Nostra Aetate – Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich

Dokument Soboru Watykańskiego II, Nostra aetate (#3): „Kościół spogląda z szacunkiem również na mahometan, oddających cześć jedynemu Bogu, żywemu i samoistnemu, miłosiernemu i wszechmocnemu. Stwórcy nieba i ziemi, Temu, który przemówił do ludzi; Jego nawet zakrytym postanowieniom całym sercem usiłują się podporządkować, tak jak podporządkował się Bogu Abraham, do którego wiara islamu chętnie nawiązuje … Z tego powodu cenią życie moralne i oddają Bogu cześć głównie przez modlitwę, jałmużny i post.”[1]

Tutaj Sobór Watykański II naucza że muzułmanie czczą jednego Boga, Stwórcy Nieba i Ziemi. Jest ona podobną, ale nieco odmienną herezją, którą już ujawniliśmy w Lumen Gentium. Fałszywy bóg muzułmanów (który nie jest Trójcą) nie stworzył Nieba i Ziemi. Trójca Przenajświętsza stworzyła Niebo i Ziemię.

Papież św. Leon IX, Congratulamur vehementer, 13 kwietnia 1053: „Mocno wierzę, że Trójca Święta, Ojciec, Syn i Duch Święty, jest jednym wszechmogącym Bogiem, i że cała boskość w Trójcy jest współistotna i mająca tę samą naturę, współwieczną, współwszechmogącą i o jednej woli, władzy, majestacie; Stwórcą wszelkiego stworzenia, od którego, przez którego oraz w którym wszelkie stworzenie, które jest w niebie lub na ziemi, widzialne lub niewidzialne. Wierzę również, że każda osoba w Trójcy Świętej jest jednym prawdziwym Bogiem, pełnym i doskonałym.”[2]

Interesujące porównanie językowe między Soborem Watykańskim II a Soborem Florenckim

Proszę zauważyć, że kiedy Sobór Florencki dogmatycznie określał konieczność Wiary katolickiej do zbawienia, zwrócił on uwagę na modlitwy, jałmużnę i posty tych, którzy pozostają w łonie Kościoła. Oświadczył on, że taka jałmużna nie przyniesie korzyści tym, którzy są poza Kościołem. To ciekawe, że Sobór Watykański II, chwaląc muzułmanów i ich fałszywą religię, używa niemal dokładnie tego samego języka, co Sobór Florencki, ale znowu z przeciwnym znaczeniem: Sobór Watykański II wychwala posty, jałmużnę i modlitwy członków fałszywej niekatolickiej religii.

Nostra aetate #3 mówi również, że Kościół katolicki z szacunkiem spogląda na muzułmanów, którzy pragną poddać się Bogu z całą swoją duszą, podobnie jak to uczynił Abraham. Ale podziw Soboru Watykańskiego II wobec niewiernych muzułmanów nie jest podzielany przez Kościół katolicki. Kościół pragnie nawrócenia i wiecznej radości wszystkich muzułmanów, ale uznaje, że islam jest straszną i fałszywą religią. Nie twierdzi on, że poddają się oni Bogu, gdyż wie, że należą oni do fałszywej religii.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Bazylejski, Sesja 19, 7 września 1434: „… można się spodziewać nawrócenia na wiarę katolicką wielu ludzi z bezbożnej sekty mahometańskiej.”[3]

Papież Benedykt XIV nawet surowo zabronił katolikom nadawania muzułmańskich imion dzieciom pod karą potępienia.

Papież Benedykt XIV, Quod Provinciale, 1 sierpnia 1754: „Sobór prowincjonalny waszej prowincji Albanii … w swoim trzecim kanonie ogłosił uroczyście, spośród wielu innych spraw, jak wiadomo, że tureckich lub mahometańskich imion nie należy nadawać ani dzieciom ani dorosłym na chrzcie … Nie powinno być to trudne dla nikogo z was, czcigodni bracia, bowiem żaden ze schizmatyków i heretyków nie okazał się na tyle lekkomyślny by wziąć imię mahometańskie, a jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie bardziej obfitować niż ich, nie wejdziecie do Królestwa Bożego.”[4]

W sekcji poświęconej najbardziej specyficznej herezji Soboru Watykańskiego II (wcześniej), zobaczyliśmy, że Nostra Aetate #4 naucza herezji, że żydzi nie powinni być uważani za odrzuconych przez Boga. Nie będziemy tego tutaj powtarzać.

Nostra Aetate również przypomniała światu jak wielki jest buddyzm i jak ta fałszywa religia prowadzi do najwyższego oświecenia.

Buddyści uznają wielu fałszywych bogów

Dokument Soboru Watykańskiego II, Nostra Aetate (#2): „Buddyzm, w różnych swych formach, uznaje całkowitą niewystarczalność tego zmiennego świata i naucza sposobów, którymi ludzie w duchu pobożności i ufności mogliby albo osiągnąć stan doskonałego wyzwolenia, albo dojść, czy to o własnych siłach, czy z wyższą pomocą, do najwyższego oświecenia.”[5]

Sobór Watykański II stwierdza, że buddyzm „naucza sposobów”, poprzez które ludzie mogą osiągnąć najwyższe oświecenie! To jest apostazja. To jest jedna z najgorszych herezji na Soborze Watykańskim II. Zobacz także jak Paweł VI (człowiek, który uroczyście promulgował Sobór Watykański II) rozumiał jego nauczanie o buddyzmie.

Paweł VI, Audiencja Generalna dla Japońskich Buddystów, 5 września 1973: „Miło nam powitać członków europejskiej trasy japońskich buddystów, poważanych wyznawców buddyjskiej sekty Soto-shu … Na Soborze Watykańskim II Kościół katolicki wezwał swoich synów i córki aby studiować i oceniać religijne tradycje ludzkości i 'aby się oni przez szczery i cierpliwy dialog dowiedzieli, jakimi bogactwami szczodrobliwy Bóg obdarzył narody' (Ad Gentes, 11) … Buddyzm jest jednym z bogactw Azji …”[6]

Opierając się na Soborze Watykańskim II (którego on uroczyście promulgował) Paweł VI mówi, że ta fałszywa i pogańska religia jest jednym „z bogactw Azji”!

Sobór Watykański II chwali również fałszywą religię hinduizmu za niezmierną obfitość wnikliwych koncepcji filozoficznych, podobnie jak jego formy życia ascetycznego i głęboką medytację.

Dokument Soboru Watykańskiego II, Nostra Aetate (#2): „Tak więc w hinduizmie ludzie badają i wyrażają boską tajemnicę poprzez niezmierną obfitość mitów i wnikliwe koncepcje filozoficzne, a wyzwolenia z udręk naszego losu szukają albo w różnych formach życia ascetycznego, albo w głębokiej medytacji, albo w uciekaniu się do Boga z miłością i ufnością.”[7]

Kali, jeden z około 330 000 fałszywych bogów czczonych przez hinduistów - religia nie potępiona, ale chwalona przez Sobór Watykański II

Zwróć uwagę, że papież Leon XIII wyraźnie zakwestionował pochwałę Soboru Watykańskiego II dla fałszywej religii hinduizmu:

Papież Leon XIII, Ad Extremas (#1), 24 czerwca 1893: „Przede wszystkim przychodzi na myśl św. Tomasz Apostoł, którego słusznie uważa się za pierwszego głosiciela Ewangelii w Indiach; myślimy także o św. Franciszku Ksawerym, który wiele wieków później starał się usilnie o tę samą chwałę nawracając setki tysięcy Hindusów od baśni braminów i nieczystego zabobonu do prawdziwej religii i wiary. Idąc w ślady bardzo świętego męża, na mocy powagi i zlecenia Stolicy Apostolskiej, bardzo liczni kapłani diecezjalni i zakonni starali się potem i dotąd się starają, strzec gorliwie i rozwijać chrześcijańską służbę Bożą i obyczaje, które wprowadził Tomasz, a które Franciszek Ksawery odnowił. Mimo to, jakże ogromna liczba ludzi, na tak wielkich obszarach, nie zna jeszcze prawdy, otoczona żałośnie ciemnościami zabobonu!”[8]

Naprawdę dwie różne religie

Pośród tych wszystkich bluźnierstw Watykanu II, nie wspomina się, że ci niewierni muszą nawrócić się do Chrystusa; żadna modlitwa nie jest ofiarowana aby została im udzielona łaska wiary; nie ma żadnego napomnienia, że ci bałwochwalcy muszą być uwolnieni od ich bezbożności i ciemności ich przesądów. Jest natomiast pochwała i szacunek dla tych religii Diabła. To co widzimy to jednoznaczny synkretyzm, który traktuje wszystkie religie tak jakby były one ścieżkami do Boga.

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#2), 6 stycznia 1928: „ … one polegają na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne … Wyznawcy tej idei nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary…”[9]

Papież Pius IX, Qui Pluribus (#15), 9 listopada 1846: „Do tego zmierza przerażająca i nawet z samym naturalnym światłem rozumu sprzeczna teoria, głosząca brak różnicy pomiędzy jakimikolwiek religiami. Zniósłszy w ten sposób wszelką różnicę między cnotą a występkiem, prawdą a błędem, uczciwością a ohydą, zmyślają ci oszuści, że ludzie mogą dostąpić zbawienia wyznając jaką bądź religię - tak jakby mogło istnieć jakiekolwiek uczestnictwo sprawiedliwości z nieprawością lub społeczność światła z ciemnością czy umowa Chrystusa z Belialem.”[10]

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 969.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/167-deklaracja-o-stosunku-kosciola-do-religii-niechrzescijanskich-nostra-aetate.html

[2] Denzinger 343.

[3] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 479.

[4] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), pp. 49-50.

[5] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 969.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/167-deklaracja-o-stosunku-kosciola-do-religii-niechrzescijanskich-nostra-aetate.html

[6] L’Osservatore Romano, Sept. 13, 1973, p. 8.

[7] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 969.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/167-deklaracja-o-stosunku-kosciola-do-religii-niechrzescijanskich-nostra-aetate.html

[8]  The Papal Encyclicals, Vol. 2 (1878-1903), p. 307.
https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/leon_xiii/listy/ad_extremas_24061893.html

[9] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), pp. 313-314.

[10] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 280.