Nauczanie II Soboru Watykańskiego a Kościoła katolickiego, dotyczące uczestnictwa w niekatolickim kulcie

 Jan Paweł II we wspólnej modlitwie w 1982 roku, w anglikańskiej katedrze, ze schizmatyckim i heretyckim „arcybiskupem” Canterbury (anglikaninem), który jest tylko świeckim udającym biskupa

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928: „Jasną rzeczą jest, Czcigodni Bracia, dlaczego Stolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zgrupowaniach niekatolickich.”^[1]

Wykazaliśmy już, że antypapieże Watykanu 2 wielokrotnie uczestniczyli w niekatolickich ceremoniach religijnych. Papież Pius XI potępił to. Wyrażając powszechną tradycję Kościoła, oświadczył:

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928: „Jasną rzeczą jest, Czcigodni Bracia, dlaczego Stolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zgrupowaniach niekatolickich.”^[2]

Wszystkie katolickie podręczniki teologii moralnej wydane przed II Soborem Watykańskim przypominały tę prawdę. Nauczały one, że uczestnictwo katolików w niekatolickim nabożeństwie jest grzechem śmiertelnym przeciwko prawu boskiemu.

Papież Pius IX, Neminem vestrum (#5), 2 lutego 1854: „Chcemy, abyście wiedzieli, że ci sami mnisi wysłali nam wspaniałe wyznanie katolickiej wiary i doktryny … Wyraźnie uznali oni i dobrowolnie przyjęli przepisy i dekrety ogłoszone przez papieży i święte zgromadzenia czy mające być ogłoszone - zwłaszcza te, które zabraniają communicatio in divinis (komunii w rzeczach świętych) ze schizmatykami … Przyznają oni, że potępiają błąd schizmatyckich Ormian, i uznają, że są oni poza Kościołem Jezusa Chrystusa.”^[3]

Proszę zauważyć, że dekrety i przepisy papieży zakazują komunii (wspólnoty) ze schizmatykami w rzeczach świętych.

Papież Pius VI, Charitas (#31-32), 13 kwietnia 1791, mówiąc o kapłanach, którzy zaakceptowali świecką konstytucją duchowieństwa we Francji (apostazja) : „Wyżej wymienieni niech unikają i potępiają świętokradzkich intruzów … Nie utrzymujcie z nimi wspólnoty, szczególnie w zakresie czci Bożej.”^[4]

Mówiąc o kapłanach należących do sekty „starokatolickiej”, która publicznie odrzuca I Sobór Watykański i jego definicję papieskiej nieomylności, papież Pius IX oświadczył:

Papież Pius IX, Graves ac diuturnae (#4), 23 marca 1875: „Oni [wierni] powinni całkowicie unikać ich religijnych ceremonii, budynków, wszelkiej katedry zarazy, którą z bezkarnością założyli, aby przekazywać deprawujące nauki. Powinni unikać ich pism i kontaktu z nimi. Nie powinni mieć żadnych stosunków ani spotkań z uzurpującymi kapłanami i odstępcami od wiary, którzy ośmielają się sprawować obowiązki kościelnego szafarza bez posiadania prawomocnej misji czy jurysdykcji.”^[5] Kanon 1258.1, 1917 Kodeks Prawa Kanonicznego: „Wiernym nie wolno, w jakiekolwiek formie, aktywnie asystować lub uczestniczyć w świętych obrzędach niekatolików.”^[6]

Ale sekta II Soboru Watykańskiego i jej „papieże” oficjalnie nauczają czegoś wręcz przeciwnego:

II Sobór Watykański, Unitatis redintegratio (#15): „Skoro więc Kościoły te [schizmatyckie samozwańczo zwane „prawosławne”] mimo odłączenia posiadają prawdziwe sakramenty … dzięki którym są dotąd z nami złączone najściślejszym węzłem, pewien współudział w czynnościach świętych (communicatio in sacris), w odpowiednich okolicznościach i za zgodą kościelnej władzy, jest nie tylko możliwy, ale i wskazany.^[7]

Jest to próba obalenia boskiego prawa, które zabrania katolikom uczestniczenia w niekatolickim nabożeństwie. To jest herezja. Właśnie dlatego po II Soborze Watykańskim wielokrotnie widzieliśmy antypapieży uczestniczących w niekatolickich nabożeństwach i modlących się z niekatolikami.

 Benedykt XVI modlący się podczas ceremonii ekumenicznej , w dniu 12 września 2006 roku

Na powyższym zdjęciu widzimy Benedykta XVI modlącego się podczas ceremonii ekumenicznej 12 września 2006 roku, we wspólnym kulcie z niekatolikami.^[8]

Benedykt XVI, Przemówienie podczas nabożeństwa nieszporów ekumenicznych, 12 września 2006: „Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie! Zgromadziliśmy się razem, prawosławni, katolicy i protestanci - i razem z nami są tu także żydowscy przyjaciele aby wspólnie odśpiewać wieczorną chwałę Bogu … Jest to godzina wdzięczności za to, że możemy razem modlić się w ten sposób …”^[9]

W tej książce podaliśmy i będziemy nadal podawać wiele innych przykładów tej działalności antypapieży II Soboru Watykańskiego.

Niewiarygodne dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu

Kolejnym wyrazem nowej „ewangelii” w odniesieniu do uczestnictwa w kultach niekatolickich jest dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu, w 1993 roku publicznie ogłoszonego przez Jana Pawła II i „papieską” radę ds. popierania jedności chrześcijan.

W #23, Dyrektorium zachęca konferencje biskupów do podjęcia „działań specjalnych” celem uniknięcia „niebezpieczeństwa prozelityzmu” (próby nawrócenia kogoś)^[10]

W #50c, Dyrektorium zachęca katolickich duchownych do organizowania spotkań z protestantami „różnych Kościołów … mające na celu modlitwę liturgiczną, rekolekcje, ćwiczenia duchowe …”^[11]

W #85, Dyrektorium wyjaśnia jak „jest rzeczą pożyteczną” ożywiać wymianę między klasztorami katolickimi i tych z innych religii.^[12]

W #118, Dyrektorium mówi, że katolikom, którzy uczęszczają do niekatolickich kościołów, „radzi się uczestniczyć w psalmach, responsoriach, hymnach i wspólnych gestach Kościoła, który ich zaprosił.”^[13]

Jak widać w powyższych podpunktach kościół posoborowy szczególnie zachęca do tego, czego papież Pius XI surowo zabronił: udziału w niekatolickim nabożeństwie.

W #119, Dyrektorium oświadcza: „W katolickiej celebracji liturgicznej szafarze innych Kościołów i Wspólnot eklezjalnych mogą zajmować miejsce i odbierać honory liturgiczne, przysługujące ich randze i roli …”^[14]

W #137, Dyrektorium oświadcza: „Niemniej, jeżeli księża, inni szafarze lub wspólnoty, nie pozostający w pełnej komunii z Kościołem katolickim, nie mają miejsca ani liturgicznych przedmiotów, niezbędnych do godnego odprawiania własnych ceremonii religijnych, biskup diecezji może pozwolić im na korzystanie ze świątyni katolickiej, a także użyczyć im przedmiotów niezbędnych do ich służby Bożej. W podobnych okolicznościach mogą też otrzymać pozwolenie na pogrzeby lub odprawianie nabożeństw na cmentarzach katolickich.”^[15]

W #158, Dyrektorium mówi, że w przypadku małżeństw mieszanych „Ordynariusz miejsca może pozwolić, by kapłan katolicki zaprosił szafarza z Kościoła lub Wspólnoty eklezjalnej strony niekatolickiej do udziału w celebrowaniu małżeństwa, do odczytania Pisma św., do wypowiedzenia słów krótkiej zachęty czy do pobłogosławienia związku.”^[16]

W #187, Dyrektorium zaleca katolikom i niekatolikom współpracę przy sporządzaniu tekstów wspólnych wyznań wiary, psalmów, odczytów z Pisma Świętego i śpiewników kościelnych, które mają być używane kiedy modlą się razem.^[17]

Oficjalny program uczestnictwa w kulcie niekatolickim, jest nową religią, bezpośrednio sprzeczną z boskim prawem, które naucza, że katolikom nie wolno brać udziału w niekatolickim kulcie. 25 marca 1993 roku antypapież Jan Paweł II „zaaprobował to Dyrektorium, potwierdził go swoim autorytetem i zarządził jego publikację, wbrew wszelkim przeszkodom”^[18], po czym potwierdził te heretyckie dyrektorium w swojej encyklice Ut Unum Sint:

Jan Paweł II, Ut Unum Sint (#16), 25 maja 1995: „Nieco później, Dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu, opublikowane z moją aprobatą przez Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan, zastosowało je na polu duszpasterstwa.”^[19]

Pytanie brzmi: Jak Kościół katolicki może teraz nauczać i zalecać (udziału w niekatolickim nabożeństwie) dokładnie to, co Kościół katolicki zawsze zabraniał pod groźbą grzechu śmiertelnego? Ewidentne jest, że nie może on zmienić czegoś, co wiąże się z wiarą i jest nieodzowne z boskim prawem. Odpowiedzią jest, że te nowe nauczanie jest absolutnym dowodem, że sekta posoborowa i jej antypapieże są heretycką sektą i nie mają autorytetu (władzy) w Kościele katolickim.

Przypisy:

1. The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990, Vol. 3 (1903-1939), p. 317. ↑
2. The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 317. ↑
3. The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 321. ↑
4. The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 184. ↑
5. The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 452 ↑
6. The 1917 Pio-Benedictine Code of Canon Law, translated by Dr. Edward Von Peters, San Francisco, CA: Ignatius Press, 2001, p. 83. ↑
7. Decrees of the Ecumenical Councils, , Sheed & Ward and Georgetown University Press, 1990, Vol. 2, pp. 915-916. http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/145-dekret-o-ekumenizmie-unitatis-redintegratio.html ↑
8. L’Osservatore Romano, Sept. 20, 2006, p. 10. ↑
9. L’Osservatore Romano, Sept. 20, 2006, p. 10. http://w2.vatican.va/content/benedict-xvi/en/homilies/2006/documents/hf_ben-xvi_hom_20060912_vespri-regensburg.html ↑
10. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, by the Pontifical Council for Promoting Christian Unity, Boston, MA: St. Paul Books & Media, p. 21. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=485&Itemid=96.htm ↑
11. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 37. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=484&Itemid=96.htm ↑
12. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 59. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=483&Itemid=96.htm ↑
13. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 77. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=482&Itemid=96.htm ↑
14. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 77. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=482&Itemid=96.htm ↑
15. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 83. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=482&Itemid=96.htm ↑
16. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, pp. 90-91. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=482&Itemid=96.htm ↑
17. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, pp. 105-106. http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=481&Itemid=96.htm ↑
18. Directory for the Application of the Principles and Norms of Ecumenism, p. 124. http://apologetyka.katolik.pl/tag/dyrektorium-w-sprawie-realizacji-zasad-i-norm-dotyczacych-ekumenizmu/ ↑
19. The Encyclicals of John Paul II, Huntington, IN: Our Sunday Visitor Publishing Division, 1996, p. 924. http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25051995_ut-unum-sint.html ↑