Obiekcja 12: Jak to możliwe aby cały Kościół i wszyscy kardynałowie mogli uznać antypapieża, w takim przypadku jak Jana XXIII (1958-1963)?

Odpowiedź: Papież Paweł IV ogłosił, że katolicy nie mogą zaakceptować takiego heretyckiego pretendenta, nawet jeśli posłuszeństwo zostałoby mu wykazane przez „wszystkich” - wskazując, przez takie stwierdzenie, że wykazywanie posłuszeństwa antypapieżowi przez wszystkich jest rzeczą możliwą.

(Uwaga od tłumacza: w polskim tłumaczeniu zamiast słowa „wszystkich” użyto „powszechnej”. Słowo „obediencja” oznacza posłuszeństwo.)

 Papież Paweł IV, Bull Cum ex Apostolatus Officio, 15 lutego 1559: „6. Dodajemy również [Przez tę naszą Konstytucję, która ma pozostać ważna na zawsze, ustalamy, postanawiamy, stwierdzamy i określamy], że gdyby kiedykolwiek się okazało, że jakiś biskup, a nawet pełniący obowiązki arcybiskupa, patriarchy, albo prymasa, czy też kardynał Świętego Kościoła Rzymskiego, albo jak to zostało wyżej powiedziane legat, czy też papież rzymski przed dokonaniem jego wyboru do godności kardynała, albo przed wyniesieniem go do godności papieskiej odpadł od wiary katolickiej, albo popadł w jakąkolwiek herezję … Wybór ten bądź wyniesienie nie może być także uznane, ani nie uzyska ważności czy to na drodze przyjęcia obowiązków, ani przez konsekrację, ani przez objęcie władzy i zarządu wynikających z urzędu, ani przez rzekomą koronację papieską, ani przez uroczyste oddanie czci, ani przez wyrażenie powszechnej obediencji, w żadnym czasie, ani w żadnym razie nie może być uznane za zgodne z prawem …”

Ale już mieliśmy sytuację, w której wszyscy kardynałowie uznali antypapieża! Jak omówiono wcześniej w tej książce, podczas Wielkiej Zachodniej Schizmy, 15 z 16 kardynałów, którzy wybrali papieża Urbana VI, wycofało się ze swego posłuszeństwo jemu na tej podstawie, że niesforny rzymski motłoch uczynił wybór niekanonicznym. Jedynym kardynałem, który nie odrzucił papieża Urbana VI był kardynał Tebaldeschi, ale zmarł on wkrótce po tym, dnia 7 września - pozostawiając sytuację, w której żaden z kardynałów Kościoła katolickiego nie uznawał prawdziwego papieża, Urbana VI. Wszyscy żyjący kardynałowie uznali jego wybór za nieważny.[1]

W XII wieku, antypapież Anaklet II - który rządził w Rzymie osiem lat, rywalizując z prawdziwym papieżem, Innocentym II - zyskał poparcie większości kardynałów, biskupa Porto, dziekana Świętego Kolegium i całej ludności Rzymu.[2]

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Warren H. Carroll, A History of Christendom, Vol. 3 (The Glory of Christendom), pp. 432-434.
Warren H. Carroll, Historia Chrześcijaństwa, Tom 3 (Złota Epoka Chrześcijaństwa), str. 437-440.

[2] The Catholic Encyclopedia, Vol. 1, p. 447.