Sakrament Chrztu jest jedyną drogą do Kościoła

Kościół katolicki zawsze nauczał, że przyjęcie Sakramentu Chrztu jest jedyną drogą do Kościoła Chrystusa, poza którym nie ma zbawienia.

Papież Juliusz III, Sobór Trydencki, O Sakramencie Chrztu i Pokuty, Sesja 14, Rozdział 2, ex cathedra: „Sakrament [Pokuty] ten pod wieloma względami różni się od chrztu. Oprócz tego, że bardzo się odróżnia materią i formą, które stanowią jego istotę, oczywiste jest, że szafarz chrztu nie musi być sędzią, ponieważ Kościół nie sądzi kogoś, kto jeszcze nie wszedł do niego bramą chrztu. 'Bo cóż mnie (mówi Apostoł) sądzić tych, którzy są poza Kościołem?' [1 List do Koryntian 5:12]. Inaczej jest z domownikami wiary, których Chrystus Pan przez kąpiel chrztu uczynił raz członkami swego ciała [1 List do Koryntian 12:13].”[1]

Ta definicja jest szczególnie istotna, ponieważ dowodzi ona, że tylko przez chrzest wodny jest się włączonym do Ciała Kościoła. Znaczenie tego będzie wyraźniejsze w dalszych rozdziałach, gdzie udowodniono, że przynależność do Ciała jest konieczna dla zbawienia.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Exultate Deo”, 22 listopada 1439, ex cathedra: „Pierwsze miejsce wśród wszystkich sakramentów zajmuje chrzest święty, który jest bramą życia duchowego; przez niego stajemy się członkami Chrystusa i uczestnikami ciała Kościoła. A ponieważ przez pierwszego człowieka śmierć przeszła na wszystkich, nie możemy, jak mówi Prawda, wejść do królestwa niebieskiego, jeśli nie odrodzimy się z wody i z Ducha [Ewangelia Jana 3:5]. Materią tego sakramentu jest prawdziwa i naturalna woda, obojętne czy jest zimna czy ciepła.”[2]

Papież Pius XII, Mystici Corporis (#22), 29 czerwca 1943: „Do członków Kościoła w rzeczywistości zaliczać trzeba tych tylko ludzi, którzy sakrament odrodzenia na Chrzcie św. [chrzest wodny] przyjęli i wyznają prawdziwą wiarę …”[3]

Papież Pius XII, Mystici Corporis (#27), 29 czerwca 1943: „… [Chrystus] objaśnił im chrzest święty (J 3, 5), przez który mieli ludzie wierzący być wcielani do Ciała Kościoła …”[4]

Papież Pius XII, Mediator Dei (#43), 20 listopada 1947:  „Albowiem tak samo jak Chrzest wyróżnia wiernych i oddziela ich od wszystkich innych, których nie obmyła oczyszczająca woda i w rezultacie nie są członkami Chrystusa, tak i Sakrament Święceń odróżnia kapłanów od wszystkich wiernych nie obdarowanych tym charyzmatem.”[5]

Przypisy:

[1] Denzinger 895; Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 704.

[2] Denzinger 696; Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 542.

[3] Denzinger 2286.

[4] The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), p. 42.

[5] The Papal Encyclicals, Vol. 4 (1939-1958), p. 127.