Obiekcja 8: Św.Robert Bellarmin, powiedział, że papieżowi wolno jest się sprzeciwstawić, bez pozbawiania go z urzędu jak robią to sedewakantyści.

Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, Tom II, Rozdział 29: „Tak jak legalne jest przeciwstawić się papieżowi, który atakuje ciało, tak też legalne jest przeciwstawić się mu gdy atakuje dusze lub niszczy porządek cywilny, a przede wszystkim, gdy próbuje zniszczyć Kościół. Twierdzę, że legalne jest przeciwstawić się mu, nie robiąc tego, co nakazuje, i utrudniając wykonanie jego woli. Jednak nielegalne jest go osądzać, karać, czy zdjąć z urzędu.”

Odpowiedź: Wielu z tych, którzy wierzą w to, że Benedykt XVI jest papieżem, ale odrzucają oficjalne działania jego „Kościoła”, takie jak Sobór Watykański II, próbują znaleźć uzasadnienie dla ich fałszywego stanowiska w tym fragmencie od św. Roberta Bellarmina. Właściwie ten fragment jest jednym z najczęściej używanych dowodów, który ludzie próbują zarzucić przeciwko sedewakantystycznemu stanowisku. Niestety, fragment został całkowicie niewłaściwie zastosowany i wykrzywiony.

Po pierwsze, w rozdziale następnym zaraz po powyższym cytacie, Bellarmin uczy:

„Papież, będący jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, jako że natychmiast przestaje być chrześcijaninem oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może być on osądzony i ukarany przez Kościół. Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców, którzy nauczali, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję.”[1]

Zatrzymajmy się na chwilę. W rozdziale 29 (fragment cytowany powyżej), św. Robert mówi, że nie można „osądzać, karać, czy zdjąć z urzędu” papieża. W rozdziale 30 mówi, że jawny heretyk przestaje być papieżem (tzn. jest on pozbawiony urzędu) i może on zostać „osądzony i ukarany” przez Kościół.

Moje pytanie do tych, którzy wysuwają tę obiekcję: Czy św. Robert Bellarmin jest idiotą?

Św. Robert Bellarmin nie jest ani idiotą, ani nie przeczy samemu sobie. Jest doktorem Kościoła i dokładnie wie, co chce powiedzieć. Jest więc wyraźnie oczywiste, że w rozdziale 29 nie mówi on o jawnie heretyckim papieżu, ale o prawdziwym papieżu, który, co prawda, daje zły przykład, ale nie jest jawnym heretykiem. Kontekst rozdziału potwierdza to ponad wszelką wątpliwość.

Rozdział 29 zawiera rozwlekły wykaz fałszywości dziewięciu argumentów sprzyjających stanowisku, że papież podlega władzom świeckim (cesarzowi, królowi itd.) oraz soborowi ekumenicznemu (herezja koncyliaryzmu). W średniowieczu herezja koncyliaryzmu (podporządkowanie papieża soborowi ekumenicznemu) stanowiła poważny problem. W sprzeciwie wobec tej herezji, św. Robert Bellarmin mówi, że chociaż katolik może przeciwstawić się złemu papieżowi, to nie może go znieść z urzędu, nawet jeśli papież daje zły przykład, przeszkadza państwu lub zabija dusze poprzez swoje działanie. Mówi on o złym papieżu, który nie jest jawnym heretykiem; dopiero w następnym rozdziale zajmuje się on poprawną reakcją na jawną herezję! To całkiem proste: w następnym rozdziale mówi on, że jawnego heretyka nie uznaje się za papieża!

Mając to na uwadze, obiekcja, odwołująca się do Bellarmina przeciwko sedewakantyzmowi, zostaje odrzucona. W rozdziale 29 nie mówi on o jawnym heretyku, ale o prawdziwym papieżu, który postępuje niewłaściwie; w rozdziale 30 wyjaśnia bowiem, że jawnie heretycki papież jest pozbawiony urzędu, osądzony i ukarany. Jest grzechem śmiertelnym zaniechania dla „katolickich” pisarzy, w kółko cytowanie fragmentu z rozdziału 29, nie dając nigdy oświadczenia św. Roberta o jawnie heretyckich papieżach z rozdziału 30. Wśród tych osób są ci, którzy piszą dla najpopularniejszych „tradycjonalistycznych” publikacji. Ci autorzy zatajają nauki św. Roberta z rozdziału 30, jak i innych świętych, papieży i kanonistów, którzy uczą, że jawnie heretyccy papieże tracą swój urząd. Robią tak, ponieważ chcą oni zwieść swoich czytelników, aby myśleli, że św. Robert potępia sedewakantyzm, gdy w rzeczywistości on i wszyscy wcześni Ojcowie Kościoła popierają fakt, że jawny heretyk nie jest papieżem.

Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, II, 30, mówiąc o pretendencie do urzędu papieskiego: „Po pierwsze, udowodniono argumentami autorytetu i rozumu, że jawny heretyk jest 'ipso facto' złożony z urzędu. Argument autorytetu opiera się na św. Pawle (Tytus 3:10), który nakazuje unikania heretyka po dwóch ostrzeżeniach, to znaczy po wykazaniu, że jest jawnie uporczywy - co oznacza przed jakąkolwiek ekskomuniką czy wyrokiem sądowym. I o tym właśnie pisze św. Hieronim, dodając, że inni grzesznicy są wykluczeni z Kościoła poprzez wyrok ekskomuniki, ale heretycy wygnali się i oddzielili się, przez swoje własne działanie, od ciała Chrystusa.”

I znowu św. Robert Bellarmin uczy:

Św. Robert Bellarmin: „Ta zasada jest pewna. Niechrześcijanin nie może być w żaden sposób papieżem, jak przyznaje to sam Kajetan (ib. c. 26). Powodem jest to, że nie może on być głową tego, czego on nie jest członkiem; ten, kto nie jest chrześcijaninem, nie jest członkiem Kościoła, a jawny heretyk nie jest chrześcijaninem, jak wyraźnie naucza św. Cyprian (lib. 4, epist. 2), św. Atanazy (Scr. 2 cont. Arian.), Św. Augustyna (lib. De great. Christ. Cap. 20), św. Hieronim (contra Lucifer.)) i inni; dlatego jawny heretyk nie może być papieżem.”[2]

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] St. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30.

[2] St. Robert Bellarmine, De Romano Pontifice, II, 30.