Oficjalne nabożeństwo wielkopiątkowe Novus Ordo zawiera apostazję

Nabożeństwo Wielkopiątkowe Novus Ordo, Wstawiennictwo Ogólne, VI, Modlitwa za Naród Żydowski: "Módlmy się za Naród Żydowski, który jako pierwszy usłyszał słowo Boże, aby nadal wzrastał w miłości do Jego imienia i w wierności Jego przymierzu".

Komentarz: Widzimy, że Kościół Vaticanum II oficjalnie modli się w Wielki Piątek, aby Żydzi wzrastali w wierności Bożemu Przymierzu!  To jest herezja i apostazja.  Stare Przymierze zostało odwołane wraz z przyjściem Chrystusa i nie może być już przestrzegane bez grzechu (de fide).  Tak więc Żydzi nie są wierni Bożemu Przymierzu i nie mogą być wierni Jego Przymierzu, dopóki nie nawrócą się i nie będą przestrzegać Nowego i Wiecznego Przymierza Jezusa Chrystusa. Poniżej znajduje się Tradycyjna Modlitwa Kościoła Katolickiego za Żydów w Wielki Piątek.  Porównując ją z powyższą modlitwą, można łatwo dostrzec różnicę między tymi dwoma religiami:

„Módlmy się także za perfidnych Żydów, aby Pan Bóg nasz cofnął zasłonę z ich serc, aby i oni uznali Pana naszego Jezusa Chrystusa.

Wszechmogący i wieczny Boże, który nie odmawiasz swego miłosierdzia nawet perfidnym Żydom, wysłuchaj naszych modlitw, które zanosimy za ślepotę tego ludu, aby uznając światło Twojej prawdy, którym jest Chrystus, zostali wyrwani z ciemności.”

Ale sekta Novus Ordo oficjalnie modli się za Żydów, by wzrastali w wierności Bożemu Przymierzu, wskazując, że Stare Przymierze jest ważne i że Żydzi mogą być wierni przestrzegając go.  To jest apostazja; to jest zaprzeczenie Chrystusa.  Dowodzi to, że Jan Paweł II i jego "poprzednicy" nie byli prawdziwymi papieżami, bo zatwierdzili i promulgowali tę apostacką liturgię.  Kościół Katolicki nie ma i nie może oficjalnie modlić się, jak czyni to sekta Vaticanum II, aby Żydzi wzrastali w wierności Bożemu Przymierzu.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441 r., ex cathedra:
„On [Święty Kościół Rzymski] wierzy, wyznaje i naucza, że prawo Starego Testamentu, czyli prawo mojżeszowe, które dzieli się na ceremonie, obrzędy i ofiary, zostały ustanowione, aby figurować sakramenty Nowego Przymierza i chociaż były podstawą kultu Bożego w tym czasie to po przyjściu naszego Pana, ustały, a rozpoczęły się sakramenty Nowego Testamentu; i że ktokolwiek, po zmartwychwstaniu, pokłada nadzieję w dawnym obrządku i poddaje go jako koniecznym do zbawienia, jak gdyby wiara w Chrystusa nie mogła bez nich zbawić, zgrzeszy śmiertelnie. Nie zaprzecza jednak, że po męce Chrystusa aż do ogłoszenia Ewangelii wolno je było zachowywać do momentu aż uznano, że nie są w żaden sposób konieczne do zbawienia; natomiast od czasu ogłoszeniu Ewangelii Stare Prawo ustało i że nie można go zachowywać bez utraty wiecznego zbawienia. Dlatego wszystkich, którzy po tym czasie przestrzegają obrzezania, szabatu i innych wymogów prawa, uznaje za obcych wierze chrześcijańskiej i nie mogących uczestniczyć w wiecznym zbawieniu …”

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441 r., ex cathedra:
„Święty Kościół Rzymski mocno wierzy, wyznaje i głosi, że wszyscy, którzy znajdują się poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale także Żydzi lub heretycy i schizmatycy, nie mogą mieć udziału w życiu wiecznym lecz pójdą w ogień wieczny, który został przygotowany dla diabła i jego aniołów, chyba że przed końcem życia zostaną przyłączeni do Kościoła; że jedność ciała kościelnego jest tak ważna, że tylko dla tych, którzy w niej trwają, sakramenty Kościoła przyczyniają się do zbawienia, a posty, jałmużna i inne dzieła pobożne oraz praktyki milicji chrześcijańskiej przynoszą wieczne nagrody; i że nikt nie może być zbawiony, choćby nie wiem ile rozdał jamłużn i przelał krew w imię Chrystusa, jeśli nie wytrwał na łonie i w jedności Kościoła katolickiego.”

Papież Benedykt XIV, Ex Quo Primum (#61):
„Pierwszą rzeczą jest to, że obrzędy Prawa Mojżeszowego zostały zniesione wraz z przyjściem Chrystusa, i że po ogłoszeniu Ewangelii nie mogą być one dłużej przestrzegane bez ciężkiego grzechu.”

Papież Pius XII, Mystici Corporis (# 29-30), 29 czerwca 1943 r:
„... Nowy Testament zajął miejsce Starego Prawa, które zostało zniesione... Jezus unieważnił Prawo wraz z jego ceremoniałem[Ef 2,15]... »Do tego stopnia« że św. Leon Wielki, mówi tak oto o Krzyżu naszego Pana, »dokonało się przejście z Prawa do Ewangelii, z Synagogi do Kościoła, z wielu ofiar do jednej tylko, że gdy nasz Pan umarł, mistyczna zasłona, która zamykała wewnętrzną część świątyni i jej świętą tajemnicę, została gwałtownie rozdarta od góry do dołu«.  Na Krzyżu wtedy umarło Stare Prawo, wkrótce potem pogrzebane i będące nosicielem śmierci...”