Lumen Gentium – Konstytucja dogmatyczna o Kościele Soboru Watykańskiego II.

Konstytucja o Kościele Lumen gentium Soboru Watykańskiego II stała się znana dzięki swej heretyckiej nauce o kolegialności. Pogląd ten polega na tym, że biskupi, jako całość również posiadają najwyższą władzę w Kościele katolickim.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Lumen Gentium (#22): „Urząd biskupi, który jest następcą Kolegium Apostolskiego w nauczycielstwie i w rządzeniu pasterskim, co więcej, w którym trwa nieprzerwanie ciało apostolskie, stanowi również razem z głową swoją, Biskupem Rzymskim, a nigdy bez niego, podmiot najwyższej i pełnej władzy nad całym Kościołem …”[1]

Widzimy, że Lumen Gentium wyraźnie naucza, że Kolegium Biskupów posiada najwyższą i pełną władzę nad Kościołem powszechnym. Jeśli to by była prawda, oznaczałoby to, że Chrystus nie ustanowił jednej głowy w Kościele katolickim w osobie św. Piotra, ale dwie najwyższe głowy, Kolegium Biskupów i Piotra, co uczyniłoby z Kościoła potwora o dwóch głowach.

Papież Bonifacy VIII, Unam Sanctam, 18 listopada 1302: „ … Dlatego ten jeden jedyny Kościół ma jedną głowę, nie dwie głowy, bo gdyby miał dwie głowy byłby jakimś potworem …”[2]

Jedynie papież posiada najwyższy autorytet w Kościele. Biskupi go nie posiadają.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#14), 29 czerwca 1896: „Bowiem Ten, który uczynił św. Piotra fundamentem Kościoła, Ten również „wybrał dwunastu … i nazwał apostołami” (Łk 6, 13). Dlatego autorytet św. Piotra musi pozostać na wieczność u papieża rzymskiego i tak biskupi będący następcami Apostołów przyjmują w dziedzictwie ich władzę, by stan biskupów dosięgnął z konieczności wewnętrznej struktury. Jakkolwiek więc nie mają oni pełnej ni powszechnej, ni najwyższej zwierzchności, a więc nie można ich uważać za zastępców papieży rzymskich, to jednak sprawując sobie właściwą władzę są najprawdziwszymi arcykapłanami ordynariuszami ludów, którymi zarządzają.”[3]

Papież Leo XIII, Satis Cognitum (#15): „Lecz najwyższa władza papieża rzymskiego jest powszechna i wyraźnie niezależna, natomiast władza biskupów jest ograniczona pewnymi ramami i nie całkiem niezależna.”[4]

Sobór Watykański II naucza, że katolicy czczą tego samego Boga co muzułmanie

Oprócz herezji kolegialności, są inne w Lumen Gentium, których nie można pominąć. Być może najbardziej uderzającą herezję znajdziemy w punkcie 16 Lumen Gentium.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Lumen Gentium (#16): „Ale plan zbawienia obejmuje także i tych, którzy uznają Stworzyciela, wśród nich zaś w pierwszym rzędzie MUZUŁMANÓW, oni bowiem wyznając, iż zachowują wiarę Abrahama, CZCZĄ WRAZ Z NAMI BOGA JEDYNEGO I MIŁOSIERNEGO, KTÓRY SĄDZIĆ BĘDZIE LUDZI W DZIEŃ OSTATECZNY.”[5]

To jest niesamowite bluźnierstwo! Katolicy są czcicielami Jezusa Chrystusa i Trójcy Świętej; Muzułmanie nie!

(Muzułmanie odrzucają Boskość Jezusa Chrystusa)

(Chrześcijanie czczą Jezusa jako Boga)

Nawet dziecko jest w stanie zrozumieć to, że nie mamy tego samego Boga.

Papież Grzegorz XVI, Summo Iugiter Studio (#6), 27 maja 1832: „Dlatego powinni oni pouczyć ich o prawdziwym uwielbieniu Boga, który jest możliwy tylko w religii katolickej”[6]

Papież św. Grzegorz Wielki: „Święty Kościół powszechny naucza, że nie można prawdziwie oddawać czci Bogu oprócz w nim [Kościele] …”[7]

Niektórzy ludzie próbują bronić tej okropnej herezji Soboru Watykańskiego II, twierdząc, że muzułmanie uznają i czczą jednego wszechmocnego Boga. Argumentują oni w ten sposób: Jest tylko jeden Bóg. A ponieważ muzułmanie czczą jednego wszechmocnego Boga - nie wiele bóstw, jak politeiści - to czczą oni tego samego wszechmocnego Boga, którego czczą katolicy.

Jest to wyraźne zaprzeczenie Trójcy Świętej, utrzymywać, że muzułmanie czczą prawdziwego Boga bez czczenia Trójcy Świętej. Po drugie, a nawet gorsze kiedy rozważy się to uważnie, zdumiewające jest twierdzenie, że muzułmanie czczą jednego miłosiernego Boga, który będzie sądzić ludzkość w czasach ostatecznych! To jest niewiarygodna herezja. Muzułmanie nie czczą Jezusa Chrystusa, który jest sędzią ludzkości w czasach ostatecznych. Dlatego nie czczą oni Boga, który będzie sądzić ludzkość! Twierdzenie, że muzułmanie czczą Boga, który będzie sądził ludzkość w czasach ostatecznych, tak jak to robi Sobór Watykański II w Lumen Gentium #16, jest zaprzeczaniem tego, że Jezus Chrystus będzie sądził ludzkość w czasach ostatecznych.

Papież święty Damazy I, Synod Rzymski, Kan. 15: „Ten kto nie wyznaje, że ON (JEZUS CHRYSTUS) … PRZYJDZIE ABY SĄDZIĆ ŻYWYCH I UMARŁYCH, JEST HERETYKIEM.”[8]

Sobór Watykański II uczy, że można być ateistą bez własnej winy

Dokument Soboru Watykańskiego II, Lumen Gentium (#16): „Nie odmawia też Opatrzność Boża koniecznej do zbawienia pomocy takim, którzy bez własnej winy nie doszli jeszcze do wyraźnego poznania Boga, a usiłują nie bez łaski Bożej, wieść uczciwe życie. ”[9]

Sobór Watykański II naucza tutaj, że są ludzie, którzy „BEZ WŁASNEJ WINY w ogóle nie doszli jeszcze do wyraźnego poznania Boga”. Innymi słowy, są ludzie, którzy nie są winni tego, że nie wierzą w Boga (jak ateiści). To jest herezja.

Jest to nieomylnie nauczane w Piśmie Świętym, że każdy kto przekroczy wiek rozumowania może poznać, z całą pewnością, że Bóg istnieje. Poznaje się go, poprzez rzeczy stworzone: drzewa, trawa, słońce, księżyc, gwiazdy itp. Każdy kto jest ateistą (który wierzy, że nie ma Boga) nie ma usprawiedliwienia. Prawo naturalne również go potępia.

List do Rzymian 1:19-20 - „To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się usprawiedliwić od winy.”

Święty Paweł naucza, że ateizm jest niewybaczalny, ponieważ stworzenie Boga dowodzi o jego istnieniu. II Sobór Watykański naucza wręcz przeciwnie, że ateiści mogą być usprawiedliwieni. To skłania nas do pytania „Jakiej Biblii II Sobór Watykański używał?” To musiało być wydanie satanistyczne. Oświadczenie II Soboru Watykańskiego o tych, którzy nie uznają Boga, jest nie tylko potępione przez św. Pawła, ale także przez I Sobór Watykański. Zdefiniował on dogmatycznie, naukę przedstawioną w Liście do Rzymian 1, która zaprzecza nauczaniu 2 Soboru Watykańskiego.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 3, O objawieniu, Kanon 1: „Gdyby ktoś mówił, że jednego i prawdziwego Boga, Stwórcę i Pana naszego, nie można poznać ze stworzeń w sposób pewny z pomocą naturalnego światła rozumu ludzkiego - niech będzie wyklęty.”[10]

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 3, O Bogu stworzycielu wszystkich rzeczy, Kanon 1: „Gdyby ktoś zaprzeczał [istnieniu] jednego, prawdziwego Boga, Stwórcy i Pana rzeczy widzialnych i niewidzialnych - niech będzie wyklęty.”[11]

II Sobór Watykański bezpośrednio podlega tym klątwom za swoje heretyckie nauczanie.

Sobór Watykański II uczy, że Kościół jest zjednoczony z tymi, którzy nie akceptują wiary lub papiestwa

W Lumen Gentium nauczana jest herezja w kwestii osób zjednoczonych z Kościołem. Gdybyśmy mieli określić cechę jedności Kościoła katolickiego, to powiedzielibyśmy, że Kościół jest zjednoczony z osobami ochrzczonymi, którzy w całości akceptują wiarę katolicką i pozostają pod jednoczącym elementem papiestwa. Inaczej mówiąc: ci ludzie, z którymi Kościół katolicki z pewnością nie jest zjednoczony, to ci, którzy nie akceptują całości wiary katolickiej lub samego papiestwa. Ale Sobór Watykański II wymienia te dwa kryteria jedności i naucza dokładnie odwrotnie!

Dokument Soboru Watykańskiego II, Lumen Gentium (#15): „Co zaś się tyczy tych ludzi, którzy będąc ochrzczeni noszą zaszczytne imię chrześcijan, ale nie wyznają całej wiary lub nie zachowują jedności wspólnoty (communio) pod zwierzchnictwem Następcy Piotra, to Kościół wie, że jest z nimi związany z licznych powodów.”[12]

II Sobór Watykański mówi, że Kościół jest zjednoczony z tymi, którzy nie akceptują wiary i papiestwa, kolejna sprzeczność z nauczaniem Kościoła. Jak widzimy poniżej, jest to dogmat, że ci, którzy odrzucają papiestwo lub jakąkolwiek część wiary, nie są zjednoczeni z Kościołem katolickim.

Papież Pius IX, Amantissimus (#3), 8 kwietnia 1862: „Są niemal niezliczone dowody, pochodzące od najbardziej godnych zaufania świadków, które jasno i otwarcie świadczą z wielką wiarą, dokładnością, szacunkiem i posłuszeństwem, że każdy kto chce należeć do prawdziwego i jedynego Kościoła Chrystusowego musi czcić i być posłusznym tej Stolicy Apostolskiej i papieżowi Rzymu.”[13]

Papież Pius VI, Charitas (#32), 13 kwietnia 1791: „W końcu jednym słowem: bądźcie blisko Nas. Bo nikt nie może być w Kościele Chrystusa, nie będąc w jedności z Jego widzialną głową i założoną przez Niego Stolicą św. Piotra.”[14]

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „Taki był zawsze zwyczaj Kościoła i taki sąd za zgodą świętych Ojców, ZGODNIE Z KTÓRYM WYDALANO ZE SPOŁECZNOŚCI KATOLICKIEJ I NIE DOPUSZCZANO DO KOŚCIOŁA KOGOKOLWIEK, KTO ODSTĄPIŁ NAWET W NAJMNIEJSZYM STOPNIU OD NAUKI PODAWANEJ W AUTENTYCZNYM NAUCZANIU.”[15]

Sobór Watykański II również naucza, że heretycy szanują Pismo Święte ze szczerą religijną gorliwością.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Lumen Gentium (#15), mówiąc o niekatolikach: „Wielu bowiem jest takich, którzy mają we czci Pismo święte, jako normę wiary i życia, i wykazują szczerą gorliwość religijną … naznaczeni są chrztem … a także uznają i przyjmują inne sakramenty w swoich własnych Kościołach czy wspólnotach kościelnych.”[16]

Kościół katolicki naucza, że heretycy odrzucają Słowo Boże przekazane przez tradycję.

Papież Grzegorz XVI, Inter Praecipuas (#2), 8 maja 1844: „Co więcej, jesteście świadomi tego, że od najwcześniejszych wieków chrześcijaństwa, istotą heretyków było to, że odrzucając Słowo Boże przekazane przez tradycję, odrzucając autorytet Kościoła katolickiego, fałszując Pismo Święte, albo zmieniając jego znaczenie przez błędne interpretacje.”[17]

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 866.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/113-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-lumen-gentium.html

[2] Denzinger 468.

[3] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 400.

[4] Denzinger 1961.

[5] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 861.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/113-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-lumen-gentium.html

[6] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 231.

[7]  The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230

[8]  Denzinger 73

[9] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 861.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/113-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-lumen-gentium.html

[10]  Denzinger 1806.

[11] Denzinger 1801.

[12]  Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 860.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/113-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-lumen-gentium.html

[13] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 364.

[14] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 184.

[15] The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 399.

[16] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, pp. 860-861.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/113-konstytucja-dogmatyczna-o-kosciele-lumen-gentium.html

[17] Denzinger 1630.