Obiekcja 4: A co z herezją materialną? Czy papieże Soboru Watykańskiego II nie mogą być jedynie materialnymi heretykami?

Odpowiedź: „Materialnym” heretykiem jest katolikiem błądzącym w dobrej wierze w kwestii dogmatycznej. Antypapieże Soboru Watykańskiego II bez wątpienia są prawdziwymi heretykami. Nie mogą oni być materialnymi heretykami (katolikami błądzącymi w dobrej wierze) z kilku powodów; najważniejsze powody to: 1) nie wierzą oni w podstawowe tajemnice wiary; 2) odrzucają oczywiste dogmaty, których są w pełni świadomi.

„Materialny heretyk” jest terminem używanym przez teologów do opisania katolika błądzącego w dobrej wierze odnośnie nauki Kościoła, który nie zaprzecza jej celowo. Jedynym sposobem, w jaki można być „materialnym heretykiem”, jest bycie nieświadomym tego, że stanowisko, które się zajmuje, jest sprzeczne z nauką Kościoła. Taka osoba, po otrzymaniu informacji o nauce Kościoła na ten temat, natychmiast zmieniłaby swoje stanowisko. Tak więc tak zwany „materialny heretyk” nie jest heretykiem, ale raczej zagubionym katolikiem, który nie zaprzecza niczemu, co wie, czego nauczał Kościół. To, że tak zwany „materialny heretyk” nie jest heretykiem, potwierdza fakt, że tak zwany „materialny heretyk” nie przestaje być częścią Kościoła; a już wykazaliśmy wieloma cytatami, że wszyscy heretycy przestają być członkami Kościoła.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441, ex cathedra: „[Święty Kościół Rzymski] Mocno wierzy, wyznaje i głosi: że nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy …”[1]

Co więcej, tak zwany „materialny heretyk” (błądzący katolik) nie ściąga na siebie kary wiecznej za wypieranie się wiary; podczas gdy wszyscy heretycy sprowadzają na siebie karę wieczną za wypieranie się wiary.

Papież św. Celestyn I, Sobór w Efezie, 431: „ … WSZYSCY HERETYCY znajdują pretekst dla swoich błędów w natchnionym przez Boga Piśmie, przez swoją złośliwość psują prawdę zawartą w wypowiedziach Ducha Świętego i tak gromadzą nad swymi głowami nieugaszony ogień.”[2]

Dlatego materialny heretyk nie jest heretykiem, ale katolikiem, który niewinnie myli się co do niektórych nauk Kościoła. Stąd ci, którzy twierdzą, że Benedykt XVI jest nieświadomy wszystkich dogmatów, którym zaprzecza, a zatem jest tylko „materialnym heretykiem” (innymi słowy, błądzącym katolikiem), twierdzą nie tylko coś co jest absurdalne, ale również coś jest NIEMOŻLIWE. Niemożliwe jest, aby Benedykt XVI był jedynie tak zwanym „materialnym heretykiem” z trzech powodów:

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), str. 239: „Ktokolwiek porusza kwestię nauki Kościoła w odniesieniu do święceń, znajduje do swojej dyspozycji stosunkowo bogate zasoby materiałów źródłowych; trzy sobory wypowiedziały się dogłębnie na ten temat: Florencki, Trydencki i Watykański II. Należy również wspomnieć o ważnej konstytucji apostolskiej Piusa XII (Sacramentum ordinis) z roku 1947.”[3]

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology, 1982, str. 197-198 : „Ze strony Zachodu, maksymalnym wymaganiem byłoby takie, aby Wschód uznał prymat biskupa Rzymu w pełnym zakresie definicji z 1870 roku [Sobór Watykański I] i czyniąc tak poddał się w praktyce, takiemu prymatowi, jaki został zaakceptowany przez Kościoły unickie … żadne z maksymalnych wymagań nie daje żadnej realnej nadziei na jedność.”[4]

W tych cytatach mamy jedynie wgląd w zaznajomienie Benedykta XVI z nauką katolicką, w tym również z samymi soborami, którym zaprzecza. To samo odnosi się do Jana Pawła II i jego „poprzedników”. Przykładowo, we Wspólnej Deklaracji z Kościołem Luterańskim w sprawie Nauki o Usprawiedliwieniu z 1999 roku, zatwierdzonym przez Jana Pawła II, Jan Paweł II zgodził się, że Sobór Trydencki przestał obowiązywać.

Wspólna deklaracja w sprawie nauki o usprawiedliwieniu, zaaprobowana przez Benedykta XVI #13: „ … KONSENS, W KTÓREGO ŚWIETLE ODPOWIEDNIE POTĘPIENIA DOKTRYNALNE XVI STULECIA [tj. kanony Soboru Trydenckiego] NIE DOTYCZĄ DZISIEJSZEGO PARTNERA.”[5]

Jest rzeczą oczywistą, że Benedykt XVI nie może być nieświadomym Soboru Trydenckiego, skoro zgadza się, że przestał on obowiązywać. Ponadto, Benedykt XVI ma kilka doktoratów z teologii i napisał wiele książek poświęconych zawiłościi katolickiego dogmatu. Jeden z nas przeczytał 24 jego książek i może powiedzieć, że Benedykt XVI jest bardziej zaznajomiony z tym, czego naucza Kościół katolicki, niż niemal ktokolwiek na świecie. Fałszywe i w najwyższym stopniu niedorzeczne jest twierdzenie, że Benedykt XVI, Jan Paweł II, Paweł VI czy Jan XXIII pozostawali nieświadomymi najprostszych nauk Kościoła, którym zaprzeczali w temacie naszego Pana, protestantyzmu, zbawienia, fałszywych religii, wolności religijnej itd. Czystym szaleństwem jest twierdzenie, na przykład, że Benedykt XVI nie jest świadomy dogmatu, że protestanci są zobowiązani do zaakceptowania papiestwa pod groźbą herezji - proszę pamiętać, że Benedykt XVI uczy czegoś wręcz przeciwnego. Jest to równoznaczne ze stwierdzeniem, że można być szefem kuchni w pięciogwiazdkowej restauracji, i nie wiedzieć, czym jest sałata. Ale to właśnie ci, którzy wysuwają argument „materialnego heretyka”, chcieliby abyśmy w to uwierzyli.

Podręcznik Prawa Kanonicznego: „Jeśli delikwent dokonujący tego stwierdzenia jest duchownym, jego prośba o okoliczności łagodzące musi zostać odrzucona, albo jako nieprawdziwa, albo jako wskazująca na ignorancję, którą jest dotknięta, albo co najmniej prostacki i bierny … Jego formacja kościelna w seminarium, wraz z jej teologią moralną i dogmatyczną, jej kościelną historią, nie wspominając już o jej prawie kanonicznym, wszystko to zapewnia, że postawa Kościoła do herezji został mu należycie powierzona.”[6]

Papież Benedykt XIV, Cum Religiosi (#1), 26 czerwca 1754: „Jednakże, nie byliśmy w stanie się radować, gdy później nam doniesiono, że w trakcie katechizacji przygotowującej do Spowiedzi i Komunii Świętej, bardzo często okazywało się, że te osoby nie były świadome tajemnic wiary, nawet tych, które muszą być znane z konieczności środków; w związku z tym nie spełniły one wymaganych warunków aby uczestniczyć w sakramentach.”[7]

Innymi słowy, każdy katolik powyżej wieku rozumowania, musi posiadać faktyczną znajomość pewnych tajemnic wiary aby się zbawić. Nie ma żadnych wymówek, nawet dla ignorancji. Tak więc, jeśli ktoś posiada przekonanie, które niszczy wiarę w te tajemnice, to nawet jeśli został on błędnie tego nauczony, nie jest katolikiem.

Papież Benedykt XIV, Cum Religiosi (#4): „… że spowiednicy mają powinność wypełniać tę część swego obowiązku, ilekroć ktokolwiek stoi przed ich sądem, który nie wie co musi z konieczności środków wiedzieć aby zostać zbawionym …”[8]

Papież św. Pius X, Acerbo Nimis (#2), 15 kwietnia 1905: „Stąd poprzednik nasz Benedykt XIV słusznie pisał: 'Sądzimy, że wielka liczba potępionych na kary wieczne podlega zawsze temu nieszczęściu z przyczyny nieświadomości tajemnic wiary, które ludzie powinni zawsze umieć, aby byli zaliczeni do wybranych'.”[9]

Na przykład, jeśli ktoś naprawdę wierzy w trzech różnych bogów, a nie w jednego Boga w trzech boskich osobach, wówczas nie jest katolikiem - kropka. Jest to prawdą, nawet jeśli nigdy nie nauczono go prawdziwej nauki o Trójcy. Nie jest on katolikiem, ponieważ jego wiara przeczy podstawowej tajemnicy, którą musi posiadać, aby utrzymać prawdziwą Wiarę.

Podobnie, jeśli ktoś uważa, że inne religie, takie jak islam, judaizm, itd., są również dobre, wówczas nie wierzy on, że Chrystus (a co za tym idzie, Jego Kościół) jest jedyną prawdą. Jeśli ktoś nie wierzy, że Chrystus (a co za tym idzie, Jego Kościół) jest jedyną prawdą, wówczas nie ma on Wiary katolickiej - kropka. Jest to prawdą, nawet jeśli nigdy nie nauczono go prawdziwej doktryny w tej kwestii, i dlatego papież Pius XI mówi, że wszyscy ci, którzy utrzymują opinię, że wszystkie religie „są mniej lub więcej dobre i chwalebne”, porzucili prawdziwą religię - kropka.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#2), 6 stycznia 1928: „Katolicy nie mogą żadnym paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one polegają na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne, o ile, że one w równy sposób, chociaż w różnej formie, ujawniają i wyrażają nasz przyrodzony zmysł, który nas pociąga do Boga i do wiernego uznania Jego panowania. Wyznawcy tej idei nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie i wpadając krok po kroku w naturalizm i ateizm. Z tego jasno wynika, że od religii przez Boga nam objawionej, odstępuje zupełnie ten, ktokolwiek podobne idee i usiłowania popiera.”[10]

Wykazaliśmy, że Benedykt XVI i jego „poprzednicy” wierzą w to, że judaizm, islam, itd. są dobre. Benedykt XVI został nawet zainicjowany do islamu w meczecie dnia 30 listopada 2006. On i jego „poprzednicy” wychwalają te fałszywe religie. Benedykt XVI w szczególności nazwał islam „szlachetny” i powiedział, że reprezentuje on „wielkość”. Nie jest możliwe, aby w to wierzył i był katolikiem, „materialnym heretykiem”, ponieważ nie wierzy on w podstawową tajemnicę, którą musi posiadać, aby utrzymać prawdziwą Wiarę: że Chrystus jest jedyną prawdą. Dlatego Benedykt XVI nie jest katolikiem - kropka.

Można tego dowieść z innego punktu widzenia. Ponieważ jest to podstawową tajemnicą Wiary katolickiej, że Chrystus (a co za tym idzie, Kościół) jest jedyną prawdą, wynika z tego, że ci, którzy wierzą w tę tajemnicę, również utrzymują, że musimy wierzyć w Kościół Chrystusowy. Takie jest nauczanie papieża Leona XIII.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#13), 29 czerwiec 1896: „Nie możesz uważać, że trzymasz się prawdziwej wiary katolickiej, jeśli nie uczysz, że trzeba zachować rzymską wiarę.”[11]

Jeśli ktoś utrzymuje, że religia katolicka nie musi być przyjęta przez niekatolików, wówczas taka osoba nie jest katolikiem. Jak już pokazano, antypapieże Soboru Watykańskiego II nauczają, że religia katolicka nie musi być zaakceptowana przez niekatolików; w szczególności uczą, że wschodni schizmatycy nie muszą nawracać się na Wiarą katolicką.

Paweł VI, Wspólna deklaracja ze schizmatyckim „papieżem” Szenudą III, 10 maja 1973: „Paweł VI, biskup Rzymu i papież Kościoła katolickiego, i Szenuda III, papież Aleksandrii i patriarcha stolicy św. Marka … W imię tej miłości odrzucamy wszelkie formy prozelityzmu … Niech ustanie tam gdzie jeszcze istnieje …”[12]

Jan Paweł II, Homilia, 25 stycznia 1993: „W rzeczywistości drogą do osiągnięcia chrześcijańskiej jedności - czytamy w dokumencie Papieskiej Komisji ds. Rosji - nie jest prozelityzm, ale braterski dialog …”[13]

Benedykt XVI, Przemówienie do protestantów na Światowych Dniach Młodzieży, 19 sierpnia 2005: „A teraz pytamy: Co to znaczy przywrócić jedność wszystkich Chrześcijan? … ta jedność nie oznacza tego, co można by nazwać ekumenizmem powrotu: to jest, zaprzeczać i odrzucać własną historię wiary. Absolutnie nie!”[14]

Ponadto …

Prawo Kościoła zakłada uporczywość w herezji, chyba że zostanie udowodnione przeciwnie.

Oprócz powyższych faktów, które pokazują, że antypapieże Soboru Watykańskiego II zdecydowanie są formalnymi heretykami, domniemanie prawa jest przeciwko nim:

Kanon 2200.2, Kodeks Prawa Kanonicznego 1917: „Gdy zewnętrzne naruszenie prawa zostanie popełnione, zła wola jest domniemana na forum zewnętrznym, dopóki nie zostanie udowodnione, że jest inaczej.”

Komentarz do tego kanonu autorstwa wielebnego Eric F. Mackenzie, A.M., S.T.L., J.C.L, stanowi:

„Samo popełnienie jakiegokolwiek aktu, który oznacza herezję, na przykład wypowiedź jakieś doktryny sprzecznej lub przeciwnej objawionemu i zdefiniowanemu dogmatowi, daje wystarczającą podstawę dla prawnego domniemania heretyckiej deprawacji … usprawiedliwiające okoliczności muszą zostać udowodnione na forum zewnętrznym, a ciężar dowodu spoczywa na osobie, której działanie dało powody do posądzenia o herezję. W przypadku braku takich dowodów, wszystkie takie usprawiedliwienia uznaje się za nieistniejące.”[15]

Antypapieże Soboru Watykańskiego II nie tylko dokonali dosłownie setek oświadczeń sprzecznych z objawionym i zdefiniowanym dogmatem, ale także wyraźnie zadeklarowali się, że są w komunii - w tym samym kościele - ze schizmatykami i heretykami. Ponadto potwierdzili oni te stwierdzenia aktami, które jeszcze bardziej ujawniły ich przywiązanie do herezji, takimi jak communicatio in sacris (uczestnictwo w rzeczach świętych) z różnymi fałszywymi religiami. Dlatego nie jest prawem czy duchem Kościoła aby usprawiedliwiać kogoś, kto publicznie wyrzuca z siebie herezję, ale domniemywać winę.

Papież Innocenty IV, Sobór Lyoński I, 1245: „Przecież prawo cywilne stanowi, że powinni być uznawani za heretyków i podlegać wydanym przeciwko nim wyrokom ludzie, których poszlaka zdradza, że odstąpili od poglądów religii katolickiej i na jej drodze pobłądzili.”[16]

Św. Robert Bellarmin wyjaśnia, dlaczego tak musi być.

Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, II, 30: „ … bowiem ludzie nie są zobowiązani ani zdolni by czytać w sercach; ale jeśli widzą oni, że ktoś jest heretykiem przez jego zewnętrzne dzieła, oczywiste, że uznają go za heretyka i potępiają go jako heretyka.”

Prosta ilustracja będzie również pokaże, dlaczego tak musi być.

Przypuśćmy, że masz kilka owiec i wyznaczyłeś pasterza aby czuwał nad nimi. Przypuśćmy, że pewnego dnia pasterz ten stał się wilkiem i zaczął pożerać owce i rozszarpywać je na strzępy. Czy, troszcząc się o opiekę na tymi owcami, zachowałbyś wilka na czele trzody owiec? Czy zażądałbyś aby pozostałe owce, jeszcze nie pożarte, podporządkowały się wilkowi, a tym samym naraziły się na bliskie niebezpieczeństwo bycia zjedzonym? Oczywiście, że nie mógłbyś tego zrobić; i Bóg również nie zrobiłby tego.

Bóg nigdy nie mógłby pozwolić komuś, kto głosi jawną herezję na forum zewnętrznym, aby utrzymał władzę w Kościele lub mógł żądać podporządkowania się (poddania się) katolików, bez względu na to, jakie są jego intencje. Proszę pamiętać, że herezja zabija dusze. Przypuśćmy, że wilk w naszej historii jest po prostu głodny, albo mający zły dzień. Czy zmienia to fakt, że owce są pożerane? Nie.

Ponadto, jaki wilk, który zamierzałby zwieść świat, otwarcie zadeklarowałby się, że jest niekatolikiem lub wrogiem Kościoła?

Ewangelia Mateusza 7:15 -  „Strzeżcie się pilnie fałszywych proroków, którzy do was przychodzą w odzieniu owczem, a wewnątrz są wilcy drapieżni.”

Nie ma skuteczniejszego sposobu, aby pomóc fałszywemu prorokowi, niż uparcie twierdzić, że on (fałszywy prorok), pomimo swojego publicznego wyznania herezji, utrzymuje władzę w Kościele. Papież św. Celestyn, kiedy zajmował się przypadkiem heretyka Nestoriusza, autorytatywnie potwierdził zasadę, że nie można publicznego heretyka uważać za osobę z autorytetem (posiadającą władzę). Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, zaczął głosić herezję, że Maryja nie jest Matką Boga. Wierni zareagowali zrywając z nim komunię, zdając sobie sprawę, że odkąd Nestoriusz głosił publiczną i notoryczną herezję, nie mógł on mieć władzy (autorytetu) w Kościele katolickim. Poniższy cytat od papieża św. Celestyna pochodzi z De Romano Pontifice, dzieła św. Robert Bellarmin.

Papież św. Celestyn: „Autorytet Naszej Stolicy Apostolskiej ustalił, iż żaden, czy to biskup, czy ksiądz, czy wierny chrześcijanin, spośród tych, którzy zostali pozbawieni stanowiska lub zostali ekskomunikowani przez Nestoriusza i jego zwolenników, po tym jak [Nestoriusz] zaczął głosić herezję, nie powinien być uważany za pozbawionego stanowiska czy ekskomunikowanego. Albowiem ten, który odłączył się od wiary za pomocą takich kazań, nie może pozbawić stanowiska czy usunąć kogokolwiek w ogóle.”[17]

Papież Pius IX potwierdza tę zasadę, ucząc, że ktoś jest uważany za heretyka lub schizmatyka, nawet jeśli Stolica Apostolska nie uznała (zadeklarowała) go jako takiego.

Papież Pius IX, Quartus Supra (#12), 6 stycznia 1873: „Skoro odłam z Armenii jest taki, to są oni schizmatykami, nawet jeśli władza Apostolska nie potępiła ich jeszcze jako takich.”[18]

Dlatego święci, teologowie, doktorzy, kanoniści i papieże, którzy rozprawiają o zagadnieniu „heretyckiego papieża”, unikają określenia „materialna” czy „formalna” herezja, ponieważ są to terminy, które sugerują osąd na forum wewnętrznym. Zamiast tego używają oni terminów „publiczna”, „jawna”, „uporczywa”, itd. - terminów odpowiadającym forum zewnętrznemu.

F.X. Wernz, P. Vidal (1943): „Na skutek uporczywej i otwarcie rozgłaszanej herezji, rzymski Papież, jeśliby popadł w herezję, przez sam ten fakt [ipso facto] jest uważany za pozbawionego władzy jurysdykcji i to już przed wszelkim deklaratywnym wyrokiem wydanym przez Kościół … ”[19]

Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Kanon 192: „Pozbawienie urzędu czy usunięcie z urzędu następuje albo na mocy obowiązującego prawa albo wskutek decyzji prawowitego przełożonego.”

Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Kanon 188.4: „Na mocy obowiązującego prawa poprzez milczącą rezygnację, wszystkie urzędy stają się pustymi automatycznie [ipso facto] i to bez jakiejkolwiek deklaracji, jeśli duchowny … (4) publicznie odstępuje od katolickiej wiary.”

Co to jest publiczne odstępstwo od wiary?

Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Kanon 2197.1: „Przestępstwo jest publiczne: (1) jeśli jest już ono powszechnie znane, lub okoliczności sprawiają, że można dojść do wniosku, że może z pewnością stać się takie …”

W ten sposób wykazaliśmy bardzo szczegółowo, dlaczego całkowicie błędne jest twierdzenie, że antypapieże Soboru Watykańskiego II są zaledwie „materialnymi heretykami”. Nie mogą być materialnymi heretykami ponieważ 1) bardzo dobrze znają dogmaty, którym zaprzeczają; 2) jako „biskupi” są oni zobowiązane aby znać Wiarę katolicką, a zwłaszcza dogmaty, którym zaprzeczają; oraz 3) nie posiadają i zaprzeczają podstawowym tajemnicom wiary, które każdy musi utrzymywać, aby być katolikiem.

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 578.

[2] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 74.

[3] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, Ignatius Press, 1982, p. 239.

[4] Benedict XVI, Principles of Catholic Theology, pp. 197-198.

[5] L’Osservatore Romano, Special Insert, Joint Declaration of the Doctrine of Justification, November 24, 1999, #13.
https://ekai.pl/dokumenty/wspolna-deklaracja-w-sprawie-nauki-o-usprawiedliwieniu-31-pazdziernika-1999/
http://ekumenizm.wiara.pl/doc/477995.Wspolna-deklaracja-w-sprawie-nauki-o-usprawiedliwieniu/2

[6] G. McDevitt, The Delict of Heresy, 48, CU, Canon Law Studies 77. Washington: 1932.

[7] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 45.

[8] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 46.

[9] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 30.

[10] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), pp. 313-314.

[11] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 399.

[12] L’Osservatore Romano (the Vatican’s Newspaper), May 24, 1973, p. 6.

[13] L’Osservatore Romano, Jan. 27, 1993, p. 2.

[14] L’Osservatore Romano, August 24, 2005, p. 8.

[15] Eric F. Mackenzie, A.M., S.T.L., J.C.L. Rev., The Delict of Heresy, Washington, D.C.: The Catholic Univ. of America, 1932, p. 35. (Cf. Canon 2200.2).

[16] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 283.

[17] St. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30.

[18] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 416.

[19] Ius Canonicum. Rome: Gregorian 1943. 2:453.