Słownik terminów i zasad

Ten słownik terminów i zasad, miejmy nadzieję, zapewni szybką pomoc dla tych, którzy nie znają niektórych zwrotów, tematów czy zasad, które są często omawiane w tej książce. Ponieważ uznaliśmy, że jest to bardziej korzystne, słownik ten został ułożony tematycznie zamiast alfabetycznie.

Papiestwo – urząd papieża, następcy św. Piotra, który został założony przez Jezusa Chrystusa (Mt 16:18-20, J 21:15-17) na św. Piotrze jako głowie Kościoła Chrześcijańskiego. Biskupi Rzymu są następcami św. Piotra. Posiadają oni ten sam prymat w Kościele Chrześcijańskim, który św. Piotr posiadał w Kościele apostolskim.

Magisterium – nauczycielski autorytet Kościoła Katolickiego, sprawowany przez papieża, gdy ogłasza dogmat, poparty autorytetem papiestwa. Nie każde orzeczenie prawdziwego papieża jest nauczaniem Magisterium. Papież przemawia magisterialnie gdy spełnia pewne warunki (określone przez Sobór Watykański I). Ci, którzy są wierni Magisterium, są wierni temu, co wszyscy papieże w całej historii dogmatycznie nauczali lub określali jako to, co Kościół katolicki zawsze utrzymywał.

Ex Cathedra – łaciński zwrot, który dosłownie oznacza „z Kazalnicy (Ambony/Tronu) ”. Dotyczy to sytuacji, gdy papież wypowiada się nieomylnie z Tronu św. Piotra, gdy spełnił warunki nieomylnego orzeczenia. Grzechem herezji i grzechem moralnym jest odrzucenie orzeczenia ex cathedra papieża, które jest niereformowalne (niezmienialne; niemożliwe do zmiany), ponieważ stanowi ono dogmat, który Chrystus objawił Kościołowi.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, 1870, Sesja 4, Rozdział 4: „Biskup Rzymu, gdy z katedry mówi [z Tronu św. Piotra], to jest, gdy spełniając urząd Pasterza i Nauczyciela wszystkich chrześcijan, według najwyższej swojej Apostolskiej powagi orzeka naukę o wierze i obyczajach, mającą być wyznawaną przez Kościół powszechny, wskutek Bożej pomocy, jemu w [osobie] św. Piotra przyrzeczonej, w orzekaniu nauki o wierze i obyczajach tę nieomylność posiada, w którą Boski Odkupiciel chciał Kościół swój mieć zaopatrzony, gdy o wierze i obyczajach orzeka, że zatem tego rodzaju orzeczenia rzymskiego Papieża same z siebie, nie zaś ze zgody Kościoła przekształcone być nie mogą.”[1]

Boże Objawienie/Dogmat – prawdą Jezusa Chrystusa jest nauka Bożego Objawienia. Kościół katolicki naucza, że dwoma źródłami Bożego Objawienia są Pismo Święte i Święta Tradycja; ich prawdziwa treść jest przedłożona przez Magisterium Kościoła katolickiego. Boże Objawienie zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego apostoła. Dogmat jest niezmienialny. Kiedy papież definiuje dogmat, nie czyni on dogmat prawdziwym od tego momentu, ale uroczyście i bezbłędnie oświadcza to, co zawsze było prawdą od czasu śmierci ostatniego apostoła. W dogmaty należy wierzyć tak jak Kościół raz je określił, bez żadnego odejścia od tego znaczenia w imię „lepszego zrozumienia”.

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 3, Rozdział 2, 1870, ex cathedra: „Dlatego należy nieprzerwanie zachowywać takie znaczenie świętych dogmatów, jakie już raz określiła święta Matka Kościół, a od tego znaczenia nigdy nie można odejść pod pozorem lub w imię lepszego zrozumienia.”[2]

Papież Pius IX, Sobór Watykański I, Sesja 3, Rozdział 4, Kanon 3: „Jeśliby kto twierdził, iż być może, że kiedyś dogmatom przez Kościół podanym, wskutek postępu nauki, nadane być może inne znaczenie od tego, jak je pojmował i pojmuje Kościół, – niech będzie wyklęty.”[3]

Heretyk – osoba ochrzczona, która odrzuca dogmat Kościoła katolickiego. Heretycy są automatycznie (ipso facto) ekskomunikowani (wykluczeni) z Kościoła, bez jakiejkolwiek deklaracji, za odrzucenie autorytatywnej nauki Wiary.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „Nie każdy, kto w nie (tj. wymienione herezje) nie wierzy, może się już uważać lub nazywać się chrześcijaninem katolikiem. Mogą bowiem istnieć lub powstać i inne herezje, nie wymienione w tym naszym dziele i gdyby ktoś którąkolwiek z nich przyjmował, nie będzie chrześcijańskim katolikiem.”[4]

Papież św. Pius X, Editae Saepe (#43), 26 maja 1910: „ … jest rzeczą 'pewną i potwierdzoną przez doświadczenie, że niczym nie można obrazić Boga tak ciężko i do gwałtowniejszego gniewu Go pobudzić, jak zakałą herezji'.”[5]

Schizmatyk – osoba ochrzczona, która odmawia bycia w komunii z prawdziwym papieżem lub z prawdziwymi Katolikami. Schizmatycy prawie zawsze są również heretykami. Schizmatycy również podlegają automatycznej ekskomunice.

Apostata (odstępca) – osoba ochrzczona, która nie zaprzecza tylko jednej lub większej liczbie prawd Wiary katolickiej, ale całkowicie porzuca Wiarę chrześcijańską. Apostaci również podlegają automatycznej ekskomunice.

Antypapież – fałszywy pretendent do bycia papieżem (tj. fałszywy pretendent do bycia biskupem Rzymu). W historii Kościoła było ponad 40 antypapieży, w tym tacy, którzy panowali w Rzymie. Ta książka dowodzi, że rewolucja Soboru Watykańskiego II została wprowadzona przez ludzi, którzy są i byli antypapieżami, fałszywie udającymi prawdziwych papieży.

Sedevacante; stanowisko sedewakantystyczne - Sede z łaciny znaczy „tron” (tłumaczone również jako katedra, stolica czy urząd), a Vacante z łaciny znaczy „pusty”. Okres sedevacante to okres, w którym nie ma papieża: Tron św. Piotra jest pusty (Katedra św. Piotra jest wolna; Stolica św. Piotra jest nieobsadzona; Urząd św. Piotra jest nieobjęty). Zwykle dzieje się to po śmierci papieża lub po dymisji (rezygnacji ze swego urzędu) papieża; zdarzyło się to ponad 200 razy w historii Kościoła i trwało czasami przez lata. Doktorzy Kościoła nauczają również, że Tron św. Piotra stałby się pusty, gdyby papież stałby się jawnym heretykiem. Stanowisko sedewakantystyczne opisuje stanowisko tradycjonalnych katolików, którzy utrzymują, że Tron św. Piotra jest obecnie pusty, ponieważ można dowieść, że człowiek w Rzymie jest publicznym heretykiem, a zatem nie jest prawdziwym papieżem.

Sobór Watykański II – sobór, który miał miejsce w latach 1962-1965. Sobór Watykański II rzekomo miał być soborem powszechnym Kościoła katolickiego, ale w rzeczywistości był rewolucyjnym „zbójeckim soborem”, który nauczał nauki potępione przez Kościół katolicki. Sobór Watykański II wprowadził nową religię, a także był odpowiedzialny za niezwykle zgniłe owoce i rewolucyjne zmiany jakie były jego następstwem.

Sekta Watykan II – to wyrażenie opisuje fałszywy Kościół, który pojawił się od Soboru Watykańskiego II, który został przepowiedziany w katolickim proroctwie i w Piśmie Świętym. Ta fałszywa sekta jest przepełniona herezją, apostazją oraz najbardziej szokującymi skandalami, co ta książka udowadnia niezwykle szczegółowo. Ta książka dowodzi, że sekta Watykan II nie jest Kościołem katolickim, ale podróbką Diabła, która ma ludzi zwieść podczas Wielkiej Apostazji (Wielkiego Odstępstwa).

Novus Ordo Missae – z łaciny znaczy Nowy Porządek Mszy; odnosi się to do Nowej Mszy promulgowanej przez Pawła VI, dnia 3 kwietnia 1969 roku.

Kościół Novus Ordo – wyrażenie to w zasadzie jest równoznaczne z pojęciem „Sekta Watykan II”, które opisuje fałszywy kościół Soboru Watykańskiego II, nową Mszę i tych, którzy trzymają się jego.

Tradycjonalny Katolik – osoba, która jest po prostu katolikiem, która trzyma się Wiary katolickiej wszystkich czasów, która dostosowuje się do wszystkich dogmatów ogłoszonych przez papieży oraz podlega tradycyjnym obrzędom  Kościoła. Tradycjonalny katolik nie akceptuje fałszywej religii Soboru Watykańskiego II i nowej Mszy (Novus Ordo), ponieważ są one nowinkarstwem przeciwstawiającym się katolickiemu nauczaniu.

Fałszywy Tradycjonalista – osoba, która trzyma tradycyjnej Wiary katolickiej w określony sposobów (np. w oporze wobec ekumenizmu lub fragmentom Soboru Watykańskiego II), ale ma również pewne przywiązanie do fałszywej sekty Watykan II. Przywiązanie „fałszywych tradycjonalistów” do sekty Watykan II zwykle wynika z tego, że akceptują oni „papieży” po Soborze Watykańskim II jako prawdziwych papieży, kiedy można dowieść, że ci „papieże” są antypapieżami (jak pokazano w tej książce).

Ekumenizm – odnosi się to do nauczania Soboru Watykańskiego II i „papieży” po Soborze Watykańskim II, aby poważać, jednoczyć się, modlić się oraz doceniać fałszywe religie. „Ekumenizm”, taki jaki jest praktykowany i nauczany przez sektę Watykan II, jest całkowicie potępiony przez katolickie nauczanie, papieży i całą tradycję Kościoła. Stawia on prawdziwą religię na równi z fałszywymi religiami oraz prawdziwego Boga na równi z fałszywymi bożkami. Ekumenizm sekty Watykan II jest szczegółowo obnażony w tej książce. Niektórzy mówią, że, ściśle mówiąc, Ekumenizm odnosi się do heretyckiej praktyki zjednoczenia się z protestanckimi i schizmatyckimi sektami, podczas gdy dialog międzyreligijny odnosi się do tej samej praktyki z religiami niechrześcijańskimi. Jednak te dwa terminy są dziś już w zasadzie synonimami.

KATOLICKIE KONCEPCJE DOTYCZĄCE NIEKATOLICKICH RELIGII

Niekatolickie religie są fałszywe/Poza Kościołem katolickim nie ma zbawienia – Kościół katolicki naucza jako dogmat, że istnieje tylko jedna prawdziwa religia i jeden prawdziwy Bóg. Kościół naucza, że wszystkie niekatolickie religie są fałszywe i należą do diabła. Jest to dogmat Wiary katolickiej, że Poza Kościołem Katolickim Nie Ma Zbawienia (extra ecclesiam nulla salus). Zostało to zdefiniowane siedmiokrotnie przez papieży przemawiających ex cathedra.

Papież św. Grzegorz Wielki, cytat w Summo Iugiter Studio, 590-604:  „Święty Kościół powszechny naucza, że nie jest możliwe prawdziwe oddawanie czci Bogu poza nim [Kościołem] i zapewnia, że wszyscy poza nim nie zostaną zbawieni.”[6]

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441, ex cathedra: „[Święty Kościół Rzymski] Mocno wierzy, wyznaje i głosi: że nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego, ale pójdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom”, jeśli przed końcem życia nie będą do niego włączeni; i że jedność ciała Kościoła znaczy tak wiele, iż jedynie ludziom w nim pozostającym sakramenty kościelne, posty, jałmużny i inne dzieła pobożności pomagają do zbawienia, a trudy chrześcijańskiej walki przynoszą nagrody wieczne, gdyż nikt - jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, nawet gdyby dla imienia Chrystusa przelał swą krew - nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie Kościoła katolickiego i w jedności z nim.”[7]

Pogaństwo/czczenie innych bogów (bożków) – Termin pogaństwa odnosi się do fałszywych politeistycznych religii, takie jak buddyzm, hinduizm, itp. Kościół katolicki naucza, że bogami czczonymi przez członków religii pogańskich (którzy czczą różnych bogów) są demony.

Psalm 95:5- „Albowiem wszyscy bogowie pogańscy czarci …”

1 List do Koryntian 10:20 - „Ale co poganie ofiarują, czartom ofiarują, a nie Bogu. A nie chcę, abyście byli towarzyszmi czartów.”

Papież Pius XI, Ad Salutem (#27), 20 kwietnia 1930: „… ile przymusu i głupoty, ile okrucieństwa i rozwiązłości wprowadził szatan w życie ludzkie przez kult fałszywych bogów.”[8]

Islam – fałszywa religia objawiona przez fałszywego proroka Mahometa. Jej zwolennicy nazywani są muzułmanami, którzy postępują zgodnie z księgą zwaną Koran. Muzułmanie odrzucają Trójcę Najświętszą i Boskość Chrystusa. Zgodnie z nauczaniem katolickim, Islam jest obrzydliwością i diaboliczną sektą (tj. sektą diabła). Muzułmanie są niewierzącymi (niewiernymi), którzy muszą się nawrócić dla zbawienia.

Papież Eugeniusz IV, Sobór w Bazylei, Sesja 19, 7 września 1434: „ … można się spodziewać nawrócenia na wiarę katolicką wielu ludzi z niecnej sekty mahometańskiej …”[9]

Papież Kalikst III, 1455: „Ślubuję … wysławić prawdziwą Wiarę i wykorzenić diabelską sektę potępionego i niewiernego Mahometa [Islam] na Wschodzie.”[10]

Sekta Watykan II wychwala Islam i uważa go za dobrą religię.

Judaizm – religia, która odrzuca Jezusa Chrystusa jako Mesjasza i próbuje praktykować Stare Prawo dane przez pośrednictwo Mojżesza. Judaizm utrzymuje, że Mesjasz ma dopiero przyjść po raz pierwszy. Kościół katolicki naucza, że Stare Prawo zostało odwołane wraz z przyjściem Chrystusa, że jest grzechem śmiertelnym kontynuować przestrzeganie go (Sobór Florencki) i że wyznawcy religii żydowskiej nie zostaną zbawieni dopóki nie nawrócą się do Jezusa Chrystus i Wiara katolickiej.

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, 1441, ex cathedra: „[Święty Kościół Rzymski] Mocno wierzy, wyznaje i naucza, że przepisy prawne Starego Testamentu czy prawa Mojżesza dzielące się na obrzędy, święte ofiary i sakramenty … ustały z przyjściem Pana naszego Jezusa Chrystusa, na którego wskazywały, i zaczęły się sakramenty Nowego Testamentu … [Kościół katolicki] Ogłasza, że po tym czasie (ogłoszenia Ewangelii) wszyscy praktykujący obrzezanie, szabat i pozostałe przepisy prawa są obcy dla wiary Chrystusa i nie mogą być uczestnikami zbawienia wiecznego, o ile kiedyś nie odwrócą się od tych błędów.”[11]

Papież Benedykt XIV, A Quo Primum, 14 czerwca 1751: „Przecież nie na próżno Kościół powszechny ustanowił na całym świecie odmawianie modlitwy za uparcie niewierzących Żydów, aby Bóg odkrył ich serca i wywiódł ich z ciemności do światła prawdy.”[12]

Prawosławni/Wschodni Prawosławni – wyznawcy schizmy od Kościoła katolickiego, która miała miejsce w roku 1054. „Prawosławni” odrzucają dogmat o papiestwie, papieskiej nieomylności oraz 13 ostatnich dogmatycznych soborów Kościoła. Zezwalają oni również na rozwód i powtórne małżeństwo. W katolickim nauczaniu są oni uważani za heretyków i schizmatyków. Muszą oni nawrócić się dla jedności i zbawienia.

Papież Benedykt XIV, Allatae Sunt (#19), 26 lipca 1755: „Po pierwsze, misjonarz, który z pomocą Boga stara się przywrócić do jedności greckich i wschodnich schizmatyków, powinien skoncentrować wszystkie swoje wysiłki na jednym celu, jakim jest uwolnienie ich od doktryn, które są sprzeczne z Wiarą katolicką.”[13]

Jednak sekta Watykan II mówi, że „prawosławni” nie muszą nawrócić się dla zbawienia. Uczy ona, że są oni częścią prawdziwego Kościoła i na drodze do zbawienia (jak dowiedziono w tej książce).

Protestanci – wyznawcy sekt, które oddzieliły się od Kościoła katolickiego po rewolcie Marcina Lutra w 1517 roku. Protestanci są tymi, którzy odrzucają dogmat katolicki w jednym lub kilku obszarach. Ten, kto odrzuca lub buntuje się przeciwko jakiemukolwiek katolickiemu dogmatowi jest heretykiem i jest ipso facto (automatycznie) ekskomunikowany. Protestanci zwykle odrzucają dogmat katolicki w obszarach kapłaństwa, Mszy, sakramentów, papiestwa, konieczności wiary i uczynków, wstawiennictwa świętych itd.

Papież Pius XI, Rerum omnium perturbationem (#4), 26 stycznia 1923: „Herezjom zrodzonym przez [protestancką] reformację. To właśnie są herezje, w których odkrywamy początki apostazji ludzkości od Kościoła.”[14]

Papież Leon XII, Ubi Primum (#14), 5 maja 1824: „Niemożliwe jest by najprawdziwszy Bóg, który jest Prawdą, najlepszy i najmądrzejszy Dawca, nagradzający dobrych ludzi, akceptował wszystkie sekty, które wyznają fałszywe nauki, często niespójne ze sobą i sprzeczne wewnętrznie oraz przyznawał wieczyste nagrody ich członkom. ...dzięki Bożej Wierze uznajemy jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest... Dlatego wyznajemy, że nie ma zbawienia poza Kościołem.”[15]

Jednak sekta Watykan II uznaje, że protestantyzm nie jest herezją, że protestanci nie są heretykami, że ich sekty są środkami zbawienia i częścią prawdziwego Kościoła.

INNE WAŻNE KATOLICKIE POJĘCIA STOSOWANE W CAŁEJ KSIĄŻCE

Katolikom nie wolno uczestniczyć w niekatolickim kulcie – Przed Soborem Watykańskim II, wszystkie katolickie podręczniki teologii moralnej powtarzały tradycyjne nauczanie Kościoła, że grzechem śmiertelnym przeciwko prawu Bożemu jest branie udziału w niekatolickim kulcie. Po Soborze Watykańskim II, ta śmiertelnie grzeszna czynność jest oficjalnie popierana (np. zobacz rozdział Sekta Watykan II vs. Kościół katolicki w sprawie uczestnictwa w niekatolickim kulcie tej książki).

Papież Pius XI, Mortalium Animos (#10), 6 stycznia 1928: „Jasną rzeczą więc jest, Czcigodni Bracia, dlaczego Stolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zjazdach niekatolickich.”[16]

Herezja może przejawiać się przez czyn – Chociaż niektórzy ludzie ujawniają swoją herezję na drodze pisemnego oświadczenia lub ustnych deklaracji, to większość herezji i apostazji przejawia się czynem, nie słowem. Ludzie ujawniają swoją herezję i apostazję idąc do niekatolickich świątyń aby czcić, takich jak synagoga czy meczet, lub przystępując do protestantów czy schizmatyków w ich kulcie w ich kościołach.

Św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica, Cz. I-II, Z. 103, A. 4: „Wszystkie obrzędy są jakimiś zewnętrznymi wyrazami wiary; na niej zaś polega wewnętrzny kult Boga. Człowiek zaś może na zewnątrz wyrazić wewnętrzną wiarę zarówno czynami, jak i słowami. Grzeszy też śmiertelnie, jeśli jednym i drugim sposobem wyraża coś błędnego.”[17]

Dlatego św. Tomasz z Akwinu nauczał, że jeśli kto złożyłby cześć przy grobie Mahometa, byłby apostatą (odstępcą). Samo takie działanie pokazałby, że nie ma on Wiary katolickiej i że akceptuje fałszywą islamską religię.

Św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica, Cz. II, Z. 12, A.1, Odp. 2: „Również uznany byłby za odstępcę ten, kto by … oddał cześć przy grobie Mahometa.”[18]

Papież Pius IX, Ineffabilis Deus, 8 grudnia 1854, definiując Niepokalane Poczęcie: „ … a ponadto na mocy samego faktu popadają w kary ustanowione przez prawo, jeśli to, co czują w sercu [sprzecznego z tym dekretem] odważą się w słowie lub piśmie lub w inny dostrzegalny sposób wyjawić.”[19]

Widzimy tutaj, że herezja przeciwko dogmatowi o Niepokalanym Poczęciu może zostać wyrażona słowem, w piśmie lub "inny dostrzegalny sposób". W rzeczywistości, w swojej książce Principles of Catholic Theology, Benedykt XVI przyznał, że działania i gesty ekumeniczne, które sekta Watykan II uczyniła w kierunku wschodnich schizmatyków, wyrażają dokładnie to, że (według sekty Watykan II) schizmatycy nie muszą akceptować papieskiego prymatu:

Benedykt XVI, Principles of Catholic Theology (1982), s. 198: „Z drugiej strony, nie może on uznać za jedyną możliwą formę, jaką ten prymat przyjął w XIX i XX wieku, za formę obowiązującą wszystkich chrześcijan. Symboliczne gesty Papieża Pawła VI, a zwłaszcza jego klęczenie przed przedstawicielem Ekumenicznego Patriarchy [Schizmatyckim Patriarchą Atenagoras], było próbą wyrażenia dokładnie tego …”[20]

Ta kwestia będzie bardziej omówiona w książce, ale jest to zdumiewające przyznanie się przez obecnego lidera sekty Watykan II, że działania ekumeniczne wyrażają herezję przeciwko papieskiemu prymatowi. Jest to wyraźny przykład herezji przejawiającej się czynem.

Kościół katolicki odrzuca każdego kto ma poglądy przeciwne – ci, którzy odrzucają dogmatyczne nauczanie Kościoła katolickiego są potępieni, wyklęci i odrzuceni przez Kościół.

Papież Pelagiusz II, List (1) Quod ad dilectionem, 585: „Jeśli ktoś jednak proponuje lub wierzy, albo ośmiela się uczyć niezgodnie z tą wiarą, niech wie, że jest potępiony, a także wyklęty, zgodnie z opinią tych samych Ojców.”[21]

Papież Eugeniusz IV, Sobór Florencki, „Cantate Domino”, 1441: „Dlatego [Kościół rzymski] potępia, odrzuca i karze anatemą wszystkich, którzy orzekają coś innego i przeciwnego, ogłasza ich za oddzielonych od „ciała Chrystusa, którym jest Kościół.”[22]

Odrzucenie jednego dogmatu Kościoła katolickiego jest odrzuceniem całej Wiary, ponieważ Chrystus jest poręczycielem jego dogmatów

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „… czyż godzi się komukolwiek odrzucać jakąkolwiek z tych prawd nie popadając tym samym w herezję? Czyż ktoś, kto jest odłączony od Kościoła, nie odrzuca całej nauki chrześcijańskiej? Taka jest bowiem natura wiary i nic nie jest tak niedorzeczne, jak przyjmowanie z wiarą jednego, a odrzucanie czegoś innego … Przeciwnie, ten, kto nie zgadza się nawet w jednym rozdziale z otrzymanymi Boskimi prawdami, rzeczywiście pozbawia wiarę podstaw, gdyż Bogu odmawia czci jako prawdzie najwyższej i właściwemu motywowi wiary.”[23]

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „Tymi przykazaniami ustanowiony Kościół, świadom swego obowiązku, nie dążył do niczego z większym staraniem i pilnością, jak do zachowania nienaruszonej wiary we wszystkich częściach. Oddalał więc od siebie zdradę blisko i daleko tych, którzy w jakimkolwiek rozdziale Jego nauki nie byli jednego z Nim przekonania. Arianie, montaniści, nowacjanie, kwartadekumani, eutychianie nie porzucili całej nauki katolickiej, lecz tylko pewną jej część, zostali jednak, jak wiadomo, ogłoszeni heretykami i usunięci z łona Kościoła. Takim samym sądem zostali potępieni pozostali twórcy przewrotnych dogmatów, którzy przyszli w różnych późniejszych czasach. Nie może być nic bardziej niebezpiecznego od tych heretyków, którzy prawidłowo wszystko przedstawiając, jednym słowem, jakby kroplą jadu, zatruwają czystą i prostą wiarę Pańskiej, a stąd i apostolskiej tradycji.”[24]

Katolicy nie utrzymują komunii z heretykami – wszyscy ci, którzy odrzucają wiarę Kościoła katolickiego, są wydaleni i niedopuszczeni do jego społeczności; prawdziwym katolikom nie wolno utrzymywać żadnej komunii z nimi.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca 1896: „Praktyka Kościoła była zawsze taka sama jak to jest przedstawione jednomyślną nauką Ojców, zgodnie z którą wydalano ze społeczności katolickiej I NIE DOPUSZCZANO DO KOŚCIOŁA KOGOKOLWIEK, KTO ODSTĄPIŁ NAWET W NAJMNIEJSZYM STOPNIU OD NAUKI PODAWANEJ W AUTENTYCZNYM NAUCZANIU.”[25]

Papież św. Leon Wielki, Kazanie 129: „Dlatego, skoro poza Kościołem Katolickim nie ma nic doskonałego, nic nieskalanego … nie jesteśmy w żaden sposób upodobnieni do tych, którzy są oddzieleni od jedności Ciała Chrystusowego; nie jesteśmy połączeni w żadnej komunii.”[26]

Duchownym, w tym biskupom i papieżom, należy stawić opór, jeśli odpadliby od Wiary; jeśli staną się publicznymi heretykami, stracą oni automatycznie swoje urzędy

Kanon 188.4, Kodeks Prawa Kanonicznego 1917: „Na mocy obowiązującego prawa poprzez milczącą rezygnację, wszystkie urzędy stają się pustymi automatycznie [ipso facto] i to bez jakiejkolwiek deklaracji, jeśli duchowny … (4) publicznie odstępuje od katolickiej wiary.”[27]

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#15), 29 czerwca 1896: „Nikt nie może więc uczestniczyć we władzy bez więzi z św. Piotrem, absurdem jest bowiem twierdzenie, że ktoś będący poza Kościołem może mu przewodzić.”[28]

Czym jest publiczne odstąpienie od wiary?

Kanon 2197.1, Kodeks Prawa Kanonicznego 1917: „Przestępstwo jest publiczne: (1) jeśli jest już ono powszechnie znane lub okoliczności są takie, że prowadzą do wniosku, że ono może oraz z łatwością takie się stanie …”[29]

Św. Robert Bellarmin, Kardynał i Doktor Kościoła, De Romano Pontifice, II, 30: „W końcu, święci Ojcowie Kościoła uczą jednogłośnie, że heretycy nie tylko są poza Kościołem, ale również to, że są oni 'ipso facto' (automatycznie) pozbawieni wszelkiej kościelnej jurysdykcji i godności.”

Dom Prosper Guéranger, The Liturgical Year, Tom 4, str. 379, o tym, jak świecka osoba z V wieku sprzeciwiła się i potępiła Nestoriusza, swego biskupa, kiedy on zademonstrował jawną herezję: „Wtedy to Szatan wydał Nestoriusza … zasiadającego na Tronie Konstantynopola … W tym samym roku swego wyniesienia, w dzień Bożego Narodzenia 428 roku, Nestoriusz, korzystając z okazji ogromnego zgromadzenia, które zebrało się na cześć Matki Dziewicy i jej Dzieciątka, wypowiedział z biskupiej ambony bluźniercze słowa: 'Maryja nie wydała na świat Boga; jej Syn był tylko człowiekiem, narzędziem Boga'. Tłum zadrżał z przerażenia. Euzebiusz, prosty świecki, wstał, by wyrazić ogólne oburzenie i zaprotestował przeciwko tej bezbożności. Wkrótce bardziej wyraźny protest uformował się i rozpowszechnił w imieniu członków tego pogrążonego w żalu Kościoła, rzucając klątwę przeciwko każdemu, kto odważyłby się powiedzieć: 'Jednorodzony Syn Ojca i Syn Maryi są różnymi osobami'. Ta wielkoduszna postawa była ustrzeżeniem Bizancjum i zyskała uznanie papieży i soborów. Kiedy pasterz zmienia się w wilka, to pierwszym obowiązkiem owczarni jest bronić się.”[30]

Papież św. Celestyn, cytowane przez św. Roberta Bellarmina: „Autorytet Naszej Stolicy Apostolskiej ustalił, że biskup, duchowny, albo zwykły chrześcijanin, który został usunięty z urzędu lub ekskomunikowany przez Nestoriusza i jego zwolenników, po tym jak zaczął głosić herezję, nie uznaje się za usuniętego czy ekskomunikowanego. Albowiem ten, który odłączył się od wiary za pomocą takich kazań, nie może zdymisjonować czy usunąć kogokolwiek w ogóle.”[31]

Św. Robert Bellarmin, Kardynał i Doktor Kościoła, De Romano Pontifice, II, 30: „Papież, który jest jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, tak samo jak automatycznie przestaje być chrześcijaninem oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może on być sądzony i ukarany przez Kościół. Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców, którzy uczą, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję.”

Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, II, 30: „Ta zasada jest pewna. Niechrześcijanin nie może być w żaden sposób papieżem, jak przyznaje to sam Kajetan (ib. c. 26). Powodem jest to, że nie może on być głową tego, czego on nie jest członkiem; ten, kto nie jest chrześcijaninem, nie jest członkiem Kościoła, a jawny heretyk nie jest chrześcijaninem, jak wyraźnie naucza św. Cyprian (lib. 4, epist. 2), św. Atanazy (Scr. 2 cont. Arian.), Św. Augustyna (lib. De great. Christ. Cap. 20), św. Hieronim (contra Lucifer.)) i inni; dlatego jawny heretyk nie może być papieżem.”

Św. Franciszek Salezy, doktor Kościoła, XVII wiek: „Zatem, gdy on [papież] jest jawnie heretykiem, traci ipso facto swą godność i odpada od Kościoła …”[32]

Św. Antonii (1459): „W przypadku gdyby papież stał się heretykiem, to - przez sam ten fakt i bez żadnego innego orzeczenia - odłączyłby się od Kościoła. Głowa oddzielona od ciała nie może - tak długo jak pozostaje oddzielona - być głową tego samego ciała, od którego została odcięta. Papież, który przez herezję odłączyłby się od Kościoła, przestałby zatem przez sam ten fakt być głową Kościoła. Nie mógłby być heretykiem i pozostać papieżem, ponieważ, skoro jest poza Kościołem, to nie może dzierżyć kluczy Kościoła.” (Summa Theologica, cited in Actes de Vatican I. V. Frond pub.)

Św. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30: „… bowiem ludzie nie są zobowiązani ani zdolni by czytać w sercach; ale jeśli widzą oni, że ktoś jest heretykiem przez jego zewnętrzne dzieła, osądzają go jako heretyka z czystością i prostotą oraz potępiają go jako heretyka.”[33]

Niezniszczalność (wolność od jakiekolwiek defektu, niezmienność, trwałość, nieskazitelność, doskonałość) – odnosi się do obietnicy Chrystusa, że zawsze będzie On ze swoim Kościołem (Mt 28) i że bramy piekielne nie mogą zwyciężyć Kościoła (Mt 16). Niezniszczalność oznacza, że Kościół katolicki do końca czasu pozostanie zasadniczo tym, czym jest. Niezniszczalność Kościoła wymaga, aby przynajmniej pozostała garstka Kościoła istniała do końca świata, aby oficjalne nauki Kościoła nie zbłądziły, oraz aby prawdziwy papież nigdy autorytatywnie nie nauczał całego Kościoła błędu. Nie wyklucza to antypapieży udających (pozujących za) papieży czy fałszywej sekty, która redukuje zwolenników prawdziwego Kościoła katolickiego do pozostałej garstki w dniach ostatecznych, co jest dokładnie tym, co jest przepowiedziane, że wystąpi w dniach ostatecznych, a co wydarzyło się podczas kryzysu ariańskiego.

Przypisy końcowe: