Obiekcja 13: Jan XXII był heretykiem, którego kardynał Orsini potępił nawet jako heretyka, a jednak pozostał papieżem.

Chris Ferrara, „Opposing the Sedevacantist Enterprise”, Catholic Family News, Sierpień 2005, str. 21: „Porównaj brak sukcesu [sedewakantystycznego] przedsięwzięcia w znalezieniu „jawnej” herezji w wypowiedziach soborowych papieży z historycznym przykładem papieża Jana XXII. W 1331 roku, niektórzy francuscy teolodzy i kardynał Orsini potępili Jana XXII jako heretyka, gdy w serii kazań nauczał, że dusze błogosławionych, które odeszły zakończywszy swój czas w czyśćcu, nie doznają widzenia Boga aż do sądu ostatecznego. Kardynał Orsini zwołał sobór powszechny aby ogłosić papieża heretykiem … Skonfrontowany w ten publiczny sposób, Jan XXII odpowiedział, że nie zamierzał wiązać [zobowiązywać] całego Kościoła do swych kazań, i powołał komisję teologów w celu rozważenia tego zagadnienia. Komisja poinformowała papieża, że jest on w błędzie, i on wycofał ten błąd wiele lat później, dzień przed swoją śmiercią. Mimo że został potępiony jako heretyk i zagrożony soborem powszechnym, aby zadeklarować jego herezję, Jan XXII nigdy nie przestał być uważany przez Kościół za papieża, a historia Kościoła należycie odnotowuje go jako takiego.”[1]

Odpowiedź: Jan XXII nie był heretykiem, a jego pontyfikat nie jest żadnym dowodem na to, że heretycy mogą być papieżami. Przede wszystkim, chcielibyśmy, aby czytelnik zauważył coś bardzo interesującego: proszę zauważyć, że kiedy Ferrara (osoba wysuwająca tę obiekcję) omawia Jana XXII, to sprawa jest wyolbrzymiona. Nie waha się opatrzyć tego jako przykład faktycznej herezji. Ale kiedy przywołuje oczywiste herezje „papieży” Soboru Watykańskiego II, wszystkie one są tak bardzo umniejszone, że zaprzecza on temu, że którakolwiek z nich wręcz stanowi herezję. Na przykład:

Chris Ferrara, „Opposing the Sedevacantist Enterprise”, Catholic Family News, Sierpień 2005, str. 21: „Ale [sedewakantystyczne] przedsięwzięcie nie osiągnęło nawet pierwszego sukcesu, ponieważ, jak zobaczymy, pomimo niestrudzonych wysiłków, nie udało mu się zidentyfikować żadnej 'jawnej' herezji spośród wielu niejednoznacznych wypowiedzi i niepokojących (nawet skandalicznych) działań Jana Pawła II czy Paweł VI …”[2]

Tak więc, według Ferrara żadna z oczywistych herezji Jana Pawła II i Pawła VI (np.: nauczanie, że są święci w innych religiach; twierdzenie, że nie powinniśmy nawracać niekatolików; itd.) nie stanowi herezji; ale przypadek Jana XXII z pewnością urósł do poziomu herezji. Co za kompletne bzdury! Czy nikt nie widzi tutaj głębokiej hipokryzji i całkowitej nieuczciwości? Gdy Ferrara i inni niesedewakantyści uważają, że korzyścią jest pomniejszenie herezji, podnoszą poprzeczkę herezji, tak że zasadniczo nic nie urasta do poziomu rzeczywistej herezji. Ale kiedy uznają za pożyteczne wyolbrzymienie herezji (jak w przypadku Jana XXII), ponieważ uważają, że skutecznie to przeciwstawi się sedewakantyzmowi, to ją wyolbrzymiają i sprawiają, że wydaje się ona być gorsza niż była.

W rzeczywistości papież Jan XXII nie był heretykiem. Stanowisko Jana XXII, że dusze błogosławionych zmarłych nie doznają wizji uszczęśliwiającej aż do sądu ostatecznego, nie była kwestią, która została już określona jako dogmat. Definicja pojawiła się dwa lata po śmierci papieża Jana XXII u papieża Benedykta XII w Benedictus Deus,[3] ale Ferrara najwyraźniej nie uważał, że ważne jest, aby o tym wspomnieć.

Fakt, że kardynał Orsini potępił Jana XXII jako heretyka, niczego nie dowodzi, szczególnie gdy rozpatrujemy kontekst wydarzeń. Aby przedstawić krótki kontekst: Jan XXII potępił jako heretyckie nauczanie „the Spirituals” (nazwa po angielsku). Grupa ta utrzymywała, że zarówno Chrystus jak i apostołowie nie posiadali żadnych rzeczy osobistych ani wspólnych. Jan XXII potępił ten pogląd jako sprzeczny z Pismem Świętym i ogłosił, że wszyscy ci, którzy uporczywie wyznają ten pogląd, są heretykami.[4] „The Spirituals” i inni im podobni, w tym król Ludwik Bawarski, zostali potępieni jako heretycy.

Kiedy doszło do kontrowersji w związku z deklaracjami Jana XXII na temat wizji uszczęśliwiającej, duchowieństwo i król Ludwik Bawarski wykorzystali to i oskarżali papieża o herezję. Tych wrogów Kościoła wspierał Kardynał Orsini, człowiek, którego Ferrara wspomina w swoim artykule.

The Catholic Encyclopedia, „John XXII”, Tom 8, 1910, str. 433: „The Spirituals, zawsze w bliskim sojuszu z Ludwikiem Bawarskim, wykorzystali te wydarzenia, oskarżając papieża o herezję, mając przy tym wsparcie kardynała Napoleona Orsini'ego. W jedności z tym drugim, król Ludwik napisał do kardynałów, nawołując do zwołania soboru powszechnego i potępienia papieża.”[5]

Z tym kontekstem widzimy, że oświadczenie Ferrary, że „kardynał Orsini zwołał sobór powszechny aby ogłosić papieża heretykiem …”, nabiera innego światła: Tak, kardynał Orsini i jego dobrzy przyjaciele, ekskomunikowani heretycy. Właściwie, nawet Ferrary własny „papież”, w swojej książce „Dogmatic Theology”, pisze, że skandal został wykorzystany przez wrogów Kościoła dla celów politycznych:

„Kardynał” Joseph Ratzinger (Benedykt XVI), Dogmatic Theology, 1977, str. 137: „Skandal [Jana XXII] został wykorzystany do celów politycznych, pod zarzutem herezji wniesionym przez franciszkańskich przeciwników [the Spirituals] papieża w kręgu Wilhelma Ockhama na dworze króla Ludwika Bawarskiego.”[6]

Ferrara, w swym wyolbrzymianiu sprawy Jana XXII, sytuuje się po stronie wrogów Kościoła. Jan XXII nie był heretykiem. Poza faktem, że sprawa nie została jeszcze dokładnie zdefiniowana jako dogmat, Jan XXII również jasno wyjaśnił, że nikogo on nie wiązał z jego (fałszywą) opinią i nie zmierzał on do definitywnego rozstrzygnięcia w tej sprawie:

The Catholic Encyclopedia, o Janie Pawle XXII: „Papież Jan napisał do króla Filipa IV w tej sprawie (w listopadzie 1333 roku) i podkreślił, że tak długo jak Stolica Apostolska nie podejmie decyzji w tej sprawie, teolodzy będą cieszyć się pełną wolnością. W grudniu 1333 roku teologowie w Paryżu, po konsultacji w tej sprawie, zdecydowali się na poparcie doktryny, że dusze błogosławionych zmarłych oglądają Boga zaraz po śmierci lub po ich całkowitym oczyszczeniu; jednocześnie wskazali, że papież nie podjął decyzji w tej sprawie, a jedynie wysunął swoją osobistą opinię, a następnie zwrócili się do papieża z prośbą o potwierdzenie ich decyzji. Jan powołał komisję w Awinionie, aby studiowała pisma ojców Kościoła, i aby dalej rozprawiać o tym spornym zagadnieniu. Na konsystorzu, który odbył się dnia 3 stycznia 1334 roku, papież wyraźnie zadeklarował, że nigdy nie zamierzał nauczać niczego sprzecznego z Pismem Świętym lub regułą Wiary, i w rzeczywistości nie zamierzał podejmować żadnej decyzji. Przed śmiercią wycofał swoją dawną opinię i zadeklarował, że dusze, oddzielone od ciała, cieszą się w niebie wizją uszczęśliwiającą.”[7]

Wszystko to pokazuje, że Jan XXII nie był heretykiem. Miał osobistą opinię, która była całkowicie fałszywa, opinię, którą wyraźnie określił, że jest niczym więc niż opinią. W rzeczywistości, pomimo tego istotnego błędu, Jan XXII był dość stanowczy przeciwko herezji. Jego potępienie duchownych i króla Ludwika Bawarskiego, jest dowodem, że potępił herezję. Porównywanie go do antypapieży Soboru Watykańskiego II, którzy nawet nie wierzą, że herezja istnieje, jest wręcz niedorzeczne. Jak już ustalono, Benedykt XVI nie wierzy nawet, że protestantyzm jest herezją! To musi być jakiś satanistyczny żart, że ktokolwiek uparcie (w obliczu tych faktów) twierdzi, że ten człowiek jest katolikiem! Faktem jest, że w którąkolwiek stronę niesedewakantyści chcą się zwrócić (dogmatu o papiestwie, czy do działań Lutra itp.), są obaleni. Na przykład, ponieważ jesteśmy w temacie Jana XXII i sądu ostatecznego, należy przypomnieć, że Benedykt XVI zaprzecza, co jest chyba najbardziej podstawowym katolickim dogmatem, sądu ostatecznemu: zmartwychwstaniu ciała, jak wykazano w poprzednim rozdziale o jego herezjach.

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, s. 349: „Teraz staje się to jasne, że prawdziwym centrum wiary w zmartwychwstanie nie polega w ogóle na poglądzie przywracania ciał, do czego zredukowaliśmy to w naszym myśleniu; tak to się ma, mimo że jest to obrazowe wyobrażenie używane w całej Biblii.”[8]

Benedykt XVI, Introduction to Christianity, 2004, ss. 357-358: „Reasumując, Paweł naucza, nie o zmartwychwstaniu ciał fizycznych, ale zmartwychwstania osób …”[9]

Tak więc, gdy niesedewakantyści poruszają kwestię Jana XXII i sądu ostatecznego, nie robią nic prócz przypomnienia nam o kolejnym dogmacie, któremu Benedykt XVI zaprzecza, i o kolejnym dowodzie, dlaczego nie jest on papieżem.

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] Chris Ferrara, “Opposing the Sedevacantist Enterprise,” Catholic Family News, August 2005, p. 21.

[2] Chris Ferrara, “Opposing the Sedevacantist Enterprise,” Catholic Family News, August 2005, p. 21

[3] Denzinger 530.

[4] Denzinger 494.

[5] The Catholic Encyclopedia, “John XXII,” Vol. 8, 1910, p. 433.

[6] Benedict XVI, Dogmatic Theology, The Catholic University of America Press, 1977, p. 137.

[7] The Catholic Encyclopedia, Vol. 8, p. 433.

[8] Benedict XVI, Introduction to Christianity, p. 349.

[9] Benedict XVI, Introduction to Christianity, pp. 357-358.