całkowicie odrzucić antypapieża Benedykta XVI, pozostałych antypapieży II Soboru Watykańskiego oraz religię posoborową.

Benedykt XVI jest jednym z najbardziej nikczemnych ludzi w historii ludzkości, ponieważ twierdzi on, że rządzi Kościołem Chrystusa, ucząc, że wolno zaprzeć się Jezusa Chrystusa. Twierdzi, że jest papieżem, ucząc, że można odrzucać papiestwo. Uznawany za przywódcę wiary chrześcijańskiej, uczy, że Pan nasz Jezus Chrystus nawet nie musi być uważany za Mesjasza.

Przypisy:

1. Reuters.com, Fri, Dec. 1, 2006. ↑

2. 30 Days Magazine, July, 1990. ↑

3. Decrees of the Ecumenical Councils, Sheed & Ward and Georgetown University Press, 1990, Vol. 1, pp. 550-553; Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, B. Herder Book. Co., Thirtieth Edition, 1957, no. 39-40. ↑

4. Denzinger 712. ↑

5. http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/pcb_documents/rc_con_cfaith_doc_20020212_popolo-ebraico_en.html ↑

6. http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/pcb_documents/rc_con_cfaith_doc_20020212_popolo-ebraico_en.html ↑

7. Benedict XVI, God and the World, San Francisco, CA: Ignatius Press, 2000, p. 209. ↑

8. Benedict XVI, Milestones, Ignatius Press, 1998, pp. 53-54. ↑

9. Zenit.org, news story for Sept. 5, 2000. ↑

10. Benedict XVI, God and the World, p. 209. ↑

11. The Sunday Sermons of the Great Fathers, Regnery, Co: Chicago, IL, 1963, Vol. III, p. 223. ↑

12. Synagogue photos: European Jewish Press, http://www.ejpress.org ↑

13. Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 578; Denzinger 714. ↑

14. America, October 3, 2005. ↑

15. L’Osservatore Romano (the Vatican’s Newspaper), Jan. 25, 2006, p. 2. ↑

16. L’Osservatore Romano, Jan. 24, 2007, p. 11. ↑

17. http://syriacchristianity.org/PZakka/PhotoGallery.htm ↑

18. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, Ignatius Press, 1982, pp. 197-198. ↑

19. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 198. ↑

20. Denzinger 1826-1827. ↑

21. Denzinger 469. ↑

22. The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990, Vol. 3 (1903-1939), p. 315. ↑

23. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, pp. 216-217. ↑

24. Denzinger 1831. ↑

25. http://www.Iraper.org ↑

26. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, pp. 198-199. ↑

27. Denzinger 1824. ↑

28. Adista, Feb. 26, 2001. ↑

29. L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 8. ↑

30. Adista, Feb. 26, 2001. ↑

31. L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 8. ↑

32. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 317. ↑

33. L’Osservatore Romano, Dec. 7, 2005, p. 4. ↑

34. Fr. John Laux, Church History, Rockford, IL: Tan Books, 1989, pp. 295-296. ↑

35. L’Osservatore Romano, Sept. 20, 2006, p. 10. ↑

36. L’Osservatore Romano, Sept. 20, 2006, p. 10. ↑

37. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 317. ↑

38. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/6194224.stm ↑

39. www.zenit.org, Zenit news report, Nov. 30, 2006. ↑

40. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), pp. 400-401. ↑

41. L’Osservatore Romano, Nov. 23, 2005, p. 9. ↑

42. L’Osservatore Romano, Dec. 6, 2006, p. 6. ↑

43. L’Osservatore Romano, Nov. 15, 2006, p. 5. ↑

44. EKD Bulletin ↑

45. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 202. ↑

46. L’Osservatore Romano, May 31, 2006, p. 3. ↑

47. L’Osservatore Romano, Nov. 29, 2006, p. 6. ↑

48. Quoted in Catholic Family News, “Father Ratzinger’s Denial of Extra Ecclesia sic Nulla Salus,” July 2005, Editor’s Postscript, p. 11. ↑

49. http://www.nationalcatholicreporter.org/word/word081205.htm#protestant ↑

50. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 263. ↑

51. L’Osservatore Romano, Dec. 21/28, p. 5. ↑

52. http://www.taize.fr/en ↑

53. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 304. ↑

54. Catholic News Service, 2005 ↑

55. L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 19; Zenit News Report, Aug. 17, 2005. ↑

56. L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 9. ↑

57. Benedict XVI, General Audience, Aug. 16, 2006; L’Osservatore Romano, August 23, 2006, p. 11. ↑

58. Quoted by Pope Gregory XVI in Summo Iugiter Studio #5, May 27, 1832: The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230. ↑

59. Benedict XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, Ignatius Press, 2002, p. 248. ↑

60. Benedict XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, p. 251. ↑

61. The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 229. ↑

62. Benedict XVI, The Meaning of Christian Brotherhood, Ignatius Press, pp. 87-88. ↑

63. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 242. ↑

64. L’Osservatore Romano, August 30, 2006, pp. 6-7. ↑

65. L’Osservatore Romano, Nov. 29, 2006, p. 2. ↑

66. Benedict XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, p. 232. ↑

67. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 377. ↑

68. Denzinger 695. ↑

69. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 43. ↑

70. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 401. ↑

71. Denzinger 1792. ↑

72. Benedict XVI, A New Song for the Lord, New York, NY: Crossroad Publishing, 1995, p. 86. ↑

73. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 335. ↑

74. Benedict XVI, God and the World, pp. 165-166, 168. ↑

75. Benedict XVI, God and the World, p. 153. ↑

76. Benedict XVI, God and the World, p. 76. ↑

77. Benedict XVI, God and the World, p. 139. ↑

78. Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 479. ↑

79. Warren H. Carroll, A History of Christendom, Front Royal, VA: Christendom Press, 1993, Vol. 3 (The Glory of Christendom), p. 571.
    Warren H. Carroll, Historia Chrześcijaństwa, Wektory, Tom 3 (Złota Epoka Chrześcijaństwa), str. 578. ↑

80. L’Osservatore Romano, Sept. 27, 2006, p. 11. ↑

81. L’Osservatore Romano, Jan. 3, 2007, p. 7. ↑

82. Benedict XVI, Salt of the Earth, Ignatius Press, 1996, p. 244 ↑

83. Benedict XVI, Truth and Tolerance (Christian Belief and World Religions), Ignatius Press, 2004, p. 204 ↑

84. L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 9. ↑

85. L’Osservatore Romano, August 31, 2005, p. 11. ↑

86. L’Osservatore Romano, Sept. 27, 2006, p. 2. ↑

87. L’Osservatore Romano, Oct. 25, 2006, p. 1. ↑

88. L’Osservatore Romano, Dec. 13, 2006, p. 11. ↑

89. L’Osservatore Romano, Dec. 6, 2006, p. 2. ↑

90. Benedict XVI, Pilgrim Fellowship of Faith, p. 273. ↑

91. http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/speeches/2006/september/documents/hf_ben-xvi_spe_20060912_university-regensburg_en.html#_ftn3 ↑

92. Reuters.com, Fri, Dec. 1, 2006. ↑

93. L’Osservatore Romano, Dec. 13, 2006, p. 11. ↑

94. Zenit.org, Zenit news report, Feb. 21, 2002. ↑

95. L’Osservatore Romano, Sept. 13, 2006, p. 3. ↑

96. Benedict XVI, God and the World, 2000, p. 373 ↑

97. The Life and Letters of St. Francis Xavier by Henry James Coleridge, S.J. (Originally published:London: Burns and Oates, 1874) Second Reprint, New Delhi: Asian Educational Services, 2004, Vol. 1, p. 154. ↑

98. The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), p. 113. ↑

99. Benedict XVI, Salt of the Earth, p. 23. ↑

100. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 307. ↑

101. L’Osservatore Romano, Sept. 13, 2006, p. 7. ↑

102. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 304. ↑

103. L’Osservatore Romano, Dec. 6, 2006, p. 4. ↑

104. L’Osservatore Romano, Sept. 20, 2006, p. 11. ↑

105. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 76. ↑

106. Benedict XVI, Salt of the Earth, p. 24. ↑

107. Benedict XVI, Truth and Tolerance, 2004, p. 207. ↑

108. Denzinger 714. ↑

109. Benedict XVI, Co-Workers of the Truth, Ignatius Press, 1990, p. 217. ↑

110. The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 201. ↑

111. Benedict XVI, Salt of the Earth, p. 29. ↑

112. Benedict XVI, Feast of Faith, Ignatius Press, 1981, p. 130. ↑

113. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, pp. 247-248. ↑

114. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 100. ↑

115. Denzinger 1792. ↑

116. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 378. ↑

117. Benedict XVI, In the Beginning (A Catholic Understanding of the Story of Creation and the Fall), Grand Rapids, MI: William B. Eerdmans Publishing Co., 1986, p. 72. ↑

118. See Session V of the Council of Trent (June 17, 1546), Denzinger 787. ↑

119. Benedict XVI, Introduction to Christianity, Ignatius Press, 2004, p. 326. ↑

120. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 381. ↑

121. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 385. ↑

122. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 391. ↑

123. Benedict XVI, God and the World, p. 436. ↑

124. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 229. ↑

125. Denzinger 705. ↑

126. Benedict XVI, Co-Workers of the Truth, p. 29. ↑

127. Denzinger 86. ↑

128. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 389. ↑

129. The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 390. ↑

130. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 121. ↑

131. Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 148. ↑

132. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 315. ↑

133. L’Osservatore Romano, Oct. 25, 2006, p. 11. ↑

134. St. Alphonsus Liguori, Preparation for Death, Tan Books, Abridged Version, p. 127. ↑

135. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 72. ↑

136. Benedict XVI, Salt of the Earth, pp. 95-96. ↑

137. L’Osservatore Romano, May 24, 2006, p. 5. ↑

138. L’Osservatore Romano, June 7, 2006, p. 4. ↑

139. Denzinger 1690, 1699. ↑

140. Denzinger 464. ↑

141. Denzinger 429. ↑

142. Denzinger 531. ↑

143. Benedict XVI, Introduction to Christianity, p. 349. ↑

144. Benedict XVI, Introduction to Christianity, p. 353. ↑

145. Benedict XVI, Introduction to Christianity, pp. 357-358. ↑

146. Texe Marrs, Codex Magica, Austin, TX: Rivercrest Publishing, 2005, pp. 120, 134. ↑

147. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 294. ↑

148. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/5348456.stm ↑

149. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/5353774.stm ↑