Nowy ryt święceń kapłańskich

Michael Davies: „… usunięto [z nowego rytu święceń Pawła VI] wszystkie modlitwy w tradycyjnym rycie [święceń], które wskazywały wyraźnie zasadniczą rolę kapłana jako człowieka wyświęconego do składania ofiary przebłagalnej za żywych i umarłych. W większości przypadków były to dokładnie te modlitwy usunięte przez „reformatorów” rewolucji protestanckiej, lub jeśli nie dokładnie te same, to wyraźnie podobne.”^[1]

Oprócz dokonania we Mszy unieważniających zmian, diabeł wiedział, że musi dobrać się do rytu święceń kapłańskich, aby kapłani nowego kościoła byli nieważni.

Nowy ryt ordynacji (biskupów, księży, diakonów) został zatwierdzony i narzucony przez Pawła VI dnia 18 czerwca 1968 roku. Poniższa informacja jest kluczowa dla wszystkich katolików, ponieważ dotyczy ona ważności w zasadzie każdego „kapłana” od około 1968 roku; w związku z tym dotyczy ważności niezliczonej ilości spowiedzi, Mszy indultowych itd.

W dniu 30 listopada 1947 roku, papież Pius XII wydał konstytucję apostolską „Sacramentum ordinis”. W tej konstytucji papież Pius XII ogłosił, na mocy swojej najwyższej władzy apostolskiej, słowa, które są niezbędne dla ważności ordynacji kapłańskiej.

TRADYCYJNA FORMA ORDYNACJI KAPŁAŃSKICH

Papież Pius XII, Sacramentum Ordinis, 30 listopada 1947: „Co do materii i formy przy udzielaniu poszczególnych święceń tą samą Najwyższą Powagą Apostolską postanawiamy i orzekamy: … Przy święceniach kapłańskich materię stanowi pierwsze włożenie rąk przez biskupa bez wypowiedzenia żadnych słów … Forma [święceń kapłańskich] składa się ze słów prefacji, z których następujące są istotne i konieczne do ważności:
Da, qućsumus, omnipotens Pater, in hunc famulum tuum Presbyterii dignitatem, innova in visceribus eius spiritum sanctitatis, ut acceptum a Te, Deus, secundi meriti munus obtineat censuramque morum exemplo suć conversatianis insinuet”^[2]

NOWA FORMA ORDYNACJI KAPŁAŃSKICH

Oto forma nowego rytu święceń kapłańskich:

„Prosimy Cię, Ojcze wszechmogący, daj tym swoim sługom godność prezbiteratu; odnów w ich sercach Ducha świętości, niech wiernie pełnią przyjęty od Ciebie, Boże, urząd posługiwania kapłańskiego drugiego stopnia i przykładem swojego życia pociągają innych do poprawy obyczajów.”^[3]

Różnica między tymi dwoma formami polega na tym, że łacińskie słowo „ut” (co oznacza „aby”) zostało pominięte w nowym rycie. Może wydawać się to nieistotne, ale w Sacramentum Ordinis Pius XII oświadczył, że to słowo jest istotne dla ważności. Co więcej, pominięcie „aby” powoduje rozluźnienie skutku sakramentalnego (nadanie urzędu drugiej stopnia). Innymi słowy, usunięcie „aby” zakłada ordynację, które już się odbyły, ale nie odbywa się w momencie wymawiania słów.

Ponieważ nowy ryt ma być rytem rzymskim, to usunięcie „ut” (aby) czyni nowy ryt wątpliwej ważności. Jednak jest znacznie większy problem, który dowodzi, że nowy ryt jest nieważny.

NAJWIĘKSZYM PROBLEMEM Z NOWYM RYTEM ŚWIĘCEŃ NIE JEST FORMA, ALE OTACZAJĄCE GO CEREMONIE, KTÓRE ZOSTAŁY USUNIĘTE

Zmiana w zasadniczej formie nie jest jedynym problemem z nowym rytem święceń promulgowanym przez Pawła VI. Następujące kwestie są równie ważne, ponieważ Sakrament Święceń, choć ustanowiony przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, nie został ustanowiony przez w specyficznej sakramentalnej formie - w przeciwieństwie do sakramentów Eucharystii oraz Chrztu, które zostały ustanowione przez naszego Pana w specyficznej sakramentalnej formie - po to aby forma słów w ordynacji otrzymała znaczenie i istotę poprzez otaczający obrzęd i ceremonie.

W słynnej bulli Apostolicae Curae z dnia 13 września 1896 papież Leon XIII uroczyście zadeklarował, że święcenia anglikańskie są nieważne. Oznacza to, że sekta anglikańska nie ma ważnych ani księży ani biskupów.

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „… z naszej inicjatywy, jako pewną opinię, ogłaszamy i deklarujemy: święcenia dokonane w rycie anglikańskim, były i są nieważne i w każdym wypadku są niebyłe.”^[4]

Dokonując tej uroczystej deklaracji, należy rozumieć, że papież Leon XIII nie unieważnił święceń anglikańskich, ale zadeklarował, że są one nieważne z powodu wad w rycie. Ale jakie były te wady lub problemy, które Leon XIII widział w rycie anglikańskim, które przyczyniły się do ich nieważności?

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Rzeczywiście jeśli ktoś sprawuje sakrament przez wymaganą materię i formę, o nim samym sądzi się, że bez wątpienia zamierza czynić to co czyni Kościół. Na której to zasadzie opiera się nauka, która utrzymuje, że jest prawdziwym sakrament [chrztu], choćby wykonany przez heretyków albo nie ochrzczonych, byleby tylko zgodnie z rytem katolickim było wszystko wykonane. Przeciwnie jeżeli ryt zostałby zmieniony taką decyzją, tak że wprowadzony byłby inny, w Kościele nie przyjęty, tak iżby to było przeciwne temu co czyni Kościół i temu co z ustanowienia Chrystusa dotyczy natury sakramentu, wówczas jest jawne, że nie tylko pozbawiony jest intencji wymaganej do sakramentu, ale intencję posiadałby sakramentowi wrogą i przeciwną.”^[5]

Tutaj widzimy papieża Leona XIII nauczającego, że jeśli szafarz posługuje się rytem katolickim w udzielaniu Sakramentu Święceń, z właściwą materią i formą, to uważa się, z tego właśnie powodu, że zamierzał (miał intencję) robić to co robi Kościół - zamiar (intencja) zrobienia tego co robi Kościół jest konieczne dla ważności każdego sakramentu. Z drugiej strony mówi nam, że jeśli ryt zostanie zmieniony z jawną intencją wprowadzenia nowego rytu niezatwierdzonego przez Kościół, oraz z intencją odrzucenia tego, co robi Kościół, to intencja jest nie tylko niewystarczająca, ale jest wroga wobec sakramentu.

A jakie to były rzeczy, które papież Leon XIII opisał jako ukazujące destrukcyjną(wrogą) intencję anglikańskiego rytuału święceń?

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Stąd, też, zresztą zaniechano w rycie anglikańskim posługiwania się tą niewystarczającą, jak to już zostało powiedziane formułą, jeden był przeważający argument, mianowicie na podstawie przez nich samych przeprowadzonych konsultacji stwierdzono, że zostało pominięte coś co szczególnie określa godność i obowiązki kapłana w rycie katolickim. Nie jest to więc forma odpowiednia i nie może być wystarczająca do urzeczywistnienia sakramentu, ponieważ to właśnie pomija milczeniem co powinno decydować o jego znaczeniu.”^[6]

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Stąd, ponieważ sakrament święceń kapłańskich i prawdziwe kapłaństwo Chrystusa w rycie anglikańskim zostało wewnętrznie usunięte, także i w udzielaniu święceń biskupich w tym rycie w żaden sposób kapłaństwo nie jest udzielane, w żaden sposób też nie jest rzeczywiście i prawnie udzielane biskupstwo, a tym bardziej to co jest najważniejsze w urzędzie biskupim to jest, wyświęcanie szafarzy do sprawowania i ofiarowania najświętszej Eucharystii.”^[7]

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Nade wszystko wiedząc że przekraczają konieczność zachowania ścisłego związku między wiarą a kultem, między lex credendi et lex supplicandi, w szczególności na wiele sposobów zniekształciwszy obrzędy liturgiczne z zamiarem przywrócenia ich do pierwotnej formy, popadli w błędy nowatorów. Dlatego też, w całym Rytuale prawie wcale nie ma otwarcie wymienionej ofiary, konsekracji, kapłaństwa, władzy składania i ofiarowania ofiary, a wszystkie tego rodzaju ślady, które przeważają w modlitwach rytu katolickiego nie tylko zostały po prostu pominięte, ale wręcz zostały usunięte ze szczególnym zamysłem, na co zwrócimy dalej uwagę. Tak więc przez to ukazuje się od początku zawarty w Rytuale charakter i duch, jak zwykło się mówić. Tutaj od samego początku został wprowadzony fałsz, i chociaż jak najmniej miał on pomóc w udzielaniu święceń, to z biegiem czasu, w takiej samej postaci pozostał aby w przyszłości mieć duże znaczenie.” ^[8]

Michael Davies: „Jak wykazał poprzedni rozdział, każda modlitwa w tradycyjnym rycie [święceń], która specyficznie określała istotną rolę księdza jako człowieka wyświęconego do składania przebłagalnej ofiary za żywych i umarłych została usunięta [z nowego rytu Pawła VI]. W większości przypadków były to dokładnie te modlitwy usunięte przez protestanckich reformatorów, lub, jeśli nie dokładnie te same, to bardzo podobne.” ^[9]

Michael Davies: „… nie ma ani jednej obowiązkowej modlitwy w nowym rycie, co pokazuje wyraźnie, że istotą katolickiego kapłaństwa jest nadanie uprawnień składania ofiary Mszy i udzielanie rozgrzeszenia ludziom, i że sakrament nadaje charakter, który odróżnia kapłana nie tylko w stopniu, ale w istocie, od osoby świeckiej … Nie ma słowa, które jest niezgodne z wiarą protestancką.” ^[10]

Oto niektóre ze specyficznych modlitw i ceremonii, które przedkładają prawdziwą naturę kapłaństwa w tradycyjnym rycie, które umyślnie usunięto z nowego rytu święceń Pawła VI. Następujące informacje pochodzą z książki The Order of Melchisedech Michaela Daviesa, na stronie 79 i dalej.

W tradycyjnym rycie biskup zwraca się do ordynowanych i mówi:

► „Kapłan ma bowiem składać ofiarę, błogosławić, przewodniczyć, głosić słowo Boże i chrzcić.”

To pouczenie zostało usunięte.

Potem w tradycyjnym rycie następuje odmówienie Litanii do Wszystkich Świętych. Skrócono ją w nowym rycie. Nowy ryt usuwa następujące nieekumeniczne zapewnienie:

► „Abyś wszystkich błądzących do jedności z Kościołem przywrócić i wszystkich niewiernych do światła Ewangelii doprowadzić raczył.”

Następnie, w tradycyjnym rycie, po wypowiedzeniu istotnej formy, którą zmieniono w nowym rycie (patrz wyżej), biskup odmawia kolejną modlitwę, która zawiera następujące słowa:

► „Niech na pożytek Twojego ludu przemieniają świętym błogosławieństwem chleb i wino w Ciało i Krew Twojego Syna …”

Tę modlitwę usunięto.

W tradycyjnym rycie biskup następnie intonuje Veni Creator Spiritus. Podczas namaszczania każdego kapłana, mówi:

► „Racz, Panie, konsekrować i poświęcić te ręce przez to namaszczenie i nasze błogosławieństwo. Aby wszystko, co pobłogosławią, było pobłogosławione, a co będą konsekrować, było konsekrowane i poświęcone w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

Tę modlitwę usunięto. Ta modlitwa była tak ważna, że nawet Pius XII wymienił ją w Mediator Dei #43:

Papież Pius XII, Mediator Dei (#43), 20 listopada 1947: „… oni [kapłani] jedynie naznaczeni są owym znakiem niezatartym, który ich upodabnia do Chrystusa Kapłana, tylko ich ręce są poświęcone: 'aby wszystko, co pobłogosławią, było pobłogosławione, a co będą konsekrować, było konsekrowane i poświęcone w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa'.”^[11]

Proszę zauważyć, że Pius XII, mówiąc o tym jak kapłani są naznaczeni w święceniach, nawiązuje do tej bardzo ważnej modlitwy, którą zlikwidował Paweł VI w nowy rycie święceń z 1968 roku.

Zaraz po tej modlitwie, w tradycyjnym rycie, biskup mówi do każdego ordynowanego:

► „Przyjmij władzę składania Bogu ofiary i odprawiania Mszy tak za żywych, jak za umarłych, w imię Pańskie.”

Tę wyjątkowo ważną modlitwę usunięto.

W tradycyjnym rycie nowi kapłani koncelebrują Mszę św. z biskupem. Na koniec, każdy z nowych kapłanów klęka przed biskupem, który nakłada obie ręce na głowę każdego, i mówi:

► „Przyjmij Ducha Świętego, tym którym odpuścisz grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymasz, są zatrzymane.”

Tę ceremonię i modlitwę usunięto.

W tradycyjnym rycie:

► „… następnie nowi kapłani ślubują posłuszeństwo swojemu biskupowi, który 'napomina' ich aby pamiętali, że ofiarowanie Mszy świętej jest sprawą odpowiedzialną, i żeby nauczyli się wszystkiego co niezbędne od sumiennych kapłanów, zanim podejmą się tak wielkiej odpowiedzialności.”

Napomnienie to usunięto.

Wreszcie, przed zakończeniem Mszy św. biskup udziela błogosławieństwa:

► „Błogosławieństwo Boga wszechmogącego Ojca i Syna i Ducha Świętego niech zstąpi na was, abyście byli błogosławieni w urzędzie kapłańskim i abyście za grzechy i przewinienia ludu składali przebłagalne ofiary wszechmogącemu Bogu, któremu należy się cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków.

To błogosławieństwo usunięto.

Wniosek: Z tych faktów jest całkowicie oczywiste, że w nowym rycie brakuje intencji (zamiaru) wyświęcenia prawdziwego składającego i ofiarującego ofiarę kapłana. Każde obowiązkowe odniesienie do prawdziwego składającego i ofiarującego ofiarę kapłaństwa umyślnie usunięto, tak jak w rycie anglikańskim – którego dokładnie z tego powodu papież Leon XIII uznał za nieważny.

Tak więc następujące słowa papieża Leona XIII odnoszą się również do nowego rytu Pawła VI.

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Dlatego też, w całym Rytuale prawie wcale nie ma otwarcie wymienionej ofiary, konsekracji, kapłaństwa, władzy składania i ofiarowania ofiary, a wszystkie tego rodzaju ślady, które przeważają w modlitwach rytu katolickiego nie tylko zostały po prostu pominięte, ale wręcz zostały usunięte ze szczególnym zamysłem, na co zwrócimy dalej uwagę. Tak więc przez to ukazuje się od początku zawarty w Rytuale charakter i duch, jak zwykło się mówić.”^[12]

Nowy ryt dokładnie pasuje do tego opisu. Czy ktokolwiek mógłby zaprzeczyć temu faktowi? Nie, bo byłoby to fałszywe świadectwo. Nowy ryt święceń specjalnie usuną składające i ofiarujące ofiarę kapłaństwa. Dlatego intencja, jaką okazuje, jest sprzeczna z intencją Kościoła i nie może wystarczać dla ważności.

Papież Leon XIII, Apostolicae Curae, 13 września 1896: „Stąd, też, zresztą zaniechano w rycie anglikańskim posługiwania się tą niewystarczającą, jak to już zostało powiedziane formułą, jeden był przeważający argument, mianowicie na podstawie przez nich samych przeprowadzonych konsultacji stwierdzono, że zostało pominięte coś co szczególnie określa godność i obowiązki kapłana w rycie katolickim. Nie jest to więc forma odpowiednia i nie może być wystarczająca do urzeczywistnienia sakramentu, ponieważ to właśnie pomija milczeniem co powinno decydować o jego znaczeniu.”^[13]

Michael Davies udowadnia, że nowy ryt jest nieważny

W książce The Order of Melchisedech Michael Davies (człowiek, który bronił ważności nowego rytu święceń) jest zmuszony, w obliczu niezaprzeczalnych dowodów, wydać oświadczenie za oświadczeniem, dowodzące, że nowy ryt święceń musi być uznany za nieważny, tak jak ryt anglikański. Tu jest kilka jego oświadczeń:

Michael Davies, The Order of Melchisedech, str. 94-95: „Kiedy zmiany [w rycie święceń] rozpatrzy się jako całość, wydaje się niemożliwe uważać, że jakikolwiek uczciwy katolik mógłby zaprzeczyć, że podobieństwo do reformy Cranmera [anglikańska reforma] jest ewidentne i alarmujące. Jest całkiem oczywiste, że są siły w Kościele katolickim i w różnych denominacjach protestanckich, zdeterminowanych, aby za wszelką cenę osiągnąć wspólny ryt … XVI-wieczni protestanci zmienili tradycyjne pontyfikały, ponieważ odrzucili katolicką doktrynę kapłaństwa. Arcybiskup Bugnini i jego consilium zmienili rzymski pontyfikał w taki sposób, że wydaje się, że jest mała albo nie ma żadnej różnicy między wierzeniem katolickim i protestanckim, co podważa Apostolicae Curae [Leona XIII].”^[14]

Św. Tomasz z Akwinu, Suma Teologiczna, Cz. III, Z. 60, A. 8: „…zamiar jest wymagany do sakramentu, o czym będzie niżej mowa. Jeśli przeto tym dodaniem lub odjęciem zamierza wprowadzić inny obrzęd: nieuznawany przez Kościół, jak się wydaje, nie dokonuje sakramentu, ponieważ nie wydaje się, żeby zamierzał czynić to, co czyni Kościół.”

Warto również zauważyć, że Cranmer, tworząc nieważny ryt anglikański, zniósł subdiakonat i święcenia mniejsze i zastąpił je duchowieństwem w trzech stopniach - biskupi, kapłani i diakoni. To jest dokładnie to co zrobił Paweł VI zmieniając katolickie ryty.

Nowy ryt nadmienia, że kandydaci do święceń mają być wyniesieni do „kapłaństwa” - ale tak samo robi nieważny ryt anglikański. Faktem jest taki, że papież Leon XIII wyjaśnił w Apostolicae Curae, że jeśli ryt święceń pomija władzę składania ofiar przebłagalnych (co jest sednem kapłaństwa), tak jak nowy ryt to robi, wówczas jest on nieodzownie nieważny, choć może wyrażać lub wymieniać słowo „kapłan”.

Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów przyznała, że w rycie z 1968 roku nie wyjaśniono katolickiej teologii kapłaństwa.^[15]

Faktem jest to, że ryt Pawła VI jest zupełnie nowym rytem, który odrzuca to, co robi Kościół, odrzucając to co zapoczątkował sam Chrystus jako należne do natury sakramentu [składające i ofiarujące ofiarę kapłaństwo], dlatego jasne jest, że wymagana intencja przejawiająca się w tym rycie jest niewystarczająca, a nawet wroga i przeciwna sakramentowi Święceń Kapłańskich (Leon XIII). Fakty te dowodzą, że nowego rytu święceń kapłańskich Pawła VI nie można uważać za ważny, ale trzeba uważać za nieważny.

Oczywiście, żaden katolik, pod groźbą grzechu ciężkiego, nie może zgodnie z prawem zwracać się do „księży” wyświęconych w nowym rycie Pawła VI, ani po „Komunię”, ani spowiedź czy jakiś inny sakrament wymagający ważnego kapłaństwa, ponieważ nie są oni ważnymi kapłanami.

Jak już wspomniano, papież Innocenty XI w Dekret Świętego Oficjum z dnia 4 marca 1679^[16], potępia pogląd, że katolicy mogą przyjmować „prawdopodobnie” ważne sakramenty (jeśli jest wątpliwość, należy je odrzucić). Innymi słowy, nawet gdyby ktoś wierzył, że nowy ryt święceń kapłańskich jest prawdopodobnie ważny (co jest nieprawdziwe, ponieważ jest on wyraźnie nieważny), nadal nie wolno mu by było, pod groźbą grzechu śmiertelnego, przyjmować sakramentów od tych „wyświęconych” w tym nowym rycie. Sakramenty wolno przyjmować tylko wtedy, gdy materia i forma są bez wątpienia ważne.

Fakty te oznaczają, że wszystkie indultowe Msze celebrowane przez „kapłanów” wyświęconych w nowym rycie Pawła VI (ryt z roku 1968), są nieważne i nie wolno na nie chodzić.

Bractwo św. Piusa X czasami przyjmuje do swojego stowarzyszenia mężczyzn „wyświęconych” w nowym rycie święceń kapłańskich i nie zawsze wyświęcają ich warunkowo - lub przynajmniej nie przyznają się do tego publicznie. „Msze” celebrowane przez takich „księży” są nieważne.

Ci kapłani, którzy zostali „wyświęceni” w tym nowym rycie Pawła VI, którzy są otwarci na prawdę, muszą zostać ponownie wyświęceni przez ważnie konsekrowanego biskupa w tradycyjnym rycie. To również musi oznaczać, że Novus Ordo Missae (nowa Msza), nawet nie biorąc pod uwagę jej pozostałych problemów, które czynią ją nieważną, jest oczywiście nieważna, jeśli jest celebrowana przez któregokolwiek „kapłana” wyświęconego w nowym rycie święceń kapłańskich.

Przypisy:

1. Michael Davies, The Order of Melchisedech, Harrison, NY: Roman Catholic Books, 1993, p. 83 ↑

2. Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, B. Herder Book. Co., Thirtieth Edition, 1957, no. 2301.
   https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/konstytucje/sacramentum_ordinis_30111947.html ↑

3. The Oratory Catechism, Published by the Oratory of Divine Truth, 2000, p. 340; also The Rites of the Catholic Church, The Liturgical Press, Vol. 2, 1991, pp. 44-45.
   https://liturgiaecclesiae.pl.tl/%26%23346%3Bwi%26%23281%3Bcenia-prezbiteratu.htm ↑

4. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, Rockford, IL: Tan Books, 1995, p. 405; Denzinger 1966. ↑

5. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 404. ↑

6. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 401. ↑

7. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, p. 402. ↑

8. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, pp. 402-403. ↑

9. Michael Davies, The Order of Melchisedech, Harrison, NY: Roman Catholic Books, 1993, p. 83. ↑

10. Michael Davies, The Order of Melchisedech, p. xix. ↑

11. The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990, Vol. 4 (1939-1958), p. 127. ↑

12. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, pp. 402-403. ↑

13. The Great Encyclical Letters of Pope Leo XIII, pp. 401. ↑

14. Michael Davies, The Order of Melchisedech, pp. 94-95. ↑

15. Michael Davies, The Order of Melchisedech, p. xxii. ↑

16. Denzinger 1151. ↑