Zdumiewające herezje Benedykta XVI na temat islamu i innych fałszywych religii

Przemówienie Benedykta XVI z 16 września 2012 r. podczas ceremonii pożegnalnej na międzynarodowym lotnisku Rafiq Hariri w Bejrucie w Libanie:

„Serdecznie dziękuję naszym czcigodnym siostrzanym Kościołom i wspólnotom protestanckim.  W szczególności dziękuję przedstawicielom wspólnot muzułmańskich.  Podczas mojego pobytu tutaj zauważyłem, jak bardzo wasza obecność przyczyniła się do sukcesu mojej podróży.  W tych niespokojnych czasach świat arabski, a właściwie cały świat, będzie świadkiem zjednoczenia chrześcijan i muzułmanów w świętowaniu pokoju.  Tradycją na Bliskim Wschodzie jest przyjmowanie gościa z uwagą i szacunkiem, tak jak to zrobiliście.  Dziękuję wam wszystkim... Dziękuję Bogu za te okazje, za te znaczące spotkania, które mogłem odbyć i za modlitwę ofiarowaną przez wszystkich i za wszystkich w Libanie i na Bliskim Wschodzie, niezależnie od ich pochodzenia i przekonań religijnych... Modlę się do Boga za Liban, aby żył w pokoju i odważnie opierał się wszystkiemu, co mogłoby ten pokój zniszczyć lub podważyć.  Mam nadzieję, że Liban nadal będzie pozwalał na pluralizm tradycji religijnych i nie będzie słuchał głosów tych, którzy chcą temu zapobiec.  Mam nadzieję, że Liban umocni wspólnotę między wszystkimi swoimi mieszkańcami, niezależnie od ich wspólnoty czy religii, że zdecydowanie odrzuci wszystko, co mogłoby prowadzić do rozłamu i z determinacją wybierze braterstwo.  Są to kwiaty miłe Bogu, cnoty, które są możliwe i które zasługują na umocnienie przez głębsze zakorzenienie."[1]

To przemówienie Benedykta XVI jest wyraźną aprobatą bałwochwalstwa.  Dziękuje on Bogu za modlitwy ofiarowane przez ludzi "niezależnie od tego, jakie" są ich przekonania religijne.  Stąd jest wdzięczny za modlitwy do fałszywych bogów, a nawet do diabła.  To jest herezja i apostazja.  Benedykt XVI stwierdza również, że chrześcijanie i muzułmanie są zjednoczeni.  Następnie Benedykt XVI promuje często potępianą herezję, że fałszywe religie powinny mieć prawo do publicznego promowania swoich fałszywych przekonań.  Mówi nawet ludziom, aby nie słuchali tych, którzy nie chcą widzieć fałszywych religii publicznie promowanych w społeczeństwie.  Konsekwentnie do swojego indyferentyzmu, Benedykt XVI mówi, że powinniśmy odrzucić wszystko, co mogłoby prowadzić do jakiejkolwiek rozłamu wśród ludzi różnych religii.  Następnie opisuje ten indyferentyzm i fałszywe międzyreligijne „braterstwo" jako cnoty i „kwiaty miłe Bogu".

Homilia Benedykta XVI z 11 października 2012 r. otwierająca "„rok wiary":
„Drugi dokument, który miał się okazać ważny dla spotkania Kościoła ze współczesnością, powstał niemal przypadkowo i rozwijał się w różnych fazach.  Mam na myśli Deklarację 'Nostra Aetate' o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich.  Początkowo chciano opracować deklarację o stosunkach między Kościołem a judaizmem, tekst, który stał się wewnętrznie konieczny po okropnościach Shoah.  Ojcowie soborowi z krajów arabskich nie byli przeciwni takiemu tekstowi, ale tłumaczyli, że jeśli jest zamiar mówić o judaizmie, to powinno być też kilka słów o islamie.  Jak bardzo mieli rację, my na Zachodzie dopiero stopniowo zrozumieliśmy.  W końcu uświadomiono sobie, że należy również mówić o dwóch innych wielkich religiach - hinduizmie i buddyzmie - a także o religii w ogóle.  Następnie, w sposób naturalny, pojawiło się krótkie wskazanie dotyczące dialogu i współpracy z religiami, których wartości duchowe, moralne i społeczno-kulturowe miały być szanowane, chronione i wspierane.[2]

Benedykt XVI stwierdza, że hinduizm i buddyzm są wielkimi religiami.  Następnie stwierdza, że musimy współpracować z fałszywymi religiami i że ich fałszywe wierzenia duchowe muszą być "szanowane, chronione i wspierane"!  Jest to oburzająca herezja, która została potępiona przez prawdziwych katolickich papieży w całej historii Kościoła.

Przemówienie Benedykta XVI z 14 września 2012 r. w bazylice w Harissie:„Jestem również zadowolony z obecności delegacji prawosławnych, muzułmańskich i druzów, a także delegacji ze świata kultury i społeczeństwa obywatelskiego.  Szczęśliwe współistnienie islamu i chrześcijaństwa, dwóch religii, które przyczyniły się do ukształtowania wielkich kultur, stanowi o oryginalności życia społecznego, politycznego i religijnego w Libanie.  Można się tylko cieszyć z tej okoliczności, którą należy bezwzględnie wspierać.  Powierzam to życzenie przywódcom religijnym waszego kraju".[3]

Benedykt XVI jest zadowolony, że może przebywać w obecności wyznawców różnych fałszywych religii.  Benedykt XVI mówi następnie w pozytywnych słowach o tym, jak fałszywa religia islamu "pomogła ukształtować wielkie kultury" i "życie religijne".  To jest bluźnierstwo i apostazja.

Telegram Benedykta XVI do głównego rabina Rzymu Riccardo Di Segni na żydowskie święta Rosz Ha-Szana, Jom Kippur i Sukkot:

„Z okazji świąt Rosz Ha-Szana 5773, Jom Kippur i Sukkot kieruję do Ciebie i do całej wspólnoty żydowskiej w Rzymie serdeczne życzenia pokoju i dobrej woli, prosząc Wszechmogącego o obfite błogosławieństwo na Nowy Rok i mając nadzieję, że Żydzi i chrześcijanie, wzrastając we wzajemnym szacunku i przyjaźni, dadzą w świecie wiele świadectwa wartościom, które płyną z adoracji Jedynego Boga".

BENEDICTUS PP. XVI"[4]

Benedykt XVI upewnia się, że wysłał telegram do zapierających się Chrystusa Żydów, aby pogratulować im obchodzenia ich pozbawionych Chrystusa dni świątecznych fałszywej religii judaizmu.  Sobór Florencki nieomylnie nauczał, że ci którzy praktykują Stare Prawo lub przestrzegają judaizmu będą potępieni na całą wieczność.  Benedykt XVI mówi również, że Żydzi uwielbiają jedynego prawdziwego Boga, co jest zaprzeczeniem Trójcy Świętej, herezją i apostazją.

Przemówienie Benedykta XVI z 14 września 2012 r. do libańskich władz politycznych, cywilnych i religijnych:

„Tylko przebaczenie, udzielone i przyjęte, może położyć trwałe fundamenty pod pojednanie i powszechny pokój.  Tylko w ten sposób może wzrastać zrozumienie i harmonia między kulturami i religiami oraz autentyczny wzajemny szacunek i poszanowanie praw wszystkich".  W Libanie od wieków chrześcijaństwo i islam żyją obok siebie.  Nierzadko można spotkać te dwie religie w jednej rodzinie.  Jeśli jest to możliwe w tej samej rodzinie, dlaczego nie miałoby być możliwe na poziomie całego społeczeństwa?  Szczególny charakter Bliskiego Wschodu polega na wielowiekowej mieszance różnorodnych elementów.  Wprawdzie walczyły one ze sobą, ale niestety to też prawda.  Społeczeństwo pluralistyczne może istnieć tylko w oparciu o wzajemny szacunek, chęć poznania drugiego człowieka i ciągły dialog.  Taki dialog jest możliwy tylko wtedy, gdy strony są świadome istnienia wartości, które są wspólne dla wszystkich wielkich kultur, ponieważ są zakorzenione w naturze osoby ludzkiej.  Ten substrat wartości wyraża prawdziwe człowieczeństwo człowieka.  Wartości te są nierozerwalnie związane z prawami każdej istoty ludzkiej.  Stając na straży ich istnienia, różne religie wnoszą decydujący wkład.  Nie można zapominać, że wolność religijna jest podstawowym prawem, od którego zależy wiele innych praw.  Każdy musi mieć możliwość swobodnego wyznawania i praktykowania swojej religii bez zagrożenia życia i wolności.  Utrata lub osłabienie tej wolności pozbawia człowieka jego świętego prawa do duchowo zintegrowanego życia.  To, co dziś uchodzi za tolerancję, nie eliminuje przypadków dyskryminacji, a czasem nawet je wzmacnia.  Bez otwarcia na transcendencję, która umożliwia znalezienie odpowiedzi na najgłębsze pytania dotyczące sensu życia i moralnie słusznego postępowania, mężczyźni i kobiety stają się niezdolni do sprawiedliwego działania i pracy na rzecz pokoju.  Wolność religijna ma wymiar społeczny i polityczny, który jest niezbędny dla pokoju!  Sprzyja ona harmonijnemu życiu jednostek i wspólnot poprzez wspólne zaangażowanie w szlachetne sprawy... Tak więc wierzący mają dziś do spełnienia zasadniczą rolę, jaką jest dawanie świadectwa o pokoju, który pochodzi od Boga i jest darem obdarzonym przez nas wszystkich...".[5]

Benedykt XVI wzywa do wzajemnego szacunku i respektu między różnymi religiami.  Katolicy nie szanują i nie cenią fałszywych religii – „religii", które prowadzą do wiecznego potępienia.  Benedykt XVI mówi, że wierzy, iż różne fałszywe religie pozwalają ludziom prowadzić "duchowo zintegrowane życie" i sprawiają, że ludzie poznają Boga.  Następnie mówi, że te fałszywe religie odpowiadają na „najgłębsze pytania dotyczące sensu życia" i sprawiają, że ludzie angażują się w "moralnie prawe postępowanie".  Kończy swoje heretyckie przemówienie nazywając wyznawców różnych fałszywych religii "wierzącymi".  Cóż za apostata!

Odpowiedzi Benedykta XVI z 14 września 2012 na pytania podczas lotu do Libanu:

„Fundamentalizm jest zawsze zafałszowaniem religii.  Jest sprzeczny z istotą religii, która dąży do pojednania i stworzenia Bożego pokoju na całym świecie.  Dlatego zadaniem Kościoła i religii jest podjęcie oczyszczenia - wzniosłe oczyszczenie religii z takich pokus jest zawsze konieczne.  Naszym zadaniem jest oświecanie i oczyszczanie sumień oraz uświadamianie, że każdy człowiek jest obrazem Boga.  Musimy szanować w drugim nie tylko jego inność, ale także, w ramach tej inności, istotę, którą naprawdę mamy wspólną... powinniśmy znaleźć sposoby przyjęcia każdego człowieka w jego inności, powinniśmy zatem uczynić widocznym przed światem szacunek, jaki religie mają dla siebie nawzajem, szacunek dla człowieka jako Bożego stworzenia i miłość bliźniego jako fundamentalne dla wszystkich religii."[6]

Benedykt XVI mówi, że różne fałszywe religie "mogą tworzyć Boży pokój na całym świecie" i mają "zadanie oświecać i oczyszczać sumienia"!  Stwierdza, że fałszywe religie mogą zaangażować się w „wzniosłe oczyszczenie religii".  Apostata Benedykt XVI stwierdza następnie, że musimy akceptować i szanować fałszywe religie.

Przemówienie Benedykta XVI z 16 września 2012 roku podczas ceremonii pożegnalnej na międzynarodowym lotnisku Rafiq Hariri w Bejrucie w Libanie:

„Podczas mojej Wizyty mieszkańcy Libanu i Bliskiego Wschodu - katolicy, przedstawiciele innych Kościołów i Wspólnot kościelnych oraz różnych Wspólnot muzułmańskich - przeżyli z entuzjazmem, w spokojnej i konstruktywnej atmosferze ważny moment wzajemnego szacunku, zrozumienia i braterstwa.  Jest to mocny znak nadziei dla całej ludzkości... Muzułmanie przyjęli mnie z wielkim szacunkiem i szczerym poważaniem; ich stały udział pozwolił mi przekazać przesłanie dialogu i współpracy między chrześcijaństwem a islamem.  Wydaje mi się, że nadszedł czas, aby dać świadectwo przeciwko podziałom... Tego samego dnia miałem spotkanie z przywódcami muzułmańskiej wspólnoty religijnej, które odbyło się w duchu dialogu i wzajemnej dobrej woli.  Dziękuję Bogu za to spotkanie.  Dzisiejszy świat potrzebuje wyraźnych i mocnych znaków dialogu i współpracy... Widząc młodych chrześcijan i muzułmanów świętujących w wielkiej harmonii, wezwałem ich do wspólnego budowania przyszłości Libanu i Bliskiego Wschodu... Następnie miałem radość braterskiego spotkania ekumenicznego z patriarchami prawosławnymi i wschodnimi oraz przedstawicielami tych Kościołów, a także Wspólnot kościelnych."[7]

Benedykt XVI stwierdza, że kiedy mamy braterstwo i szacunek dla fałszywej religii islamu, „jest to silny znak nadziei dla całej ludzkości"!  Następnie stwierdza, że muzułmanie powinni pomóc w budowaniu przyszłości Libanu i Bliskiego Wschodu.  Cóż za heretyk.

Przemówienie Benedykta XVI z 15 września 2012 r. do młodzieży z Libanu i innych krajów Bliskiego Wschodu:

„Chciałbym teraz pozdrowić młodych muzułmanów, którzy są z nami tego wieczoru.  Dziękuję wam za waszą obecność, która jest tak ważna.  Wraz z młodymi chrześcijanami jesteście przyszłością tego wspaniałego kraju i całego Bliskiego Wschodu.  Starajcie się ją wspólnie budować!  A kiedy będziecie starsi, nadal żyjcie w jedności i harmonii z chrześcijanami.  W tej pięknej symbiozie tkwi bowiem piękno Libanu.  Istotne jest, aby Bliski Wschód w ogóle, patrząc na was, zrozumiał, że muzułmanie i chrześcijanie, islam i chrześcijaństwo, mogą żyć obok siebie bez nienawiści, z szacunkiem dla przekonań każdego człowieka, aby wspólnie budować wolne i humanitarne społeczeństwo... Nadszedł czas, aby muzułmanie i chrześcijanie zbliżyli się do siebie..."[8]

Benedykt XVI wspomina o tym, jak szanuje przekonania każdej osoby i dziękuje muzułmanom za ich obecność - która jak mówi "jest tak ważna".  Szanowanie fałszywej religii jest potępianą herezją.  Benedykt XVI mówi o obecności muzułmanów jako o czymś wspaniałym.  Benedykt XVI prosi następnie, aby muzułmanie żyli "w jedności" z chrześcijanami.  Promuje kłamstwo, że ludzie mogą mieć jedność z ludźmi, którzy zaprzeczają boskości Jezusa Chrystusa.

Przemówienie Benedykta XVI z 14 września 2012 na międzynarodowym lotnisku Rafiq Hariri w Bejrucie:

„Pragnę również bardzo serdecznie pozdrowić prawosławnych patriarchów i biskupów, którzy przybyli, aby mnie powitać, a także przedstawicieli innych wspólnot religijnych w Libanie... pełen szacunku dialog między chrześcijanami i ich braćmi z innych religii... Przybywam również symbolicznie do wszystkich krajów Bliskiego Wschodu jako pielgrzym pokoju, jako przyjaciel Boga i jako przyjaciel wszystkich mieszkańców wszystkich krajów tego regionu, niezależnie od ich pochodzenia i przekonań.  Do nich również Chrystus mówi Salami o-tikum. "[9] [po arabsku 'mój pokój daję wam']

Benedykt XVI mówi, że jest przyjacielem satanizmu, panteizmu, odrzucenia Chrystusa itd.  Stwierdza, że jest przyjacielem wszystkich ludzi - niezależnie od ich przekonań.

Przemówienie Benedykta XVI z 16 września 2012 r. na spotkaniu ekumenicznym w syryjskim „patriarchacie katolickim" w Charfet:

„Po bratersku pozdrawiam każdego z was, którzy reprezentujecie różnorodność Kościoła na Wschodzie, a w szczególności Jego Błogosławieństwo Ignacego IV Hazima, greckiego prawosławnego patriarchę Antiochii i całego Wschodu oraz Jego Świątobliwość Mar Ignacego I Zakke Iwasa, patriarchę Syryjskiego Kościoła Prawosławnego Antiochii i całego Wschodu.  Wasza obecność wnosi wielką powagę do tego spotkania.  Z całego serca dziękuję wam za to, że jesteście tu z nami.  Moje myśli kieruję również do Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego w Egipcie oraz do Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego, którzy niedawno doświadczyli smutku z powodu utraty swoich patriarchów.  Pragnę zapewnić ich o mojej braterskiej bliskości i o moich modlitwach".[10]

Benedykt XVI nazywa tych schizmatyckich przywódców „prawosławnych" patriarchami prawdziwego Kościoła dla "całego Wschodu"!  Benedykt XVI wychwala przywódców schizmatyckich kościołów "prawosławnych" nazywając ich "świętością" i „błogosławieństwem".  Benedykt XVI czyni tak, ponieważ według niego być schizmatykiem to mieć „świętość".

Odpowiedź Benedykta XVI na pytanie o budowanie ewentualnego „wspólnego świadectwa" z protestantami i „prawosławnymi", aby pomóc Europie i całej ludzkości:

„...Europa powstała, korzenie, które stworzyły podstawowe wartości kontynentu i wielkie instytucje, w wizji wiary chrześcijańskiej.  Jak powiedziałeś, ta dusza musi znaleźć wspólny wyraz zwłaszcza w dialogu ekumenicznym między Kościołami katolickim, prawosławnym i protestanckim... Tylko wtedy, gdy rozum ma tożsamość historyczną i moralną, może przemawiać do innych, szukać otwartej dla wszystkich 'międzykulturowości' i znaleźć fundamentalną jedność wartości, która może utorować drogę do przyszłości, do nowego humanizmu.  To musi być naszym celem".[11]

Benedykt XVI mówi, że naszym celem musi być nowy humanizm.

Katecheza Benedykta XVI z 17 października 2012 r. podczas audiencji generalnej:

„Pozdrawiam również przedstawicieli Żydowskiej Federacji Ameryki Północnej... oraz hawajskich tancerzy za ich występy".[12]

Oczywiście, Benedykt XVI nie może nie podziękować tym hawajskim tancerzom za ich występy.

Przypisy:

[1] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 16.

[2] L’ Osservatore Romano, October 17, 2012, p. 14.

[3] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 5.

[4] L’ Osservatore Romano, September 26, 2012, p. 5.

[5] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 7.

[6] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 3.

[7] L’ Osservatore Romano, September 26, 2012, pp. 10-11.

[8] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 12.

[9] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 4.

[10] L’ Osservatore Romano, September 19, 2012, p. 12.

[11] L’ Osservatore Romano, October 24, 2012, p. 6.

[12] L’ Osservatore Romano, October 24, 2012, p. 24.