Sacrosanctum Concilium – Konstytucja o liturgii świętej

Sacrosanctum Concilium była konstytucją o liturgii świętej Soboru Watykańskiego II. Była ona odpowiedzialna za nieprawdopodobne zmiany we Mszy oraz innych sakramentach posoborowe.

Msza po Soborze Watykańskim II 

Te niewiarygodne zmiany zostaną omówione bardziej szczegółowo w rozdziale 9. Co rozpoczęło Sacrosanctum Concilium, Paweł VI ukończył tłumiąc tradycyjną Mszę łacińską i zastępując ją nieważnym protestanckim nabożeństwem znany jako nowa Msza lub Novus Ordo Missae (Nowy Porządek Mszy). Sama „nowa Msza” odpowiada za odejście milionów od Kościoła katolickiego.

Kolejna „Msza” Soboru Watykańskiego II

Paweł VI zmienił również ryty siedmiu sakramentów Kościoła, które prawdopodobnie unieważniły sakramenty Ostatniego Namaszczenia, Bierzmowania i Święceń Kapłańskich. Jednakże to wszystko bierze swój początek w konstytucji Sacrosanctum Concilium Soboru Watykańskiego II.

Rewolucyjne intencje w konstytucji Sacrosanctum Concilium są oczywiste.

Sacrosanctum Concilium #63b: „ … na podstawie nowego wydania Rytuału rzymskiego, kompetentna kościelna władza terytorialna, o której mowa w art. 22, §2 tej Konstytucji, niech jak najrychlej przygotuje rytuały krajowe, dostosowane do potrzeb miejscowych także pod względem języka.”[1]

Sacrosanctum Concilium #66: „Należy poddać krytycznemu rozpatrzeniu obydwa obrzędy chrztu dorosłych, zwykły i uroczysty z przywróconym katechumenatem, a w Mszale rzymskim umieścić specjalną Mszę 'Przy udzielaniu chrztu'.”[2]

Sacrosanctum Concilium #67: „Obrzęd chrztu dzieci należy krytycznie rozpatrzyć i dostosować do rzeczywistej sytuacji niemowląt.”[3]

Sacrosanctum Concilium #71: „Obrzęd bierzmowania należy rozpatrzyć …”[4]

Sacrosanctum Concilium #72: „Obrzęd i formułę sakramentu pokuty należy tak przejrzeć i ująć, aby jaśniej wyrażały naturę i skutek tego sakramentu.”[5]

Sacrosanctum Concilium #76: „Obrzęd święceń należy krytycznie opracować i co do ceremonii, i co do tekstów.”[6]

Sacrosanctum Concilium #77: „Znajdujący się w Rytuale rzymskim obrzęd zawierania małżeństwa należy krytycznie rozpatrzyć i w ten sposób wzbogacić, by jaśniej oznaczał łaskę sakramentu i podkreślał obowiązki małżonków.”[7]

Sacrosanctum Concilium #79: „Sakramentalia należy starannie rozpatrzyć … z uwzględnieniem potrzeb współczesnych.”[8]

Sacrosanctum Concilium #80: „Należy rozpatrzyć krytycznie obrzęd konsekracji dziewic, znajdujący się w Pontyfikale rzymskim.”[9]

Sacrosanctum Concilium #82: „Należy starannie rozpatrzyć obrzęd pogrzebu dzieci i dołączyć doń własną Mszę.”[10]

Sacrosanctum Concilium #89d: „należy znieść prymę.”[11]

Sacrosanctum Concilium #93: „Hymnom, o ile to uzna się za właściwe, należy przywrócić formę pierwotną, opuszczając lub zmieniając wszystko, co tchnie mitologią albo nie odpowiada chrześcijańskiej pobożności.”[12]

Sacrosanctum Concilium #107: „Rok liturgiczny należy w ten sposób zreformować …”[13]

Sacrosanctum Concilium #128: „ … jak najprędzej poddać krytycznemu przeglądowi kanony i statuty kościelne, odnoszące się do rzeczy materialnych związanych z kultem …”[14]

Tak, Diabeł nie mógł się doczekać by zniszczyć cenne liturgiczne dziedzictwo Kościoła katolickiego za pośrednictwem heretyków na II Soborze Watykańskim. Jego celem było pozostawienie tak mało Tradycji jak to tylko możliwe. Kontynuując, zobaczymy, że to właśnie zrobił.

Kolejna „Msza” Soboru Watykańskiego II

W Sacrosanctum Concilium #37 oraz #40.1, sobór popadł w herezję sprzeciwiając się nauczaniu papieża Piusa X w Pascendi o zasadach modernistów.

Sacrosanctum Concilium #37: „ … [Kościół] otacza opieką i rozwija duchowe zalety i dary różnych plemion i narodów … a nawet niekiedy przyjmuje do samej liturgii, o ile to odpowiada zasadom prawdziwego i autentycznego ducha liturgii.”[15]

Proszę zwrócić uwagę: Sobór Watykański II dopuszcza obrzędy różnych narodów w liturgicznym nabożeństwie.

Sacrosanctum Concilium #40.1: „Kompetentna kościelna władza terytorialna, o której mowa w art. 22, §2, niech dokładnie i roztropnie rozważy, co w tej dziedzinie można przyjąć do kultu Bożego z tradycji i ducha poszczególnych narodów. Przystosowania, które się uzna za pożyteczne lub konieczne, należy przedstawić Stolicy Apostolskiej, a po uzyskaniu jej zgody - wprowadzić.”[16]

Ponownie zauważ, że Watykan II wzywa do włączania do liturgii obyczajów i tradycji różnych narodów.

To, co Sobór Watykański II nauczał powyżej (i to, co zostało wprowadzone w całym Kościele posoborowym przez dziesięciolecia), jest dokładnie tym, co papież Pius X uroczyście potępił w Pascendi jako kult modernistów!

Papież Pius X, Pascendi Dominici Gregis (#26), 8 września 1907, O obrządku modernistów: „DO ROZWOJU OBRZĄDKU PRZYCZYNIA SIĘ NAJWIĘCEJ POTRZEBA DOSTOSOWANIA SIĘ DO OBYCZAJÓW I PODAŃ LUDOWYCH; przyczynia się także potrzeba posługiwania się wewnętrzną siłą, uświęconą zwyczajem niektórych czynności.”[17]

Nauczanie Soboru Watykańskiego II było potępione słowo w słowo przez papieża Piusa X w 1907 roku!

W Sacrosanctum Concilium #34 oraz #50 Sobór Watykański II ponownie zaprzeczył słowo po słowie dogmatycznej konstytucji Kościoła.

Sacrosanctum Concilium #34: „Obrzędy niech się odznaczają szlachetną prostotą, niech będą krótkie i jasne bez niepotrzebnych powtórzeń, dostosowane do pojętności wiernych, aby na ogół nie potrzebowały wielu wyjaśnień.”[18]

Sacrosanctum Concilium #50: „W tym celu obrzędy należy uprościć, zachowując wiernie ich istotę, należy opuścić to, co z biegiem czasu stało się powtórzeniem lub dodatkiem bez większej korzyści.”[19]

Możemy zobaczyć jak bardzo obrzędy uproszczono

Papież Pius VI w swojej dogmatycznej konstytucji Auctorem fidei wyraźnie potępił pogląd, że tradycyjne liturgiczne obrzędy Kościoła powinny być uproszczone!

Papież Pius VI, Auctorem fidei, 28 sierpnia 1794, #33: „Propozycja synodu, przez którą pokazuje on chęć usunięcia przyczyny, która częściowo doprowadziła do zaniedbania zasad porządku liturgii, 'przez przywrócenie jej (liturgii) do większej prostoty obrzędów, poprzez celebrowanie jej w potocznym języku i wypowiadanie jej na głos …'” - Potępione jako lekkomyślne, obraźliwe dla pobożnych uszu, obraźliwe dla Kościoła, sprzyjające zarzutom heretyków przeciwko niemu.[20]

Sacrosanctum Concilium wzywał również do zmiany rytu każdego sakramentu, a także do pobudzenia wiernych do „przybierania właściwej postawy ciała” podczas liturgii (#30):

Sacrosanctum Concilium #30: „Celem wzmożenia czynnego uczestnictwa należy pobudzać wiernych do wykonywania aklamacji, odpowiedzi, psalmów, antyfon, pieśni jak również czynności czy gestów oraz przybierania właściwej postawy ciała.”[21]

Sobór Watykański II wzywa również do „głębszego dostosowania” liturgii.

Sacrosanctum Concilium #40: „Ponieważ jednak w różnych miejscach i okolicznościach nagli potrzeba głębszego dostosowania liturgii …”[22]

Te fragmenty Soboru Watykańskiego II mogą częściowo wyjaśniać dlaczego współczesne kościoły sekty posoborowe, często prowadzą „msze”, na których znajdują się kapele polka, gitary elektryczne, balony, bębny, rdzenne amerykańskie obrzędy, tancerze bez górnej części garderoby oraz muzyka rockowa (patrz rozdział 9). Można też znaleźć „kapłanów” celebrujących takie „msze” ubranych w cokolwiek, od koszulek piłkarskich po stroje klaunów. Tak, „duch Soboru Watykańskiego II” naprawdę dotknął współczesne kościoły. Jednak prawdziwi katolicy, którzy utrzymali swój opór przeciwko apostazji Soboru Watykańskiego II, w istocie mogą nabrać ducha, ponieważ papież Grzegorz X na Soborze Lyońskim II oraz papież Klemens V na Soborze Vienneńskim autorytatywnie potępili wszelkie takie obrzydliwości!

Papież Grzegorz X, Sobór Lyoński II, 1274, Konstytucja 25: „Do kościołów powinno się wchodzić pokornie i pobożnie; zachowanie wewnątrz powinno być ciche, miłe Bogu, przynosząc pokój obserwatorom, źródłem nie tylko nauki lecz także umysłowego wypoczynku … W kościołach święte uroczystości powinny zawładnąć sercem i umysłem; należy poświęcić całą uwagę modlitwie. Stąd, gdzie to jest stosowne do składania ofiar ze spokojem i cichością, niech nikt nie wzbudza buntu, niech nie wywołuje wrzasku, niech nie będzie winny przemocy … Próżne, a nawet bardziej, odrażające i nieczyste rozmowy muszą zaniknąć; rozmowy we wszelkich formach muszą się skończyć. Krótko mówiąc, wszystko, co może zakłócić kult Boży lub obrazić majestat Boży, powinno być absolutnie obce kościołom, ażeby, tam gdzie prosi się o przebaczenie za nasze grzechy, nie dano okazji do grzechu ani nie stwierdzono popełnienia grzechu … Ci, którzy zuchwale sprzeciwiają się powyższym zakazom … będą musieli obawiać się surowości kary boskiej i naszej własnej, dopóki nie wyznają swojej winy oraz mocno nie postanowią unikać w przyszłości takich zachowań.”[23]

Papież Klemens V, Sobór Vienneński, Dekret #22, 1311-1312: „Niektórzy, zarówno duchowni, jak i świeccy, szczególnie w noc pewnych świąt, podczas gdy powinni trwać na modlitwie w kościołach, bez skrupułów organizują w nich i na ich cmentarzach rozwiązłe tańce, śpiewając przy tym świeckie przyśpiewki i dopuszczając się wielu nieprzyzwoitości, za którymi idzie pogwałcenie świętości kościołów i cmentarzy oraz inne haniebne grzechy; ponadto zachowanie takie przeszkadza w służbie Bożej kościoła, jest obrazą Bożego majestatu i zgorszeniem dla wierzących, którzy są tego świadkami.”[24]

Wreszcie, nie chcąc pozostawić niczego nietkniętego, konstytucja Sacrosanctum Concilium wezwała do pogańskich tradycji muzycznych w katolickich czynnościach liturgicznych.

Sacrosanctum Concilium #119: „Ponieważ w niektórych krajach, zwłaszcza na misjach, żyją ludy posiadające własną tradycję muzyczną, która ma doniosłe znaczenie dla ich życia religijnego i społecznego … Dlatego przy muzycznym kształceniu misjonarzy trzeba pilnie troszczyć się o to, aby w miarę możności umieli pielęgnować tradycyjną muzykę tych ludów tak w szkołach, jak i w liturgii.”[25]

Na szczęście papież Pius XII oraz Sobór Trydencki potępili już jakiekolwiek wprowadzanie tradycyjnej pogańskiej muzyki do kościołów.

Papież Pius IV, Sobór Trydencki, Sesja 22, Dekret o tym, co należy zachować a czego unikać podczas odprawiania mszy: „Z kościołów będą usunięte takie rodzaje muzyki, w których tkwi domieszka czegoś swawolnego albo nieczystego, czy to wykonywanej na organach, czy też śpiewanej, jak również wszelkie świeckie sprawy, próżne, a więc bezbożne spotkania, przechadzki, hałasy, krzyki, aby Dom Boży był naprawdę (i mógł być nazwany) domem modlitwy.”[26]

Papież Pius XII, Musicae sacrae (#42), 25 grudnia 1955, Właściwe miejsce i zadanie różnych rodzajów muzyki sakralnej: „Ma być święta: nie może zawierać ani w swej treści, ani w sposobie jej wykonania nic nie związanego z religią.”[27]

Czy są jakieś wątpliwości, że Watykan II próbował doprowadzić do nowej odstępczej liturgii dla swojego nowego Kościoła? Sobór Watykański II sprowadza na siebie anatemę Kościoła!

Papież Paweł III, Sobór Trydencki, Sesja 7, Kanon 13, ex cathedra: „Gdyby ktoś mówił, że przyjęte i uznane obrzędy Kościoła katolickiego, zwyczajowo stosowane przy uroczystym udzielaniu sakramentów, mogą być lekceważone lub dowolnie i bez grzechu pomijane, lub zmieniane na inne nowe przez jakiegokolwiek pasterza kościołów - niech będzie wyklęty.”[28]

W dokumentach Soboru Watykańskiego II jest wiele innych herezji. Jednak to, co zostało omówione, powinno wystarczyć, aby przekonać każdego o dobrej woli, że żaden katolik nie może zaakceptować tego heretyckiego soboru nie wypierając się wiary. Nie wystarczy jedynie odrzucać herezje Soboru Watykańskiego II; Trzeba całkowicie potępić ten niekatolicki sobór i każdego, kto by uporczywie trzymał się jego nauk. Bowiem, jeśli ktoś odrzuca herezje Soboru Watykańskiego II, ale nadal uważa, że jest w komunii z tymi, którzy akceptują herezje Watykanu II, to taka osoba faktycznie nadal pozostaje w komunii z heretykami i sama jest heretykiem.

Przypisy:

[1] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[2] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.

http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[3] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[4] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 833.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[5] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[6] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[7] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[8] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 834.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[9] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 835.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[10] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 835.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[11] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 836.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[12] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 836.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[13] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 838.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[14] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 838.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[15] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 828.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[16] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 829.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[17] The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 83.

[18] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 827.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[19] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 831.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[20] Denzinger 1533.

[21] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 827.

http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[22] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 828.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[23] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 328.

[24] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 378.

[25] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 841.
http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-ii/139-konstytucja-o-liturgii-swietej-sacrosanctum-concilium.html

[26] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 737.

[27] The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), pp. 283-284.

[28] Denzinger 856.