Sakrament Chrztu jest konieczny do zbawienia

Aby jeszcze bardziej pokazać, że Sakrament Chrztu jest konieczny do zbawienia, przytoczę liczne inne nieomylne stwierdzenia z Katedry św. Piotra.

Papież Paweł III, Sobór Trydencki, Sesja 7, Kanon 5, o Sakramencie Chrztu, ex cathedra: „Gdyby ktoś mówił, że chrzest [sakrament] jest dowolny, a więc nie jest konieczny do zbawienia (patrz Ewangelia Jana 3:5) - niech będzie wyklęty.”[1]

Ta nieomylna dogmatyczna definicja z Katedry św. Piotra potępia każdego, kto mówi, że Sakrament Chrztu nie jest konieczny do zbawienia. Sakrament Chrztu jest konieczny dla wszystkich do zbawienia, przede wszystkim dlatego, ponieważ jak definiuje Sobór Trydencki, wszyscy ludzie (z wyjątkiem Najświętszej Maryi Panny) zostali poczęci w stanie grzechu pierworodnego w wyniku grzechu Adama, pierwszego człowieka. Sakrament Chrztu jest również konieczny dla wszystkich do zbawienia, ponieważ jest on środkiem, za pomocą którego każdy jest oznaczony jako członek Jezusa Chrystusa i włączony do Jego Mistycznego Ciała. I definiując prawdę, że wszyscy ludzie zostali poczęci w stanie grzechu pierworodnego, Sobór Trydencki wyraźnie ogłosił, że Najświętsza Maryja Panna jest wyjątkiem od jego dekretu o grzechu pierworodnym.[2] Jednak definiując prawdę, że Sakrament Chrztu jest konieczny do zbawienia, Sobór Trydencki nie zrobił żadnych wyjątków.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Exultate Deo”, 22 listopada 1439: „Pierwsze miejsce wśród wszystkich sakramentów zajmuje chrzest święty, który jest bramą życia duchowego; przez niego stajemy się członkami Chrystusa i uczestnikami ciała Kościoła. A ponieważ przez pierwszego człowieka śmierć przeszła na wszystkich, nie możemy, jak mówi Prawda, wejść do królestwa niebieskiego, jeśli nie odrodzimy się z wody i z Ducha [Ewangelia Jan 3:5]. Materią tego sakramentu jest prawdziwa i naturalna woda.”[3]

Papież Innocenty III, Sobór Laterański IV, Konstytucja 1, 1215, ex cathedra: „Sakrament zaś chrztu, dokonujący się za pośrednictwem wody przy wezwaniu niepodzielnej Trójcy, czyli Ojca, Syna i Ducha Świętego, przez kogokolwiek ważnie udzielony zgodnie z formą Kościoła, służy do zbawienia tak dzieci, jak i dorosłych.”[4]

Papież Benedykt XIV, Nuper ad nos, 16 marca 1743, Wyznanie Wiary: „Wyznaję także, że Chrzest jest konieczny do zbawienia, a więc jeśli grozi niebezpieczeństwo śmierci, należy go natychmiast udzielić bez żadnej zwłoki; Chrzest jest ważny, ktokolwiek i gdziekolwiek go udzieli mając należną intencję przy zastosowaniu należnej materii i formy.”[5]

Papież Pius XI, Quas Primas (#15), 11 grudnia 1925 : „Jego bowiem królestwo, jak je Ewangelie przedstawiają, jest takie, że ludzie, którzy chcą należeć do niego, przygotowują się przez pokutę, ale wejść nie mogą inaczej, jak przez wiarę i chrzest, który, chociaż obrządkiem zewnętrznym się spełnia, oznacza jednak i sprawia wewnętrzne odrodzenie.”[6]

Widzimy tutaj, że nie można wejść do królestwa niebieskiego bez wiary i zewnętrznego obrzędu chrztu (tj., Sakramentu Chrztu).

Przypisy:

[1] Denzinger 861; Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 2, p. 685.

[2] Denzinger 792.

[3] Denzinger 696; Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 542.

[4] Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, p. 230; Denzinger 430.

[5] Denzinger 1470.

[6] Denzinger 2195; The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 274.