Skandale i Herezje Pawła VI

„W jaki sposób następca Piotra mógł w tak krótkim czasie wyrządzić więcej szkód Kościołowi niż rewolucja z 1789 roku? … przewodzić zniszczeniu Kościoła najbardziej rozległym w historii … czego nigdy nie zdołał dokonać żaden herezjarcha? … Czy naprawdę mamy papieża czy intruza siedzącego na katedrze Piotra?”[1] (Arcybiskup Marcel Lefebvre, komentując panowanie Pawła VI w 1976 roku)”

Paweł VI

Paweł VI był osobą podającą się, za głową Kościoła katolickiego w okresie od 21 czerwca 1963 roku do 6 sierpnia 1978 roku. On jest tym, który promulgował Sobór Watykański II i nową Mszę. Widzieliśmy już, że dowody wskazują, że człowiek, który poprzedził i wyniósł Pawła VI, Jana XXIII, był masonem i jawnym heretykiem. Widzieliśmy także, że dokumenty Soboru Watykańskiego II zawierają wiele herezji i że nowa Msza, którą Paweł VI ostatecznie uchwalił, stanowi rewolucję liturgiczną.

Paweł VI uroczyście ratyfikował wszystkie 16 dokumentów Soboru Watykańskiego II. Niemożliwe jest, aby prawdziwy papież Kościoła katolickiego uroczyście ratyfikował nauki, zawierające błędy. Jak pokażemy bardziej szczegółowo w dalszej części tej książki, fakt, że Paweł VI ratyfikował błędne nauczanie II Soboru Watykańskiego, dowodzi, że Paweł VI nie był prawdziwym papieżem, ale antypapieżem.

Ważne jest, aby pamiętać, że Paweł VI był tym, który dał światu nową Mszę, nowe „sakramenty” i fałszywe nauki II Soboru Watykańskiego. Jeśli chodzisz na nową Mszę lub akceptujesz nauczanie posoborowe, zaufanie, które masz, że te rzeczy są prawowite, jest bezpośrednio związane z przekonaniem, że Paweł VI był prawdziwym katolickim papieżem.

Ukażemy teraz zdumiewające herezje Pawła VI. Na podstawie jego oficjalnych przemówień i pism, pokażemy, że Paweł VI był całkowitym odstępcą, który nie był nawet w najmniejszym stopniu katolikiem. Wszystkie oficjalne przemówienia i pisma ludzi, którzy twierdzą, że są papieżami, są zawarte w watykańskim tygodniku L'Osservatore Romano. Watykan udostępnił numery swoich gazet od 4 kwietnia 1968 roku do chwili obecnej. Na podstawie tych przemówień dowiedziemy teraz, że z racji niepodważalnych i niezaprzeczalnych dowodów, Paweł VI nie był prawdziwym papieżem, ale był on zupełnym heretykiem i odstępcą.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 6 grudnia 1972: „Czy Bóg istnieje? Kim jest Bóg? I jaką wiedzę może mieć człowiek o nim? Jaki związek z nim musi mieć każdy z nas? Odpowiedź na każde z tych pytań doprowadziłaby nas do niekończących się
i skomplikowanych dyskusji …”[2]

Te pytania nie prowadzą nas do niekończących się i skomplikowanych dyskusji. Czy Bóg istnieje? Tak. Kim jest Bóg? Trójcą Świętą. Jaką wiedzę może mieć człowiek o nim? Wiarę katolicką. Jaki związek z nim musi mieć każdy z nas? Należeć do Kościoła, który On ustanowił. Paweł VI oświadcza, że są to niekończące się i skomplikowane pytania. Żaden katolik nie stwierdziłby takich nonsensów, które z wiary katolickiej i prawdziwego Boga szydzą oraz czynią Go niezrozumiałymi.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 27 czerwca 1973: „… wszystko musi się zmieniać, wszystko musi się rozwijać. Ewolucja wydaje się być prawem, które przynosi wyzwolenie. Musi być wiele rzeczy prawdziwych i dobrych w tej mentalności …”[3]

Tutaj Paweł VI wyraźnie stwierdza i aprobuje modernistyczne bluźnierstwo, że wszystko jest
w stanie ewolucji. Jego herezja została wyraźnie potępiona przez papieża Piusa X.

Papież Pius X, Pascendi (#26), 8 września 1907, objaśniając doktrynę Modernistów:„Na podstawie tej zasady dochodzą do sedna swoich teorii, do ewolucji. Dogmat więc, Kościół, obrządki św., księgi, które jako święte czcimy, nawet wiara sama, poddać się winna prawom rozwoju …”[4]

 

PAWEŁ VI O NIECHRZEŚCIJAŃSKICH RELIGIACH

Kościół katolicki naucza, że wszystkie niekatolickie religie są fałszywe. Jest tylko jeden prawdziwy Kościół, poza którym nikt nie może zostać zbawiony. To jest katolicki dogmat.

Papież św. Grzegorz Wielki, 590-604: „Święty Kościół powszechny naucza, że nie można prawdziwie oddawać czci Bogu jak tylko w nim, i zapewnia, że wszyscy, którzy są poza nim, nie zostaną zbawieni.”[5]

Wszystkie inne religie należą do diabła. Takie jest nauczanie Jezusa Chrystusa, Kościoła katolickiego i Pisma Świętego. Zobacz 1 List do Koryntian 10:20 oraz Psalm 95:5. Każdy, kto okazuje poważanie religiom niechrześcijańskim lub uważa je za dobre lub godne szacunku, wypiera się Jezusa Chrystus i jest apostatą.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 8 listopada 1972: „Ekumenizm rozpoczął się w ten sposób; jako poszanowanie niechrześcijańskich religii …”[6]

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#2), 6 stycznia 1928: „… one polegają na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne … Wyznawcy tej idei nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie …”[7]

Więcej o tym, co Paweł VI myślał o niechrześcijańskich religiach diabła:

Papież VI, Przemówienie, 22 września 1973: „… szlachetne niechrześcijańskie religie …”[8]

To jest apostazja - całkowite odrzucenie Jezusa Chrystusa.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 12 stycznia 1972: „… na naszych oczach otwiera się niepokojący obraz: religii, religii wymyślonych przez człowieka; usiłowania, które są czasami nadzwyczaj śmiałe i szlachetne …”[9]

Tutaj Paweł VI mówi, że religie wymyślone przez człowieka są czasami nadzwyczaj szlachetne! To jest apostazja - odrzucenie Jezusa Chrystusa i Wiary katolickiej.

Paweł VI, Przesłanie, 6 grudnia 1977: „… religie niechrześcijańskie, które Kościół  szanuje i ceni …”[10]

Mówi on, że ceni fałszywe religie.

Paweł VI, Przesłanie, 24 listopada 1969: „… przezwyciężyć podziały, przez pogłębianie wzajemnego szacunku pomiędzy odmiennymi wyznaniami religijnymi.”[11]

Paweł VI, Przemówienie, 3 grudnia 1970: „Z poszanowaniem witamy przedstawicieli wszystkich innych religii, którzy zaszczycili nas swoją obecnością.”[12]

Paweł VI, Audiencja Generalna, 6 lipca 1977: „Z szacunkiem przyjmujemy japońską delegację religii Konko-kyo.”[13]

W swoim Przemówieniu, 22 sierpnia 1969, Paweł VI wychwalił hinduistę Gandhiego
i oświadczył, że był on: „Zawsze świadomy obecności Boga …”[14]

Hindusi to poganie i bałwochwalcy, którzy wielbią wielu fałszywych bogów. Fakt, że Pawła VI wychwalał znanego hindusa Gandhiego jako „zawsze świadomy obecności Boga”, ponownie pokazuje, że Paweł VI był kompletnie obojętny religijnie. Oficjalnie wychwalał fałszywą religię hinduizmu w dokumencie II Soboru Watykańskiego Nostra Aetate #2 (o religiach niechrześcijańskich), jak to cytowaliśmy w części poświęconej Soborowi Watykańskiemu II.

Paweł VI, Adhortacja Apostolska, 8 grudnia 1975: „Kościół szanuje i ceni te niechrześcijańskie religie …”[15]

Zauważcie ponownie, że Paweł VI ceni fałszywe religie; to jest satanistyczne.

Paweł VI, Przemówienie, 24 sierpnia 1974: „Różnice religijne i kulturowe w Indiach, jak powiedziałeś, są honorowane i szanowane … Cieszymy się, że ten wzajemny honor i szacunek jest praktykowany …”[16]

Paweł VI mówi, że różnice religijne są honorowane w Indiach i że z zadowoleniem to widzi. Oznacza to, że honoruje on oddawanie czci fałszywym bogom.

Paweł VI, Przemówienie do synodu biskupów, 2 września 1974: „Podobnie nie możemy pominąć odniesienia do religii niechrześcijańskich. W rzeczywistości nie można już uważać ich za rywali czy przeszkody do ewangelizacji …”[17]

Tutaj Paweł VI wyraźnie ujawnia, że głosi on nową Ewangelię. Religie niechrześcijańskie, mówi nam, nie są już naszą przeszkodą do ewangelizacji. Jest to odstępcza religia antychrysta.

Papież Grzegorz XVI, Mirari Vos (#13), 15 sierpnia 1832: „Kiedy bowiem apostoł przestrzega, że, 'jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest' (Ef 4:5), niechże drżą z bojaźni wszyscy, którzy z jakiejkolwiek religii spodziewają się fałszywie otwartego przystępu do błogosławionej wieczności i niech szczerze rozważą według świadectwa Zbawiciela, że 'kto nie jest ze mną [z Chrystusem], przeciw mnie [Chrystusowi] jest, a kto nie gromadzi ze mną [z Chrystusem], rozprasza' (Łk 11:23), dlatego 'kto nie dochowa jej [Wiary katolickiej] w całości i nienaruszonej, bez wątpienia ulegnie wiecznej zagładzie' (Wyznanie Atanazego).”[18]

Paweł VI, Przemówienie do Dalai Lamy, 30 września 1973: „Cieszymy się, że dziś witamy Waszą Świątobliwość … Przychodzisz do nas z Azji, kolebki wiekowych religii i ludzkich tradycji, które słusznie są utrzymywane w głębokiej czci.”[19]

Paweł VI mówi nam, że słuszne jest wyznawanie fałszywych religii, które wielbią w „głębokiej czci” fałszywych bogów! To może być najgorsza herezja, którą Paweł VI wypowiedział.

Paweł VI, Przemówienie, sierpień 1969: „… Uganda zawiera różne religie, które szanują się i cenią wzajemnie.”[20]

Prawdziwa religia ceni fałszywe religie? Nie, to znowu jest jawnie heretyckie.

Paweł VI, Przesłanie do pogańskich kapłanów shinto, 3 marzec 1976: „Znamy sławę waszej świątyni i mądrość tak żywo reprezentowaną przez obrazy w niej zawarte.”[21]

Jest to jedno z najbardziej diabelskich, odkrywczych i heretyckich stwierdzeń, które Paweł VI kiedykolwiek wypowiedział. Wychwala on mądrość zawartą w obrazach pogańskiej świątyni shinto; innymi słowy, wychwala on bożków shintoistów!

 

PAWEŁ VI O BUDDYZMIE

Buddyzm jest wschodnią religią pogańską, która uczy wiarę w reinkarnację i karmę. Buddyści utrzymują, że życie nie jest warte życia (przeżywania), a każda forma świadomej egzystencji jest złem. Wielbią oni różnych fałszywych bogów. Buddyzm jest bałwochwalczą
religią diabła. Oto, co Paweł VI myślał o buddyzmie:

Paweł VI, Audiencja Generalna dla japońskich buddystów, 5 września 1973: „Miło nam powitać członków europejskie trasy japońskich buddystów, poważanych wyznawców buddyjskiej sekty Soto-shu … Na II Soborze Watykańskim Kościół katolicki wezwał swoich synów i córki aby studiować i oceniać religijne tradycje ludzkości i 'aby się oni przez szczery i cierpliwy dialog dowiedzieli, jakimi bogactwami szczodrobliwy Bóg obdarzył narody' (Ad Gentes, 11) … Buddyzm jest jednym z bogactw Azji …”[22]

Według Pawła VI fałszywa, pogańska i bałwochwalcza religia buddyzmu jest jednym z bogactw Azji!

Paweł VI, Audiencja Generalna dla japońskich buddystów, 24 października, 1973: „Po raz kolejny z przyjemnością witamy znakomitą grupę japońskich buddystów misyjnej wycieczki. Z radością ponawiany nasz szacunek jaki mamy dla waszego kraju, dla waszych szlachetnych tradycji …”[23]

Paweł VI, Przemówienie do tybetańskiego buddyjskiego przywódcy duchowego,
17 stycznia 1975: „II Sobór Watykański wyraził szczery podziw dla buddyzmu w jego różnych formach … Życzymy Waszej Świątobliwości i wszystkim waszym wiernym obfitości dobrobytu i pokoju.”[24]

Zwróćcie uwagę na bałwochwalstwo i apostazję w podziwianiu nie tylko buddystów, ale także fałszywej religii buddyzmu.

Paweł VI, Przemówienie do buddystów, 5 czerwiec 1972: „Z wielką serdecznością i szacunkiem pozdrawiamy tak znakomitą grupę buddyjskich przywódców z Tajlandii … Mamy głębokie poszanowanie dla … waszych cennych tradycji.”[25]

Paweł VI, Do grupy buddyjskich przywódców, 15 czerwca 1977: „Gorąco witamy znakomitą grupę buddyjskich przywódców z Japonii. Sobór Watykański II zadeklarował, że Kościół katolicki patrzy ze szczerym szacunkiem na wasz sposób życia … Przy tej okazji z radością przywołujemy słowa św. Jana: 'A świat przemija i pożądliwość jego; lecz kto czyni wolę Bożą, trwa na wieki'.”[26]

Najpierw mówi, wypowiadając herezję, że Kościół katolicki patrzy ze szczerym szacunkiem na sposób życia buddystów. Następnie kontynuuje, że przy tej okazji musi przywołać słowa św. Jana: „lecz kto czyni wolę Bożą, trwa na wieki”. To co on ma na myśli jest oczywiste, że buddyści będą żyć wiecznie; to znaczy, że będą oni zbawieni. Szczyt herezji.

Paweł VI, Przemówienie do buddyjskiego patriarchy Laosu, 8 czerwca 1973: „… Buddyzm … Kościół katolicki odnosi się do jego duchowego bogactwa z poważaniem i szacunkiem oraz pragnie współpracować z wami, jako osobami duchownymi, aby doprowadzić do prawdziwego pokoju i zbawienia człowieka.”[27]

Paweł VI mówi, że Kościół katolicki odnosi się z poważaniem do duchowego bogactwa fałszywej religii buddyzmu. Następnie mówi, że pragnie współpracować z buddyjskim patriarchą, aby doprowadzić człowieka do zbawienia! To jest herezja i apostazja.

 

PAWEŁ VI O ISLAMIE

Islam jest fałszywą religią, która neguje Boskość Chrystusa i odrzuca Trójcę Najświętszą. Oprócz odrzucenia prawdziwego Boga, islam dopuszcza poligamię do czterech żon, a jego wyznawcy (muzułmanie) szerzą tę fałszywą religię z nieporównywalną gorliwością. Islam jest najbardziej zaciekle antychrześcijańską z fałszywych religii na świecie. Nawrócenie się na chrześcijaństwo w wielu krajach islamskich oznacza śmierć. Szerzenie prawdziwej wiary jest surowo zabronione przez muzułmanów. Islamskie społeczeństwo jest jednym z najbardziej zdeprawowanych w historii ludzkości. Oto, co Paweł VI myślał o tej fałszywej religii, która odrzuca Chrystusa i Trójcę:

Paweł VI, Przemówienie, 9 września 1972: „Chcielibyśmy również, abyście wiedzieli, że Kościół uznaje bogactwa wiary islamskiej - wiary, która wiąże nas z jedynym Bogiem.”[28]

Paweł VI mówi o bogactwach wiary islamskiej, „wiary”, która odrzuca Jezusa Chrystusa i Trójcę. Mówi, że ta „wiara” wiąże nas z jedynym Bogiem. To jest apostazja.

Paweł VI, Przemówienie, 18 września 1969: „… Muzułmanie …  wraz z nami wielbią jedynego miłosiernego Boga, który w dniu ostatecznym osądzi ludzkość.”[29]

Muzułmanie nie wielbią jedynego prawdziwego Boga, Trójcy Świętej, razem z katolikami, o czym pisaliśmy w rozdziale dotyczącym herezji II Soboru Watykańskiego. Nie jest prawdą twierdzenie, że muzułmanie wielbią tego samego Boga, co katolicy. Do tego z całą pewnością muzułmanie nie czczą Boga, który osądzi ludzkość w dniu ostatecznym, Jezusa Chrystusa.

Paweł VI, Przemówienie do muzułmańskiego ambasadora, 4 czerwiec 1976: „… marokańscy muzułmanie … nasi bracia w wierze w jedynego Boga. Zawsze będziecie bardzo mile widziani i zastaniecie tutaj szacunek i zrozumienie.”[30]

Paweł VI nazywa muzułmanów braćmi w wierze. To jest apostazja. Następnie mówi, że muzułmanie zawsze zastaną szacunek w Watykanie.

Paweł VI, Przemówienie, 2 grudnia 1977: „… muzułmanie (którzy) wyznają wiarę Abrahama i razem z nami wielbią jedynego i miłosiernego Boga, sędziego ludzkości w dniu ostatnim, tak jak II Sobór Watykański uroczyście ogłosił.”[31]

Paweł VI, Przemówienie, sierpień 1969: „… Nasze żywe pragnienie powitania w waszych osobach wielkiej muzułmańskiej społeczności, rozproszonej po całej Afryce? W ten sposób dajecie nam możność okazania tutaj naszego wielkiego szacunku dla wiary, którą wyznajecie … Wspominając męczenników katolickich
i anglikańskich, chętnie wspominamy także tych wyznawców wiary muzułmańskiej, którzy jako pierwsi ponieśli śmierć …”[32]

Wspomina on o swoim wielkim szacunku dla fałszywej wiary islamu oraz upamiętnia pamięć muzułmanów, którzy byli świadkami tej fałszywej religii aż do śmierci. To jest całkowita apostazja.

Paweł VI, Anioł Pański, 3 sierpnia 1969: „Uznano dwudziestu dwóch męczenników, ale było ich znacznie więcej i nie tylko katolików. Byli też anglikanie i niektórzy muzułmanie.”[33]

Jest to prawdopodobnie najbardziej oburzające stwierdzenie, jakie kiedykolwiek widzieliśmy w odniesieniu do herezji, że są niekatoliccy męczennicy. Paweł VI mówi, że oprócz anglikanów, muzułmanie (którzy nawet nie wierzą w Chrystusa czy Trójcę) są męczennikami. To naprawdę zdumiewające i całkowicie heretyckie.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1441, ex cathedra: „… nikt - jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, nawet gdyby dla imienia Chrystusa przelał swą krew - nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie Kościoła Katolickiego i w jedności
z nim.”[34]

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, dogmatyczna reguła wiary według św. Atanazego, 1439: „Ktokolwiek chce być zbawiony, winien przede wszystkim zachować wiarę Katolicką; kto nie dochowa jej w całości i nienaruszonej, bez wątpienia ulegnie wiecznej zagładzie …”[35]

 

PAWEŁ VI O WOLNOŚCI RELIGIJNEJ

Paweł VI, Przemówienie, 8 lipca 1969: „On [Kościół] również zapewniał, podczas swojej długiej historii, kosztem ucisku i prześladowań, wolność każdemu do wyznawania swojej własnej religii. Nikomu, mówi on, nie wolno przeszkadzać w działaniu, nikt nie może być zmuszany, w sposób sprzeczny z jego własnymi przekonaniami … Tak jak powiedzieliśmy, sobór domagał się prawdziwej i publicznej wolności religijnej …”[36]

Jest to całkowicie fałszywe i heretyckie. Kościół katolicki potwierdził w swojej długiej historii, kosztem ucisku i prześladowań, że religia Jezusa Chrystusa jest jedyną prawdziwą; i to, że Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Paweł VI chciałby jednak, abyśmy uwierzyli, że męczennicy byli straszliwie torturowani, nie ze względu na wyznanie wiary w Chrystusa, ale po to, aby wszyscy mieli wolność do wyznawania swoich różnych fałszywych religii! To jest niewiarygodnie heretyckie zniekształcenie prawdy!

Paweł VI, Przesłanie, 10 grudnia 1973: „… powtarzające się naruszenia świętego prawa do wolności religijnej w różnych jej aspektach i brak międzynarodowego porozumienia popierającego to prawo…”[37]

Paweł VI, List, 25 lipca 1975: „… Stolica Apostolska z zadowoleniem zauważa, że prawo do wolności religijnej zostało wyraźnie podkreślone.”[38]

W części poświęconej II Soborowi Watykańskiemu wykazaliśmy, że doktryna o wolności religijnej, która była popierana przez Paweł VI, została potępiona przez katolickich papieży.

 

PAWEŁ VI O „PRAWOSŁAWNYCH”

 

Paweł VI ze schizmatykiem Atenagorasem

Tutaj widzimy Pawła VI, który daje wyraźny masoński uścisk dłoni wschodniemu schizmatykowi, patriarsze Konstantynopola, Atenagorasowi, w dniu 5 stycznia 1964 roku. Obaj znieśli również wzajemnie ekskomuniki z 1054 roku. Oznacza to, że Paweł VI uznał, że wschodni „prawosławni” nie są już ekskomunikowani, mimo że odrzucają oni papiestwo. Dlatego, według Pawła VI, papiestwo nie jest dogmatem wiążącym pod karą ekskomuniki.

Wschodowi prawosławni są schizmatykami, którzy odrzucają papieską nieomylność oraz ostatnie trzynaście soborów powszechnych Kościoła katolickiego. Odrzucają to, że Duch Święty pochodzi od Drugiej Osoby Trójcy; pozwalają na rozwód i ponowne małżeństwo; i wielu z nich odrzuca Niepokalane Poczęcie. Oto, co Paweł VI uważa o tych schizmatykach:

Paweł VI, Przemówienie, 19 kwietnia 1970, mówiąc o zmarłym schizmatyku patriarsze Moskwy: „Do samego końca był on świadomy i zatroskany swoją wielką posługą.”[39]

Mówi, że przywództwo w schizmatyckim kościele jest wielką posługą.

Paweł VI, Przemówienie, 24 stycznia 1972: „… przywitać spośród nas wybitnego przedstawiciela czcigodnego kościoła prawosławnego … człowieka o wielkiej pobożności …”[40]

Paweł VI, Przemówienie, 23 stycznia 1972: „… wielki, czcigodny i znakomity prawosławny patriarcha …”[41]

Paweł VI, Przemówienie do delegacji schizmatyckiej, 27 czerwca 1977: „Następnie, dziesięć lat później, złożyliśmy wizytę waszemu świętemu kościołowi …”[42]

Paweł VI, Audiencja Generalna, 20 stycznia 1971: „… czcigodnych wschodnich kościołów prawosławnych…”[43]

Mówi on, że kościoły schizmatyckie są czcigodne.

Paweł VI, mówiąc o śmierci schizmatyckiego patriarchy Atenagorasie, 9 lipca 1972: „… polecamy wam tego wspaniałego człowieka, człowieka czcigodnego kościoła …”[44]

Paweł VI, Przemówienie, 25 maja 1968: „… czcigodny prawosławny kościół Bułgarii.”[45]

Paweł VI, Wspólna deklaracja z patriarchą syryjskiej schizmatyckiej sekty, 27 października 1971: „Należy tego dokonać z miłością, z otwartością na podszepty Ducha Świętego i ze wzajemnym szacunkiem wobec siebie nawzajem i każdego
z kościołów.”[46]

Tak więc Paweł VI szanuje odrzucenie papiestwa i papieskiej nieomylności.

Paweł VI, Telegram po wyborze nowego schizmatyckiego patriarchy Konstantynopola, lipiec 1972: „W momencie kiedy obejmujesz wielką odpowiedzialność w służbie Kościoła Chrystusowego …”[47]

Oznacza to, że kościół schizmatycki jest Kościołem Chrystusowym.

Paweł VI, Przemówienie, 14 grudnia 1976: „… wielce szanowni bracia, wysłani przez czcigodny kościół Konstantynopola … przeprowadziliśmy uroczysty i święty kościelny akt zniesienia bardzo starych klątw, akt, z którym chcielibyśmy na zawsze wymazać pamięć o tych wydarzeniach z pamięci i serca Kościoła …”[48]

Schizmatycy „prawosławni” są potępieni przez Kościół katolicki na wskutek odrzucenia przez nich papiestwa i nie przyjmowania dogmatów wiary katolickiej. Ale Paweł VI uroczyście zniósł te anatemy na nich ciążące, jak wspomnieliśmy powyżej. Podobnie jak w powyższym stwierdzeniu, te przemówienie Pawła VI oznacza, że usiłował on obalić papiestwo jako dogmat, w który należy wierzyć pod groźbą przekleństwa i potępienia.

Paweł VI, List, 7 marca 1971, odnośnie śmierci dwóch schizmatyckich patriarchów: „…poruszeni śmiercią Jego Świątobliwości, patriarchy Kyrillosa VI, wyrażamy nasze szczere wyrazy współczucia z zapewnieniem o naszych modlitwach o wieczny odpoczynek waszego ukochanego pasterza oraz o pocieszające błogosławieństwo Boże dla całego koptyjskiego prawosławnego kościoła.”[49]

Zwróćcie uwagę na dwie rzeczy: Po pierwsze, Paweł VI mówi, że będzie on modlił się za duszę zmarłego schizmatycka, wskazując, że zmarły niekatolicki patriarcha może zostać zbawiony, co jest herezją. Po drugie, prosi on o pocieszające błogosławieństwo Boże dla całego koptyjskiego kościoła prawosławnego. A co z faktem, że istnieje tylko jeden prawdziwy Kościół i że schizmatycki koptyjski kościół nie jest jego częścią? A co z Bożą łaską nawrócenia dla koptyjskich prawosławnych do prawdziwego Kościoła? Oświadczenie Pawła VI pokazuje po raz kolejny, że utrzymywał on, że heretyckie sekty są prawdziwymi Kościołami, a wiara katolicka nie jest niezbędna.

Papież Grzegorz XVI, 27 maja 1832: „Nie daj się zwieść, mój bracie; ktokolwiek pójdzie za schizmatykiem, nie osiągnie dziedzictwa Królestwa Bożego.”[50]

Paweł VI, List do schizmatyka, listopad 1976: „… pierwsza pan-prawosławna konferencja w ramach przygotowań do wielkiego świętego synodu prawosławnych kościołów rozpoczyna swoją pracę … dla najlepszej służby czcigodnego kościoła prawosławnego.”[51]

Nazywa on schizmatycki synod świętym, a Kościół schizmatycki czcigodnym. Paweł VI był schizmatykiem.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 24 stycznia 1973: „… nasz brat czcigodnej pamięci, ekumeniczny patriarcha Konstantynopola …”[52]

Paweł VI, Przesłanie dotyczące zmarłego rosyjskiego schizmatyka, 7 kwietnia 1972: „… wyrażamy Waszej Eminencji i świętemu synodowi gruzińskiego prawosławnego kościoła nasze szczere kondolencje z zapewnieniem o naszych modlitwach o wieczny odpoczynek waszego pasterza …”[53]

Paweł VI, Przesłanie, 23 maja 1968, do schizmatyckiego patriarchy Moskwy: „…Świętobliwość, z okazji obchodów pięćdziesiątej rocznicy, w dniu, w którym synod całego kościoła prawosławnego Rosji przywrócił patriarchalną stolicę Moskwy … wydelegowaliśmy do udziału w tych podniosłych uroczystościach, które odbędą się
w waszym patriarchalnym mieście, naszych bardzo drogich braci w episkopacie …”[54]

Nazywa schizmatyckiego patriarchę „Świętobliwość” i obchodzi pięćdziesiątą rocznicę schizmatyckiego kościoła.

Paweł VI, Przemówienie do schizmatyka, 1 lipca 1978: „Z serdecznością i szacunkiem witamy was.”[55]

Paweł VI, Audiencja Generalna, 30 listopada 1977: „Witamy was z radością, umiłowani bracia, którzy reprezentujecie tutaj Jego Świątobliwość patriarchę Pimena i rosyjski kościół prawosławny … cały nasz szacunek i miłość braterską dla Jego Świątobliwości patriarchy Pimena, dla jego duchowieństwa i dla całego ludu wiernych.”[56]

Paweł VI, w liście o schizmatyckim Atenagorasie powiedział, lipiec 1972: „… modlimy się, aby Pan przyjął go do Swojego królestwa niebieskiego …”[57]

Paweł VI, Wspólna deklaracja ze schizmatyckim „papieżem” Szenudą III, 10 maja 1973: „Paweł VI, biskup Rzymu i papież Kościoła katolickiego, i Szenuda III, papież Aleksandrii i patriarcha stolicy św. Marka … W imię tej miłości odrzucamy wszelkie formy prozelityzmu … Niech ustanie tam gdzie jeszcze istnieje …”[58]

To wszystko, co jest potrzebne, aby zauważyć, że Paweł VI był schizmatykiem, a nie katolikiem. Sporządził on wspólną deklarację ze schizmatyckim „papieżem”. Uznaje on tego schizmatyka za osobę zajmującą stolicę św. Marka. Jest to bluźnierstwo przeciwko papiestwu, ponieważ ten schizmatyk nie ma żadnego autorytetu. Odrzuca on wszelkie formy prozelityzmu - to znaczy próbowania nawracania schizmatyków - i mówi on „niech ustanie tam gdzie jeszcze istnieje”! Paweł VI był formalnym heretykiem i schizmatykiem.

 

PAWEŁ VI O INNYCH PROTESTANCKICH SEKTACH

Protestantyzm zaczął się z niemieckim księdzem Marcinem Lutrem, który opuścił Kościół katolicki i rozpoczął rewolucję protestancką w 1517 roku. Luter odrzucił wolną wolę, papiestwo, modlitwy do świętych, czyściec, Tradycję, Przeistoczenie oraz Świętą Ofiarę Mszy. Luter zastąpił Mszę nabożeństwem upamiętniającym ostatnią wieczerzę. Wszystkie sakramenty z wyjątkiem Chrztu i Świętej Eucharystii zostały odrzucone. Luter wierzył, że po upadku Adama, człowiek nie może robić dobrych uczynków. Większość protestantów ma takie same przekonania jak Luther, natomiast oni wszyscy odrzucają wiele katolickich dogmatów. Oto, co Paweł VI sądził o tych heretykach i schizmatykach:

Paweł VI, Anioł Pański, 17 stycznia 1971: „Od polemicznych sprzeciwów pomiędzy różnymi wyznaniami chrześcijańskimi przeszliśmy do wzajemnego poszanowania …”[59]

Tutaj Paweł VI ujawnia, że agenda Sobór Watykański II, w odniesieniu do sekt protestanckich, przeszła od polemicznego sprzeciwu - innymi słowy, sprzeciwu względem ich fałszywych doktryn - do postawy akceptacji i wzajemnego poszanowania ich fałszywej religii.

Paweł VI, Przemówienie do przedstawicieli niekatolickich kościołów w Genewie, czerwiec 1969: „Duch, który nas ożywia … Ten duch ustanawia, jako najważniejszą podstawę każdego owocnego kontaktu między różnymi wyznaniami, że każdy wiernie wyznaje swoją wiarę.”[60]

Paweł VI mówi, że protestanci nie powinni stać się katolikami, ale pozostać lojalni wobec swoich sekt.

Paweł VI, Homilia, 25 stycznia 1973: „… wyrazić pełną szacunku i serdeczną troskę w Chrystusie chrześcijanom innych denominacji, którzy mieszkają w tym mieście, i zapewnić ich o naszym szacunku …”[61]

To jest nieprawdopodobna homilia. Zapewnia on heretyków innych denominacji o swoim szacunku. Weź pod uwagę to, że Paweł VI nie znał nawet osobiście wszystkich ludzi, których szanował. Nie wiedział o nich nic poza tym, że należą do jednej z tych sekt, i zapewnił ich o swoim szacunku na tej podstawie!

Paweł VI, List, 6 sierpnia 1973, Do Światowej Rady Kościołów: „Światowa Rada Kościołów została stworzona po to aby, dzięki łasce Bożej, służyć kościołom i wspólnotom kościelnym w ich staraniach aby przywrócić i objawić wszystkim tą doskonałą wspólnotę w wierze i miłości, która jest darem Chrystusa dla Jego Kościoła.”[62]

Paweł VI mówi, że Światowa Rada Kościołów została stworzona, aby przywrócić i objawić wszystkim doskonałą wspólnotę w wierze i miłości, która jest darem Chrystusa dla Jego Kościoła. Zwróć uwagę na zdumiewającą implikację tego stwierdzenia. Doskonałą wspólnotą w wierze i miłości, która jest darem Chrystusa dla Jego Kościoła, jest instytucja Kościoła katolickiego, Kościoła powszechnego, założona przez Chrystusa. Ale Paweł VI mówi, że jest ona objawiona przez Światową Radę Kościołów! Zastąpił on Kościół katolicki Światową Radą Kościołów. Światowa Rada Kościołów jest organizacją złożoną z wielu różnych sekt i wyznań. Tradycjonalny komentator właściwie nazwałby to komunistyczną przykrywką - mającą na celu podminowanie i zliberalizowanie „chrześcijańskie” kościoły świata. Jest to jednak niewątpliwie bardzo heretycka ekumeniczna organizacja złożona z różnych religii stworzonych przez człowieka.

Paweł VI, Rozprawa, 12 grudnia 1968: „… nasi synowie są w przyjaznych stosunkach ze swoimi chrześcijańskimi braćmi, luterańskimi ewangelikami …”[63]

Papież Pius IV, wyznanie wiary, Sobór Trydencki, ex cathedra: „Tą prawdziwa wiara Katolicka, poza którą nikt nie może zostać zbawiony … Teraz wyznaję i prawdziwie utrzymuję …”[64]

Paweł VI, Przemówienie, 28 kwietnia 1977: „… stosunki między Kościołem katolickim a wspólnotą anglikańską … te słowa nadziei 'wspólnota anglikańska zjednoczona, a nie wchłonięta', nie są już tylko marzeniem.”[65]

Oznacza to, że Paweł VI chce zjednoczyć się z anglikańską sektą nie wchłaniając ich; to znaczy, bez nawracania ich.

Paweł VI, Przemówienie, 2 sierpnia 1969: „Pragnęliśmy poznać kościół anglikański, który kwitnie w tym kraju. Pragnęliśmy oddać hołd tym synom, z których jest on najbardziej dumny, tym, którzy - wraz z naszymi katolickimi męczennikami - dawali szczodre świadectwo swojego życia dla Ewangelii …”[66]

Paweł VI, Mówiąc o śmierci protestanta Marcina Lutra Kinga jr., 7 kwietnia 1968: „… wszyscy będziemy podzielać nadzieje, które jego męczeństwo wzbudza w nas.”[67]

Papież Grzegorz XVI, 27 maj 1832: „W końcu niektórzy z tych zagubionych ludzi usiłuje przekonać siebie i innych, że ludzie nie są zbawieni tylko w religii katolickiej, ale nawet heretycy mogą osiągnąć życie wieczne.”[68]

 

PAWEŁ VI O KONTROLI URODZEŃ

Paweł VI sprzyjał kontroli urodzeń.

Paweł VI, Przemówienie, 16 listopada 1970: „… co, oprócz innych efektów, niewątpliwie przyczyni się do racjonalnej kontroli urodzeń przez pary …”[69]

Paweł VI, Przemówienie, 24 sierpnia 1969: „… wolności męża i żony nie zabrania im moralnego i rozsądnego ograniczenia urodzeń …”[70]

Paweł VI, Humanae Vitae (#16), 25 lipiec 1968: „Jest prawdą, że w obydwu wypadkach małżonkowie przy obopólnej i wyraźnej zgodzie chcą dla słusznych powodów uniknąć przekazywania życia i chcą mieć pewność, że dziecko nie zostanie poczęte.”[71]

Paweł VI mówi w Humanae Vitae, że pary mogą swobodnie nie mieć w ogóle dzieci, jeśli tak zechcą.

 

PAWEŁ VI O ORGANIZACJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH

Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) jest diabelską organizacją, która promuje antykoncepcję i aborcję oraz dąży do przejęcia kontroli nad podejmowaniem decyzji w każdym kraju na świecie. Były sekretarz generalny ONZ U Thant pochwalił komunistę Lenina jako człowieka, którego „ideały znalazły odzwierciedlenie w Karcie Narodów Zjednoczonych”.[72] Oto, co Paweł VI myślał o ONZ:

Paweł VI, Przemówienie, 5 lutego 1972: „… wierzymy w ONZ.”[73]

Paweł VI, Przesłanie, 26 kwietnia 1968: „… niech wszyscy serdeczni ludzie połączą się pokojowo po to, aby zasady Organizacji Narodów Zjednoczonych mogły być nie tylko ogłoszone, ale wprowadzone w życie, i aby nie tylko skład państw mógł je ogłosić, ale żeby władze publiczne je zastosowały …”[74]

Paweł VI, Przemówienie do sekretarza generalnego ONZ , 9 lipca 1977: „Chcemy słuchać głosu upoważnionego przedstawiciela Organizacji Narodów Zjednoczonych … wszystko to jedynie podkreśla bardziej korzystną i niezastąpioną rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych …”[75]

Paweł VI, Przesłanie do ONZ, 4 października 1970: „Dzisiaj pragniemy raz jeszcze powtórzyć słowa, które mieliśmy zaszczyt wypowiedzieć 4 października 1965 roku z trybuny waszego zgromadzenia: 'Organizacja ta przedstawia drogę, którą należy podążać dla współczesnej cywilizacji i światowego pokoju … Gdzie indziej mogłyby te rządy i narody znaleźć lepszy pomost, by je połączyć, okrągły stół, przy którym mogą się zebrać, i trybunał, do którego mogą odwoływać się w sprawie sprawiedliwości i pokoju? … kto lepiej od Organizacji Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowanych agencji będzie w stanie podjąć wyzwanie przedstawione całej ludzkości? … W rezultacie istnieje wspólne dobro ludzkie, i to zależy od waszej organizacji, z powodu jej powołania do powszechności, która jest jej przyczyną istnienia, aby niestrudzenie je promować.”[76]

Po pierwsze, Paweł VI mówi, że ONZ jest drogą, którą należy podążać. Mówi, że ONZ, a nie Kościół katolicki, jest najlepszym środkiem w sprawach sprawiedliwości i pokoju dla świata. Po drugie, mówi on, że ONZ jest powszechnym (to jest katolickim) ciałem dla ludzkości! To co on robi, to zastępowanie Kościoła katolickiego organizacją ONZ.

 

PAWEŁ VI PROMUJE NOWY PORZĄDEK ŚWIATA

Paweł VI, Przesłanie do prezydenta konferencji ONZ, maj 1976: „… tego nowego międzynarodowego porządku gospodarczego, który musi być nieprzerwanie budowany.”[77]

Paweł VI, Przesłanie, 8 września 1977: „Akcent jest słusznie obecnie położony na potrzebę budowania nowego porządku świata …”[78]

Paweł VI, Przesłanie do Organizacji Narodów Zjednoczonych, 24 maja 1978: „…jesteśmy świadomi tego, że ta droga musi prowadzić do nadejścia nowego międzynarodowego porządku … nie może być, w żadnym wypadku, tak krótka jak byśmy tego chcieli … Rozbrojenie, nowy porządek świata i rozwój są trzema powinnościami, które są ze sobą nierozerwalnie związane …”[79]

 

PAWEŁ VI O WIELBIENIU CZŁOWIEKA

Paweł VI, Przemówienie, 7 lutego 1971: „Cześć człowiekowi!”[80]

Paweł VI, Przemówienie, 1 sierpnia 1969: „… nie pozwólcie się zniechęcić przeszkodami i trudnościami, które nieustannie się pojawiają; nie traćcie wiary
w człowieka.”[81]

Paweł VI, Przekaz, 25 marca 1971: „… wszystkie rzeczy, które są na ziemi, należy skierować ku człowiekowi, stanowiącemu ich ośrodek i szczyt.”[82]

To jest bluźnierstwo. Paweł VI cytował tutaj herezję II Soboru Watykańskiego.

Paweł VI, Przemówienie, 18 listopada 1971: „Podczas naszej wizyty w Bombaju powiedzieliśmy: 'Człowiek musi spotkać się z człowiekiem'.”[83]

Paweł VI, Audiencja, 10 stycznia 1972: „Albowiem postulaty sprawiedliwości, Panowie, mogą być pojmowane jedynie w świetle prawdy, tej prawdy, którą jest człowiek …”[84]

Oznacza to, że człowiek jest prawdą.

Paweł VI, Przemówienie, 11 kwietnia 1973: „… zawsze pragnąc zachować, ponad wszystko, prymat człowieka …”[85]

Paweł VI, Przemówienie na Anioł Pański, 27 stycznia 1974: „… kult człowieka dla człowieka.”[86]

Paweł VI, Przemówienie, 15 lutego 1974: „… jak Wasza Ekscelencja słusznie przypomniał - że ostatecznym celem jest człowiek …”[87]

Paweł VI, Przemówienie, 29 grudnia 1968: „Chrześcijańska tajemnica, która opiera się na człowieku …”[88]

Paweł VI, Audiencja, 28 kwiecień 1969: „W ostatecznym rozrachunku nie ma prawdziwego bogactwa jak tylko człowiek …”[89]

Paweł VI, Anioł Pański, 20 lipca 1969: „Dobrze byłoby medytować o człowieku …”[90]

Paweł VI, Audiencja Generalna, 28 lipca 1971: „Godność człowieka! Nigdy nie będziemy w stanie wystarczająco jej docenić i uhonorować.”[91]

Paweł VI, Przemowa, 4 września 1968: „… tematy, które dziś zaprzątają religię, czy to katolicką czy niekatolicką, wszystkie one zbiegają się z różnych stron w centralny, dominujący punk, a mianowicie: człowiek. 'Wedle niemal zgodnego zapatrywania wierzących i niewierzących wszystkie rzeczy, które są na ziemi, należy skierować ku człowiekowi, stanowiącemu ich ośrodek i szczyt'.”[92]

Paweł VI, Przekaz na Anioł Pański, 13 lipca 1975: „… najcenniejsza nauka ze wszystkich, nauka poznania samego siebie, rozważania, niemal marzenia, o swoim własnym sumieniu … Długo przeżywaj czas wolny, wolny od innych zobowiązań, ale wypełniony odkrywaniem tajemnic własnego życia.”[93]

Pomyśl o tym zdumiewającym przekazie. Nie mówi on, że teologia, nauka o Bogu, jest najcenniejszą nauką; mówi, że najcenniejszą nauką jest poznawanie samego siebie i marzenie o swoim własnym sumieniu. Mówi także, aby długo przeżywać dzień wolny (to znaczy długo przeżywać dzień świąteczny), wolny od innych zobowiązań (być może bez uczestnictwa we Mszy?), wypełniony odkrywaniem tajemnic swojego własnego życia. Innymi słowy, chce on święta człowieka, bez żadnych innych zobowiązań. Jest to w wyraźny sposób kult człowieka.

Paweł VI, Anioł Pański, 26 września 1976: „Jesteśmy zachwyceni podziwem ludzkiego oblicza …”[94]

Paweł VI, Przemówienie, 16 października 1976: „… jeśli Ewangelia jest dla człowieka, my, chrześcijanie, jesteśmy całkowicie dla ewangelii.”[95]

Zauważ, że mówi on, że jesteśmy dla Ewangelii, jeśli Ewangelia jest dla człowieka.

Paweł VI, Przemówienie, 4 grudnia 1976: „… ponad wszelkie uwarunkowania ideologiczne, wielkość i godność osoby ludzkiej musi wyłonić się jako jedyna wartość, którą należy promować i bronić.”[96]

Paweł VI, Orędzie na Boże Narodzenie, 25 grudnia 1976: „Czcijmy upadłą i grzeszną ludzkość.”[97]

Paweł VI, Przemówienie, 10 czerwca 1969: „Gdyż w ostatecznym rozrachunku nie ma prawdziwych bogactw jak tylko bogactwa człowieka.”[98]

 

PAWEŁ VI O BOŻYM NARODZENIU

Paweł VI, Audiencja Generalna, 17 grudnia 1969: „… Boże Narodzenie jest narodzeniem się życia. Naszego życia.”[99]

Boże Narodzenie jest Narodzeniem się Jezusa Chrystusa. To nie są Narodziny naszego życia, ponieważ nie jesteśmy Jezusem Chrystusem. Ale to właśnie głosił Paweł VI.

Paweł VI, Anioł Pański, 21 grudnia 1974: „Wesołych świąt dla was … Jest to święto ludzkiego życia …”[100]

Paweł VI, Orędzie na Boże Narodzenie, 25 grudnia 1976: „Bracia, uhonorujmy w Narodzeniu Chrystusa początek życia człowieka.”[101]

Słowo użyte początek (z ang. incipient) oznacza „rozpoczęcie; na początkowym etapie”[102]. Tak więc Paweł VI mówi, że w Narodzeniu Chrystusa znajdujemy początkowe etapy życia człowieka. Oznacza to po raz kolejny, że człowiek jest Chrystusem.

Paweł VI, Anioł Pański, 18 grudnia 1976: „Boże Narodzenie jest świętem ludzkości … przeznaczony, jako szczęśliwy skutek, aby uhonorować istnienie ludzkie.”[103]

Paweł VI, Przemówienie, 12 września 1970: „… jedynym słowem, które wyjaśnia człowieka jest sam Bóg, który stał się człowiekiem, Słowo, które stało się ciałem.”[104]

To wyraźnie oznacza, że człowiek jest Samym Bogiem, który stał się człowiekiem, Panem naszym Jezusem Chrystusem.

Papież Pius X, E Supremi Apostolatus, 4 października 1903: „… Natomiast człowiek sam - a jest to właściwie według tego samego Apostoła oznaka właściwa Antychrysta - z najwyższą zuchwałością wtargnął na miejsce Boga …”[105]

Paweł VI był jawnym heretykiem i niekatolickim antypapieżem.

 

INNE ZMIANY DOKONANE PRZEZ PAWŁA VI

Paweł VI oddaje papieską tiarę

13 listopada 1964 roku Paweł VI pozbył się papieskiej tiary. Paweł VI wystawił tiarę na aukcji w Nowym Jorku.[106] Papieska tiara jest znakiem prawdziwej władzy papieża - trzy korony symbolizują dogmatyczną, liturgiczną i dyscyplinarną władzę papieża. Oddając ją, Paweł VI symbolicznie pozbył się autorytetu papiestwa (chociaż tak naprawdę nie miał żadnego autorytetu, ponieważ w rzeczywistości był on antypapieżem). Ale był to symboliczny akt tego, że był on satanistycznym infiltratorem, którego cała misja polegała na próbie zniszczenia Kościoła katolickiego. (Zwróćcie również uwagę na „kardynała” Ottavianiego, którego wielu błędnie uważa za prawdziwego konserwatystę, stojącego tuż obok antypapieża Pawła VI kiedy tego dokonuje).

 

PAWEŁ VI BYŁ RÓWNIEŻ WIELE RAZY WIDZIANY UBRANY W CHOSZEN

Paweł VI mający na sobie choszen, napierśnik używany przez masonów i arcykapłanów żydowskich

Zwróćcie uwagę na dwanaście kamieni, które reprezentują dwanaście plemion Izraela. Jest to nie tylko napierśnik żydowskiego arcykapłana, ale według Encyklopedii o Masonerii Mackeya, choszen jest również „noszony w (masońskich) amerykańskich kapitułach Royal Arch, przez arcykapłana jako oficjalna część jego oficjalnej ozdoby”. Choszen był częścią szaty, którą nosił Kajfasz, arcykapłana żydowskiej religii, który polecił ukrzyżować Pana naszego Jezusa Chrystusa.

Antypapież Paweł VI wielokrotnie nosił napierśnik choszen, znany również pod nazwą Pektorał Wyroków. Bóg pozwala aby takie rzeczy wyszły na jaw, aby pokazać ludziom, że ci ludzie są infiltratorami i wrogami Kościoła katolickiego.

Oprócz wszystkich herezji, które omówiliśmy w przemówieniach Pawła VI, był on człowiekiem, który autorytatywnie urzeczywistnił fałszywy sobór, zmienił Mszę katolicką na protestanckie nabożeństwo, zdeformował ryt każdego sakramentu. Zmienił materię i formę Eucharystii, Ostatniego Namaszczenia, Święceń Kapłańskich oraz Biskupich i Bierzmowania. Paweł VI chciał uśmiercić Chrystusa we Mszy (usuwając ją i zastępując ją falsyfikatem) oraz chciał uśmiercić Jego Kościół próbując całkowicie go zmienić.

W ciągu dwóch lat od zakończenia II Soboru Watykańskiego Paweł VI usunął indeks ksiąg zakazanych. Decyzje tą jeden z komentatorów słusznie nazwał „niewytłumaczalną”.

Kolejne ujęcie Pawła VI ubranego w choszen

Paweł VI zlikwidował przysięgę przeciw modernizmowi, w czasach, gdy modernizm kwitł jak nigdy dotąd. 21 listopada 1970 roku [107] Paweł VI wykluczył także wszystkich kardynałów w wieku powyżej 80 lat z udziału w wyborach papieskich. Paweł VI pozbył się dworu papieskiego, rozwiązał Gwardię Szlachecką oraz Gwardię Pałacową.[108] Paweł VI zniósł Tonsurę, wszystkie cztery Święcenia Niższe oraz stopień Subdiakonatu.[109]

„Paweł VI oddał muzułmanom Sztandar Lepanto. Historia flagi była czcigodna. Została zabrana od tureckiego admirała podczas wielkiej bitwy morskiej w 1571 roku. Podczas gdy papież św. Pius V pościł i odmawiał różaniec, liczna flota chrześcijan pokonała znacznie większą flotę muzułmańską, ratując w ten sposób chrześcijan przed niewiernymi. Na cześć cudownego zwycięstwa Pius V ustanowił Święto Matki Bożej Różańcowej, aby upamiętnić jej wstawiennictwo. W jednym radykalnym akcie Paweł VI wyrzekł się nie tylko niezwykłego chrześcijańskiego zwycięstwa, ale także modlitw i ofiar wielkiego papieża i świętego.”[110]

Za Pawła VI Święte Oficjum zostało zreformowane: obecnie jego podstawową funkcją są badania, a nie obrona wiary katolickiej.[111] Według tych, którzy widzieli film z wizyty Pawła VI
w Fatimie, nie pomodlił się on ani jednym Zdrowaś Maryjo.[112]

W 1969 roku Paweł VI usunął czterdziestu świętych z oficjalnego kalendarza liturgicznego.[113]

Paweł VI usunął uroczyste egzorcyzmy z obrzędu chrzcielnego. W miejscu uroczystych egzorcyzmów, wstawił opcjonalną modlitwę, która stanowi jedynie mimochodem odniesienie do walki z diabłem.[114]

Kolejne wyraźne ujęcie Pawła VI ubranego w choszen

Paweł VI wyraził zgodę na ponad 32 000 próśb kapłanów, którzy poprosili o zwolnienie z przysięgi i przywrócenie statusu świeckiego - największy exodus z kapłaństwa od czasu rewolucji protestanckiej.[115]

Katastrofalny wpływ Pawła VI był widoczny natychmiast. Na przykład, żaden kandydat w Holandii nie ubiegał się o przyjęcie do kapłaństwa w 1970 roku, a w ciągu 12 miesięcy wszystkie seminaria zostały zamknięte.[116] Duchowa destrukcja była wszędzie; niezliczone miliony opuściły Kościół; kolejne miliony przestały praktykować wiarę i wyznawać swoje grzechy.

I chociaż Paweł VI był przyczyną tej nieubłaganej katastrofy i duchowego zniszczenia, jak przebiegły wąż, którym był, to z wyrachowaniem odciągnął on uwagę od siebie. Prawdopodobnie
w najbardziej znanym cytacie zwrócił on uwagę, że do Świątyni Bożej wdarł się swąd szatana.

Paweł VI, Homilia, 29 czerwca 1972: „Przez jakąś szczelinę wdarł się do Świątyni Bożej swąd(dym) szatana …”[117]

Kiedy Paweł VI złożył to oświadczenie, wszyscy patrzyli na kardynałów, biskupów i kapłanów, aby odkryć, gdzie może być ten swąd szatana. Patrzyli oni na wszystkich oprócz człowieka, który złożył to oświadczenie. Ale Paweł VI był w rzeczywistości swądem szatana, i złożył to oświadczenie, aby odciągnąć ludzi od siebie; i to mu się udało. Być może najbardziej przerażające jest to, że słynna wypowiedź Pawła VI, jest w zasadzie bezpośrednim odniesieniem do Apokalipsy Jana 9:1-3.

Apokalipsa Jana 9:1-2: „… a dano jej klucz studni przepaści. I otworzyła studnią przepaści: i uniósł się w niej dym, jako dym z pieca wielkiego …”

W Apokalipsie Jana widzimy bezpośrednie odniesienie do dymu szatana i do kogoś, kto otrzymuje klucz, aby go uwolnić. Antypapież Paweł VI nie miał kluczy Piotra, ale otrzymał klucz do studni przepaści. On był tym, który sprowadził dym szatana z wielkiego pieca; jak mówi on, przez jakąś szczelinę.

Jean Guitton, bliski przyjaciel Pawła VI, opowiedział o tym, co Paweł VI powiedział na ostatniej sesji Soboru Watykańskiego II: „To była ostatnia sesja soboru”, napisał Guitton, „najważniejsza, w której Paweł VI miał obdarzyć całą ludzkość nauką soboru. Tego dnia oznajmił mi to tymi słowami: 'Za chwilę zatrąbię na siedmiu trąbach Apokalipsy'.”.[118]

Paweł VI, Przemówienie do Seminarium Lombardzkiego, 7 grudnia 1968: „Kościół znajduje się w godzinie niepokoju, samokrytycyzmu, można by rzec nawet o samozniszczeniu … Kościół sam siebie rani.”[119]

Tutaj Paweł VI znowu drwi z ludzi. Mówi, że Kościół jest w „samozniszczeniu” i „siebie rani”. Ponownie odnosi się on do samego siebie, ponieważ to on próbował go zniszczyć i ranić na każdym kroku!

 

PAWEŁ VI O „MAGII”

Oxford Illustrated Dictionary definiuje magię jako: „Fałszywa sztuka wpływania na wydarzenia poprzez okultystyczną kontrolę natury lub duchów; czary …”[120]

Katolicy nie mogą praktykować magii. Ale Paweł VI często mówił o magii.

Paweł VI, Homilia, 12 listopada 1972: „Skąd bierze się ta wewnętrzna magia, która eliminuje strach …”[121]

Paweł VI, Audiencja Generalna, 30 grudnia 1970: „… niewidzialna, ale przemożna magia przepływu opinii publicznej …”[122]

Paweł VI, Przesłanie, 1 stycznia 1975: „Pojednanie! … Czy to magiczne słowo nie może znaleźć miejsca w słowniku waszych nadziei …”[123]

Paweł VI, Homilia, 11 maja 1975: „Wy, artyści teatru i kina … którzy posiadacie magiczną sztukę ofiarowania głosu i muzyki … prawdziwą żywą scenę wydarzenia …”[124]

Paweł VI, Mowa, 18 maja, 1969: „Wszystko zmienia się pod magicznym wpływem nauki …”[125]

Paweł VI, Przesłanie do Brazylijczyków, luty 1972: „Służba: magiczne słowo, które elektryzuje do działania …”[126]

Paweł VI, Przemówienie, 23 czerwca 1973: „… religijny korzeń zdaje się utracił tak wiele ze swojej magicznej mocy inspiracji?”[127]

Dlaczego Paweł VI mówił tak dużo o magii? Wierzymy, że to właśnie dlatego, że wiedział on, że to czarna magia pozwoliła mu, szatańskiemu infiltratorowi, oszukać świat, aby uważał go za papieża, aby następnie zniszczyć Mszę i prawie cały Kościół katolicki. Wiedział on, że to jego czarna magia pozwoliła mu ujść na sucho zmieniając ryt każdego sakramentu i narzucić światu swoją nową religię II Soboru Watykańskiego.

 

PAWEŁ VI PRZYZNAŁ ŻE JEGO KOŚCIÓŁ JEST NIERZĄDNICĄ BABILONU

W rozdziale 17 i 18 Apokalipsy Jana, przepowiedziane jest, że w czasach ostatecznych wyłoni się nierządnica, z miasta siedmiu wzgórz, którym jest Rzym. Nierządnica ta będzie deptać krew męczenników i świętych. Nierządnica ta jest wyraźnym przeciwieństwem niepokalanej oblubienicy Chrystusa, Kościoła katolickiego. Innymi słowy, nierządnica Babilonu będzie fałszywym kościołem Rzymu, który pojawi się w czasach ostatecznych. Pod koniec tej książki przedstawiamy dowody na to, że Nierządnicą Babilonu jest sekta II Soboru Watykańskiego, fałszywą oblubienicą, która wyłania się w Rzymie w czasach ostatecznych, aby zwieść katolickich wiernych.

W objawieniu w La Salette, Francja, 19 września 1846, Matka Boże przepowiedziała: „Rzym straci wiarę i stanie się siedzibą Antychrysta … Kościół będzie zaćmiony …”

W poniższym cytacie antypapież Paweł VI w gruncie rzeczy przyznaje, że jego nowy Kościół jest tym fałszywym Kościołem, przyznając, że jego „Kościół” odrzucił swój sprzeciw wobec świata, co charakteryzuje prawdziwy Kościół.

Paweł VI, Audiencja Generalna, 1 października 1969: „Z drugiej strony, on [Kościół] również stara się dostosować się i przyswoić siebie do świata; zdejmuje swoją charakterystyczną sakralną szatę, ponieważ chce czuć się bardziej ludzko i bardziej z tego świata.
   Ma tendencję do bycia pochłoniętym przez społeczne i świeckie środowisko. Prawie został pochwycony przez ludzki szacunek na myśl, że jest on w pewien sposób inny i zobowiązany do posiadania sposobu myślenia i życia, który nie jest z tego świata. Ulega on zmianom i degradacjom świata z konformistyczną, prawie awangardową, gorliwością.”[128]

Tutaj Paweł VI przyznaje, że Kościół II Soboru Watykańskiego jest fałszywym Kościołem, który przystosował się do świata i przyswoił styl tego świata z gorliwością. Jest to oszałamiające przyznanie się Pawła VI. Przyznaje on to w tak wielu słowach, że Kościół posoborowy jest Nierządnicą Babilonu.

Kiedy połączy się fakt, że Paweł VI często nosił żydowski choszen, wraz ze wszystkimi innymi systematycznymi próbami zniszczenia całej Tradycji katolickiej, to otrzyma się solidne dowody, że był on satanistycznym żydowskim infiltratorem.

W rzeczywistości przodkowie Pawła VI byli pochodzenia żydowskiego. Tak naprawdę nazywał się Giovanni Montini. Rodzina Montini jest wymieniona w Golden Book of Noble Italian Heritage (1962-1964, s. 994): „Gałąź … szlacheckiej rodziny z Brescii … skąd pochodzi ich szlachetny herb i który potwierdza, że jest to pewny pień i założyciel, Bartholomew (Bartolino) de Benedictis, powiedział, że Montini był pochodzenia hebrajskiego.[129]

Kolejne zdjęcie Pawła VI ubranego w choszen

Udowodniliśmy, że Paweł VI był całkowitym odstępcą, który wierzył między innymi w to, że fałszywe religie są prawdziwe, że herezja i schizma nie są problemem, oraz że schizmatyków nie należy nawracać.

Jeśli akceptujecie II Sobór Watykański, nową Mszę czy nowe ryty sakramentalne - krótko mówiąc, jeśli akceptujecie religię posoborową - to to jest właśnie człowiek, za którego religią podążacie, jawnie heretycki infiltrator, którego cała misja polegała na usiłowaniu wywrócenia
i zniszczenia w jak największym stopniu wiary katolickiej.

Katolicy nie mogą mieć udziału w nowej Mszy (Novus Ordo) antypapieża Pawła VI i muszą całkowicie odrzucić fałszywy sobór i nowe ryty sakramentalne. Katolicy muszą całkowicie odrzucić Pawła VI jako niekatolickiego antypapieża, którym był. Katolicy muszą odrzucić i nie popierać żadnej grupy, która akceptuje tego odstępcę jako ważnego papieża, lub przyjmuje nową Mszę, lub II Sobór Watykański, lub nowe ryty sakramentalne Pawła VI.

 

PODPIS ANTYPAPIEŻA PAWŁA VI ZAWIERA TRZY SZÓSTKI

Oto zdjęcie podpisu Pawła VI

Mamy tu zdjęcie podpisu antypapieża Pawła VI. Jeśli odwrócisz go do góry nogami, zobaczysz, że są tam trzy wyraźne cyfry 6 (szóstki). Poniższe ujęcie to zbliżenie jego podpisu odwróconego do góry nogami. Trzy szóstki są jasne. O ile nam wiadomo, podpis Pawła VI zawsze pojawiał się w ten sposób.

Przypisy:

[1]            Declaration of Archbishop Marcel Lefebvre, August, 1976; partially quoted by Bishop Tissier De Mallerais, The Biography of Marcel Lefebvre, Kansas City, MO: Angelus Press, 2004, p. 505.

[2]            Osservatore Romano (the Vatican’s Newspaper), Dec. 14, 1972, p. 1.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/audiences/1972/documents/hf_p-vi_aud_19721206_it.htm

[3]            Osservatore Romano, July 5, 1973, p. 1.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/audiences/1973/documents/hf_p-vi_aud_19730627_it.html

[4]            The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990, Vol. 3 (1903-1939), p. 82.

[5]            The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230.

[6]            Osservatore Romano, Nov. 16, 1972, p. 1.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/audiences/1972/documents/hf_p-vi_aud_19721108_it.html

[7]            The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), pp. 313-314.

[8]            L’Osservatore Romano, Oct. 11, 1973, p. 10.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/speeches/1973/september/documents/hf_p-vi_spe_19730922_delegati-aci_it.html

[9]            L’Osservatore Romano, Jan. 20, 1972, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1972/documents/hf_p-vi_aud_19720112.html

[10]          L’Osservatore Romano, Dec. 22, 1977, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1977/december/documents/hf_p-vi_spe_19771201_congresso-apostolatus-maris.html

[11]          L’Osservatore Romano, Dec. 18, 1969, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/letters/1969/documents/hf_p-vi_let_19691124_vescovi-vietnam.html

[12]          L’Osservatore Romano, Dec. 17, 1970, p. 7.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1970/documents/hf_p-vi_spe_19701203_arrivo-indonesia.html

[13]          L’Osservatore Romano, July 14, 1977, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1977/documents/hf_p-vi_aud_19770706.html

[14]          L’Osservatore Romano, Oct. 9, 1969, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/letters/1969/documents/hf_p-vi_let_19690822_varahagiri-venkah-giri.html

[15]          L’Osservatore Romano, Dec. 25, 1975, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/apost_exhortations/documents/hf_p-vi_exh_19751208_evangelii-nuntiandi.html

[16]          L’Osservatore Romano, Sept. 12, 1974, p. 2.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/speeches/1974/documents/hf_p-vi_spe_19740824_amabsciatore-india_en.html

[17]          L’Osservatore Romano, Oct. 10, 1974, p. 7.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1974/documents/hf_p-vi_spe_19740927_allocuzione-iniziale.html

[18]          The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 238.

[19]          L’Osservatore Romano, Oct. 11, 1973, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1973/september/documents/hf_p-vi_spe_19730930_dalai-lama.html

[20]          L’Osservatore Romano, Aug. 14, 1969, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/august/documents/hf_p-vi_spe_19690802_commiato.html

[21]          L’Osservatore Romano, March 11, 1976, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1976/documents/hf_p-vi_spe_19760303_sacerdoti-shintoisti.html

[22]          L’Osservatore Romano, Sept. 13, 1973, p. 8.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1973/documents/hf_p-vi_aud_19730905.html

[23]          L’Osservatore Romano, Nov. 1, 1973, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1973/october/documents/hf_p-vi_spe_19731024_jeunesse-independante.html

[24]          L’Osservatore Romano, Jan. 30, 1975, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1975/documents/hf_p-vi_spe_19750117_comunita-buddista.html

[25]          L’Osservatore Romano, June 15, 1972, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1972/june/documents/hf_p-vi_spe_19720605_monaci-buddisti.html

[26]          L’Osservatore Romano, June 23, 1977, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1977/documents/hf_p-vi_aud_19770615.html

[27]          L’Osservatore Romano, June 21, 1973, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1973/june/documents/hf_p-vi_spe_19730608_patriarca-buddista.html

[28]          L’Osservatore Romano, Sept. 21, 1972, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1972/september/documents/hf_p-vi_spe_19720909_ambasciatore-pakistan.html

[29]          L’Osservatore Romano, Oct. 2, 1969, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/september/documents/hf_p-vi_spe_19690918_ambasciatore-pakistan.html

[30]          L’Osservatore Romano, June 24, 1976, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1976/documents/hf_p-vi_spe_19760604_ambasciatore-marocco.html

[31]          L’Osservatore Romano, Dec. 22, 1977, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1977/december/documents/hf_p-vi_spe_19771202_delegazione-iran.html

[32]          L’Osservatore Romano, Aug. 14, 1969, p. 10.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/speeches/1969/august/documents/hf_p-vi_spe_19690801_comunita-islamiche_en.html

[33]          L’Osservatore Romano, Aug. 7, 1969, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1969/documents/hf_p-vi_ang_19690803.html

[34]          Denzinger 714.

[35]          Decrees of the Ecumenical Councils, Vol. 1, pp. 550-553; Denzinger, The Sources of Catholic Dogma, B. Herder Book. Co., Thirtieth Edition, 1957, no. 39-40.

[36]          L’Osservatore Romano, July 17, 1969, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1969/documents/hf_p-vi_aud_19690709.html

[37]          L’Osservatore Romano, Dec. 20, 1973, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/messages/pont-messages/documents/hf_p-vi_mess_19731210_diritti-uomo.html

[38]          L’Osservatore Romano, Aug. 14, 1975, p. 3.

[39]          L’Osservatore Romano, April 23, 1970, p. 12.

[40]          L’Osservatore Romano, Feb. 10, 1972, p. 3.

[41]          L’Osservatore Romano, Jan. 27, 1972, p. 12.

[42]          L’Osservatore Romano, July 14, 1977, p. 10.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1977/june/documents/hf_p-vi_spe_19770627_patriarcato-ecumenico.html

[43]          L’Osservatore Romano o, Jan. 28, 1971, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1971/documents/hf_p-vi_aud_19710120.html

[44]          L’Osservatore Romano, July 13, 1972, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1972/documents/hf_p-vi_ang_19720709.html

[45]          L’Osservatore Romano, June 6, 1968, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1968/may/documents/hf_p-vi_spe_19680525_pellegrinaggio-bulgaria.html

[46]          L’Osservatore Romano, Nov. 4, 1971, p. 14.
http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/anc-orient-ch-docs/rc_pc_christuni_doc_19711025_syrian-church_fr.html

[47]          L’Osservatore Romano, July 27, 1972, p. 12.

[48]          L’Osservatore Romano, Jan. 1, 1976, p. 6.

[49]          L’Osservatore Romano, March 18, 1971, p. 12.

[50]          The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 230.

[51]          L’Osservatore Romano, Dec. 30, 1976, p. 8.

[52]          L’Osservatore Romano, Feb. 1, 1973, p. 12.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/audiences/1973/documents/hf_p-vi_aud_19730124_it.html

[53]          L’Osservatore Romano, May 11, 1972, p. 4.

[54]          L’Osservatore Romano, June 6, 1968, p. 4.

[55]          L’Osservatore Romano, July 13, 1978, p. 3.
http://www.vatican.va/holy_father/paul_vi/speeches/1978/july/document/hf_p-vi_spe_19780701_metropolita-calcedonia_fr.html

[56]          L’Osservatore Romano, Dec. 15, 1977, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1977/november/documents/hf_p-vi_spe_19771130_chiesa-ortodossa-russa.html

[57]          L’Osservatore Romano, July 13, 1972, p. 12.

[58]          L’Osservatore Romano, May 24, 1973, p. 6.
http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/anc-orient-ch-docs/rc_pc_christuni_doc_19730510_copti_fr.html

[59]          L’Osservatore Romano, Jan. 21, 1971, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1971/documents/hf_p-vi_ang_19710117.html

[60]          L’Osservatore Romano, June 19, 1969, p. 9.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1969/june/documents/hf_p-vi_spe_19690610_ecumenismo.html

[61]          L’Osservatore Romano, Feb. 8, 1973, p. 7.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/homilies/1973/documents/hf_p-vi_hom_19730125.html

[62]          L’Osservatore Romano, Sept. 6, 1973, p. 8.

[63]          L’Osservatore Romano, Dec. 26, 1968, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1968/december/documents/hf_p-vi_spe_19681212_ambasciatore-finlandia.html

[64]          Denzinger 1000.

[65]          L’Osservatore Romano, May 5, 1977, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1977/april/documents/hf_p-vi_spe_19770428_arc-canterbury.html

[66]          L’Osservatore Romano, Aug. 14, 1969, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/august/documents/hf_p-vi_spe_19690802_chiesa-anglicana.html

[67]          L’Osservatore Romano, April 18, 1968, p. 2.

[68]          The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 229.

[69]          L’Osservatore Romano, Nov. 26, 1970, p. 7.
http://www.vatican.va/archive/aas/documents/AAS%2062%201970%20-%20ocr.pdf

[70]          L’Osservatore Romano, Sept. 5, 1968, p. 10.

[71]          The Papal Encyclicals, Vol. 5 (1858-1981), p. 227.
https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pawel_vi/encykliki/humane.html
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/encyclicals/documents/hf_p-vi_enc_25071968_humanae-vitae.html

[72]          http://www.worldnetdaily.com/news/article.asp?ARTICLE_ID=16291 or http://www.wnd.com/2000/02/2916/

[73]          L’Osservatore Romano, Feb. 17, 1972, p. 5.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1972/february/documents/hf_p-vi_spe_19720205_segretario-generale-onu.html

[74]          L’Osservatore Romano, May 2, 1968, p. 4.

[75]          L’Osservatore Romano, July 21, 1977, p. 6.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1977/july/documents/hf_p-vi_spe_19770709_segretario-onu.html

[76]          L’Osservatore Romano, Oct. 15, 1970, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/messages/pont-messages/documents/hf_p-vi_mess_19701004_xxv-onu.html

[77]          L’Osservatore Romano, June 17, 1976, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/messages/pont-messages/documents/hf_p-vi_mess_19760524_conferenza-onu.html

[78]          L’Osservatore Romano, Sept. 22, 1977, p. 11.

[79]          L’Osservatore Romano, June 15, 1978, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/letters/1978/documents/hf_p-vi_let_19780524_nations-unies.html

[80]          L’Osservatore Romano, Feb. 11, 1971, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1971/documents/hf_p-vi_ang_19710207.html

[81]          L’Osservatore Romano, Aug. 14, 1969, p. 8.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/august/documents/hf_p-vi_spe_19690801_corpo-diplomatico.html

[82]          L’Osservatore Romano, May 27, 1971, p. 5.

[83]          L’Osservatore Romano, Dec. 2, 1971, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1971/november/documents/hf_p-vi_spe_19711118_presidente-austria.html

[84]          L’Osservatore Romano, Jan. 20, 1972, p. 7.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1972/january/documents/hf_p-vi_spe_19720110_corpo-diplomatico.html

[85]          L’Osservatore Romano, April 19, 1973, p. 9.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1973/documents/hf_p-vi_aud_19730411.html

[86]          L’Osservatore Romano, Feb. 7, 1974, p. 6.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1974/documents/hf_p-vi_ang_19740127.html

[87]          L’Osservatore Romano, Feb. 28, 1974, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1974/documents/hf_p-vi_spe_19740215_ambasciatore-spagna.html

[88]          L’Osservatore Romano, Jan. 2, 1969, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1968/documents/hf_p-vi_ang_19681229.html

[89]          L’Osservatore Romano, May 8, 1969, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/april/documents/hf_p-vi_spe_19690428_segretario-onu.html

[90]          L’Osservatore Romano, July 24, 1969, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1969/documents/hf_p-vi_ang_19690720.html

[91]          L’Osservatore Romano, Aug. 5, 1971, p. 12.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1971/documents/hf_p-vi_aud_19710728.html

[92]          L’Osservatore Romano, Sept. 12, 1968, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1968/documents/hf_p-vi_aud_19680904.html

[93]          L’Osservatore Romano, July 24, 1975, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1975/documents/hf_p-vi_ang_19750713.html

[94]          L’Osservatore Romano, Oct. 7, 1976, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1976/documents/hf_p-vi_ang_19760926.html

[95]          L’Osservatore Romano, Oct. 28, 1976, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1976/documents/hf_p-vi_spe_19761016_giovanissimi-aci.html

[96]          L’Osservatore Romano, Dec. 16, 1976, p. 4.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1976/documents/hf_p-vi_spe_19761204_associazione-comuni-italia.html

[97]          L’Osservatore Romano, Dec. 30, 1976, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/messages/urbi_et_orbi/documents/hf_p-vi_mes_19761225_chrismas-urbi.html

[98]          L’Osservatore Romano, June 19, 1969, p. 6.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1969/june/documents/hf_p-vi_spe_19690610_cinquantesimo-oil.html

[99]          L’Osservatore Romano, Dec. 25, 1969, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1969/documents/hf_p-vi_aud_19691217.html

[100]        L’Osservatore Romano, Jan. 1, 1976, p. 11.

[101]        L’Osservatore Romano, Dec. 30, 1976, p. 1.

[102]        The Oxford Illustrated Dictionary, p. 425.

[103]        L’Osservatore Romano, Dec. 30, 1976, p. 5. http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/angelus/1976/documents/hf_p-vi_ang_19761219.html

[104]        L’Osservatore Romano, Sept. 24, 1970, p. 2.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/fr/speeches/1970/documents/hf_p-vi_spe_19700912_congresso-tomistico.html

[105]        The Papal Encyclicals, Vol. 3 (1903-1939), p. 6.

[106]        Fr. Joaquin Arriaga, The New Montinian Church, pp. 394-395.

[107]        L’Osservatore Romano, Dec. 3, 1970, p. 10.

[108]        George Weigel, Witness to Hope, p. 238.

[109]        The Reign of Mary, Vol. XXVI, No. 81, p. 17.

[110]        Mark Fellows, Fatima in Twilight, Niagra Falls, NY: Marmion Publications, 2003,p. 193.

[111]        Mark Fellows, Fatima in Twilight, p. 193.

[112]        Mark Fellows, Fatima in Twilight, p. 206.

[113]        Nino Lo Bello, The Incredible Book of Vatican Facts and Papal Curiosities, Ligouri, MO: Liguori Pub., 1998, p. 195.

[114]        The Reign of Mary, Vol. XXVIII, No. 90, p. 8.

[115]        George Weigel, Witness to Hope, New York, NY: Harper Collins Publishers, Inc., 1999, p. 328.

[116]        Piers Compton, The Broken Cross, Cranbrook, Western Australia: Veritas Pub. Co. Ptd Ltd, 1984, p. 138.

[117]        L’Osservatore Romano, July. 13, 1972, p. 6.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/homilies/1972/documents/hf_p-vi_hom_19720629.html

[118]        Jean Guitton, “Nel segno dei Dodici,” interview by Maurizio Blondet, Avvenire, Oct. 11, 1992.

[119]        L’Osservatore Romano, Dec. 19, 1968, p. 3.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1968/december/documents/hf_p-vi_spe_19681207_seminario-lombardo.html

[120]        The Oxford Illustrated Dictionary, Second Edition, p. 512.

[121]        L’Osservatore Romano, Nov. 23, 1972, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/homilies/1972/documents/hf_p-vi_hom_19721112.html

[122]        L’Osservatore Romano, Jan. 7, 1971, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1970/documents/hf_p-vi_aud_19701230.html

[123]        L’Osservatore Romano, Sept. 26, 1974, p. 6.

[124]        L’Osservatore Romano, May 22, 1975, p. 3.

[125]        L’Osservatore Romano, May 18, 1969, p. 12.

[126]        L’Osservatore Romano, March 9, 1972, p. 2.

[127]        L’Osservatore Romano, July 12, 1973, p. 6.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/speeches/1973/june/documents/hf_p-vi_spe_19730623_collezione-arte-religiosa.html

[128]        L’Osservatore Romano, Oct. 9, 1969, p. 1.
http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1969/documents/hf_p-vi_aud_19691001.html

[129]        Fr. Joaquin Arriaga, The New Montinian Church, p. 391.