Klucze św. Piotra i jego nieustająca Wiara

Jest to fakt historyczny Pisma Świętego i Tradycji, że Pan nasz Jezus Chrystus założył swój Kościół powszechny (Kościół katolicki) na św. Piotrze.

Ewangelia Mateusza 16:18-19 - „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.”

Nasz Pan uczynił św. Piotra pierwszym papieżem, powierzył mu wszystkich Swoich wiernych i dał mu najwyższą władzę w powszechnym Kościele Chrystusowym.

Ewangelia Jana 21:15-17 - „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje! I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie? Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje! Powiedział mu po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie? Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje!”

A wraz z najwyższą władzą, jaką Pan nasz Jezus Chrystus powierzył św. Piotrowi (i jego następcom, papieżom), przychodzi tak zwana Papieska Nieomylność. Papieska Nieomylność jest nierozerwalnie związane z Papieską Supremacją (tj. Zwierzchnictwem) - nie byłoby sensu, aby Chrystus uczynił św. Piotra głową Swojego Kościoła (jak to wyraźnie Chrystus uczynił), gdyby św. Piotr lub jego następcy, papieże, mogliby popełnić błąd ucząc w rzeczach Wiary w trakcie sprawowania tej najwyższej władzy. Najwyższa władza musi być niezawodna w wiążących sprawach Wiary i moralności, w przeciwnym razie nie będzie to prawdziwa władza od Chrystusa.

Papieska Nieomylność nie oznacza, że papież nie może w ogóle popełnić błędu i nie oznacza to, że papież nie może stracić swojej duszy i zostać potępionym w Piekle za grzech ciężki. Oznacza ona, że następcy św. Piotra (papieże Kościoła katolickiego) nie mogą zbłądzić gdy autorytatywnie nauczają w rzeczach Wiary lub moralności, które mają być utrzymywane przez cały Kościół Chrystusowy. Obietnicę nieustającej (niezawodnej) wiary dla św. Piotra i jego następców, o czym mówił Chrystus, znajdujemy w Ewangelii Łukasza 22.

Ewangelia Łukasza 22:31-32 - „I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. A ty, nawróciwszy się, utwierdzaj twoich braci.”

Szatan chciał przesiać wszystkich Apostołów jak pszenicę, ale Jezus modlił się za Szymonem Piotrem, aby jego wiara nie ustała (nie zawiodła). Jezus mówi, że św. Piotr i jego następcy (papieże Kościoła katolickiego) mają nieustającą wiarę gdy autorytatywnie nauczają w rzeczach wiary lub moralności, które mają być przestrzegane przez cały Kościół Chrystusowy.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, 1870, ex cathedra: „ZATEM TEN NIGDY NIE USTAJĄCY CHARYZMAT PRAWDY I WIARY ZOSTAŁ PRZEZ BOGA UDZIELONY ŚW. PIOTROWI ORAZ JEGO NASTĘPCOM NA TEJ STOLICY …”[1]

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, 1870, ex cathedra: „… Stolica św. Piotra pozostaje zawsze wolna od jakiegokolwiek błędu, zgodnie z Bożą obietnicą Pana naszego i Zbawiciela, udzieloną księciu Jego uczniów: 'Ja prosiłem za tobą, aby nie ustała twoja wiara, a ty nawróciwszy się utwierdzaj twoich braci'.”[2]

I ta prawda była utrzymywana w Kościele katolickim od najdawniejszych czasów.

Papież Gelazjusz I, List Apostolski 42, lub Dekret Papieski de recipiendis et non recipiendis libris, 495: „Z tego powodu, Stolica Piotra, Apostoła Kościoła Rzymskiego, jest pierwsza, nie mająca skazy czy zmarszczki czy czegoś podobnego (List do Efezjan 5:27)”[3]

Obietnica Chrystusa złożona św. Piotrowi, że jego wiara nie może ustać (tj., jest ona niezawodna, bezbłędna), implikuje tym, że wiara Piotra - o urząd jaki Jezus ustanawia w Piotrze - jest nieomylna. To, co jest nieustające w sprawach wiary, musi być nieomylne. Papieska Nieomylność jest zatem bezpośrednio związana z obietnicą Chrystusa złożoną św. Piotrowi (i jego następcom) w Ewangelii Łukasza 22 dotyczącej nieustającej Wiary Piotra. Papieska Nieomylność znajduje się również w obietnicy Chrystusa złożonej Piotrowi w Ewangelii Mateusza 16. Jezus oświadcza, że wszystko, co zwiąże Piotr (tj., cokolwiek on ogłosi, musi być utrzymywane przez Kościół powszechny) jest również związane w Niebie. Ponieważ Niebo nie może wiązać błędu, wówczas rzeczy, które św. Piotr i jego następcy wiążą z Kościołem powszechnym, muszą zawsze być prawdziwe. To jest nieomylność. Mimo że wierzono w tę prawdę od początku Kościoła, została ona w szczególności określona jako dogmat na Soborze Watykańskim I w 1870 roku.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, 1870, Sesja 4, Rozdział 4: „… gdy biskup Rzymu przemawia ex cathedra [z tronu św. Piotra], to znaczy, gdy wykonując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich chrześcijan, na mocy swego najwyższego apostolskiego autorytetu określa naukę dotyczącą wiary lub moralności obowiązującą cały Kościół … wyróżnia się tą nieomylnością, w jaką boski Zbawiciel zechciał wyposażyć swój Kościół dla definiowania nauki wiary lub moralności. Dlatego takie definicje biskupa Rzymu - same z siebie, a nie na mocy zgody Kościoła - są niezmienialne.”[4]

Ale skąd wiadomo, kiedy papież sprawuje swoją nieustającą Wiarę, aby nieomylnie nauczać z Katedry św. Piotra? Odpowiedź jest taka, że wiemy to z języka używanego przez papieża lub sposobu, w jaki naucza papież. Sobór Watykański I określił dwa wymagania, które muszą być spełnione: 1) gdy papież spełnia swój obowiązek jako pasterz i nauczyciel wszystkich chrześcijan zgodnie ze swoim najwyższym apostolskim autorytetem (władzą); 2), gdy wyjaśnia on doktrynę o wierze lub moralności, jaka ma być utrzymywana przez cały Kościół Chrystusowy. Papież może spełnić oba te wymagania w jednym tylko wierszu, przez potępienie fałszywej opinii (tak jak wiele dogmatycznych soborów) lub mówiąc „Naszym apostolskim autorytet ogłaszamy …” lub mówiąc „Wierzymy, wyznajemy i nauczamy” lub używając słów o podobnej wadze i znaczeniu, które wskazują, że papież naucza cały Kościół o wierze w sposób definitywny i wiążący.

Tak więc, gdy papież naucza z Katedry Piotra w sposób określony powyżej, nie może się mylić. Gdyby mógł się mylić, Kościół Chrystusowy mógłby zostać oficjalnie poprowadzony do błędu, a obietnica Chrystusa złożona św. Piotra i Swojemu Kościołowi zawiodłaby (co jest niemożliwe). To, co jest nauczane z Katedry Piotra przez papieży Kościoła katolickiego, to nauczanie Samego Jezusa Chrystusa. Odrzucenie tego, czego uczą papieże z Katedry Piotra, jest po prostu wzgardzeniem Samym Jezusem Chrystusem.

Ewangelia Łukasza 10:16 - „Kto was słucha, mnie słucha, a kto wami gardzi, mną gardzi …”

Ewangelia Mateusza 18:17 - „A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik!”

Papież Leon XIII, Satis Cognitum, 1896: „Chrystus ustanowił w Kościele żywą, autentyczną, a tym samym wieczną władzę nauczania [Magisterium] … jeżeli miały być one fałszywe – co jest jawnie niedorzeczne – to wynikałoby chyba, że sprawcą błędu w człowieku jest Bóg.”[5]

KATEDRA PIOTRA MÓWI PRAWDĘ, KTÓRĄ PRZEKAZAŁ SAM CHRYSTUS

Prawdy wiary, ogłoszone przez papieży przemawiających nieomylnie z Katedry Piotra, nazywane są dogmatami. Dogmaty składają się na tak zwany depozyt Wiary. A depozyt wiary zakończył się wraz ze śmiercią ostatniego apostoła.

Papież św. Pius X, Lamentabile, Błędy Modernistów #21: „Objawienie, które stanowi przedmiot wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami.”[6] - Potępione

Oznacza to, że gdy papież definiuje dogmat z Katedry Piotra, nie czyni on dogmatu prawdziwym, ale ogłasza to, co już jest prawdą, co już zostało objawione przez Chrystusa i przekazane Apostołom. Dogmaty są zatem oczywiście niezmienne. Jednym z tych dogmatów w depozycie wiary jest to, że Poza Kościołem Katolickim Nie Ma Zbawienia. Ponieważ jest to nauka Jezusa Chrystusa, nie wolno spierać się z tym dogmatem lub go kwestionować; trzeba po prostu go zaakceptować. Nie ma znaczenia, czy nie lubimy dogmatu, czy nie rozumiemy dogmatu, czy nie widzimy sprawiedliwości w dogmacie. Jeśli nie przyjmuje się go jako nieomylnie prawdziwego, wówczas po prostu nie przyjmuje się Jezusa Chrystusa, ponieważ dogmat przychodzi do nas od Jezusa Chrystusa.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „Dlatego oddaliwszy wszelki powód dla powątpiewania, czyż godzi się komukolwiek odrzucać jakąkolwiek z tych prawd nie popadając tym samym w herezję? Czyż ktoś, kto jest odłączony od Kościoła, nie odrzuca całej nauki chrześcijańskiej? Taka jest bowiem natura wiary i nic nie jest tak niedorzeczne, jak przyjmowanie z wiarą jednego, a odrzucanie czegoś innego. Wiara bowiem jest cnotą nadprzyrodzoną, jak wyznaje Kościół, dzięki której … wierzymy, że prawdziwe jest to, co On objawił, nie z powodu wewnętrznej prawdy rzeczy dostrzeganej światłem przyrodzonego rozumu, lecz ze względu na autorytet samego objawiającego Boga, który ani nie może się mylić, ani wprowadzać w błąd … Przeciwnie, ten, kto nie zgadza się nawet w jednym rozdziale z otrzymanymi Boskimi prawdami, rzeczywiście pozbawia wiarę podstaw, gdyż Bogu odmawia czci jako prawdzie najwyższej i właściwemu motywowi wiary.”[7]

Ci, którzy nie chcą wierzyć w dogmat Poza Kościołem Nie Ma Zbawienia, dopóki nie zrozumieją, w jaki sposób istnieje w nim sprawiedliwość, po prostu wstrzymują się od wiary w objawienie Chrystusa. Ci, którzy mają prawdziwą Wiarę w Chrystusa (i Jego Kościół), najpierw przyjmują Jego nauczanie, a następnie pojmują prawdę w tym (tj., dlaczego jest to prawda). Katolik nie wstrzymuje się od wiary w objawienie Chrystusa do czasu gdy go zrozumie. Taka jest mentalność niewiernego heretyka, który ma niepohamowaną pychę. Św. Anzelm podsumowuje prawdziwy katolicki pogląd w tej sprawie.

Św. Anzelm, Doktor Kościoła, Prosologion, Rozdział 1: „Nie staram się bowiem zrozumieć, abym mógł uwierzyć, ale wierzę po to, aby zrozumieć. Albowiem w to również wierzę, że jeżeli nie uwierzę, nie zrozumiem.”[8]

List do Rzymian 11:33-35 - „O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi! Kto bowiem poznał myśl Pana, albo kto był Jego doradcą? Lub kto Go pierwszy obdarował, aby nawzajem otrzymać odpłatę?”

Księga Izajasza 55:8-9 - „Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi.”

Przypisy:

[1] Denzinger 1837.

[2] Denzinger 1836.

[3] Denzinger 163.

[4] Denzinger 1839.

[5] The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990,Vol. 2 (1878-1903), p. 394.

[6] Denzinger 2021.

[7] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 394.

[8] Fr. Christopher Rengers, The 33 Doctors of the Church, Rockford: IL, Tan Books, 2000, p. 273.