Dignitatis Humanae – Deklaracja o wolności religijnej

Deklaracja O Wolności Religijnej była bez wątpienia najbardziej znaną spośród wszystkich dokumentów Soboru Watykańskiego II. Aby zrozumieć, dlaczego nauczanie o wolności religijnej jest herezją, trzeba znać nieomylne nauczanie Kościoła katolickiego na ten temat.

Jest to dogmat Kościoła katolickiego, że państwa mają prawo, a wręcz obowiązek, zapobiegać publicznemu propagowaniu i praktykowaniu fałszywych religii. Państwa muszą to robić, aby chronić dobro wspólne - dobro dusz - któremu wyrządza się szkodę przez publiczne rozpowszechnianie zła. Właśnie dlatego Kościół katolicki zawsze nauczał, że katolicyzm musi być jedyną religią państwa i że państwo powinno wykluczyć i zakazać publicznego wyznawania i propagowania jakichkolwiek innych religii.

Przyjrzymy się teraz trzem twierdzeniom, które zostały potępione przez papieża Piusa IX w jego autorytatywnym syllabusie błędów.

Papież Pius IX, Sylabus Błędów, 8 grudnia 1864, #77: „W naszych czasach nie jest już użyteczne, by religia katolicka uważana była jakby za jedyną religię państwa, z wykluczeniem wszystkich pozostałych.” - Potępione.[1]

Należy zauważyć, że pogląd, że religia katolicka nie powinna być jedyną religią państwa, z wykluczeniem innych religii, jest potępiony. Oznacza to, że religia katolicka powinna być jedyną religią państwa i że pozostałe powinny być wykluczone z publicznego kultu, wyznawania, praktyki i szerzenia. Kościół katolicki nie zmusza niewierzących do wiary w wiarę katolicką, ponieważ wiara (z definicji) jest wolnym aktem woli.

Papież Leon XIII, Immortale Dei (#36), 1 listopada 1885: „I tego też starannie Kościół przestrzega, żeby nikogo wbrew woli do wiary katolickiej nie zmuszano: ponieważ jak mądrze św. Augustyn wspomina, 'wierzyć może człowiek, jedynie dobrowolnie'”[2]

Niemniej jednak naucza on, że państwa powinny zakazać propagowania i publicznego wyznawania fałszywych religii, które prowadzą dusze do piekła.

Papież Pius IX, Sylabus Błędów, 8 grudnia 1864, #78: „Stąd w niektórych państwach katolickich chwalebnie zostało zastrzeżone w prawie, by osoby tam przebywające miały całkowitą swobodę sprawowania publicznego jakiegokolwiek kultu.” - Potępione.[3]

Papież Pius IX, Sylabus Błędów, 8 grudnia 1864, #55: „Kościół od Państwa, a Państwo od Kościoła winno być odłączone.” - Potępione.[4]

W Quanta Cura papież Pius IX również potępił pogląd, że każdy człowiek powinien otrzymać świeckie prawo do wolności religijnej.

Papież Pius IX, Quanta Cura (#3), 8 grudnia 1864: „Na podstawie tego całkowicie fałszywego pojęcia o władzy w społeczeństwie nie cofają się przed popieraniem OWEGO BŁĘDNEGO POGLĄDU, ze wszech miar zgubnego dla Kościoła katolickiego i narażającego dusze ludzkie na utratę zbawienia, a świętej pamięci Grzegorz XVI, Nasz Poprzednik, nazwał obłędem, A MIANOWICIE, ŻE WOLNOŚĆ SUMIENIA I KULTU JEST PRAWEM KAŻDEGO CZŁOWIEKA, KTÓRE POWINNO BYĆ OGŁOSZONE I SFORMUŁOWANE W USTAWIE W KAŻDYM WŁAŚCIWIE UKONSTYTUOWANYM SPOŁECZEŃSTWIE.”[5]

Ale Sobór Watykański II uczy wręcz przeciwnie:

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#2): „Obecny Sobór Watykański oświadcza, iż osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej. Polega to na tym, że wszyscy ludzie powinni być wolni od przymusu ze strony czy to poszczególnych ludzi, czy to zbiorowisk społecznych i jakiejkolwiek władzy ludzkiej, tak aby w sprawach religijnych nikogo nie przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym, indywidualnym lub w łączności z innymi, byle w godziwym zakresie … To prawo osoby ludzkiej do wolności religijnej powinno być w taki sposób uznane w prawnym ustroju społeczeństwa, aby stanowiło prawo cywilne.”[6]

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae #2: „Dlatego prawo do owej wolności przysługuje trwale również tym, którzy nie wypełniają obowiązku szukania prawdy i trwania przy niej; korzystanie zaś z tego prawa nie może napotykać przeszkód, jeśli tylko zachowywany jest sprawiedliwy ład publiczny.”[7]

Sobór Watykański II naucza, że wolność religijna powinna być prawem cywilnym, co jest wprost potępione przez papieża Piusa IX. II Sobór Watykański mówi również, że prawo do wolności religijnej dotyczy publicznej jak i prywatnej ekspresji; i że nikt nie powinien być powstrzymywany przed publicznymi wyrażaniem się lub praktykowaniem swojej religii. Nauczanie Soboru Watykańskiego II jest bezpośrednią herezją przeciwko nieomylnej nauce papieża Piusa IX i wielu innych papieży. Nauczanie soboru o wolności religijnej mogłoby być dosłownie dodane do błędów Sylabusa Błędów potępionych przez Piusa IX.

Benedykt XVI przyznaje że nauczanie Soboru Watykańskiego II o Wolności Religijnej jest sprzeczne z Sylabusem Błędów papieża Piusa IX!

To zdumiewające, że Benedykt XVI zgadza się z tym co właśnie udowodniliśmy powyżej!

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 381: „Jeśli jest to wskazane aby zaproponować diagnozę tekstu [dokumentu Gaudium et Spes Soboru Watykańskiego II] ogólnie, możemy powiedzieć, że (w połączeniu z tekstami o wolności religijnej i religiach świata) jest to rewizja Sylabusa Piusa IX, w pewnym sensie anty-sylabus … W rezultacie, jednostronność stanowiska, przyjęta przez Kościół za Piusa IX oraz Piusa X w odpowiedzi na sytuację stworzoną przez nową fazę historii zapoczątkowanej przez Rewolucję Francuską, została w dużej mierze skorygowana …”[8]

Benedykt XVI przyznaje tutaj, że nauczanie Soboru Watykańskiego II (do którego on się stosuje) jest sprzeczne z nauczaniem Sylabusa Błędów papieża Piusa IX. Innymi słowy, przyznał on właśnie, że nauczanie Soboru Watykańskiego II jest sprzeczne z nauczaniem katolickiego magisterium. Nie można prosić o bardziej oczywiste potwierdzenie, że nauczanie Soboru Watykańskiego II jest skażone herezją. W swojej książce Benedykt XVI powtarza to raz za razem, nazywając nauczanie Soboru Watykańskiego II „anty-sylabus”, oraz mówiąc, że nie może być powrotu do Sylabusa Błędów!

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 385: „Z wewnętrznej konieczności, optymizm anty-sylabusa ustąpił nowemu wołaniu, które było o wiele bardziej intensywne i bardziej dramatyczne niż poprzednie.”[9]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 391: „Obowiązkiem zatem nie jest tłumienie soboru, ale odkrycie prawdziwego soboru i zgłębienie jego prawdziwej intencji w świetle obecnego doświadczenia. Oznacza to, że nie może być powrotu do Sylabusa, który mógł wyznaczyć pierwszy etap konfrontacji z liberalizmem i nowo powstałym marksizmem, ale nie może być etapem ostatnim.”[10]

Herezja II Soboru Watykańskiego jest prawdopodobnie najlepiej wyrażona w następnym cytacie.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#3): „A zatem władza cywilna, której właściwym celem jest troszczenie się o wspólne dobro doczesne, powinna uznawać życie religijne obywateli i sprzyjać mu, ale jeśli pozwala sobie kierować aktami religijnymi albo przeszkadzać im, to należy stwierdzić, iż przekracza wyznaczone dla niej granice.”[11]

Sobór Watykański II mówi, że władza cywilna (państwo) przekracza swoje kompetencje jeśli ośmiela się zapobiegać aktom religijnym. Herezja.

Papież Leon XIII, Libertas (#21-23), 20 czerwca 1888: „Zabrania sprawiedliwość, zabrania rozum, żeby państwo miało być bez Boga, lub co by się ateizmowi równało, w równej mierze usposobionym do kultów różnych, poprzez przyznanie im takich samych praw . Gdyż w każdym państwie jedną religię koniecznie wyznawać trzeba, wyznawać należy tę, która jedynie prawdziwą jest, a którą bez trudności, zwłaszcza zaś w katolickich państwach, poznać można, gdy w niej znamiona prawdy, jakby wyryte, występują … Prawem jest, aby to, co jest prawdziwym, co jest uczciwym, swobodnie i roztropnie w państwie rozszerzać, iżby się stało własnością jak największej liczby osób; natomiast sprawiedliwe jest, aby kłamliwe opinie, ponad które nie ma większej zarazy dla umysłu; dalej występki, które ducha i obyczaje psują, stłumiła pilnie publiczna władza, iżby się ze zgubą rzeczpospolitej nie stały.”[12]

Tutaj widzimy papieża Leona XIII (powtarzającego konsekwentne nauczanie poprzedników) nauczającego, że państwo nie tylko może, ale powinno ograniczyć oraz zakazać praw i przywilejów innym religiom- dokładnie przeciwnie do tego, co zadeklarował II Sobór Watykański. Zgodnie z nauczeniem Kościoła katolickiego takie publiczne akty, fałszywe opinie i fałszywe nauki powinny być represjonowane przez władzę publiczną (państwo), po to aby dusze nie były zgorszone lub zwiedzione przez nie.

W tej kwestii, herezja Soboru Watykańskiego II jest bardzo jasna, ale istnieli zawsze heretycy, próbujący bronić rzeczy nie dającej się obronić.

Obalanie usilnej obrony nauczania Soboru Watykańskiego II na temat wolności religijnej

Niektórzy zwolennicy nauczania Soboru Watykańskiego II o wolności religijnej, utrzymują, że sobór po prostu nauczał, że nie powinniśmy zmuszać ludzi do wiary.

Patrick Madrid, Pope Fiction, str. 277: „Należy zauważyć, że Deklaracja [o wolności religijnej] nie popiera ogólnej wolności do wiary w cokolwiek, ale wolności od bycia zmuszanym w coś wierzyć. Innymi słowy, nikogo nie należy zmuszać do poddania się wierze katolickiej.”[13]

Jak już widzieliśmy, ta argumentacja jest fałszywa. II Sobór Watykański nie nauczał jedynie, że Kościół katolicki nie wymusza lub zmusza niewierzącego do bycia katolikiem. Sobór Watykański II raczej nauczał, że państwa nie mają prawa tłumić publicznego wyrażania, propagowania oraz praktykowania fałszywych religii (ponieważ cywilne prawo do wolności religijnej powinno być powszechnie uznane). Tutaj znowu musimy zrozumieć różnicę pomiędzy dwoma kwestiami, które, nieuczciwi obrońcy soboru niekiedy próbują łączyć: Pierwsza kwestia: Kościół katolicki nie wymusza ani nie zmusza niewierzącego do wiary, ponieważ wiara jest wolna - prawda; Druga kwestia: Państwo nie może tłumić publicznego wyrażania tych fałszywych religii - tutaj Sobór Watykański II jest sprzeczny z Kościołem katolickim w kwestii wolności religijnej. Druga kwestia jest kluczowa.

Aby to lepiej zrozumieć, dajmy przykład: Gdyby w państwie, na przykład muzułmanie czy żydzi,  odbywaliby swoje religijne nabożeństwa i uroczystości w miejscu publicznym (nawet jeśli nie zakłócaliby spokoju, nie naruszali własności prywatnej, ani nie naruszali porządku publicznego), państwo mogłoby i powinno (zgodnie z katolickim nauczaniem) stłumić (powstrzymać, zapobiec) te nabożeństwa i uroczystości oraz odesłać tych żydów i muzułmanów do domu (lub aresztować ich, jeśli prawo jest dobrze ugruntowane), ponieważ wywołują zgorszenie u innych i mogliby sprawić, że inni dołączą do tych fałszywych religii. Państwo poinformowałoby ich, że mają obowiązek przed Bogiem aby być katolikami i podjęłoby próbę nawrócenia ich kierując ich do księży katolickich, ale nie zmuszałoby ich do tego. Jest to przykład wyraźnego rozróżnienia między 1) zmuszaniem kogoś do bycia katolikiem, coś co Kościół potępia, ponieważ wiara jest wolna, a 2) prawem państwa do powstrzymania fałszywej praktyki religijnej, coś co Kościół naucza.

Papież Pius IX, Sylabus Błędów, #78: „Stąd w niektórych państwach katolickich chwalebnie zostało zawarte w prawie, by osoby tam przebywające miały całkowitą swobodę sprawowania publicznie jakiegokolwiek kultu.” – Potępione.[14]

Ale Sobór Watykański II uczy czegoś wręcz przeciwnego. Cytowany poniżej fragment jest oczywistą herezją Soboru Watykańskiego II dotyczącą wolności religijnej. Cytujemy to ponownie, ponieważ ten fragment jest całkowicie nie do obrony i ucina wszystkie próby zniekształceń, takich jak powyższe dokonane przez Patricka Madrid.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#3): „A zatem władza cywilna, której właściwym celem jest troszczenie się o wspólne dobro doczesne, powinna uznawać życie religijne obywateli i sprzyjać mu, ale jeśli pozwala sobie kierować aktami religijnymi albo przeszkadzać im, to należy stwierdzić, iż przekracza wyznaczone dla niej granice.”[15]

Dekret mówi, że państwo wykracza poza granice swojej władzy, jeśli odważy się kierować aktami religijnymi lub przeszkadzać im. Przed chwilą widzieliśmy powyżej, że Sylabus Błędów potępił pogląd, że państwo nie może powstrzymywać działalności innych religii. Dowodzi to, że nauczanie Soboru Watykańskiego II o wolności religijnej jest bezsprzecznie herezją, a Sobór Watykański II nie nauczał jedynie, że nie należy zmuszać innych do zostania katolikiem, co samo w sobie jest prawdą.

Zwodnicze „byle w godziwym zakresie”

Usiłując bronić za wszelką cenę heretyckiego nauczania II Soboru Watykańskiego w kwestii wolności religijnej, jego zwolennicy zniekształcają fakty. Zacytują poniższy fragment  i wypaczą jego nauczanie, w nadziei, że ten fragment może (będąc w ten sposób zdeformowany) w pewien sposób dostosowuje się do tradycyjnego nauczania przeciw wolności religijnej. Twierdzą oni, że nie ma mowy o bezwarunkowej wolności publicznego kultu, bo mowa jest o pewnym limicie.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#2): „Obecny Sobór oświadcza, iż osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej. Tego zaś rodzaju wolność polega na tym, że wszyscy ludzie powinni być wolni od przymusu ze strony czy to poszczególnych ludzi, czy to zbiorowisk społecznych i jakiejkolwiek władzy ludzkiej. Tak aby w sprawach religijnych nikogo nie przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym, indywidualnym lub w łączności z innymi, byle w godziwym zakresie … To prawo osoby ludzkiej do wolności religijnej powinno być w taki sposób uznane w prawnym ustroju społeczeństwa, aby stanowiło prawo cywilne.”[16]

Mówią „Widzisz! Sobór Watykański II nauczał, że państwa mogą ograniczać to religijne wyrażenie; i jest to zgodne z tradycyjnym nauczaniem”. Jest to tak nieszczery argument, takie wypaczenie tekstu, że katolicy powinni być tym zgorszeni. W powyższym fragmencie, nauczając, że nikt (bez względu na religię) nie może być powstrzymany przed publicznym wyrażaniem swojej religii, Sobór Watykański II zapewnia się, że nie będzie postrzegany jako legitymizujący anarchię w państwie.

Sobór Watykański II musiał dodać klauzulę „byle w godziwym zakresie”, aby nie był on postrzegany jako udzielający poparcia, na przykład, grupom religijnym blokującym ruch w godzinach szczytu lub nabożeństwu religijnemu odbywającemu się pośrodku ruchliwych autostrad. Dlatego nauczał on, że „nikogo nie przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym … byle w godziwym zakresie”. Sobór Watykański II w żaden sposób nie mówi, że państwo katolickie może ograniczać prawo do wolności religijnej niekatolickich obywateli; wciąż naucza niezaprzeczalnej herezji o wolności religijnej: że wolność religijna powinna być prawem cywilnym i że nikt nie może być ograniczany przez państwo do publicznego działania zgodnie ze swoim sumieniem; ale po prostu dodaje, że osoby korzystające z tego prawa nie mogą naruszać porządku publicznego.

Aby udowodnić, że takie właśnie jest znaczenie - co oczywiście jest ewidentne dla każdej szczerej osoby - możemy po prostu zacytować ten sam punkt drugi (#2) tej Deklaracji:

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#2): „Dlatego prawo do owej wolności przysługuje trwale również tym, którzy nie wypełniają obowiązku szukania prawdy i trwania przy niej; korzystanie zaś z tego prawa nie może napotykać przeszkód, jeśli tylko zachowywany jest sprawiedliwy ład publiczny.”[17]

Widzimy, że zwrot „byle w godziwym zakresie” oznacza po prostu „jeśli tylko zachowywany jest sprawiedliwy ład publiczny”. Tak więc, zgodnie z Soborem Watykańskim II, każdy człowiek ma prawo do wolności religijnej, włączając w to publiczne wyrażanie i praktykowanie swojej religii, czego państwo nie może ograniczać dopóki zachowany jest należyty porządek publiczny. Nie podporządkował się on tradycyjnemu nauczaniu, mimo, że zatwardziali heretycy, jak na przykład „ks.” Brian Harrison, nieuczciwie spróbują użyć tej klauzuli, aby tak argumentować. Nauczał jasno, że państwo nie może powstrzymać publicznego wyrażania fałszywych religii, jak to bardzo wyraźnie widzimy w cytacie, który właśnie omówiliśmy.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis humanae (#3): „A zatem władza cywilna, której właściwym celem jest troszczenie się o wspólne dobro doczesne, powinna uznawać życie religijne obywateli i sprzyjać mu, ale jeśli pozwala sobie kierować aktami religijnymi albo przeszkadzać im, to należy stwierdzić, iż przekracza wyznaczone dla niej granice.”[18]

Nie ma żadnego sposobu, aby obronić niemożliwego do obrony heretyckiego nauczania Soboru Watykańskiego II na temat wolności religijnej.

Zarzut „Nauczanie o wolności religijnej nie jest dogmatem”

Wobec wyraźnej sprzeczności między nauczaniem Soboru Watykańskiego II o wolności religijnej a tradycyjnym nauczaniem, inni zwolennicy apostazji posoborowej twierdzili, że pomimo sprzeczności, nauczanie Soboru Watykańskiego II nie pociąga za sobą herezji, ponieważ tradycyjne nauczanie o wolności religijnej nie było nieomylnie nauczane jako dogmat.

Chris Ferrara, Catholic Family News, „Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II”, październik 2005, str. 24-25: „[Sedewakantyści] Grupa ta twierdzi, że jest ogromna sprzeczność między DH [Dignitatis Humanae, dokumentem II Soboru Watykańskiego o wolności religijnej] a tradycyjnym nauczaniem: DH zapewnia naturalne prawo do wolności religijnej w publicznych manifestacjach fałszywych religii przez członków sekt niekatolickich, podczas gdy tradycyjne nauczanie potępia to pojęcie … Ale załóżmy, na potrzebę dyskusji, że istnieje ogromna sprzeczność między DH [Dignitatis Humanae] a wcześniejszym nauczaniem i że ta sprzeczność jest widoczna - tzn. nie potrzeba żadnego wyjaśnienia, aby to wykazać. Mimo to, sprzeczność nie pociągałaby za sobą jawnej herezji jako takiej, ponieważ tradycyjne nauczanie Kościoła na temat prawa i obowiązku państwa do tłumienia zewnętrznych naruszeń religii katolickiej nie jest określone dogmatem wiary katolickiej, ani nie ma nauczania, że nie ma prawa, jako takiego, do publicznego manifestowania fałszywej religii w państwach katolickich.[19]

To jest całkowicie nieprawdziwe i łatwe do obalenia. Pogląd nauczany przez Watykan II, że każdemu człowiekowi powinno przysługiwać prawo cywilne do wolności religijnej, po to aby miał prawne zapewnienie do publicznego praktykowania i rozpowszechniania swej fałszywej religii, był dogmatycznie, uroczyście i nieomylnie potępione przez papieża Piusa IX w Quanta Cura. Język, którym posługuje się Pius IX, spełnia wymagania definicji dogmatycznej. Proszę szczególnie zwrócić uwagę na pogrubione i podkreślone fragmenty.

Papież Pius IX, Quanta Cura (#3-6), 8 grudnia, 1864, ex cathedra: „Na podstawie tego całkowicie fałszywego pojęcia o władzy w społeczeństwie nie cofają się przed popieraniem owego błędnego poglądu, ze wszech miar zgubnego dla Kościoła katolickiego. Narażającego dusze ludzkie na utratę zbawienia, a przez świętej pamięci Grzegorza XVI, Naszego Poprzednika, nazwanego obłędem, a mianowicie, że wolność sumienia i kultu jest prawem każdego człowieka, które powinno być ogłoszone i sformułowane w ustawie w każdym właściwie ukonstytuowanym społeczeństwie. A nadto że obywatele mają prawo do wolności w każdej dziedzinie życia, które nie może być ograniczane przez jakąkolwiek władzę, czy to świecką czy to kościelną. Dzięki temu prawu mogą oni swoje poglądy jawnie i publicznie głosić, zarówno poprzez ustne wypowiedzi jak też za pośrednictwem publikacji, czy w jakikolwiek inny sposób. Tak zaś nierozważnie twierdząc, nie zważają zupełnie na to i nie biorą wcale pod uwagę tego, że głoszą 'wolność zatracenia' … a przeto wszystkie i każdą z osobna przewrotną opinię i naukę oddzielnie wymieniając w tym piśmie, naszą władzą apostolską odrzucamy, piętnujemy i potępiamy, a chcemy oraz nakazujemy, by one przez wszystkich naszych synów uznane były za odrzucone, napiętnowane i potępione.”[20]

Papież Pius IX powagą Apostolską uroczyście potępia, odrzuca i piętnuje przewrotne opinie, oraz  oświadcza, że wszyscy wierni Kościoła muszą je uznać za zakazane. Nie ma wątpliwości co do tego, że Quanta Cura stanowi dogmatyczne potępienie poglądu, według którego wolność religijna powinna być prawem cywilnym przyznawanym każdemu człowiekowi. Dekret Watykanu II dotyczący wolności religijnej jest bezpośrednią herezją przeciw nieomylnemu dogmatycznemu nauczaniu.

Nauczanie Soboru Watykańskiego II o wolności religijnej odrzuca całą historię chrześcijaństwa i rozbija społeczeństwo katolickie

Pokazaliśmy, że nauczanie Watykanu II o wolności religijnej jest herezją. Można podać wiele innych przykładów ilustrujących, że nauczanie o wolności religijnej jest fałszywe, diaboliczne i niekatolickie. Na przykład, dogmatyczny Sobór w Vienne w szczególności nakazywał katolickim przywódcom państw, aby ci kontrolowali (tj. zakazywali) publiczną praktykę kultu islamskiego. Papież Klemens V przypominał państwu o jego obowiązku zakazania publicznego wyznawania fałszywych religii.

Papież Klemens V, Sobór Vienneński, 1311-1312: „Obrazę imienia Bożego i zniewagę chrześcijańskiej wiary powoduje fakt, że w niektórych częściach świata, poddanych panowaniu władców chrześcijańskich, gdzie oddzielnie, a czasem pomieszani z chrześcijanami zamieszkują Saraceni. Ich kapłani, nazywani potocznie zabazala, w swoich świątyniach czy meczetach, gdzie się Saraceni gromadzą, aby wielbić perfidnego Mahometa. Każdego dnia o określonych godzinach, z pewnego miejsca wysoko wzniesionego donośnym głosem wzywają i wysławiają imię Mahometa tak, że słyszą to Saraceni i chrześcijanie, i tam publicznie wyznają jego cześć … Wszystko to wielce uwłacza naszej wierze, a w sercach wiernych powstaje ciężkie zgorszenie. Ponieważ rzeczy niemiłych Bożemu majestatowi w żaden sposób nie można dłużej tolerować, za aprobatą świętego soboru zabraniamy odtąd jeszcze surowiej czynienia tego na ziemiach chrześcijańskich. Pod groźbą Bożego sądu nakazujemy wszystkim i każdemu władcy katolickiemu … Powinni wyraźnie zabronić wzywania czy wyznawania publicznie imienia bezbożnego Mahometa … Postępujących inaczej powinni karać przez szacunek dla Boga, tak aby inni, odstraszeni ich przykładem, powstrzymali się od podobnych wykroczeń.”[21]

Według Watykanu II nauka Soboru Vienneńskiego jest fałszywa, a fakt, że religia chrześcijańska została uznana za jedyną Imperium Rzymskiego przez Teodozjusza I Wielkiego w 392 roku, że wszystkie pogańskie świątynie zostały wtedy zamknięte, było atakiem na wolność religijną, której to sobór tak broni.[22] To pokazuje nam ponownie, że nauczanie Watykanu II o wolności religijnej jest zarówno diaboliczne jak i heretyckie.

Fałszywy dogmat wolności religijnej jest powodem, dla którego po Soborze Watykańskim II wiele katolickich narodów zmieniło katolickie konstytucje na świeckie! Właściwie zlikwidowano katolickie konstytucje Hiszpanii i Kolumbii przy wyraźnej instrukcji Watykanu, a prawa tych krajów zmieniono, aby umożliwić publiczne praktykowanie niekatolickich religii.

Zmiany w hiszpańskim prawie katolickim w wyniku nauczania Soboru Watykańskiego II

„Fuero de los Españoles”, podstawowe prawo hiszpańskie przyjęte 17 lipca 1945 roku, zezwalało jedynie na prywatne praktyki kultów niekatolickich [religii] i zabraniało wszelkiej działalności propagandowej ze strony fałszywych religii. Artykuł 6, 1: „Wyznanie i praktyka religii katolickiej, którą wyznaje państwo hiszpańskie, będzie podlegała ochronie urzędowej.” Artykuł 6, 2: „… jedynymi dopuszczonymi ceremoniami oraz innymi otwartymi demonstracjami będą te, które są częścią religii katolickiej.” Widzimy, że zgodnie z tradycyjnym nauczaniem katolickim, hiszpańskie prawo zadekretowało, że jedynymi ceremoniami i publicznymi demonstracjami religii będą katolickie. Ale po Soborze Watykańskim II „Ley Organica del Estado” (10 stycznia 1967 roku) zastąpił ten drugi akapit artykułu 6 następującym tekstem: „Państwo przyjmie ochronę wolności religijnej, która będzie pod ochroną sądownictwa odpowiedzialnego za ochronę moralności i porządku publicznego.” Ponadto preambuła Konstytucji Hiszpanii, zmodyfikowana przez tę samą „Ley Organica del Estado” po Soborze Watykańskim II, wyraźnie zadeklarowała: „… Z uwagi na modyfikację wprowadzoną w art. 6 przez 'Ley Organica del Estado', ratyfikowaną przez krajowe referendum, w celu dostosowania jego tekstu do soborowej deklaracji o wolności religijnej ogłoszonej 7 grudnia 1965 roku [przez Sobór Watykański II], który wymaga wyraźnego uznania tego prawa [wolności religijnej]. Ponadto odpowiada ona drugiemu podstawowemu Prawu Ruchu, zgodnie z którym nauczanie Kościoła powinno inspirować nasze prawa …” Widzimy, że druga część art. 6 konstytucji z 1945 roku, została zastąpiona drugą częścią z 1967 roku, dokładnie w celu dostosowania praw Hiszpanii do deklaracji Soboru Watykańskiego II! Być może ta rewizja katolickiego prawa w katolickim kraju, dokonana w celu dostosowania się do nowej religii Soboru Watykańskiego II, ilustruje bardziej niż cokolwiek innego siły tutaj działające. Hiszpania przeszła od katolickiego narodu do bezbożnego, który teraz zapewnia ochronę prawną rozwodom, sodomii, pornografii i antykoncepcji, wszystko dzięki Soborowi Watykańskiemu II.

 

Papież św. Pius X, Vehementer Nos, 11 lutego 1906:  „z racji najwyższej władzy, którą zawierzył nam Bóg, i korzystając z mocy nauczania, ganimy i potępiamy prawo, wprowadzone we Francji oddzielające państwo i Kościół, jako głęboko niesprawiedliwe wobec Boga, którego neguje, i jako ustanawiające zasadę, że Republika nie uznaje żadnego kultu religijnego …”[23]

Papież Grzegorz XVI, Inter Praecipuas (#14), 8 maja 1844: „Doświadczenie pokazuje, że nie ma pewniejszego sposobu na odciągnięcie wierności i posłuszeństwa wobec przywódców, niż przez tę obojętność religijną, propagowaną przez członków sekty pod nazwą wolności religijnej.”[24]

Zgodnie z jego heretyckim nauczaniem o wolności religijnej, Sobór Watykański II naucza herezji, że wszystkie religie mają wolność słowa i wolność prasy.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Dignitatis Humanae (#4): „Wspólnoty religijne mają też prawo do tego, aby nie przeszkadzano im w publicznym nauczaniu i wyznawaniu swej wiary słowem i pismem.”[25]

Pogląd, że każdy ma prawo do wolności słowa i prasy, został potępiony przez wielu papieży. Przytoczymy tylko papieża Grzegorza XVI i papieża Leona XIII. Proszę zwrócić uwagę, że papież Grzegorz XVI nazwał ten pogląd (rzecz nauczaną przez Sobór Watykański II) „najzgubniejsza, przeklęta i odstręczająca”, dla której nie można mieć wystarczająco odrazy.

Papież Grzegorz XVI, Mirari Vos (#15), 15 sierpnia 1832: „Do tego też zmierza owa najzgubniejsza, przeklęta i odstręczająca wolność druku, mająca na celu rozpowszechnianie wszelkich pism wśród pospólstwa, której niektórzy domagają się i popierają z taką natarczywością. Obawiamy się, Wielebni Bracia, patrząc wokół Nas na te wytwory doktryn, albo raczej upiory błędów, które wzdłuż i wszerz po świecie się rozchodzą w niezliczonych pismach, broszurach, księgach, książkach nierzadko szczupłych co do objętości, ale pełnych złośliwości, z których rozlewające się po całej ziemi przekleństwo, o łzy Nas przyprawia.”[26]

Papież Leon XIII, Libertas (#42), 20 czerwca 1888: „Z tego zatem, co się powiedziało, wynika, że żadną miarą nie wolno żądać, bronić, użyczać wolności myślenia, pisania, nauczania, również i wolności wyznawania jakich bądź religii, jakby praw, nadanych człowiekowi z natury.”[27]

Papież Leon, Immortale Dei (#34), 1 listopada 1885: „Tak Grzegorz XVI Encykliką Mirari Vos, z dnia 15 sierpnia 1832 r, z wielką powagą zgromił, co już naonczas głoszono: że nie potrzeba wybierać pomiędzy religiami, że wolno każdemu o religii sądzić wedle upodobania, że jedynym sędzią dla każdego jest jego własne sumienie, że więc każdemu wolno ogłaszać swe zdania i godzi się przewroty w państwie przygotowywać.”[28]

Cała ta katolicka nauka bezpośrednio zaprzecza heretyckiemu nauczaniu Soborowi Watykańskiemu II.

Przypisy:

[1] Denzinger 1777.

[2] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 115.

[3] Denzinger 1778.

[4] Denzinger 1755.

[5] Denzinger 1690.

[6] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1002.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[7] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1003.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[8] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, San Francisco, CA: Ignatius Press, 1982, p. 381.

[9] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 385.

[10] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, p. 391.

[11] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1004.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[12] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), pp. 175-176.

[13] Patrick Madrid, Pope Fiction, San Diego: Basilica Press, 1999, p. 277

[14] Denzinger 1778.

[15] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1004.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[16] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1002.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[17] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1003.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[18] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1004.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[19] Chris Ferrara, Catholic Family News, “Opposing the Sedevacantist Enterprise, Part II,” Oct. 2005, pp. 24-25.

[20] Denzinger 1690; 1699.

[21] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 380.

[22] Fr. John Laux, Church History, p. 98.

[23] Denzinger 1995.

[24] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 271.

[25] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 1004.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/168-deklaracja-o-wolnosci-religijnej-dignitatis-humanae.html

[26] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 238.

[27] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 180.

[28] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 114.