Obiekcja 2: Jaki jest twój autorytet w dokonywaniu tych osądów? Używanie dogmatycznych stwierdzeń jest prywatną interpretacją.

Odpowiedź: Autorytet jaki katolik posiada aby ustalić, że heretycy nie są członkami Kościoła, jest katolickim dogmatem, który uczy nas, że ci, którzy odstępują od Wiary, są uważani za obcych Kościołowi.

Papież Leon XIII, Satis Cognitum (#9), 29 czerwca, 1896: „Taki był zawsze zwyczaj Kościoła i taki sąd za zgodą świętych Ojców, zgodnie z którym WYDALANO ZE SPOŁECZNOŚCI KATOLICKIEJ I NIE DOPUSZCZANO DO KOŚCIOŁA KOGOKOLWIEK, KTO ODSTĄPIŁ NAWET W NAJMNIEJSZYM STOPNIU OD NAUKI PODAWANEJ W AUTENTYCZNYM NAUCZANIU.”[1]

Ponadto, twierdzenie, że stosowanie się do tego katolickiego dogmatu jest angażowaniem się w prywatną interpretację, jak to czyni ta obiekcja, to twierdzenie dokładnie tego co potępił papież św. Pius X w swoim syllabusie błędów przeciwko modernistom.

Papież św. Pius X, Lamentabile, Błędy Modernistów, 3 czerwca 1907, #22: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki.” - Potępione[2]

Papież św. Pius X, Lamentabile, Błędy Modernistów, 3 czerwca 1907, #54: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia, zarówno co do pojęcia, jak i co do rzeczywistości, są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej, która zewnętrznymi przyrostami pomnożyła i udoskonaliła mały zarodek ukryty w Ewangeliach.” - Potępione[3]

Proszę zauważyć, że pogląd, że dogmaty są interpretacjami (sposobem wyjaśnienia), został potępiony. Ale to jest dokładnie to, co twierdzi ta obiekcja, niezależnie od tego, czy ci, którzy tak twierdzą, przyznają się do tego czy nie. Mówią, że zastosowanie prawdy dogmatu jest „prywatną interpretacją”. Dalszym wykazaniem fałszywości tej obiekcji jest fakt, że Sobór Trydencki w swym Dekrecie o Sakramencie Święceń, uroczyście ogłosił, że dogmatyczne kanony są do użytku wszystkich wiernych.

Papież Pius IV, Sobór Trydencki, Sesja 23, Rozdział 4: „Święty sobór uznał, żeby wierzących w Chrystusa ogólnie nauczyć tych rzeczy o sakramencie święceń. Opinie zaś im przeciwne postanowił potępić w poniżej podanych, stanowczych i odpowiednich kanonach, aby wszyscy z pomocą Chrystusa, korzystając z reguł wiary, łatwiej mogli poznać i zachować prawdę katolicką wśród ciemności tylu błędów.”[4]

Słowo „kanon” (z greki kanon) oznacza trzcinę; prosty pręt lub drążek; narzędzie pomiarowe, miernik; coś używanego do określania, regulacji lub pomiaru. Sobór Trydencki nieomylnie ogłasza, że jego kanony są miernikami dla „wszystkich”, aby wszyscy korzystając z tych reguł Wiary, byli w stanie rozpoznać i bronić prawdę pośród ciemności! To bardzo ważne oświadczenie odrzuca twierdzenie tych, którzy mówią, że używanie dogmatów do udowodnienia czegoś jest „prywatną interpretacją”. Katolicki dogmat jest autorytetem wszystkich, którzy dochodzą do tych właściwych wniosków.

Papierz Grzegorz XVI, Mirari Vos (#7), 15 sierpnia 1832: „co raz rozstrzygnięto, ani umniejszać, ani zmieniać ani dodawać, ale wszystko w słowach i w interpretacji należy zachować nienaruszone.”[5]

Odpowiedzi na najbardziej powszechne obiekcje wobec sedewakantyzmu

Przypisy:

[1] The Papal Encyclicals, by Claudia Carlen, Raleigh: The Pierian Press, 1990,Vol. 2 (1878-1903), p. 393.

[2] Denzinger 2022.

[3] Denzinger 2054.

[4] Denzinger 960.

[5] The Papal Encyclicals, Vol. 1 (1740-1878), p. 236.