Obiekcja 5: Kościół nie może istnieć bez papieża, a przynajmniej nie może istnieć przez 40 lat bez papieża, jak mówią sedewakantyści …

Odpowiedź: Kościół istniał przez lata bez papieża, i dzieje się tak za każdym razem, kiedy papież umiera. Kościół doświadczył papieskiego interregnum (tj. okresu bez papieża) ponad 200 razy w swojej historii. Najdłuższe papieskie interregnum (przed apostazją Soboru Watykańskiego II) miało miejsce pomiędzy papieżem św. Marcelinem (296-304) a papieżem św. Marcelim (308-309). Trwało ono ponad trzy i pół roku.[2] Co więcej, teolodzy uczą, że Kościół może istnieć nawet przez dziesięciolecia bez papieża.

EDMUND JAMES O'REILLY MIAŻDŻY GŁÓWNY ARGUMENT NIESEDEWAKANTYSTÓW W KWESTII DŁUGOŚCI PAPIESKIEGO INTERREGNUM (OKRES BEZ PAPIEŻA), UCZĄC, ŻE KOŚCIÓŁ MOŻE ISTNIEĆ PRZEZ DZIESIĘCIOLECIA BEZ PAPIEŻA

Ks. Edmund James O'Reilly był wybitnym teologiem, który żył w czasie Soboru Watykańskiego I. Pisząc po Soborze Watykańskim I i jego definicjach o wieczności papieskiego urzędu, uczył, że Bóg mógłby pozostawić Kościół bez papieża na ponad 39 lat - na przykład podczas całej rozpiętości Wielkiej Schizmy Zachodniej (1378-1417). Oto cytat z dyskusji ks. O'Reilly na temat Wielkiej Schizmy Zachodniej:

„Zatrzymajmy się tutaj, aby zapytać, co należy powiedzieć o sytuacji ówczesnych trzech pretendentów i ich prawach w odniesieniu do papiestwa. Przede wszystkim, był tam przez cały czas papież, od śmierci Grzegorza XI w 1378 roku - z wyjątkiem, oczywiście, okresów pomiędzy śmiercią a elekcją, aby wypełnić nieobstawione stanowisko. Był tam papież, jak mówię, w każdym danym momencie, prawdziwie obdarzony godnością wikariusza Chrystusa i głowy Kościoła, bez względu na to, jakie opinie mogły istnieć wśród wielu co do jego prawdziwości; nie oznacza to, że interregnum obejmujące cały okres byłoby niemożliwe lub niezgodne z obietnicami Chrystusa, ponieważ nie jest to w żaden sposób oczywiste, ale to, że w rzeczywistości nie było tam takiego interregnum.”[2]

Ks. O'Reilly mówi, że interregnum (okres bez papieża), obejmujące cały okres Wielkiej Schizmy Zachodniej, nie jest w żaden sposób niezgodne z obietnicami Chrystusa dotyczącymi Jego Kościele. Okres, o którym mówi ks. O'Reilly, rozpoczyna się w 1378 roku wraz ze śmiercią papieża Grzegorza XI i zasadniczo kończy się w 1417 roku kiedy zostaje wybrany papież Marcin V. To byłoby 39 lat interregnum (okresu bez papieża). A ks. O'Reilly był jednym z najwybitniejszych teologów XIX wieku.

Jest oczywiste, że ks. O'Reilly jest po stronie tych, którzy, odrzucając antypapieży Soboru Watykańskiego II, utrzymują możliwość długoterminowego wakatu na Stolicy Apostolskiej. W rzeczywistości, na stronie 287 swojej książki, ks. O'Reilly daje to prorocze ostrzeżenie:

„Wielka Schizma Zachodnia podsuwa mi refleksję, którą pozwolę sobie wyrazić tutaj. Gdyby ta schizma nie wydarzyła się, hipoteza, że coś takiego mogłoby się wydarzyć, wydawałaby się dla wielu chimeryczne [absurdem]. Powiedzieliby, że nie mogłoby tak być; Bóg nie pozwoliłby Kościołowi wejść w tak nieszczęśliwą sytuację. Herezje mogą powstawać, rozprzestrzeniać się i trwać bardzo długo, z powodu winy i na wieczne zatracenie ich autorów i współsprawców, ku wielkiemu nieszczęściu również wiernych, wzmożonego przez prawdziwe prześladowania w wielu miejscach, w których dominują heretycy. Ale żeby prawdziwy Kościół pozostał od trzydziestu do czterdziestu lat bez dokładnie ustalonej Głowy i przedstawiciela Chrystusa na ziemi, tak nie mogłoby być. Jednak tak było; i nie mamy gwarancji, że to się nie powtórzy, choć możemy mieć żarliwą nadzieję, że tak nie będzie. Mogę wyciągnąć wniosek, że nie możemy być zbyt skłonni do decydowania, na co Bóg może pozwolić. Wiemy z całą pewnością, że spełni On Swoje obietnice … Możemy również ufać, że zrobi On o wiele więcej niż to, co wiąże się z Jego obietnicami. Możemy oczekiwać z podnoszącym na duchu prawdopodobieństwem na odstąpienie w przyszłości od pewnych trudów i nieszczęść, które miały miejsce w przeszłości.

Ale my, albo nasi następcy w przyszłych pokoleniach chrześcijan, możemy zobaczyć bardziej osobliwe niegodziwości niż to już doświadczone, jeszcze przed niezwłocznym zbliżającym się końcem wszystkich rzeczy na ziemi, co poprzedzi dzień sądu. Nie stawiam się za proroka, ani nie udaję widzieć nieszczęśliwe cuda, o których nic nie wiem. Wszystko co zamierzam przekazać, to to, że nieprzewidziane zdarzenia dotyczące Kościoła, niewykluczone przez Boże obietnice, nie mogą być uważane za praktycznie niemożliwe, tylko dlatego, że byłyby przerażające czy niepokojące.”[3]

Jest to doskonały argument. Ks. O'Reilly wyjaśnia, że gdyby nigdy nie doszło do Wielkiej Schizmy Zachodniej, katolicy twierdziliby, że taka sytuacja (trzech rywalizujących pretendentów do papiestwa bez dokładnie ustalonej głowy - papieża - przez dziesięciolecia) jest niemożliwa; tak jak niektórzy twierdzą dzisiaj, że sedewakantystyczna „teza” jest niemożliwa, podczas gdy fakty dowodzą, że jest prawdziwa.

Wielka Schizma Zachodnia miała miejsce, mówi ks. O'Reilly, i nie mamy żadnej gwarancji, że gorsze rzeczy, które nie są wykluczone przez Boże obietnice, nie będą miały miejsca. Mówienie, że nie mieliśmy papieża od śmierci Piusa XII w 1958 roku, nie jest sprzeczne z niezniszczalnością Kościoła. Przeciwnie, to co jest całkowicie sprzeczne z niezniszczalnością Kościoła katolickiego, to twierdzenie, że prawdziwi papieże mogliby promulgować Sobór Watykański II, oficjalnie popierać fałszywe i pogańskie religie, promulgować protestancką nową Mszę, oraz utrzymywać, że niekatolicy do zbawienia nie potrzebują nawrócenia. Pozostawienie Kościoła bez papieża przez przeciągający się okres wielkiej apostazji jest karą zadaną przez Boga na nasze pokolenie z powodu niegodziwości świata.

Proroctwo św. Mikołaja z Flüe (1417-1487): „Kościół będzie ukarany, ponieważ większość jego członków, we wszystkich możliwych miejscach, stanie się tak bardzo zdeprawowana. Kościół będzie tonąć coraz głębiej i głębiej, aż wreszcie będzie wydawać się jakby zniknął, a sukcesja Piotra i innych apostołów będzie wydawać się jakby wygasła. Ale po tym wszystkim zostanie on triumfalnie wywyższony na oczach wszystkich wątpiących.”[4]

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Denzinger 51-52e; Warren H. Carroll, A History of Christendom, Vol. 1 (The Founding of Christendom), p. 494; J.N.D. Kelly, Oxford Dictionary of Popes, Oxford University Press, 2005, p. 25.

[2] Fr. Edmund James O’Reilly, The Relations of the Church to Society – Theological Essays, 1882.

[3] Fr. O’Reilly, The Relations of the Church to Society – Theological Essays, p. 287.

[4] Yves Dupont, Catholic Prophecy, Rockford, IL: Tan Books, 1973, p. 30.